All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 181 - Chapter 190

จิ่งโม่เยี่ย “......”เขาไม่อยากเดาสักนิด จึงแค่นเสียงเย็นชาในลำคอเพราะเขารู้ว่านางไม่ใช่ตะเกียงใกล้หมดน้ำมัน นางหาเรื่องเล่นงานคนอื่นเก่งนักแหละตอนนี้เขาตกอยู่ในเงื้อมมือของนางแล้ว ดูจากนิสัยของนาง ไม่รู้เลยว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้างเฟิ่งชูอิ่งเบียดเข้าไปใกล้เขามากกว่าเดิม “ท่านอ๋องชอบเอาเปรียบข้าทุกครั้งที่มีโอกาส ข้าคิดว่าควรจะต้องเอาเปรียบท่านคืนเสียหน่อย”นางกล่าวจบก็ใช้มือแหวกอาภรณ์ตรงหน้าอกของเขาออก เตรียมจะลูบคลำให้หนำใจ!ทว่าตอนที่แหวกอาภรณ์ออกมานั้น นางกลับเห็นรอยแผลเป็นที่อกข้างซ้ายของเขารอยแผลเป็นนั้นไม่ใหญ่ แต่กลับอยู่ใกล้หัวใจของเขามาก ดูจากอายุของบาดแผลแล้ว นางก็สัมผัสความอันตรายในตอนนั้นได้เลยนางชะงักแล้วเอ่ยถามว่า “ท่านอ๋อง ทำไมหน้าอกของท่านถึงมีรอยแผลเป็นใหญ่ขนาดนี้ได้ล่ะ?”จิ่งโม่เยี่ยไม่ตอบคำถามของนาง เขาหลับตาไม่พูดอะไรแต่นางกลับไม่ใช่คนใสซื่อไร้เล่ห์เหลี่ยม นางจึงเท้าเอวแล้วกล่าว “พูดมา ไอ้ลูกเต่าชั่วช้าตัวไหนกันที่ทำท่านบาดเจ็บแบบนี้ ข้าจะไปเชือดมันให้ท่านเอง!”จิ่งโม่เยี่ยคิดไม่ถึงว่านางจะเป็นห่วงเขาด้วย ภายในใจพลันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ก่อนจะได้ยินนางเอ่ยว่า “พ

จิ่งโม่เยี่ยก็เป็นบุรุษคนหนึ่ง เวลาที่ตื่นเช้าขึ้นมา ร่างกายของเขาก็ต้องมีการตอบสนองเหมือนกับผู้ชายทั่วไปเฟิ่งชูอิ่งเบิกตากว้างจนแทบถลน จิ่งโม่เยี่ยเปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างเกียจคร้าน ก่อนจะมองนางด้วยสายตาเนือยๆ เขาเหลือบมองนางอย่างขี้เกียจ “เมื่อคืนเจ้าเจ้าทำได้เจ็บแสบมากนะ แล้วยังมีหน้ามาให้ข้าเดาอีกว่าเจ้าคิดจะทำอะไรกับข้า“ถ้างั้นตอนนี้เจ้าลองเดาดูบ้างไหม ว่าข้าคิดจะจัดการเจ้าอย่างไร?”เขาเพิ่งจะตื่น เสียงจึงแหบพร่ากว่าในยามปกติ ซึ่งมันแฝงไปด้วยความอันตรายแม้ทั้งสองคนจะเคยนอนหลับเคียงข้างกันมาหลายครั้งแล้ว แต่ทุกครั้งเขาจะจากไปเมื่อรุ่งสางมาเยือนนี่เป็นครั้งแรกที่เฟิ่งชูอิ่งได้เห็นเขาตอนตื่นนอนนางเพิ่งจะตื่นก็เลยยังสติสัมปชัญญะไม่ครบถ้วน นางเอ่ยถามโง่ๆ ว่า “ท่านจะทำอะไรข้าหรือ?”มุมปากของจิ่งโม่เยี่ยจึงยกยิ้มมีเสน่ห์ เขาขยับตัวแล้วกดนางเอาไว้ใต้ร่างอย่างรุนแรงเฟิ่งชูอิ่งคิดจะล้วงหยิบยันต์ใต้หมอนออกมา แต่มือของนางกลับถูกเขายึดเอาไว้ก่อนเขาโน้มตัวลงมาจนปลายจมูกแตะปลายจมูกของนาง ริมฝีปากของเขาก้ำกึ่งจะสัมผัสโดนริมฝีปากของนางกลิ่นอายบุรุษเพศของเขาผสมผสานกับกลิ่นอายดุดันป่าเถื่อน

ฉินจื๋อเจี้ยนมองเฟิ่งชูอิ่งด้วยความตกตะลึงอย่างมาก “เจ้า...เจ้า...เมื่อครู่นี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”เฟิ่งชูอิ่งไม่สนใจเขา นางหันไปคุยกับจิ่งโม่เยี่ย “ท่านอ๋อง คนรอบตัวท่านไม่มีความรู้บ้างเลยหรือ?”ฉินจื๋อเจี้ยน “......”นอกจากเขาจะเป็นจ๋างสื่อของอ๋องฉู่แล้ว ยังมีชาติตระกูลสูงด้วย จะเป็นคนไม่มีความรู้ได้อย่างไร?วันนี้เขากลับถูกสตรีอ่อนแอนางหนึ่งรังเกียจหาว่าไม่มีความรู้!จิ่งโม่เยี่ยเอ่ยเสียงเรียบ “อย่าว่าแต่เขาตกใจเลย ด้วยกลวิธีแต่ละอย่างของเจ้า ใต้หล้าแห่งนี้จะเคยพบเห็นสักกี่คนกันเชียว?”เขากล่าวจบก็ถามนาง “เจ้าให้เฉี่ยวหลิงเรียกเจ้าอาวาสมาทำไม?”เฟิ่งชูอิ่งตอบว่า “ก็มารับกรรมแทนข้าน่ะสิ!”“รับกรรม?” จิ่งโม่เยี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย “หมายความว่าอย่างไร?”เฟิ่งชูอิ่งกล่าวอย่างขบขัน “ในสายตาของคนภายนอก ข้าเป็นแค่เด็กสาวบอบบาง อ่อนแอ ไร้ความสามารถและขี้ขลาด“คนอย่างข้าจะมีปัญญาอัญเชิญภูตผีจากไหนได้ล่ะ? เรื่องเฉพาะทางแบบนี้ ก็ต้องใช้เจ้าอาวาสที่เป็นผู้เชี่ยวชาญมาทำสิ”ที่สำคัญคือเจ้าอาวาสเรียกนางว่าอาจารย์ ในเมื่อเกิดเรื่องกับอาจารย์ เขาก็ควรจะช่วยแบ่งเบาภาระสิจิ่งโม่เยี่ย “......”ฉิน

จิ่งโม่เยี่ยคุ้นชินกับเจ้าอาวาสแบบนี้แล้ว จึงเอ่ยเสียงเรียบว่า “งั้นก็ลองดูเถอะ”หัวหน้าศาล “......”เขาคิดว่าวันนี้มันจะเกิดเรื่องบังเอิญมากเกินไปไหม พูดถึงเจ้าอาวาส เจ้าอาวาสก็มาในใจเขาเริ่มกระวนกระวาย การตายของมารดาแซ่เฉิน เกิดจากการที่เขาแสร้งปิดตาข้างหนึ่งเปิดตาข้างหนึ่งถึงเขากับหลินชูเจิ้งจะไม่ได้สนิทสนมอะไรกันมาก แต่เมื่อคืนคนจวนสกุลหลินมาพร้อมทรัพย์สินจำนวนมาก เขาก็เลยยอมไว้หน้าให้หลินชูเจิ้งด้วยความเต็มใจเพราะว่าช่วงหลายปีมานี้ หลินชูเจิ้งเลื่อนตำแหน่งขุนนางได้รวดเร็วมาก แล้วเขาก็มีชื่อเสียงในเมืองหลวงด้วยประกอบกับหัวหน้าเลขากรมคลังอายุมากแล้ว หากถอนตัวจากตำแหน่ง หลินชูเจิ้งก็มีโอกาสรับตำแหน่งหัวหน้าเลขากรมคลังต่อมากที่สุดคนแบบนี้ หัวหน้าศาลไม่อยากจะล่วงเกินหรอกตอนแรกเขาคิดว่าพอมารดาแซ่เฉินตายไป เขาก็แค่ขอโทษขอโพยกับจิ่งโม่เยี่ยสักหน่อย เรื่องทุกอย่างก็จะผ่านพ้นไปด้วยดีแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นแบบนี้ได้หัวหน้าศาลไม่เชื่อเรื่องผีสางนางไม้ แต่เจ้าอาวาสมาถึงที่นี่แล้ว เขาจะปฏิเสธก็คงไม่ได้ “ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนท่านเจ้าอาวาสแล้ว”เจ้าอาวาสประกาศฉายาทางศาสนา ก่อนจะกล่าวอย่าง

เสี้ยวพริบตาที่เนตรทิพย์ของหัวหน้าศาลเปิดออก เขาก็ตกใจจนหงายหลังก้นจ้ำเบ้า เอ่ยด้วยปากที่สั่นระริก “ผี!”เพราะว่ายามนี้มารดาแซ่เฉินกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา ปากของนางมีคราบเลือด พึมพำว่า “ข้าตายอย่างน่าอนาถเหลือเกิน!”เขาเป็นคนเห็นมารดาแซ่เฉินขาดใจตายต่อหน้าต่อตา ยามนี้ศพของมารดาแซ่เฉินก็ยังนอนอยู่ที่นี่เขาเผลอก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัวเจ้าอาวาสประคองเขาขึ้นมา “ใต้เท้าไม่ต้องกลัว ข้าอยู่ตรงนี้ นางไม่กล้าทำอะไรท่านหรอก”เฟิ่งชูอิ่งที่อยู่ข้างๆ เอ่ยว่า “ก่อนหน้านี้ใต้เท้าอยากถามว่าใครเป็นคนฆ่ามารดาแซ่เฉินมิใช่หรือ?”“ตอนนี้วิญญาณของนางอยู่ตรงหน้าแล้ว ใต้เท้าเชิญถามเลยเจ้าค่ะ”หัวหน้าศาลไม่เข้าใจว่าทำไมคนอื่นๆ ที่อยู่ในห้องถึงได้มีท่าทีสงบนิ่งนัก แบบนี้เขาก็กลายเป็นตัวตลกที่ไม่เคยพบเห็นโลกกว้างมาก่อนน่ะสิเขาบ่นพึมพำว่า “ข้างหน้านี้เป็นแค่ภาพลวงตา ภาพลวงตา!”เขาหลับตาลงราวกับต้องการตัดขาดกับทุกสิ่ง เขาหวังว่าตอนที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง มารดาแซ่เฉินจะหายไปจากครรลองสายตาของเขาแต่ช่างน่าเสียดาย ตอนที่เขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง มารดาแซ่เฉินยังไม่ได้หายไปไหน แล้วยังยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาอีกด้วยเขาแหก