LOGINShare
บทที่ 207
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 208
หลินกุ้ยเฟยหยิบกล่องผ้าสี่เหลี่ยมออกมาจากใต้หมอนแล้วมอบให้ฮ่องเต้หวู่ฮ่องเต้หวู่ตะลึง “นี่อะไร?”หลินกุ้ยเฟยเอ่ยเสียงเบา “นี่เป็นรางวัลที่ฝ่าบาทมอบให้หม่อมฉันตลอดหลายปีที่ผ่านมา หม่อมฉันใช้สอยอย่างประหยัด จึงเหลืออยู่บ้าง! อย่างน้อยก็มีอยู่หลายตำลึง ฝ่าบาทได้โปรดอย่ารังเกียจเลยนะเพคะ”หัวใจของฮ่องเต้หวู่สั่นไหว เขาเปิดกล่องผ้าออกอย่างที่คาดไว้ มีปิ่นปักผมทองคำ ไข่มุก และหยก และยังมีเศษเล็กๆ น้อยอีกจำนวนหนึ่ง สุดท้ายก็เป็นตั๋วเงินอีกหลายใบ บางส่วนก็เหลืองไปแล้ว เห็นได้ชัดว่ามีอายุหลายปี“พระสนม...เจ้า...”ฮ่องเต้หวู่ตื้นตันจนแทบหลั่งน้ำตา “หลายปีมานี้ ลำบากเจ้าแล้วจริงๆ...”หลินกุ้ยเฟยพูดเบาๆ “หม่อมฉันไม่ได้ลำบากเลยเพคะ! เป็นฝ่าบาทต่างหาก ทรงงานหนักเพื่อแคว้น ราชกิจก็ยุ่ง จนเกศากลายเป็นสีขาวก่อนวัยอันควร จอนทั้งสองข้างก็เป็นจุดขาว...”ฮ่องเต้หวู่ถอนหายใจ พร้อมคืนกล่องผ้าให้หลินกุ้ยเฟย “ฉินกุ้ยเฟยผู้นั้น หากมีคุณธรรมได้สักส่วนหนึ่งในหมื่นของเจ้าก็คงจะดี ข้าก็คงไม่ต้องทุกข์ใจขนาดนี้! แต่ว่าเงินนี้ ข้ารับไว้ไม่ได้ เจ้าเก็บกลับไปเถอะ!”หลินกุ้ยเฟยเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่งดงามที่สุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 209
แม้ว่าเขาจะไม่ได้ถือสาฉินกุ้ยเฟยต่อเพราะไทเฮาแต่เมื่อวานนี้ ฮ่องเต้หวู่เพิ่งส่งฉินกุ้ยเฟยเข้าไปในตำหนักเย็น วันนี้เกิดเสียใจขึ้นมา แล้วออกราชโองการเปลี่ยนในชั่วข้ามคืน แบบนั้นความน่าเกรงขามของฮ่องเต้อยู่ที่ไหน?เว่ยซวินเอ่ยเสียงกระซิบ “ฝ่าบาทไม่เพียงแต่เงินเดือนของเหล่าชนชั้นสูงเท่านั้น แต่ยังมีเงินจำนวนมากที่ต้องใช้ในงานพระราชสมภพของไทเฮาด้วย เหตุใดไม่ให้ฉินกุ้ยเฟยเอาเงินมาชดใช้ความผิดล่ะพ่ะย่ะค่ะ...”ฮ่องเต้หวู่คิดอยู่นาน ก่อนจะถอนหายใจ “เฮ้อ คงมีเพียงเท่านี้”เขาไม่อยากจะไว้ชีวิตของฉินกุ้ยเฟยจริงๆแต่เพื่อเงิน เขาก็ทำได้แค่บีบจมูกแล้วยอมรับเท่านั้น!เว่ยซวินดีใจมาก “ขอบพระทัยฝ่าบาท!”ฉินกุ้ยเฟยยอมเสียเงินจำนวนมากเพื่อหนีออกมาจากภัยพิบัติขณะนี้ ไม่ว่าฉินกุ้ยเฟย หรือองค์ชายสี่ หรืออัครมหาเสนาบดีตู้เหวินยวน ต่างก็ติดค้างหนี้บุญคุณเว่ยซวินมากมาย!เว่ยซวินเป็นขันทีนั้นไม่ผิดแต่พูดตามตรง เว่ยซวินไม่ต้องการเป็นศัตรูกับขุนนางที่มีตู้เหวินยวนเป็นผู้นำ!ทุกคนได้ประโยชน์แล้วทำไมต้องฆ่าต้องแกงกันด้วย?ในราชสำนักสามารถวิพากษ์วิจารณ์กัน เจ้าสังเกตข้า ข้าฟ้องร้องเจ้า วุ่นวายจนไม่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 210
