Semua Bab องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Bab 201 - Bab 210

หลี่จือเงยหน้าขึ้น แล้วกล่าวด้วยเสียงเคร่งขรึม “น้องชาย? ข้าขอบอกเจ้าตามตรง! ตั้งแต่วันที่ข้ารู้ความแล้ว ข้าก็ไม่เคยถือว่าเจ้าเป็นน้องชายเลย! เจ้าพูดถูก ราชวงศ์มันไร้ความปรานีที่สุด!”“น่าเสียดายที่เจ้าเข้าใจความจริงนี้ช้าไป!”“คนที่รู้จักดูทิศทางจะรีบคุกเข่าขอโทษ!” “ข้าจะพิจารณาไว้ชีวิตของเจ้าได้!”ต่อให้จะเป็นเวลานี้ หลี่จือยังคงหยิ่งผยองในความเห็นของเขา หลี่หลงหลินไม่มีคุณสมบัติที่จะเรียกว่าน้องชายกับตัวเอง!ตนอยากเป็นฮ่องเต้!เจ้าเก้าก็เหมือนกับคนทั่วไปที่ไม่ได้ต่างอะไรจากผงธุลีที่อยู่ใต้เท้าของตน!รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของหลี่หลงหลิน “ดีมาก!”หลี่จือผงะก่อนจะเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ “ดีอะไร?”หลี่หลงหลินพูดอย่างเย็นชา “ในเมื่อท่านไม่เคยถือว่าข้าเป็นน้องชาย เช่นนั้นนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พวกเราถือว่าตัดขาดกันโดยสมบูรณ์ ถือว่าเป็นเพียงคนแปลกหน้า! หากวันหนึ่งพวกเราต่อสู้กันและต้องใช้สงครามแก้ปัญหา ข้าจะไม่มีทางออมมือเป็นอันขาด”หลี่จือตะลึงงัน แล้วพูดด้วยความโกรธ “น้องเก้า เจ้า...”หลี่หลงหลินมีสีหน้าเย็นชา “น้องเก้า ชื่อนี้ เจ้าไม่คู่ควรจะเรียก! นับแต่นี้ไป เรียกข้าว่าองค

แต่ในความจริงแล้วหลี่หลงหลินและเว่ยซวินติดต่อกันเพียงเล็กน้อยหลี่หลงหลินไม่สามารถเรียกว่าเป็นคนของกลุ่มขันทีได้อีกอย่างหลี่หลงหลินยังหลอกเว่ยซวินอยู่หลายครั้ง แทนที่จะบอกว่าพวกเขาสองคนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ควรจะบอกว่ามีความแค้นต่อกันดีกว่า!ทว่าเป็นไปไม่ได้ที่หลี่จือจะรู้รายละเอียดเหล่านี้หลี่หลงหลินใช้วิธีเอาสุนัขจิ้งจอกมาแอบอ้างบารมีเสือ ใช้ชื่อของเว่ยซวินทำให้หลี่จือหวาดกลัว ให้เขาและฉินกุ้ยเฟยที่อยู่เบื้องหลังไม่กล้าทำอะไรหุนหันพลันแล่น!กลยุทธ์ของหลี่หลงหลินถือว่าสำเร็จมากหลี่จือตกใจจนสีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวในหัวของเขาพลันปรากฏใบหน้าซีดขาวของท่านแม่ที่ตายอย่างอนาถผุดขึ้นมา!ชั่วขณะนั้น ในใจของหลี่จือเกิดแรงกระตุ้นอยากคุกเข่าต่อหน้าหลี่หลงหลิน อยากขอร้องให้เขาอย่าทำร้ายแม่ของตน! “องค์ชายสี่!”ตู้เหวินยวนสังเกตเห็นความผิดปกติของหลี่จือ จึงก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อพยุงเขา “อย่าไปเชื่อคำโกหกของหลี่หลงหลิน! แม่ของท่านเป็นกุ้ยเฟย ในวังหลัง สถานะของนางเป็นรองแค่ไทเฮาและฮองเฮาเท่านั้น...”“ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเว่ยซวินที่เป็นเพียงขุนนางจะกล้าทำอะไรฉินกุ้ยเ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนซูเฟิ่งหลิงถึงได้ผลักหลี่หลงหลินออกไป กล่าวด้วยใบหน้าแดงเรื่อ “องค์ชายเก้า ที่นี่เป็นที่รกร้างนะ เจ้าไม่กลัวว่าจะมีคนมาเห็นหรือ?”หลี่หลงหลินมองไปที่ใบหน้างดงามของซูเฟิ่งหลิง ก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้ม “บนถนนคนพลุกพล่าน เจ้ายังไม่กลัว! พื้นที่รกร้างเช่นนี้เจ้ากลับกลัว...”ซูเฟิ่งหลิงกล่าวด้วยใบหน้าแดงเรื่ออย่างเขินอาย “จะเหมือนกันได้อย่างไร? บนถนนพลุกพล่านเช่นนั้น ไม่มีใครรู้จักข้า! แต่ที่นี่เป็นที่ตั้งค่ายทหารพ่ายศึก ถ้าเกิดว่าพวกเขาเห็น...”ขณะนี้ ซูเฟิ่งหลิงได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักเป็นพักๆ ดังมาจากด้านหลังนางหันหน้าไปมอง ก็เห็นพวกทหารพ่ายศึกหลายคนหนีออกมาจากพุ่มหญ้าพร้อมกับปิดตาเอาไว้ “พวกเราไม่เห็นอะไรทั้งนั้น...ไม่เห็น...”“น่าอายชะมัดเลย! ต่อไปข้าจะใช้ชีวิตอย่างไรล่ะ!”ซูเฟิ่งหลิงยกมือทั้งสองข้างปิดหน้าที่ร้อนผ่าวของตน แล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว!หลี่หลงหลินมองแผ่นหลังของซูเฟิ่งหลิง มุมปากก็เผยรอยยิ้มออกมาหลังเขากลับมาจากเรือนตากอากาศเขาทิศประจิม ไม่นานนัก ซูเฟิ่งหลิงก็กลับไปที่ค่ายทหารใบหน้าของนางเคร่งขรึม ดูท่าไม่มีความสุขเมื่อเห็นทหารรวมตัวกั

