All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 171 - Chapter 180

จิ่งโม่เยี่ยพาดแขนข้างหนึ่งกับหน้าต่างรถม้า เอียงศีรษะเล็กน้อยขณะจ้องมองนาง “ข้าไม่ชอบพูดประโยคเดิมซ้ำสอง“เจ้าจะขึ้นมาเองดีๆ หรือจะให้ข้าสั่งทหารองครักษ์ให้จับเจ้าเหวี่ยงขึ้นมา เจ้าเลือกเอาเองเถอะ”เฟิ่งชูอิ่ง “......”นางด่าเขาในใจแบบสาดเสียเทเสีย ขณะที่ใบหน้าประดับรอยยิ้มหวาน “ข้าขึ้นเองได้เพคะ ไม่รบกวนพวกพี่ชายองครักษ์หรอก”หางตาขององครักษ์แต่ละคนที่ยืนประกบข้างรถม้าต่างมองมาที่นางอย่างบ้าคลั่ง ในใจของพวกเขาอัดแน่นไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเฟิ่งชูอิ่งเดินขึ้นไปบนรถม้าอย่างไม่เต็มอกเต็มใจ หลังจากขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว นางก็เลือกที่นั่งซึ่งอยู่ห่างจากจิ่งโม่เยี่ยมากที่สุดเขาใช้หางตาเหลือบมองนางแวบหนึ่ง สายตาหยุดอยู่ที่ริมีปากแดงสดของนาง เอ่ยเสียงเรียบว่า “มานั่งตรงนี้”เฟิ่งชูอิ่งจึงเขยิบไปข้างๆ พยายามออกห่างจากเขาให้มากกว่าเดิมอีกหน่อยจิ่งโม่เยี่ยโมโหนางแต่กลับยิ้มออกมา “เจ้ากลัวข้าจะกินเจ้าหรืออย่างไร?”เฟิ่งชูอิ่งไม่ได้ตอบ เขาจึงเอ่ยเสริมด้วยสีหน้ากึ่งยิ้มกึ่งบึ้งตึง “หากข้าคิดจะกินเจ้าจริงๆ ต่อให้เจ้านั่งห่างแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์หรอก”เขากล่าวจบก็ใช้มือตบเบาะข้างๆ กาย ใช้สายตามองก

นางรีบใช้คาถาสงบจิตแล้วประทับลงบนร่างกายของเขา “ท่านอ๋อง ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าแค่ไม่อยากเพิ่มปัญหาให้ท่านก็เท่านั้นเอง”จิ่งโม่เยี่ยยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “เจ้าเป็นว่าที่พระชายาของข้า การส่งเจ้ากลับจวนจะเป็นการเพิ่มปัญหาให้ข้าได้อย่างไร“เจ้าไม่อยากอยู่กับข้าแบบนี้ ข้ายิ่งอยากจะบังคับให้เจ้าอยู่กับข้า หลางซาน ไปจวนสกุลหลิน”เฟิ่งชูอิ่ง “......”ดูเขาพูดจาเข้าสิ เขาเคยไล่นางลงจากรถม้าถึงสองครั้งสองหนแล้ว ทำเพิ่มอีกสักครั้งจะเป็นไรไป นางพยายามฉีกยิ้ม “ท่านอ๋องยอมไปส่งข้าที่จวนย่อมเป็นเรื่องที่ดีมากเลยเพคะ”จิ่งโม่เยี่ยถามนาง “เจ้าคงคิดว่าข้าเป็นคนที่ไม่น่าคบหามากเลยสินะ?”เฟิ่งชูอิ่งอยากบอกว่า “แค่นิสัยคล้ายคนผีเข้าผีออกของเจ้า ใครหน้าไหนมันจะไปอยากใกล้ชิดกันล่ะ? แล้วใครมันจะอยากชอบเจ้ากัน?”เพียงแต่ตอนนี้นางไม่อยากทำให้เขาโมโห จึงเอ่ยยิ้มๆ ว่า “ทำไมท่านอ๋องถึงคิดกับตัวเองแบบนั้นล่ะเพคะ?“ท่านอ๋องอาจจะไม่ใช่คนที่ใครเห็นใครก็รัก ดอกไม้เห็นยังผลิบาน แต่อย่างน้อยก็เป็นสามีในฝันของสตรีนับหมื่นพันคน!”จิ่งโม่เยี่ยแค่นเสียงเย็นชา สบถใส่นางว่า “เจ้าเด็กเลี้ยงแกะ ทั้งที่ในใจเจ้ากำลังด่าข้าอยู่แท้