ในสายตาของคนนอก ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินนั้นฉาวโฉ่ไม่น่าฟัง และอนาคตก็ดูเหมือนจะแย่มากขึ้นเรื่อยๆหลังชาวบ้านในเมืองหลวงกำลังดื่มชากัน ก็จะพูดถึงเรื่องไร้สาระที่องค์ชายเก้าทำ ทั้งหัวเราะเยาะ สาปแช่ง และดูแคลนอย่างไรก็ตามเว่ยซวินรู้ดีว่าองค์ชายเก้าผู้นี้ ไม่ได้ซ่อนความสามารถเอาไว้อีกแล้ว แต่กำลังแสดงความสามารถที่มีอยู่ออกมาให้เห็น!ที่เขาทิศประจิมเมื่อคืนนี้กลุ่มขุนนางที่นำโดยตู้เหวินยวนก็ได้ทะเลาะกับองค์ชายเก้าอีกครั้งว่ากันว่า แม้แต่องค์ชายสี่ก็ยังพาพระชายาตู้ซื่อไปด้วยแค่คิดก็รู้ การปะทะของมังกรและพยัคฆ์ มันรุนแรงถึงระดับไหน!ผลก็คือองค์ชายเก้าเป็นฝ่ายชนะองค์ชายสี่และตู้เหวินยวนกลับไปพร้อมกับความล้มเหลว พ่ายแพ้ยับเยิน!นี่จึงทำให้เว่ยซวินมององค์ชายเก้าหลี่หลงหลินใหม่อีกครั้งทุกครั้งที่นึกถึงรอยยิ้มไร้เดียงสาไม่เป็นอันตรายของหลี่หลงหลิน แม้แต่พระเก้าพันปีที่มีอำนาจคนนี้ก็ยังอดตกใจไม่ได้!เด็กคนนี้ช่างน่ากลัวเกินไปแล้ว!จะเก็บไว้ไม่ได้!เป็นเพราะเหตุนี้ เว่ยซวินจึงได้เกิดแผนสร้างสันติสุขกับกลุ่มขุนนาง เปลี่ยนศัตรูให้เป็นพันธมิตร แล้วหันไปจัดการกับหลี่หลงหลินด้วยกัน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 211
แสงอันล้ำค่า ส่องสว่างพร่างพรายถึงบนฟ้า!รถเกวียนเต็มไปด้วยทองคำและตั๋วเงินเปล่งแสงเจิดจ้า สว่างจะไม่อาจลืมตามอง!“ขันทีเว่ย…”เสียงของฮ่องเต้หวู่สั่นเครือ “เร็ว! ดึงผ้าสีดำของรถม้าคันอื่นออก ให้ข้าดูเร็วเข้า!”เว่ยซวินรีบดึงผ้าสีดำของรถม้าแต่ละคันออกรถม้าทุกคัน เต็มไปด้วยทองคำตั๋วเงิน แสงสีทองในลักษณะเดียวกันเปล่งประกายส่องสว่าง ทำให้ผู้คนตกตะลึง!สูด สูด...แม้แต่เว่ยซวินก็อดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง!พระเก้าพันปีคนนี้ แม้ว่าจะร่ำรวยไม่แพ้ใครในแว่นแคว้น!แต่ทั่วไปแล้ว เว่ยซวินจัดการเรื่องของตั๋วเงินและธนบัตร!ตั๋วเงินฉากหน้าอาจสูงค่า แต่สุดท้ายก็ไม่สู้มูลค่าจากเงินจริงทองแท้!เงินสดสองล้านตำลึง!ถึงขั้นต้องใช้รถม้าหลายสิบคัน ลากมันขึ้นมาเป็นภูเขาเงินภูเขาทองที่แท้จริง!ยังไม่ต้องพูดถึงเว่ยซวิน แม้แต่ฮ่องเต้หวู่ ผู้สูงส่งแห่งเก้าห้า[footnoteRef:1] ก็แทบไม่ได้เห็นสิ่งมหัศจรรย์เช่นนี้ในชีวิตเท่าใดนัก! [1: เลขเก้า เป็นเลขที่มีค่าสูงสุดในบรรดาเลขหยาง(เลขคี่) และมีเลขห้าอยู่ตรงกลาง ดังนั้น “เก้าห้า” จึงเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจของจักรพรรดิ] “องค์ชายเก้า นี่คือ…”เสียงของเว่ยซว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 212