หลินกุ้ยเฟยหยิบกล่องผ้าสี่เหลี่ยมออกมาจากใต้หมอนแล้วมอบให้ฮ่องเต้หวู่ฮ่องเต้หวู่ตะลึง “นี่อะไร?”หลินกุ้ยเฟยเอ่ยเสียงเบา “นี่เป็นรางวัลที่ฝ่าบาทมอบให้หม่อมฉันตลอดหลายปีที่ผ่านมา หม่อมฉันใช้สอยอย่างประหยัด จึงเหลืออยู่บ้าง! อย่างน้อยก็มีอยู่หลายตำลึง ฝ่าบาทได้โปรดอย่ารังเกียจเลยนะเพคะ”หัวใจของฮ่องเต้หวู่สั่นไหว เขาเปิดกล่องผ้าออกอย่างที่คาดไว้ มีปิ่นปักผมทองคำ ไข่มุก และหยก และยังมีเศษเล็กๆ น้อยอีกจำนวนหนึ่ง สุดท้ายก็เป็นตั๋วเงินอีกหลายใบ บางส่วนก็เหลืองไปแล้ว เห็นได้ชัดว่ามีอายุหลายปี“พระสนม...เจ้า...”ฮ่องเต้หวู่ตื้นตันจนแทบหลั่งน้ำตา “หลายปีมานี้ ลำบากเจ้าแล้วจริงๆ...”หลินกุ้ยเฟยพูดเบาๆ “หม่อมฉันไม่ได้ลำบากเลยเพคะ! เป็นฝ่าบาทต่างหาก ทรงงานหนักเพื่อแคว้น ราชกิจก็ยุ่ง จนเกศากลายเป็นสีขาวก่อนวัยอันควร จอนทั้งสองข้างก็เป็นจุดขาว...”ฮ่องเต้หวู่ถอนหายใจ พร้อมคืนกล่องผ้าให้หลินกุ้ยเฟย “ฉินกุ้ยเฟยผู้นั้น หากมีคุณธรรมได้สักส่วนหนึ่งในหมื่นของเจ้าก็คงจะดี ข้าก็คงไม่ต้องทุกข์ใจขนาดนี้! แต่ว่าเงินนี้ ข้ารับไว้ไม่ได้ เจ้าเก็บกลับไปเถอะ!”หลินกุ้ยเฟยเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่งดงามที่สุด

ในสายตาของคนนอก ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินนั้นฉาวโฉ่ไม่น่าฟัง และอนาคตก็ดูเหมือนจะแย่มากขึ้นเรื่อยๆหลังชาวบ้านในเมืองหลวงกำลังดื่มชากัน ก็จะพูดถึงเรื่องไร้สาระที่องค์ชายเก้าทำ ทั้งหัวเราะเยาะ สาปแช่ง และดูแคลนอย่างไรก็ตามเว่ยซวินรู้ดีว่าองค์ชายเก้าผู้นี้ ไม่ได้ซ่อนความสามารถเอาไว้อีกแล้ว แต่กำลังแสดงความสามารถที่มีอยู่ออกมาให้เห็น!ที่เขาทิศประจิมเมื่อคืนนี้กลุ่มขุนนางที่นำโดยตู้เหวินยวนก็ได้ทะเลาะกับองค์ชายเก้าอีกครั้งว่ากันว่า แม้แต่องค์ชายสี่ก็ยังพาพระชายาตู้ซื่อไปด้วยแค่คิดก็รู้ การปะทะของมังกรและพยัคฆ์ มันรุนแรงถึงระดับไหน!ผลก็คือองค์ชายเก้าเป็นฝ่ายชนะองค์ชายสี่และตู้เหวินยวนกลับไปพร้อมกับความล้มเหลว พ่ายแพ้ยับเยิน!นี่จึงทำให้เว่ยซวินมององค์ชายเก้าหลี่หลงหลินใหม่อีกครั้งทุกครั้งที่นึกถึงรอยยิ้มไร้เดียงสาไม่เป็นอันตรายของหลี่หลงหลิน แม้แต่พระเก้าพันปีที่มีอำนาจคนนี้ก็ยังอดตกใจไม่ได้!เด็กคนนี้ช่างน่ากลัวเกินไปแล้ว!จะเก็บไว้ไม่ได้!เป็นเพราะเหตุนี้ เว่ยซวินจึงได้เกิดแผนสร้างสันติสุขกับกลุ่มขุนนาง เปลี่ยนศัตรูให้เป็นพันธมิตร แล้วหันไปจัดการกับหลี่หลงหลินด้วยกัน