บททั้งหมดของ ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: บทที่ 101 - บทที่ 110

เฟิ่งชูอิ่ง “......”การแสดงแบบที่เฉี่ยวหลิงทำให้ดู คาดว่าคงมีเพียงไม่กี่คนที่ทนรับไหวจากนั้นเฉี่ยวหลิงก็กล่าวปิดจบว่า “จิตของนางอ่อนมากเกินไป ห่างชั้นกับคุณหนูแบบเทียบไม่ติด เล่นกับนางไม่สนุกสักนิด”เฟิ่งชูอิ่ง “......เจ้ากล่าวสรุปได้ดีมาก แต่ครั้งหน้าอย่าคิดเองเออเองแบบนั้นอีกนะ เจ้าเอาข้าไปเทียบกับหลินหว่านถิง ก็ไม่ต่างอะไรกับเจ้ากำลังดูถูกข้าหรอก”เฉี่ยวหลิงแลบลิ้นนางกล่าวอย่างเสียดายว่า “วันนี้ข้าเตรียมการแสดงไว้ให้นางชุดใหญ่เลยนะ แต่ข้าเพิ่งจะแสดงให้นางดูแค่อย่างเดียว นางก็ไม่ไหวเสียแล้ว”เฟิ่งชูอิ่งเอ่ยเสียงเรียบ “ไม่เป็นไร ครั้งหน้าค่อยแสดงอย่างอื่นให้นางดู”เฉี่ยวหลิงเบิกตาโตแล้วเอ่ยถาม “ครั้งหน้า? หลังจากนี้ข้ายังหลอกนางได้อยู่หรือ?”“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?” เฟิ่งชูอิ่งเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม “คืนนี้เป็นแค่การเริ่มต้นเท่านั้นแหละ หลังจากนี้เจ้าสามารถไปพูดคุยเปิดอกกับนางได้ทุกวันเลย“อย่างไรเสียนางก็อยู่ถัดจากห้องของพวกเราไปนิดเดียว การไปชวนนางสนทนาไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร“อีกอย่าง เราไม่ควรปล่อยให้นางนอนหลับสบาย หากตอนกลางคืนนางนอนหลับสบายมากเกินไป เดี๋ยวก็หาเรื่องวางแผนมาทำร้ายข้าอีก

ดูเหมือนตั้งแต่เขารู้จักเฟิ่งชูอิ่งมา นางก็ทำลายสถิติครั้งแรกในชีวิตของเขาแบบนับครั้งไม่ถ้วนเขามองนางอย่างเย็นชา นางจึงกล่าวเสียงอ่อนหวานว่า “เมื่อครู่นี้เป็นเพราะท่านอ๋องช่วยรับไว้ มิเช่นนั้นข้าจะต้องล้มแน่เลยเพคะ“ท่านอ๋องทรงดีมากจริงๆ เพคะ ไม่เสียแรงที่ข้าหลงรักปักใจท่านมาตลอด”นางคิดมาอย่างรอบคอบ ตรงนี้คือหน้าประตูวังหลวง จิ่งโม่เยี่ยไม่มีทางกล้าลงมือสังหารนางตรงนี้แน่นอนในเมื่อตอนนี้ไม่มีทางตาย เช่นนั้นนางก็จะเอาคืนเขาต่อ อย่างไรเสียมันก็เป็นบทที่ต้องแสดงอยู่แล้ว ทำไมนางจะหาผลประโยชน์ใส่ตัวบ้างไม่ได้ล่ะจิ่งโม่เยี่ยเป็นผู้ชายที่หล่อเหลามากที่สุดเท่าที่นางเคยพบเจอมา แต๊ะอั๋งสักหน่อยก็ไม่เสียหายในนิยายบอกว่าเขาป่วยหนักจนร่างกายซูบผอม แต่ตอนที่นางแอบลูบคลำแผงอกเขาเมื่อกี้ กล้ามเนื้อของเขาเป็นมัดๆ ชัดเจน จับแล้วเพลินมือมากทีเดียวได้กำไรแล้วล่ะจิ่งโม่เยี่ยมองนางแล้วเอ่ยว่า “เจ้ากำลังหาเรื่องตายอยู่นะ!”เฟิ่งชูอิ่งจึงโผเข้าหาแผงอกเขาอีกครั้งแล้วลูบๆ คลำๆ กล้ามของอีกฝ่าย “ข้างนอกลมแรงยิ่งนัก พัดจนข้าหนาวไปหมดแล้ว ท่านอ๋องช่วยบังให้หน่อยสิเพคะ!”จิ่งโม่เยี่ย “......”เขาคิดว่าตัวเอง