เว่ยซวินมองส่งร่างที่เดินจากไปของฮ่องเต้หวู่ ใบหน้าพลันเปลี่ยนเป็นสีเขียว!องค์ชายเก้าส่งเงินสดสองล้านตำลึงมาให้ นั่นช่วยแก้ปัญหายากของฮ่องเต้หวู่ได้อย่างแท้จริงและทำให้แผนการของเว่ยซวินที่ยังไม่ทันได้ใช้ ต้องถูกพับเก็บลงไปก่อน!“เฮ้อ...”เว่ยซวินถอนหายใจยาว ผ่อนคลายตนเองวันนี้เขานัดกับตู้เหวินยวนที่หอเซียนเมามาย หารือเรื่องสำคัญ!ฉินกุ้ยเฟยยังทนทุกข์อยู่ในตำหนักเย็น เรื่องนี้ยังทำไม่สำเร็จดี เช่นนี้ควรทำอย่างไรต่อ?เว่ยซวินคิดไปคิดมา ก็ตัดสินใจออกจากวัง พบกับตู้เหวินยวนที่หอเซียนเมามายตามนัด!….หลี่หลงหลินยุ่งอยู่ที่เขาประจิมทั้งคืนหน้าประตูเต็มไปด้วยทะเลมนุษย์ คนเยอะป้วนเปี้ยน คึกคักกว่าตลาดสดเสียอีก!“เกิดอะไรขึ้น?”“หรือว่าคนขององค์ชายสี่จะมาหาเรื่องที่นี่?”ซูเฟิ่งหลิงตกใจ กระชับหอกเงินในมืออย่างลืมตัวสตรีท่าทางเย็นชายืนอยู่หน้าจวนตระกูลซู ดูวิตกกังวลเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเป็นพี่สะใภ้รอง กงซูหว่านเมื่อเห็นหลี่หลงหลินและคนอื่นๆ เดินมา นางก็เดินเข้าไปหาพวกเขาทันที “องค์ชายเก้า พี่สะใภ้ใหญ่ น้องหญิง พวกท่านกลับมาเสียที!”หลี่หลงหลินพลิกตัวลงจากหลังม้า เหลือบมองฝ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 213
เหล่าขุนนางผู้สูงศักดิ์ยิ้มอย่างกว้าง ดูเหมือนจะเขินอายเล็กน้อยกงซูหว่านพูดอย่างเย็นชา “พวกเขามาที่นี่ ไม่ใช่เพราะตำแหน่งว่างในมือท่านหรอกหรือเจ้าคะ?”หลี่หลงหลินตระหนักได้ทันทีพวกขุนนางสูงส่งเหล่านี้ ข้อมูลสื่อสารดียิ่งก็ไม่รู้ว่าไปรู้มาจากไหนว่าเขาเพื่อสร้างกองทัพตระกูลซูขึ้นมาใหม่ ได้ขอตำแหน่งขุนนางมาจากเสด็จพ่อหลายสิบตำแหน่งตำแหน่งว่างเหล่านี้ มีค่าสำหรับเหล่าขุนนางอย่างที่สุด!พวกเขาทั้งหมดล้วนแต่เป็นสุนัข ดมได้กลิ่นก็กรูกันมาแล้ว!แต่นี่ก็ทำอะไรไม่ได้ขุนนางที่ต้องการการเลื่อนตำแหน่ง ไม่มีทางใดให้เดิน เช่นนั้นก็มีทางเดียวเท่านั้น นั่นคือเข้าร่วมกองทัพ สร้างผลงาน รับรางวัล!อันที่จริง เหล่าขุนนางผู้สูงศักดิ์ทำกันเช่นนี้มาตลอดหลายปีที่ผ่านมาตำแหน่งที่ดีในกองทัพ ล้วนแต่ถูกขุนนางซื้อขายไปนานแล้วเมื่อเวลาผ่านไป กองทัพต้าเซี่ยที่ยิ่งใหญ่ ก็กลายเป็นกองทัพชายหนุ่ม ทรุดโทรม สูญเสียประสิทธิภาพในการรบถ้าไม่ใช่เพราะกองทัพตรงกูลซูคอยปกป้องชายแดนทางเหนือ ปกป้องแม่น้ำและภูเขาเอาไว้ ต้าเซี่ยคงล่มสลายไปนานแล้ว!จนกระทั่งหม่านอี๋บุกเข้ามา สงครามก่อกำเนิดขึ้น เส้นทางสู่สวรรค์ของ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 214
พูดตามหลักแล้ว องค์ชายและขุนนางเหล่านี้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับตระกูลซูซูเฟิ่งหลิงเป็นบุตรีคนเดียวของตระกูลซู และตอนนี้ก็เป็นชายาขององค์ชายเก้าแม้ว่าปากนางจะไร้หูรูด พูดจาหยาบคายแต่ในฐานะผู้อาวุโส ขุนนาง พวกเขาไม่จำเป็นต้องโต้เถียงกับเด็กสาวเช่นนาง ด้วยเกรงว่าจะเสียเกียรติ!ทว่าเหล่าขุนนางไร้ความปรานี วิจารณ์ซูเฟิ่งหลิงทั้งทางวาจาและภาษากายและย่อมต้องมีเหตุผลอยู่เบื้องหลัง!ขุนนางผู้มีชื่อเสียงเหล่านี้ทำเช่นนี้ แท้จริงเพราะพยายามประจบประแจงหลี่หลงหลิน!