All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 141 - Chapter 150

ฮวาซื่อเอ่ยอย่างไม่เต็มใจว่า “เด็กคนนี้จะทำตัวห่างเหินไปใย ข้าเป็นป้าของเจ้านะ เป็นญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่บนโลกนี้ของเจ้า“ก่อนหน้านี้ข้าเห็นว่าเจ้าอายุยังน้อย ยังจัดการร้านค้าพวกนั้นเองไม่ได้ ก็เลยช่วยจัดการแทนเจ้า“เจ้าเด็กคนนี้แม้แต่ท่านป้าของตัวเองก็ไม่เชื่อใจแล้วหรือ? เจ้าทำให้ข้าเสียใจมากจริงๆ”เฟิ่งชูอิ่งเอ่ยเสียงราบเรียบ “ข้าเชื่อว่าท่านป้าไม่มีใจคิดคดต่อข้า“แต่ตอนนี้ข้าโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว สามารถดูแลร้านค้าของบิดามารดาตัวเองได้ ไม่รบกวนท่านป้าหรอก”สีหน้าของฮวาซื่อบิดเบี้ยวจนน่าเกลียด เฟิ่งชูอิ่งจึงเอ่ยอีกว่า “ถ้าอย่างนั้นเอาแบบนี้ไหม ท่านเอ่ยสาบานกับข้าตรงนี้“บอกว่าท่านไม่เคยคิดอยากได้ร้านค้าของบิดามารดาข้าเลยสักครั้ง มิฉะนั้นขอให้ประสบแต่ความโชคร้าย ข้าจะเชื่อคำพูดของท่านป้า แล้วพาพี่สาวไปร่วมงานวันเกิดของอ๋องฉู่”คำสาบานนี้ไม่ค่อยร้ายแรง ฮวาซื่อลังเลอยู่สักพักจึงตอบตกลง “ได้ ข้าจะสาบาน“ข้าขอสาบานว่าจะไม่ละโมบอยากได้ร้านค้าบิดามารดาของเฟิ่งชูอิ่ง หากผิดคำสาบานขอให้ชีวิตมีแต่ความโชคร้าย”ระหว่างที่นางสาบาน เฟิ่งชูอิ่งก็ใช้มือสร้างคาถาใส่ด้านหลังของนาง ทำให้คำสาบานของนางส

ตอนที่สาวใช้นำทางเฟิ่งชูอิ่งเข้าไปหาจิ่งโม่เยี่ย เขากำลังดีดพิณอยู่พิณมีตัวเรือนสีดำสนิท เสียงพิณใสกระจ่าง ไพเราะเสนาะหูอย่างยิ่ง นางไม่รู้ว่าเขาดีดเพลงอะไร แต่มันกลับไพเราะอย่างมากนางคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคนบ้าที่ฆ่าคนเป็นว่าเล่นอย่างจิ่งโม่เยี่ย จะสามารถดีดพิณได้เพราะถึงเพียงนี้จิ่งโม่เยี่ยแหงนหน้าขึ้นมาเชยตามองเฟิ่งชูอิ่ง เสียงพิณพลันแปรเปลี่ยน จิตสังหารที่แฝงภายในบทเพลงแผ่ซ่านออกมาเฟิ่งชูอิ่ง “......”ต้องทำขนาดนี้เลยหรือ?นางนั่งลงข้างกายเขาแล้วเอ่ยว่า “วันนี้ท่านอ๋องตั้งใจจะทำอะไรหรือเพคะ?”จิ่งโม่เยี่ยไม่ตอบแต่ถามกลับ “ยันต์ที่เหลือพวกนั้นไม่มีปัญหาอะไรสินะ?”เฟิ่งชูอิ่งยิ้มตอบ “ข้าเป็นคนซื่อสัตย์มากนะเพคะ ข้าบอกว่าจะมอบยันต์ที่เหมือนกันทุกประการสิบแผ่นให้ท่านอ๋อง ก็ต้องทำตามที่พูดเอาไว้ ไม่มีขาดแม้แต่แผ่นเดียว”จิ่งโม่เยี่ยใช้หางตาเหลือบมองนางเล็กน้อย วันนั้นเขาลองเอากลับไปนับดู มียันต์อยู่สิบแผ่นครบจริงๆเฟิ่งชูอิ่งยื่นหน้าเข้าไปหาเขา ใช้ไหลสะกิดไหล่ของเขาเบาๆ “คิดว่าท่านอ๋องน่าจะทดลองใช้ยันต์ของข้าตอนอยู่ที่จวนอ๋องแล้ว เป็นอย่างไรบ้าง? ผลลัพธ์มิเลวเลยใช่ไหม?”จิ่งโม่เยี่ยแค่น