“ท่านอ๋องทรงพระทัยกว้าง มิสู้ให้อภัยนางสักครั้งล่ะเพคะ คิดเสียว่าทำบุญทำกุศลให้ตัวเอง”จิ่งโม่เยี่ยแทบไม่อยากชายตามองฮวาซื่อ เขาออกคำสั่งอย่างเฉยชา “องครักษ์ ตบปากนาง”สิ้นเสียงของเขา องครักษ์ตัวสูงใหญ่จำนวนหนึ่งก็ก้าวออกมาทันที พวกเขาเงื้อมือฟาดใบหน้าของฮวาซื่ออยู่หลายครั้งฮวาซื่อ “!!!!!!”นางไม่คิดเลยว่าจิ่งโม่เยี่ยจะสั่งตบคนโดยไม่พูดไม่จาสักคำเช่นนี้!มารดาแซ่เฉินเห็นฮวาซื่อเดินออกมา จึงคิดจะตะโกนขอความช่วยเหลือจากนาง ทว่าบัดนี้แม้แต่ฮวาซื่อก็ยังถูกจิ่งโม่เยี่ยตบหน้า นางจึงกลัวจนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ฮวาซื่อกล่าวอย่างไม่พอใจ “ต่อให้ท่านจะมีฐานะสูงส่ง แต่ก็ไม่ควรทำร้ายคนตามอำเภอใจนะเพคะ!”“ที่แท้เจ้าก็ยังสำนึกได้ว่าฐานะของข้าสูงส่ง” จิ่งโม่เยี่ยเชิดหน้าแล้วเอ่ยว่า “แล้วเจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ถึงกล้าสั่งสอนข้าเยี่ยงนี้?“ทำบุญ? ว่าที่พระชายาของข้าเกือบจะถูกคนฆ่าตายกลางถนน เจ้ากลับบอกให้ปล่อยคนร้ายเพื่อทำบุญทำกุศล ตระกูลเจ้าได้บุญมาด้วยวิธีแบบนี้หรือ?”ฮวาซื่อ “......”ก่อนหน้านี้นางได้ยินมาว่าจิ่งโม่เยี่ยอารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ไม่อาจคบค้าสมาคมด้วยได้แต่นางคิดไม่ถึงว่าเขาจะคบค้

จิ่งโม่เยี่ยหัวเราะเบาๆ ตอนเขาอยู่กับนาง ถึงอารมณ์ของเขาจะอยากหม่นหมองสักแค่ไหน มันก็ไม่เคยหม่นหมองได้ถึงขนาดนั้นเลยสักครั้งเขาในตอนนี้ยังไม่สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของจิตใจ เขาไม่ได้ตระหนักเลยว่าตนเองยอมนางมากแค่ไหน แล้วก็ไม่รู้ด้วยความการเปลี่ยนแปลงแบบนี้หมายความว่าอย่างไรตอนที่เขาพาเฟิ่งชูอิ่งกลับมาถึงจวนอ๋อง บ่าวไพร่ในจวนก็พากันตื่นตระหนก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาพาสตรีกลับมาที่จวนด้วยเขากำชับพวกข้ารับใช้ “เตรียมห้องให้นางพัก นางอาจจะต้องอยู่ที่จวนอ๋องอีกหลายวัน”ฉินจื๋อเจี้ยนที่กลับมาถึงจวนอ๋องตั้งนานแล้ว แม้จะตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่คิดจะถามอะไรมาก เขาไปจัดเตรียมห้องให้นางทันทีสำหรับเขาแล้ว คนที่ทำให้ท่านอ๋องอารมณ์ดีได้จะต้องปฏิบัติกับนางให้ดี คนที่ช่วยชีวิตจิ่งโม่เยี่ยได้ก็ยิ่งต้องดูแลรับใช้ให้ดีซึ่งเฟิ่งชูอิ่งเป็นทั้งสองอย่างที่กล่าวมา หากเป็นไปได้ ฉินจื๋อเจี้ยนก็แทบจะแบกนางขึ้นหิ้งไว้บูชาเฟิ่งชูอิ่งเพิ่งเคยมาที่จวนอ๋องฉู่ครั้งแรก ทันทีที่นางเข้ามาก็พบว่าจวนแห่งนี้งดงามตระการตามากศาลา อาคารและสิ่งปลูกสร้างล้วนสวยงามอย่างยิ่ง การจัดวางต่างๆ ก็ทำได้อย่างยอดเย

คำพูดเหล่านั้นคนเฝ้าประตูพูดด้วยท่าทางยิ้มแย้ม แต่กลับฟาดใบหน้าของหลินชูเจิ้งและฮวาซื่อจนเหมือนโดนตบหลินชูเจิ้งจะดีร้ายก็เป็นถึงขุนนางขั้นที่สามในราชสำนัก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกคนเฝ้าประตูเหยียดหยามแต่เพื่อประโยชน์ส่วนรวม เขาจึงตัดสินใจอดทน สะกดความหงุดหงิดในใจแล้วเอ่ยว่า “ภรรยาของข้าทำไม่ถูกต้องจริงๆ“ตอนนี้ข้าจึงนำตัวภรรยามาขอขมาต่อท่านอ๋อง หลังจากนี้ไปรับรองว่าจะไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีก”คนเฝ้าประตูฉีกยิ้มกล่าว “ท่านอ๋องสั่งให้ผู้น้อยถามใต้เท้าหลิน ฮูหยินหลินทำกับคุณหนูเฟิ่งเช่นนี้ ท่านไม่เคยรู้เห็นอะไรสักอย่างจริงหรือ?”หลินชูเจิ้ง “......”คำถามนี้เป็นตัวตัดสินชะตากรรม เขาไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดีคนเฝ้าประตูไม่ต้องการคำตอบของเขา กล่าวต่อว่า “ท่านอ๋องทรงตรัสไว้แล้ว หากใต้เท้าหลินไม่ทราบเรื่องเหล่านี้แม้แต่น้อย แปลว่าใต้เท้าหลินเป็นคนเลอะเลือนไร้ความสามารถ“เรื่องที่เกิดภายในจวนของตัวเองแท้ๆ ยังไม่ทราบ ถูกภรรยาชั่วช้าคนหนึ่งปิดหูปิดตา เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมากจริงๆ“หากใต้เท้าหลินทราบเรื่องพวกนี้อยู่ก่อนแล้ว แต่กลับไม่คิดถามไถ่ หรือทำเป็นหลับตาข้างหนึ่งลืมตาข้างหนึ่ง เช