ซูเฟิ่งหลิงเป็นชายาที่ฮ่องเต้พระราชทานให้ไม่ใช่เรื่องเท็จแต่ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าถึงแม้หน้าตานางจะสะสวย ทว่าอารมณ์ร้ายอย่างยิ่ง เป็นเสือโคร่งจอมดุดัน!มีโอกาสคราวใด เป็นต้องทุบตีองค์ชายเก้าร่ำไป!ไม่รู้ว่าองค์ชายเก้าในตอนนี้ ต้องกดเก็บความโกรธไว้ในใจมากแค่ไหน!ดังนั้น พวกเขาจึงจงใจทำให้ซูเฟิ่งหลิงต้องอับอาย เพื่อให้หลี่หลงหลินพอใจ“องค์ชายเก้า นางหนูจากตระกูลซูคนนี้ ช่างโง่เขลาเหลือเกินพ่ะย่ะค่ะ!”“สงครามเป็นกิจการของบุรุษ นางที่เป็นสตรีผอมบาง เหตุใดถึงมีสิทธิ์มาชี้ไม้ชี้มือได้?”“องค์ชาย ท่านว่าใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 215
หลี่หลงหลินปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “ไม่ขอรับ!”จางเฉวียนตกตะลึง มองไปที่หลี่หลงหลินด้วยความตกใจ “เจ้าว่าอะไรนะ? ข้าได้ยินไม่ชัดเจน!”หลี่หลงหลินหัวเราะและพูดเบาๆ “ข้าบอกว่า ไม่ ขอรับ!”ดวงตาของจางเฉวียนเบิกกว้าง จ้องมองไปที่หลี่หลงหลิน “เพราะเหตุใด?”หลี่หลงหลินพูดอย่างองอาจ “ข้าทำงานใต้บังคับบัญชาของเสด็จพ่อ สร้างกองทัพตระกูลซูขึ้นใหม่ ย่อมต้องทำให้ดีที่สุด ปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ทุกข้ออย่างเคร่งครัด! ถ้าข้าเปิดประตูหลังให้ลูกชายของท่าน นั่นไม่ใช่ว่าฝ่าฝืนกฎ ผิดระเบียบเพื่อหาประโยชน์ส่วนตนหรอกหรือ?“อีกอย่าง ท่านน้าเองก็มีอำนาจในกองทัพ การจะจัดหาตำแหน่งให้ลูกชายไม่ใช่ว่าง่ายดายมากหรอกหรือ? เหตุใดท่านจึงต้องมาขอเอาจากข้าด้วย?”“พูดกันตามตรง นั่นเพราะเขาเป็นพวกไม่เอาอ่าว ไร้ความสามารถ!”คำพูดของหลี่หลงหลินไร้ซึ่งความสุภาพและนอบเคารพเขาในฐานะชายผู้เสเพลอันดับหนึ่งในเมืองหลวง นอกจากจะรู้ว่าคณิกาคนไหนงาม โรงเตี๊ยมร้านไหนมึนเมาง่าย เขายังรู้อีกอย่างหนึ่งอีกด้วยนั่นคือชายเสเพลจากตระกูลใหญ่ เป็นคนไร้ประโยชน์ที่แท้จริงหรงกั๋วกง จางเฉวียน มีความสามารถไม่น้อย กิจการทางทหารก็บริหารได้อย่างยอดเย
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 996
วันขึ้นปีใหม่ ตามธรรมเนียมแล้ว ฮ่องเต้ต้องทำพิธีบวงสรวงต่อสวรรค์ เพื่อขอพรให้พืชผลอุดมสมบูรณ์ ฮ่องเต้หวู่ตื่นแต่เช้า อาบน้ำแต่งตัว “ฝ่าบาท...” “เกิดเรื่องใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ!” เว่ยซวินเดินก้าวย่างเล็กๆ เข้ามาอย่างเร่งรีบ ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว ไม่พอใจ “วันปีใหม่แท้ๆ เช้าตรู่ก็มีเรื่องอัปมงคลเช่นนี้แล้ว!” เว่ยซวินรีบตบหน้าตัวเองหลายครั้ง “บ่าวปากเสียเอง! แต่ฝ่าบาท เกิดเรื่องใหญ่จริงๆ!” ฮ่องเต้หวู่เอ่ยเสียงเย็น “เกิดอะไรขึ้น? ว่ามาเถิด” เว่ยซวินลดเสียงลง “เมื่อคืนวาน ในคุกหลวงใต้ดินเกิดคดีมีผู้เสียชีวิต ซ่งชิงหลวนเขา...เขา...