กลับได้ยินนางเอ่ยว่า “ในใจของข้า ท่านอ๋องเป็นบุรุษรูปงามอันดับหนึ่งในใต้หล้า ไม่ว่าบุรุษคนอื่นจะหน้าตาเป็นอย่างไร แต่เมื่อมาอยู่ต่อหน้าท่านอ๋องก็ล้วนแต่จืดชืดหมดเลยเพคะ”จิ่งโม่เยี่ยยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร ก็มีเสียงหัวเราะขบขันดังมาจากด้านข้าง “น้องสาม เจ้านี่ช่างโชคดีเสียจริงนะ“ต่อให้ก่อนหน้านี้จะมีว่าที่พระชายาตายไปถึงเจ็ดคน ก็ยังมีสาวน้อยมาหลงรักปักใจเจ้าอยู่ดี”เฟิ่งชูอิ่งเอียงหน้าไปมอง พบว่ามีชายหนุ่มสีหน้าท่าทางเย็นชายืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งหางตาของเขาชี้ขึ้น โหนกแก้มสูงเล็กน้อย คิ้วระเกะระกะไม่เป็นรูปทรง ดูจากโหงวเฮ้งแล้วเป็นคนประเภทจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตจิ่งโม่เยี่ยมองเขาแวบหนึ่งแล้วเอ่ยว่า “พี่สองกล่าวได้ถูกต้อง ข้าเป็นคนมีเสน่ห์ก็เลยมีแต่คนมาหลงรัก“เรื่องนี้พี่สองจะอิจฉาไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก ใครใช้ให้ท่านหน้าตาขี้เหร่กันล่ะ”จิ่งสือเฟิง “......”ความจริงแล้วหน้าตาเขาไม่ได้ขี้เหร่สักนิด แต่พื้นฐานหน้าตาของคนในราชวงศ์ดีงามเกินไป พอเอามาเปรียบเทียบกันแล้ว หน้าตาของเขาก็สู้จิ่งโม่เยี่ยไม่ได้จริงๆ นั่นแหละจิ่งโม่เยี่ยไม่สนใจเขาอีก เพียงหันกลับมาคุยกับเฟิ่งชูอิ่ง “เขาคือเจ้าสอง จิ่

ครั้งก่อนไทเฮาใช้เรื่องที่เกิดในกรมราชทัณฑ์สั่งลงโทษฮองเฮาอย่างหนัก จนฮองเฮาแทบไม่เหลือหน้าไปพบใคร แล้วยังต้องมอบอำนาจจัดการวังหลังครึ่งหนึ่งให้คนอื่นอีกนางเกลียดไทเฮาอย่างกับอะไรดี แต่กลับไม่กล้าล่วงเกินอีกฝ่ายต่อหน้าเพราะนางทราบว่าไทเฮาเป็นมารดาแท้ๆ ของฮ่องเต้เจาหยวน ฮ่องเต้เจาหยวนพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อเอาอกเอาใจไทเฮา หากพระนางสั่งให้เขาปลดตำแหน่งฮองเฮา เขาก็พร้อมจะเห็นดีเห็นงามด้วยทันทีเฟิ่งชูอิ่งที่อยู่ข้างๆ นั่งมองผู้สูงศักดิ์ทั้งสามที่ทรงอำนาจมากสุดในใต้หล้าประชันกัน นางเห็นแล้วรู้สึกคันไม้คันมือยิ่งนัก หลังจากทักทายกันพอเป็นพิธีแล้ว ฮ่องเต้เจาหยวนก็หันไปทางจิ่งโม่เยี่ย “เยี่ยเอ๋อร์ ข้าได้ยินว่าเจ้าถูกใจว่าที่พระชายาคนใหม่มาก ข้ารู้สึกยินดีปรีดายิ่งนัก”จิ่งโม่เยี่ยกล่าวเสียงเฉยชา “เสด็จลุงทรงพยายามอย่างหนัก ข้ารู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก”ฮ่องเต้เจาหยวนยิ้มแล้วเอ่ย “เจ้าพอใจก็ดีแล้ว ช่วงหลายปีมานี้ข้าเป็นห่วงเรื่องการแต่งงานของเจ้ามาก อยากเห็นวันที่เจ้าแต่งงานมีครอบครัวไวๆ จะได้มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง”เขากล่าวจบก็เงียบไปสักพัก ก่อนจะเอ่ยเสริมว่า “จะได้ขัดขวางข่าวลือไม่มีมู

จิ่งโม่เยี่ย “......”จู่ๆ เขาก็นึกเสียใจที่วันนี้พานางเข้าวังมาด้วยเฟิ่งชูอิ่งพูดแบบนี้ไม่ได้มีความหมายแอบแฝงอะไรนางรู้ว่าในวังหลวงแห่งนี้เต็มไปด้วยอันตรายมากมาย การอยู่ข้างกายเขาย่อมปลอดภัยกว่าอย่างน้อยหากต้องมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับคนอื่น สองหัวย่อมต้องดีกว่าหัวเดียวอยู่แล้วจิ่งโม่เยี่ยหรี่ตาถามว่า “หลังจากออกจากวังเจ้าได้เจอดีแน่”เฟิ่งชูอิ่งยิ้มแล้วตอบกลับ “เพคะ”ทั้งสองคนพูดคุยกระซิบกระซาบกันไปมา ในสายตาของคนนอกที่มองมาต่างก็เห็นคู่รักหวานแหวว มีเพียงพวกเขาสองคนที่เข้าใจว่าอยากจิกหัวอีกฝ่ายกันขนาดไหนจิ่งสือเฟิงลากจิ่งสือเยี่ยนออกมาแล้วสั่งสอนเขาชุดใหญ่ “เจ้าเป็นคนซื่อบื้อหรืออย่างไร?“ข้าบอกเจ้าตั้งกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าให้อยู่ห่างๆ จิ่งโม่เยี่ยเอาไว้ ทำไมเจ้าถึงไม่เคยฟังกันบ้างเลย?”จิ่งสือเยี่ยนยกมือเกาท้ายทอยเบาๆ “ข้าคิดว่าพี่สามก็ออกจะเป็นคนดีนะ!”จิ่งสือเฟิงก็เผลอยกมือขึ้นเกาศีรษะตัวเองแบบไม่รู้ตัว เขารู้สึกว่าเรื่องนี้มันแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจเขาสั่งสอนจิ่งสือเยี่ยนอยู่สักพักก็กล่าวปิดท้ายว่า “เจ้ายืนสำนึกผิดอยู่ตรงนี้ไปเลยนะ!”จิ่งสือเยี่ยนปกติก็ค่อนข้างเกรงกลัว