All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 121 - Chapter 130

เขายังไม่ทันจะได้ตั้งตัว จิ่งสือเฟิงก็คว้าเขาไปจูบหนึ่งทีแล้วองครักษ์ที่เหลือตรงนั้นพากันยืนตาค้าง เกิดอะไรขึ้นกับจิ่งสือเฟิงเนี่ย?จิ่งสือเฟิงรู้สึกว่าการจูบองครักษ์คนนั้นอย่างเดียวยังไม่พอ จึงคิดจะถอดกางเกงของเขาด้วยองครักษ์ “!!!!!!”โลกนี้มันบ้าบอไปกันหมดแล้ว!เขาพยายามผลักไสจิ่งสือเฟิงอย่างสุดชีวิต จิ่งสือเฟิงก็เลยหันไปจูบองครักษ์คนอื่นแทนองครักษ์ไม่กล้าลงมือทำร้ายเขา จึงทำได้เพียงผลักออกไปเหมือนเขาจะรู้สึกตัวว่าองครักษ์เหล่านี้แรงเยอะเกินไป ไม่ถูกใจอย่างที่เขาต้องการ เขาจึงทำท่าหงุดหงิดแล้วฉีกอาภรณ์ของตนเองออก ขณะพุ่งตัวออกไปด้านนอกพอเขาออกมาได้ ก็พบกับหญิงนางหนึ่งที่อายุประมาณห้าสิบปีกว่า เขาจึงพุ่งเข้าไปหานางจนล้มลงพื้น ”คนสวย มานอนกับข้าเสียดีๆ!”หญิงนางนี้แม้จะอายุมากแล้ว แต่ก็ไม่เคยพบเจอเรื่องอะไรแบบนี้มาก่อน จึงตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อนางแผดเสียงร้องแหลมแสบแก้วหู ทำเอาผู้คนที่สัญจรอยู่บนถนนหันมามองกันเกือบหมดลูกชายของหญิงคนนั้นบังเอิญอยู่แถวนั้นพอดี จึงถลาเข้ามาแล้วชกใส่จิ่งสือเฟิงเต็มแรงองครักษ์ที่เห็นว่าเรื่องราวมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว จึงใช้มือทุบเขาจนสลบ จากนั้นก็พาเขาเด

จิ่งโม่เยี่ยตอบ “ฟังดูน่าสนใจดีนะ”เฟิ่งชูอิ่ง “......”ต่อให้นางจะรู้ตัวนานแล้วว่าใช้เหตุผลพูดคุยกับคนบ้าแบบเขาไม่ได้ แต่พอได้ยินสิ่งที่เขาพูดจริงๆ นางก็อดหัวเสียไม่ได้นางแค่นเสียงฮึเบาๆ ออกแรงสะบัดมือของตัวเองออกจากการเกาะกุม ก่อนจะเดินจากมาโดยไม่หันกลับไปมองจิ่งโม่เยี่ยเห็นท่าทางของนางก็อดอมยิ้มไม่ได้ เอ่ยไล่หลังนางไปว่า “ตอนที่เจ้าอยู่กับจิ่งสือเฟิงในโรงน้ำชา ข้านั่งอยู่ห้องข้างๆ“ถึงข้าจะไม่สนใจว่าเจ้าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร แต่ย่อมไม่ปล่อยให้ว่าที่พระชายาถูกดูหมิ่น”เฟิ่งชูอิ่งได้ยินที่เขาพูดก็หยุดชะงัก ก่อนจะเดินถอยหลังกลับไปหาเขาแล้วถามว่า “ท่านอ๋องกำลังจะบอกข้าว่า ตราบใดที่มีท่านอยู่ อ๋องเฉินก็ไม่มีทางรังแกข้าได้หรือเพคะ?“ท่านอ๋องกำลังเป็นห่วงข้าอยู่หรือ? หากท่านเป็นห่วงข้าจริงๆ ช่วยคืนกล่องใส่ก้อนเงินอันนั้นให้ข้าได้ไหม?”จิ่งโม่เยี่ยใช้หางตามองนางเล็กน้อย ไม่พูดไม่จา กอดกล่องใบนั้นไว้แล้วขึ้นรถม้าไปทันทีเฟิ่งชูอิ่ง “......”บุรุษสุนัขผู้นี้จะซึนเดเระเกินไปไหมรถม้าเคลื่อนตัวไปได้เพียงนิดเดียวก็จอดตรงหน้าเฟิ่งชูอิ่งจิ่งโม่เยี่ยเปิดม่านออกแล้วยื่นตั๋วเงินให้นางปึกหนึ่ง “รั

หลินชูเจิ้งจึงปล่อยข่าวออกไปว่าสตรีนางนั้นไม่ใช่นาง แต่เป็นสาวใช้คนหนึ่งที่หน้าตาคล้ายกับนางมาก ซึ่งเขาจัดการฆ่าสตรีนางนั้นทิ้งไปแล้วเขายังบอกอีกว่าฮวาซื่อผุดผ่องไร้มลทิน มีคนต้องการใส่ร้ายนางให้เสื่อมเสียคำอธิบายของเขา คนที่ไม่ได้เห็นเหตุการณ์ในวันนั้นหากได้ยินก็คงเชื่ออยู่หรอก เพราะทุกคนต่างก็คิดตรงกันว่าหากฮวาซื่อเกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้นจริงๆ จะต้องถูกหย่าและขับออกจากจวนแน่นอนเขาไม่ได้หย่ากับฮวาซื่อ แปลว่าฮวาซื่อเป็นผู้บริสุทธิ์จริงๆทว่าคนในจวนต่างรู้กันดีแก่ใจ ว่าคนที่ระเริงรักอย่างไม่อายฟ้าอายดินกับสารถีแซ่หลินในตอนนั้นก็คือนางเฟิ่งชูอิ่งเอ่ยเสียงเรียบว่า “จะใช่ท่านหรือไม่ ทุกคนต่างก็รู้ดีอยู่แก่ใจ“ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น ข้าขอถามท่านป้าแค่ประโยคเดียว หลังจากเกิดเรื่องนั้นแล้ว ท่านลุงมานอนค้างที่ห้องของท่านกี่ครั้ง?”คำพูดของนางมีพลังทำลายรุนแรงยิ่งกว่ามีดที่วาววับเมื่อครู่นี้อีก ดวงหน้าของฮวาซื่อซีดขาวอย่างฉับพลันเฟิ่งชูอิ่งเห็นสีหน้าของนางก็ขี้คร้านจะสนใจนางต่อ เอ่ยเรียกว่า “เฉี่ยวหลิง ขนของพวกนี้กลับไป”เฉี่ยวหลิงเป็นวิญญาณร้าย ว่ากันตามหลักแล้วในยามกลางวันนางจะมีร่างกายไม