เขาผูกคอตาย!” “อะไรนะ?” สีหน้าของฮ่องเต้หวู่เปลี่ยนไปอย่างมาก ขาวซีดราวกับกระดาษ เดิมทีพระองค์คิดว่าเว่ยซวินคงจะตกใจเกินเหตุ แต่ไม่คิดว่า... จะเกิดเรื่องใหญ่จริงๆ! ซ่งชิงหลวนตายในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้! ฆ่าตัวตาย? หรือถูกฆาตกรรม? ไม่ว่าเขาจะตายอย่างไร เรื่องนี้ก็ยุ่งยากแล้ว! “พวกเจ้าทำอะไรกัน!” ฮ่องเต้หวู่โกรธมาก จึงเอ่ยตำหนิเสียงดัง “คุกหลวงอยู่ในความรับผิดชอบขององครักษ์เสื้อแพร! พวกเจ้าดูแลคนเป็นไม่ได้ จะเอาโทษอย่างไร?” ตุบ! เ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 995
น้ำตาของซ่งชิงหลวนไหลอาบแก้ม เขารีบพุ่งเข้าไปกอดขาของหลี่เทียนฉี่ ร้องไห้ฟูมฟาย “องค์ชายใหญ่ ที่แท้ก็เป็นพระองค์! ข้าขอร้องพระองค์ ช่วยพาข้าออกไปที!” “ที่นี่มันไม่ใช่ที่สำหรับคนอยู่!” “ขอเพียงพระองค์ช่วยข้าออกไป ข้าจะเป็นวัวเป็นม้ารับใช้พระองค์” เดิมที ซ่งชิงหลวนยังคงหยิ่งผยอง คิดจะประท้วงด้วยการอดอาหาร เพื่อบีบให้ฮ่องเต้หวู่ปล่อยตัวตนเองออกไป จนกระทั่งเขาได้เห็นบทความที่ใส่ร้ายเขาในหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ย จึงกระอักเลือดด้วยความโกรธ และตระหนักได้ว่า ตัวเขาเองไม่ได้สำคัญในสายพระเนตรของฮ่องเต้หวู่เลย! แม้แต่มดปลวกยังดิ้นรนเพื่อมีชีวิต แล้วมนุษย์เล่า? หลังจากซ่งชิงหลวนยอมรับความจริง เขาก็ล้มเลิกความคิดโง่ๆ ที่จะอดอาหาร ตอนนี้ เขาแค่อยากมีชีวิตรอด พยายามอย่างหนักเพื่อเอาชีวิตรอด ออกไปจากคุกหลวงใต้ดินที่เส็งเคร็งแห่งนี้ หลี่เทียนฉี่ก้มลงไป กระซิบกับซ่งชิงหลวน “บัณฑิตซ่ง ข้ามาพบเจ้าตามคำสั่งของอาจารย์!” ซ่งชิงหลวนตกใจ ใบหน้าเผยรอยยินดี “อาจารย์ของฮ่องเต้งั้นหรือ? ข้ากับอาจารย์ของฮ่องเต้เป็นสหายสนิท! เขามีปัญญาเฉียบแหลม ต้องมีวิธีช่วยข้าออกไปแน่! พระองค์รีบบอกข้ามาเร็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 994
“รองลงมา...” เสิ่นชิงโจวครุ่นคิด แล้วพูดต่อ “ตอนนี้หลี่หลงหลินเป็นรัชทายาท ได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้หวู่ หากเขาเป็นอะไรไป ฮ่องเต้หวู่ไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ไปแน่!” “เมื่อถึงตอนนั้น เกรงว่าเรื่องวุ่นวายนี้ คงใหญ่กว่าฟ้าเสียอีก!” ร่างของหลี่เทียนฉี่สั่นสะท้าน ครั้งที่แล้ว หลี่หลงหลินถูกลอบสังหารบาดเจ็บ ฮ่องเต้หวู่ก็ทรงกริ้วมาก พลิกแผ่นดินตามหาคนร้าย! หากหลี่หลงหลินตายไป ด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้งของฮ่องเต้หวู่ ไม่อาจรับประกันได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เสิ่นชิงโจวพูดต่อ “สาม นี่คือสิ่งที่สำคัญที่สุด หลี่หลงหลินเจ้าเด็กนั่นเจ้าเล่ห์เพทุบาย! แม้ว่าฮ่องเต้หวู่จะสืบสวนคดีทุจริตในการสอบขุนนาง