บททั้งหมดของ ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: บทที่ 161 - บทที่ 170

เฟิ่งชูอิ่ง “!!!!!!”อุบัติเหตุครั้งนี้ไม่มีใครตั้งตัวทันทั้งนั้น นางไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจสักนิดทางด้านจิ่งโม่เยี่ยก็ชะงักไปเหมือนกัน คราวนี้เขาไม่ได้ตั้งใจจะเอาเปรียบนางจริงๆแต่พอได้ลองจูบนางแบบนี้แล้วเขากลับรู้สึกดีอยู่ไม่น้อยครั้งก่อนเขาจูบนางไปได้นิดเดียวก็ถูกนางกัดลิ้นก่อน ยังไม่ทันจะได้ชิมนางสมใจอยากเลยครั้งนี้เขาจึงไม่คิดจะลังเลสักนิด จึงสอดลิ้นเข้าไปชิมรสชาติของนางโดยตรงเฟิ่งชูอิ่ง “......”เขาเป็นไอ้โรคจิตชอบลวนลามชัดๆ เลยนางตั้งสติได้ก็คิดจะกัดลิ้นเขา ทว่าครู่ต่อมาร่างกายของนางกลับจมลงไปในน้ำน้ำลึกจนมิดจมูกของนาง นางจึงเผลออ้าปากโดยสัญชาตญาณจิ่งโม่เยี่ยก็เลยได้ลองลิ้มชิมรสนางอย่างที่ต้องการมาตลอด เขาพบว่ามันหวานอยู่เล็กน้อย แล้วยังมีกลิ่นหอมเป็นเอกลักษณ์หอมหวานยิ่งกว่าลูกกวาดที่เขาเคยกินมาทั้งหมดเขาติดใจจึงคิดจะกินต่อ แต่เสี้ยวพริบตาถัดมา นางก็กัดปากเขาอย่างแรงหนึ่งคราแต่หลังจากได้ลิ้มลองความหอมหวานไปแล้วมีหรือจิ่งโม่เยี่ยจะยอมปล่อยนางง่ายๆ จึงดำดิ่งลงไปเพื่อชิมรสชาติของนางอีกครั้งเฟิ่งชูอิ่งโกรธเขาจนแทบเป็นบ้า เจ้าบุรุษสุนัขนี่เป็นบ้าไปแล้วหรือไง!นางจึงเพิ่มแร

วันนั้นเฟิ่งชูอิ่งเขียนยันต์ให้อารามของเขาหลายแผ่น อีกทั้งยันต์พวกนั้นยังให้ผลลัพธ์ยอดเยี่ยมมาก เมื่อสองวันก่อนจึงมีคนมาขอซื้อยันต์เพิ่มเขาไปหานางที่จวนสกุลหลินไม่สะดวกนัก ตอนนี้ได้บังเอิญพบนางที่นี่ทั้งที เขาไม่คิดจะปล่อยให้โอกาสแบบนี้หลุดมือไปหรอกเฟิ่งชูอิ่งไม่คิดจะปฏิเสธการค้าขายที่ได้เงิน จึงเอ่ยว่า “เจ้าพกกระดาษยันต์กับพู่กันมาด้วยหรือ?”เจ้าอาวาสรีบตอบ “พกมาทั้งหมดเลย!”เขากล่าวจบก็ล้วงกระดาษยันต์และพู่กันสลักยันต์ออกมาทั้งหมด จิ่งโม่เยี่ยเห็นแบบนั้นก็ปรายตามองเขาทีหนึ่ง แต่เขาทำเป็นมองไม่เห็นวันนี้ความจริงแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจมาหาจิ่งโม่เยี่ยหรอก เขามาเพื่อให้เฟิ่งชูอิ่งเขียนยันต์ต่างหากล่ะเพราะวันนี้นางใช้เวลาช่วงเย็นไปกับการแช่น้ำร้อนหรอก มิฉะนั้นเขาคงขอให้นางเขียนยันต์ให้ตั้งแต่ตอนเย็นแล้วเฟิ่งชูอิ่งก็อยากจะรวบรวมเงินให้ได้สักก้อนก่อนจะออกจากเมืองหลวง จึงกล่าวว่า “ยันต์แบบไหนได้รับความนิยมมากสุด?”เจ้าอาวาสตอบว่า “ยันต์ที่ได้รับความนิยมมากสุดในอารามของพวกเรา ย่อมเป็นยันต์คุ้มครองความปลอดภัยทั่วไปนี่แหละ“แต่ยันต์อสนีบาตที่เจ้าเขียนให้ข้ารอบที่แล้วอานุภาพร้ายกาจมาก ข้าจะขอซ