จิ่งโม่เยี่ยตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ไม่ได้”จิ่งสือเฟิงรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย “ก็แค่ม้วนภาพอักษรเท่านั้นเอง พวกเราล้วนเป็นพี่น้องกัน เจ้าต้องคิดเล็กคิดน้อยถึงเพียงนี้เลย?”เฟิ่งชูอิ่งที่อยู่ข้างๆ จึงถามว่า “ขอถามองค์ชายรอง ท่านอ๋องทุบตีท่านได้ไหมเพคะ?”จิ่งสือเฟิงตวาดกลับ “เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร พวกเราพี่น้องกำลังคุยกันอยู่ เจ้ามีสิทธิ์สอดปากอย่างนั้นหรือ?”จิ่งโม่เยี่ยหรี่ตาลงเล็กน้อย โดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกไป เขายกเท้าขึ้นแล้วถีบจิ่งสือเฟิงเต็มแรง จนเขาล้มกลิ้งไปบนพื้นหลายตลบถึงจะหยุดนิ่งทุกคน “......” เฟิ่งชูอิ่ง “......”นางก็แค่เอ่ยถามไปอย่างนั้นเอง ไม่คิดว่าเขาจะลงมือทำจริงๆหลินหว่านถิงเห็นภาพดังกล่าวก็โง่งมไปเลย ในใจของนางจิ่งสือเฟิงเป็นดั่งผู้ที่ไร้เทียมทานนางคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจิ่งโม่เยี่ยจะกล้าลงมือทำร้ายจิ่งสือเฟิงนางรีบลุกขึ้นวิ่งไปประคองจิ่งสือเฟิงขึ้นมา “ท่านอ๋อง ท่านไม่บาดเจ็บตรงไหนนะเพคะ?”หลังจากนางสะดุดล้มจากรถม้า ถึงจะอาบน้ำผลัดเปลี่ยนอาภรณ์และประทินโฉมใหม่แล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรก็งดงามไม่เท่าเดิมใบหน้าของนางมีแผลขีดข่วนอยู่หลายแห่ง มองดูแล้วน่าอนาถอยู่ไม่น้อยจิ่

ก่อนหน้านี้หลินหว่านถิงคิดว่าจิ่งสือเฟิงจะต้องมีใจให้นางอยู่บ้าง ตำแหน่งพระชายาอ๋องเฉินถึงแม้จะไม่ได้มั่นคงเหมือนเหล็กกล้า แต่ก็ไม่ได้ด้อยกว่านั้นมากแต่วันนี้นางเพิ่งจะค้นพบว่า นางช่างโง่เขลาเสียจริงวันนี้จิ่งสือเฟิงตบหน้านางต่อหน้าองค์ชายทุกพระองค์ หมายความว่าเขาไม่ให้เกียรตินางแม้แต่น้อยภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ต่อให้ต่อไปหลินหว่านถิงจะได้เป็นพระชายาอ๋องเฉิน ยามอยู่ในราชวงศ์นางก็คงไม่อาจโงหัวขึ้นได้อยู่ดีนางมาที่นี่ด้วยความหวังเต็มอก แต่ยามนี้กลับรู้สึกว่างเปล่าไปหมดนางนั่งลงหลังต้นไม้ จิ่งสือเยี่ยนกับจิ่งสือเฟิงที่เดินผ่านมาจึงมองไม่เห็นนางนางได้ยินพวกเขาคุยกันก็เกิดความอยากรู้อยากเห็น วันเกิดของจิ่งโม่เยี่ยมีเรื่องอะไรพิเศษด้วยอย่างนั้นหรือ?จิ่งสือเยี่ยนเป็นฝ่ายเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ได้ยินว่าเสด็จแม่คัดเลือกพระชายาเอกให้พี่รอง ใช่แม่นางหลินหว่านถิงที่ถูกใจพี่รองคนนั้นหรือไม่?”ตั้งแต่หลินหว่านถิงเดินทางมาถึง นางก็ทำตัวติดหนึบกับจิ่งสือเฟิงตลอดเวลาจิ่งสือเฟิงเอ่ยอย่างไม่แยแส “คนโง่แบบนางเนี่ยนะ จะเหมาะกับตำแหน่งพระชายาของข้า?”ก่อนหน้านี้เขาให้ความสำคัญกับฐานะรองเจ้ากรมคลังของหล

เฟิ่งชูอิ่งมองสีหน้าที่หลากหลายของบรรดาองค์ชาย ก่อนจะรู้สึกขบขันในใจที่แท้ก็ไม่ใช่นางคนเดียวที่กลัวจิ่งโม่เยี่ย องค์ชายคนอื่นๆ ก็หวาดกลัวเขาเหมือนกันทว่าจิ่งโม่เยี่ยในอาภรณ์สีขาวที่ยืนเด่นสง่าอยู่ตรงนั้น ช่างดูหล่อเหลาเหลือเกิน!บรรยากาศของเขาในตอนนี้ แตกต่างกับบรรยากาศเหมือนคนขี้โรคอ่อนแอในยามปกติอย่างสิ้นเชิง ตัวเขาเหมือนกับกระบี่คมที่หลุดจากฝักไหล่กว้าง เอวเล็ก ต้นขากำยำ ประกอบกับใบหน้าที่เหมือนถูกสลักเสลามาเป็นอย่างดี ผมยาวสีดำขลับดุจน้ำหมึก ช่างเป็นอาวุธสังหารจิตใจของสาวน้อยทั้งหลายจริงๆในมือของเขากุมกระบี่ แม้ตอนนี้จะเพียงแค่ยกมันขึ้นเฉยๆ แต่กลับดูเท่จนไม่รู้จะบรรยายอย่างไรเฟิ่งชูอิ่งยกมือแตะคางมองเขาไม่ละสายตา ดวงตาของนางส่องประกายแวววาว แต่ในใจกลับนึกเสียดายเล็กน้อยบุรุษงามเป็นเอกเช่นนี้ หากมิใช่คนบ้า ต่อให้จะนิสัยย่ำแย่สักแค่ไหน ลำพังแค่มีใบหน้าหล่อเหลาของเขา นางก็พร้อมจะยอมทนแล้วแต่น่าเสียดายที่เขาเป็นคนบ้าตัวยง ที่ทำอะไรผิดพลาดนิดเดียวก็จ้องจะเอาชีวิตนางแล้วเขาที่เป็นแบบนั้นนางคงทำเพียงมองชื่นชมอยู่ห่างๆ ไม่มีทางคิดเป็นอื่นกับเขาอย่างแน่นอนดังนั้นตอนนี้นาง