ก็ทรงให้องครักษ์เสื้อแพรเป็นคนสืบ” “ต่อให้พวกเราฆ่าหลี่หลงหลินได้ ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้!” “สรุปแล้ว ห้ามแตะต้องหลี่หลงหลิน!” หลี่เทียนฉี่ขมวดคิ้วแน่น ด้วยความไม่พอใจ “หรือว่า... พวกเราได้แต่มองดูหลี่หลงหลินทำตามอำเภอใจ ไม่มีทางจัดการเขาได้เลยหรือ?” “ไม่!” มุมปากของเสิ่นชิงโจวยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ข้ามีวิธีที่จะผ่านพ้นวิกฤตินี้ไปได้ แถมยังทำให้หลี่หลงหลินตกอยู่ในหาย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 993
ส่วนลั่วอวี้จู๋นางเพียงยิ้มเบาๆ “องค์รัชทายาท โลกในฝันของพระองค์ ผู้คนต้องมีความสุขมากแน่ๆ” หลี่หลงหลินไม่ตอบ เพียงแย้มยิ้ม มีความสุขหรือ? ก็อาจจะใช่ คนในแต่ละยุคสมัยล้วนมีเรื่องทุกข์ใจต่างกัน ความสุขเป็นเรื่องของมุมมอง การได้กินอิ่มย่อมมีความสุขกว่าการอดอยาก... ... ณ คุกหลวง หลี่เทียนฉี่เดินฝ่าพายุหิมะเข้ามา เสิ่นชิงโจวที่หลับสนิท ตื่นขึ้นเพราะเสียงฝีเท้า “ท่านเองหรือ!” “ทำให้ข้าตกใจหมด!” เสิ่นชิงโจวปาดเหงื่อเย็นบนหน้าผาก หัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาเพิ่งฝันร้ายว่า หลี่หลงหลินนำคนบุกเข้ามาในคุกหลวง และฆ่าเขาตาย หลังจากจิบชา เสิ่นชิงโจวจึงสงบสติอารมณ์ลงได้ เขาหันไปมองหลี่เทียนฉี่ “ดึกดื่นป่านนี้ พระองค์รีบร้อนมาทำอะไร?” หลี่เทียนฉี่เอ่ยอย่างร้อนรน “อาจารย์ แย่แล้ว! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!” เสิ่นชิงโจวใจหายวาบ “เรื่องใหญ่? เรื่องอะไร?” หลี่เทียนฉี่เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงชมดอกไม้ร้อยบุปผาให้เสิ่นชิงโจวฟังโดยละเอียด หลังจากฟังจบ สีหน้าของเสิ่นชิงโจวก็ดูแย่มาก อะไรกัน? หลี่หลงหลินสามารถทำให้ดอกไม้นานาพันธุ์เบ่งบานในฤดูหนาวได้?
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 992
“เสด็จแม่” หลี่หลงหลินโค้งคำนับให้ฮองเฮาหลิน “ฟ้ามืดแล้ว พระองค์รีบกลับไปพักผ่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ” ฮองเฮาหลินพยักหน้าเล็กน้อย ทว่ายังคงลังเลที่จะเอ่ยปาก หลี่หลงหลินขึ้นรถม้าพร้อมกับคนในตระกูลซู เพื่อออกจากวังกลับไปยังจวนสกุลซู ภายในรถม้า แม่ทัพผู้เฒ่าซูอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “รัชทายาท เหตุใดพระองค์ถึงทำเช่นนี้? กลุ่มข้าราชการเต็มใจที่จะสวามิภักดิ์ต่อพระองค์ เหตุใดพระองค์จึงปฏิเสธ?” ฟึบ! ทันใดนั้น สายตาของซูเฟิ่งหลิงและพี่สะใภ้ทั้งสี่ก็จับจ้องไปที่หลี่หลงหลิน ในใจพวกนางรู้สึกสงสัยเช่นเดียวกับแม่ทัพผู้เฒ่าซู นี่เป็นโอกาสอันดีที่จะรวบรวมกลุ่มข้าราชการไว้ในมือ เหตุใดหลี่หลงหลินถึงปฏิเสธ แถมยังพูดจาดูถูกจนทำให้กลุ่มข้าราชการขุ่นเคือง? หรือว่า... หลี่หลงหลินไม่เข้าใจ ว่าหากกลุ่มข้าราชการสวามิภักดิ์ด้วย เขาก็จะทรงครองตำแหน่งรัชทายาทได้อย่างมั่นคง ไม่มีใครสามารถสั่นคลอนได้ แผ่นดินต้าเซี่ยจะอยู่ในมือของเขา? หลี่หลงหลินสีหน้าเคร่งขรึม เขาแงนมองไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิด แล้วเอ่ยเสียงต่ำ “แผ่นดินต้าเซี่ยนี้ ผุพังเกินเยียวยานานแล้ว ข้าจะเอาไปทำอะไร?” บรรดาหญิงสาว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 991
ฮ่องเต้หวู่ปวดหัวแทบระเบิด สองมือกดขมับคลึงเค้น สมองแทบเหลวเป็นแป้งเปียก ฮ่องเต้หวู่จึงหันไปขอความช่วยเหลือจากหลี่หลงหลินอย่างจนปัญญา: “เจ้าเก้า เจ้าว่าข้าควรทำเช่นไรดี?” หลี่หลงหลินแย้มยิ้มเล็กน้อย: “เสด็จพ่อ ใกล้ค่ำแล้ว วันนี้แยกย้ายกันเพียงเท่านี้เถิด! สุขภาพของท่านสำคัญยิ่งนัก รีบกลับไปพักผ่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้หวู่ชะงัก: “แยกย้ายกันเพียงเท่านี้? แล้วคดีทุจริตของซ่งชิงหลวนเล่าจะทำเช่นไร?” หลี่หลงหลินผายมือ: “ก็ทำตามที่ควรทำ ตอนนี้เสด็จพ่อมีหน่วยองครักษ์เสื้อแพร ให้พวกเขาไปสืบสวนก็สิ้นเรื่อง! ควรจับก็จับ ควรตัดสินก็ตัดสิน ควรประหารก็ประหาร!” “การสอบคัดเลือกขุนนางเป็นเรื่องใหญ่ยิ่ง ครั้งนี้ต้องสืบสวนให้ถึงที่สุด!” ฮ่องเต้หวู่เข้าใจอย่างถ่องแท้ในทันที เมื่อก่อนข้าพึ่งพาเหล่าขุนนางมากเกินไป จึงสูญเสียอำนาจในการตัดสินใจ ทำอะไรก็ต้องคอยระแวดระวัง กระทั่งถูกริดรอนอำนาจ เป็นฮ่องเต้เช่นนี้ ช่างน่าสมเพชยิ่งนัก! แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ข้ามีหน่วยองครักษ์เสื้อแพร ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาขุนนางพวกนี้อีกต่อไป! ข้าอยากจะสืบสวนอย่างไร ก็ทำได้ตามใจ! ดี! ฮ่องเต้หวู
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 990
ฮ่องเต้หวู่ทรงกริ้วจัดเดิมที เขาทรงคิดว่าซ่งชิงหลวนเป็นผู้มีปัญญามาก มีคุณธรรมสูงส่ง เป็นที่เคารพนับถือ คาดไม่ถึงเลยจริงๆหลายปีมานี้ ซ่งชิงหลวนสมคบกับตู้เหวินยวน ผูกขาดการสอบขุนนาง ทุจริต ฉ้อฉล ไม่รู้ว่ารีดไถทรัพย์สินจากราษฎรไปเท่าไหร่การคดโกงเงินทองนั้น จริงๆ แล้วฮ่องเต้หวู่ไม่ได้ใส่พระทัยขุนนางทั้งราชสำนัก มีใครบ้างที่ไม่รับสินบน?บัณฑิตร่ำเรียนมาสิบปี หวังจะมีชื่อเสียงโด่งดัง ก็เพื่ออะไรกัน?เพื่อทำตามความฝันและปณิธานของตนเอง?เหลวไหล!ใครบ้างที่ไม่ทำเพื่อเงินทอง?ปัญหาคือ คนดีรักทรัพย์สิน ก็ควรได้มาโดยชอบธรรมหากซ่งชิงหลวนเพียงแค่ยักยอกค่าเล่าเรียนเล็กๆ น้อยๆ นั่นก็แล้วไป!เขากลับใช้การสอบขุนนางเป็นเครื่องมือ!ช่างเกินไปแล้ว!มิน่าเล่า ในราชสำนัก ขุนนางที่ไร้ความสามารถจึงมีมากขึ้นเรื่อยๆแต่ละคนถามอะไรก็ไม่รู้เรื่อง ตีสามครั้งก็ยังไม่ปริปากให้ไปปกครองบ้านเมือง ก็ทำได้แย่มิน่าเล่า หนิงชิงโหว ผู้มีความรู้ความสามารถ ถึงได้สอบตกแม้ว่าภายหลัง หนิงชิงโหวจะสอบได้จอหงวน ก็ยังเลือกที่จะไปเป็นอาจารย์อยู่ที่เขาประจิม ไม่ยอมเข้ารับราชการแท้จริงแล้ว รากฐานของต้าเซี่ย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 989