เฟิ่งชูอิ่งร้อนรน “เจ้าเป็นถึงเจ้าอาวาส แต่กลับต่อยตีไม่เป็นเนี่ยนะ!”เจ้าอาวาสก็กระวนกระวาย “ถึงข้าจะเป็นเจ้าอาวาส แล้วทำไมต้องต่อยตีได้ล่ะ?”ระหว่างที่พวกเขากำลังเถียงกัน พวกมือสังหารก็บุกเข้ามาโจมตีพวกเขาเฟิ่งชูอิ่ง “!!!!!!”ทั้งสองคนกระโจนหลบคนละทาง หลบดาบแรกของมือสังหารได้แบบหวุดหวิดเจ้าอาวาสทำอะไรไม่ถูก “ทำอย่างไรดี? ทำอย่างไรดี?”เฟิ่งชูอิ่งก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าต้องทำอย่างไร แต่สถานการณ์แบบนี้จะไปทำอะไรได้ล่ะ?คนพวกนี้มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นนักฆ่ามืออาชีพ แต่ละคนมีวรยุทธ์สูงส่งถึงพวกเขาสองคนจะพอมีฝีมืออยู่บ้าง แต่ไม่มีทางต่อกรกับนักฆ่ามืออาชีพพวกนี้ได้หรอกหากปะทะกันตรงๆ พวกเขาไม่มีทางสู้ไหวแน่นอนเฟิ่งชูอิ่งรู้ว่าหากยังเป็นแบบนี้ต่อไป วันนี้นางกับเจ้าอาวาสจะต้องถูกฝังกลบอยู่ที่สุสานแห่งนี้แน่นางจึงหยิบป้ายหยกออกมาแล้วตะโกนเรียก “เฉี่ยวหลิง ช่วยด้วย!”วันที่นางเดินทางไปจวนตากอากาศของจิ่งโม่เยี่ย เฉี่ยวหลิงทำท่าจะเป็นจะตายอย่างไรก็ไม่ยอมมาด้วย นางจึงบอกให้เฉี่ยวหลิงอยู่เฝ้าบ้าน ไม่ได้พามาด้วยเพียงแต่นางกับเฉี่ยวหลิงมีวิธีการสื่อสารพิเศษ ต่อให้เฉี่ยวหลิงอยู่ในจวนสกุลหล