แม้นางจะรู้สึกว่าจิ่งโม่เยี่ยเป็นคนบ้าที่ไม่มีใครกล้าอยู่ใกล้ แต่ต่อให้นางตาบอดก็ไม่มีวันเลือกหลินอีฉุนอยู่ดีไหนๆ นางก็ไม่มีอะไรทำพอดี งั้นนางจะเล่นกับเขาสักหน่อยก็แล้วกันนางจึงเอ่ยว่า “ขอแค่ข้าไม่แต่งงานกับอ๋องฉู่ เจ้าก็ยินดีจะแต่งข้าเป็นภรรยางั้นหรือ?”หลินอีฉุนทำหน้าหนักใจ “เจ้าก็รู้มิใช่หรือ ตอนนี้ข้ากำลังร่ำเรียนในสำนักศึกษาได้อย่างยอดเยี่ยม ปีนี้เตรียมจะลงสนามสอบขุนนาง“ตอนนี้พ่อของข้าเป็นถึงรองเจ้ากรมคลัง เชื่อว่าอีกไม่นานเขาก็จะกลายเป็นหัวหน้าเลขากรมคลังได้ ส่วนข้าขอแค่ลงสนามสอบ อย่างน้อยก็จะได้เป็นอันดับที่สอง“อนาคตของข้ายังอีกยาวไกล ภรรยาของข้าจะต้องเป็นสตรีมีชาติตระกูลเท่านั้น“ถึงแม้ว่าเจ้าจะดีมาก แต่บิดามารดาของเจ้าก็จากโลกไปหมดแล้ว เจ้าไม่สามารถช่วยผลักดันอะไรข้าได้ ดังนั้นข้าไม่มีทางแต่งเจ้าเป็นภรรยาเอกได้”เขากล่าวมาถึงตรงนี้ก็แสดงท่าทางอ่อนโยน มองนางอย่างรักใคร่ลึกซึ้ง “แต่ถึงข้าจะแต่งผู้หญิงคนอื่นเข้ามาเป็นภรรยาเอก เจ้าก็จะยังเป็นคนที่ข้ารักที่สุดตลอดไป“ขอแค่เจ้ายินดีจะเป็นสตรีของข้า ภายภาคหน้าข้าจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี ตำแหน่งอนุภรรยาของข้าจะเว้นว่างให้เจ้าตลอดกาล”

แค่จินตนาการในสมอง เขาก็ตื่นเต้นจนทนไม่ไหวแล้วเมื่อล่วงเข้าสู่ยามไฮ่ได้สักพัก หลินอีฉุนก็ได้ยินการเคลื่อนไหวจากด้านหลัง จึงเอ่ยว่า “ญาติผู้น้อง ในที่สุดเจ้าก็มาเสียที ข้ารออยู่นานมากเลยนะ”เขาเอ่ยจบก็ทำท่าจะลุกขึ้นยืน แต่เขายังไม่ทันจะได้ยืนเต็มความสูง ก็ถูกอะไรบางอย่างกระแทกจนล้มลงไปกองกับพื้นเขามึนงงไปชั่วขณะ สองมือของเขาคว้าของสิ่งนั้นขึ้นมาโดยอัตโนมัติ แต่กลับคว้าโดนขนเป็นกระจุกแทนเขาตกใจอย่างมากจึงหันไปมองของสิ่งนั้นแบบเต็มตา พบว่ามันคือศีรษะของสุนัขตัวหนึ่งสุนัขตัวนี้เขารู้จักเป็นอย่างดี มันคือสุนัขที่ถูกเลี้ยงเอาไว้ในจวน มีความดุร้ายอย่างยิ่งยามนี้ปากของสุนัขตัวนั้นอ้าออกเล็กน้อย กลิ่นคาวคลุ้งและเหม็นฉุนลอยออกมาจากปากของมัน ก่อนจะมีของเหลวหยดลงบนหน้าของเขาตอนแรกเขายังกรึ่มๆ ด้วยฤทธิ์สุรา ทว่ายามนี้กลับตื่นเต็มตาเขาคิดจะผลักสุนัขตัวนั้นออกไป เพราะมันมีความดุร้ายอย่างมาก แล้วยังมีพละกำลังมหาศาล เขาจึงไม่สามารถผลักมันออกไปได้ง่ายๆการดิ้นรนของเขากลับกระตุ้นสัญชาตญาณดิบเถื่อนของสุนัขตัวนั้น มันจึงแยกเขี้ยวใส่เขา ก่อนจะใช้ขาทั้งสี่ข้างตะกุยมั่วไปหมด ส่วนปากก็กัดเขาทั่วร่างเพี