เรื่องน่าอับอายของซ่งชิงหลวนเหล่านั้น ล้วนเป็นสิ่งที่นางกุขึ้นเองทั้งสิ้นหลักฐานของหลี่หลงหลินมาจากไหน?หรือว่าเพื่อช่วยนาง หลี่หลงหลินคิดจะปลอมแปลงหลักฐาน หลอกลวงเบื้องสูง?นี่... นี่ไม่ได้!การหลอกลวงเบื้องสูงเป็นความผิดมหันต์ต่อให้หลี่หลงหลินเป็นถึงรัชทายาท ก็ไม่อาจแบกรับไหว!ยิ่งไปกว่านั้น ฮ่องเต้หวู่กำลังทรงกริ้ว ถึงขั้นคิดจะถอดหลี่หลงหลินออกจากตำแหน่งรัชทายาทหลี่หลงหลินเสี่ยงอันตราย หากถูกฮ่องเต้หวู่จับได้ ก็คงจะถึงคราววิบัติ“องค์รัชทายาท”“อนาคตของท่านยังอีกยาวไกล เพื่อหญิงต่ำต้อยเช่นข้า เหตุใดต้องทำลายอนาคตตนเอง?”หลิ่วหรูเยียนน้ำตาไหลอาบแก้ม คิดจะเปิดเผยความจริงหลี่หลงหลินรีบส่งสัญญาณให้ซูเฟิ่งหลิง “เจ้าพาพี่สะใภ้สี่ไปด้านข้าง อย่าให้นางพูดอะไรเหลวไหล”ซูเฟิ่งหลิงจับแขนหลิ่วหรูเยียน “พี่สะใภ้สี่ ท่านอย่าพูดอะไรเลย! ที่นี่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ขององค์รัชทายาทเถิด! มีเขาอยู่ ต้องไม่มีปัญหาแน่นอน”หลิ่วหรูเยียนพยักหน้า ถอยไปด้านข้างหลี่หลงหลินเห็นดังนั้น ก็ถอนหายใจยาวเกือบไปแล้ว!เกือบจะเกิดศึกภายใน ทำลายแผนการจนหมดสิ้นหลิ่วหรูเยียนยังขาดประสบการณ์ในเรื่องให
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 988
เมื่อมีหลี่เทียนฉี่เป็นหัวหอก เหล่าขุนนางก็ดาหน้าเข้ามาผสมโรง “ฝ่าบาท พระชายารัชทายาททำเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”“กล้าขัดพระราชโองการอย่างเปิดเผย ช่างบังอาจยิ่งนัก!”“ซูเฟิ่งหลิงเป็นลูกหลานแม่ทัพ ไม่รู้ขนบธรรมเนียม รัชทายาท ท่านก็ไม่รู้หรืออย่างไร?”“ถูกแล้ว รัชทายาท! ท่านควรจะดูแลสตรีของท่านให้ดี! มิเช่นนั้นพูดมากไปก็จะเสียการ เป็นที่น่าอับอาย!”“หึๆ รัชทายาทขึ้นชื่อว่าเป็นคนกลัวเมีย เขาจะกล้าไปหือกับสตรีที่มุทะลุดุดันอย่างซูเฟิ่งหลิงหรือ? ไม่อยากอยู่แล้วหรือไร?”“คนหนึ่งกลัวเมีย อีกคนเป็นแม่เสือโคร่ง ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ!”“รัชทายาท ท่านจงดูแลแม่เสือโคร่งของท่านให้ดี อย่าปล่อยออกมาทำร้ายผู้อื่น”คำเยาะเย้ยถากถางถาโถมเข้ามาไม่หยุดซูเฟิ่งหลิงไม่สันทัดในการโต้เถียง ทั้งร้อนรนทั้งโกรธ น้ำตาคลอเบ้า แทบจะร้องไห้ออกมา “พวกเจ้า... พวกเจ้า...”“หุบปาก!”ในเวลานั้น เสียงตวาดดุจสายฟ้าฟาดก็ดังขึ้นในตำหนักฉางเล่อหลี่หลงหลินก้าวออกมา มือไพล่หลัง ท่าทางหยิ่งผยอง เอ่ยเสียงเย็น “รังแกผู้หญิง นับเป็นความสามารถอันใด? พวกท่านมีความสามารถ ก็มาโต้คารมกับข้าสักห้าร้อยยก แบบไม่มีกติกาก็ได้