เฟิ่งชูอิ่ง “......”นางไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกออกมาอย่างไร เฉี่ยวหลิงกลายเป็นผีต่อหน้าฮวาซื่ออย่างนั้นหรือ?นางเอ่ยถาม “เจ้าหายตัวไปต่อหน้าต่อตาฮวาซื่อเลยหรือ?”เฉี่ยวหลิงจึงตอบว่า “ก็ไม่ขนาดนั้น ข้าบอกนางว่าคุณหนูเรียกตัว แล้วก็วิ่งกลับไปทางห้องพักของพวกเรา“ข้ากลัวว่าเจ้าจะเป็นอันตราย ตอนนั้นก็เลยวิ่งเร็วกว่าคนปกติไปสักหน่อย พอถึงมุมอับสายตาที่นางมองไม่เห็นก็รีบมาทันทีเลย”เฟิ่งชูอิ่งลองคำนวณเวลาตั้งแต่ตอนที่นางเรียกเฉี่ยวหลิง จนถึงตอนที่เฉี่ยวหลิงปรากฏตัวออกมา ความเร็วในการวิ่งของนางไม่ได้เหนือกว่าคนทั่วไปแล้วล่ะ นางเหาะมาชัดๆ เลย!นางสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วบอกว่า “ไม่เป็นไรหรอก เรื่องหลังจากนี้ข้าจะจัดการเอง”เฉี่ยวหลิงจึงพยักหน้ารับเบาๆ เจ้าอาวาสเดินวนรอบตัวเฉี่ยวหลิงอยู่หลายครั้ง “ข้ามีคำถาม ทำไมเจ้าถึงเคลื่อนไหวอย่างอิสระตอนกลางวันได้ล่ะ? เจ้าไม่กลัวถูกแสงแดดเผาหรือ?”ถึงวันนี้แสงอาทิตย์จะไม่ได้ร้อนแผดเผาอะไรขนาดนั้น แต่ก็ค่อนข้างแสบตาอยู่เหมือนกัน ว่ากันตามหลักแล้ว เฉี่ยวหลิงไม่ควรปรากฏตัวออกมาได้สิเฉี่ยวหลิงตอบว่า “เพราะข้ามีเจ้านายที่ดีอย่างไรล่ะ ข้าถึงไม่ต้องกลัวแสงอาทิตย์

เฟิ่งชูอิ่งมองว่าหากการรับศิษย์สักคนสามารถเพิ่มรายได้ให้นางได้ล่ะก็ นางก็ยินดีรับด้วยความเต็มใจอย่างไรเสียก็แค่สอนเจ้าอาวาสเขียนยันต์ ไม่ใช่เรื่องยากอะไรความสัมพันธ์ศิษย์อาจารย์ของทั้งสองคนจึงตกลงกันเช่นนี้เจ้าอาวาสเอ่ยเยินยอ “อาจารย์ ข้าจะไปส่งท่านกลับจวนเอง”เฟิ่งชูอิ่งหันมองสีหน้าของเขาแล้วรู้สึกขนลุกขนพองไปทั้งตัว “พูดแบบปกติ มิฉะนั้นข้าจะตีเจ้าให้ตาย”เจ้าอาวาสจึงกล่าวยิ้มๆ “หลังจากนี้ไปเจ้าจะเป็นอาจารย์ของข้า ข้าก็ต้องให้ความเคารพหน่อยสิ”ระฆังในใจของเฟิ่งชูอิ่งส่งเสียงเตือนดังลั่น นึกขึ้นมาได้ว่าพระปลอมคนนี้พูดจาไร้สาระได้เหมือนท่องบทสวด สวดจนนางปวดหัวไปหมดนางจึงกล่าวว่า “มาตั้งกฎกันหน่อย หลังจากนี้ไปตอนที่เจ้าอยู่กับข้าห้ามพูดติดต่อกันเกินสามประโยค“อีกอย่าง หากมีคนอื่นอยู่ด้วยห้ามเรียกข้าว่าอาจารย์”เจ้าอาวาสถาม “ทำไมถึงเรียกเจ้าว่าอาจารย์ต่อหน้าคนอื่นไม่ได้ล่ะ?“แล้วยังพูดติดต่อกันเกินสามประโยคไม่ได้อีก? แบบนั้นไม่ไหวหรอก“แค่สามประโยคมันจะไปพูดคุยเข้าใจกันได้อย่างไร แล้วยังแสดงความปลื้มปิติในใจของข้าไม่ได้ด้วย....”เฟิ่งชูอิ่งแปะยันต์ห้ามพูดใส่เขาแผ่นหนึ่ง โลกของนางจึงหว