All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 191 - Chapter 200

ฮวาซื่อได้ยินนางเอาแต่พูดถึงมารดาแซ่เฉิน จึงเกิดความหงุดหงิดในใจนางเห็นว่าการเกลี้ยกล่อมเฟิ่งชูอิ่งไม่ได้ผล จึงคิดจะใช้แผนการที่ตนเองปรึกษากับหลินหว่านถิงตอนนั้นเอง นางก็รู้สึกว่ามีมือข้างหนึ่งสะกิดไหล่ของนาง จึงหันหน้ากลับไปมอง และมองเห็นใบหน้าที่มีเลือดออกจากเจ็ดทวารของมารดาแซ่เฉินพอดีฮวาซื่อมีความผิดติดตัว นางจึงตอบสนองรุนแรงกว่าหัวหน้าศาลมาก กรีดร้องเสียงดังลั่น “เจ้าตายไปแล้วมิใช่หรือ?”มารดาแซ่เฉินตอบ “ข้าตายไปแล้วจริงๆ ที่ข้ากลับมาก็เพื่อจะมาแก้แค้นเจ้าอย่างไรล่ะ!”นางกล่าวจบก็ยื่นนิ้วที่มีเล็บคมกริบออกไป “ฮูหยิน เอาชีวิตข้าคืนมานะ!”ฮวาซื่อกลัวจนฉี่ราด หงายหลังลงไปกองกับพื้น พยายามตะเกียกตะกายหนีในสภาพน่าสังเวช “ไม่ใช่ข้า เจ้ามาหาผิดคนแล้ว! ช่วยด้วย!”มารดาแซ่เฉินโผล่ไปตรงหน้านาง “เมื่อคืนข้าจำบ่าวหญิงคนที่เอาของกินมาให้ข้าได้ นางเป็นคนใช้ของจวนสกุลหลิน“หากไม่ใช่คำสั่งของเจ้า แล้วจะเป็นคำสั่งของใครล่ะ?”ฮวาซื่อร้อนรนจนหลุดปากว่า “เฟิ่งชูอิ่ง! เจ้าจะโทษก็ไปโทษเฟิ่งชูอิ่งโน่น!“หากนางไม่ส่งตัวเจ้ามาที่ศาลไต่สวนข้าก็คงจะไม่ต้องลงมือกับเจ้าแบบนี้หรอก!“ดังนั้นคนร้ายตัวจริงที่ทำ

ฮวาซื่อเห็นจิ่งสือเฟิง นางก็เข้าใจทันที่ว่าเขาเป็นทัพเสริมที่หลินหว่านถิงส่งมาช่วยนางเรื่องที่นางวางยาพิษฆ่ามารดาแซ่เฉินก็เป็นแผนของหลินหว่านถิง ตอนนั้นนางคิดว่าเรื่องนี้เสี่ยงเกินไป จึงยังแอบกังวลอยู่แต่หลินหว่านถิงกลับบอกให้นางมาอาละวาดที่ศาลไต่สวน เดี๋ยวนางจะเก็บกวาดให้เองพอฮวาซื่อเห็นจิ่งสือเฟิงปรากฎตัวออกมา นางก็พลันโล่งใจทันทีนางฟูมฟายแล้วฟ้องกับจิ่งสือเฟิงว่า “ขอบพระทัยท่านอ๋องเฉิน เพียงแต่เฟิ่งชูอิ่งยามนี้มีท่านอ๋องฉู่หนุนหลัง“ท่านอ๋องกับอ๋องฉู่เป็นพี่น้องกัน พอเป็นแบบนี้แล้ว ข้ากลัวว่าจะทำให้ท่านอ๋องลำบากใจ”จิ่งสือเฟิงกล่าวด้วยท่าทางเคร่งขรึม “โอรสสวรรค์ทำผิดมีโทษเท่าประชาชน อีกอย่างเฟิ่งชูอิ่งก็ยังไม่ได้แต่งเข้าราชวงศ์“หากน้องสามทำตัวไม่สนกฎหมายบ้านเมืองเช่นนี้ ข้าที่เป็นพี่ชายก็สมควรจะสั่งสอนเขาให้รู้สำนึกบ้าง”ชาวบ้านที่มุงดูอยู่รอบๆ จึงเอ่ยชื่นชมเขาสารพัด บอกว่าเขามีความยุติธรรมในตอนนั้นเอง เฟิ่งชูอิ่งกับจิ่งโม่เยี่ยก็เดินออกมาจากด้านในเมื่อชาวบ้านเห็นพวกเขาก็พากันชี้นิ้วต่อว่า ตอนแรกนางยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอลองฟังดูดีๆ แล้วถึงได้รู้ว่าฮวาซื่อวางแผนสร้า

นางคิดว่าบทที่พูดออกไปช่างยอดเยี่ยมมาก นางจะทำให้เฟิ่งชูอิ่งได้ลิ้มลองความคับแค้นใจที่นางต้องลิ้มรสเมื่อครู่นี้บ้างภายใต้สถานการณ์ทั่วไป หัวหน้าศาลจะต้องไว้หน้านาง และยอมเออออไปกับคำพูดของนางแต่วันนี้หลังจากหัวหน้าศาลถูกมารดาแซ่เฉินหลอกหลอนจนเสียขวัญ เขาก็เชื่อประโยคที่เหนือศรีษะสามฉื่อมีเทพเทวา[footnoteRef:1]ขึ้นมาทันที [1: หมายถึงจะกระทำสิ่งใดดีหรือร้ายต้องระวังตัวให้ดี เพราะเหนือหัวไปแค่สามฟุตมีเทพเฝ้ามองอยู่] วันนี้เกรงว่าเขาจะช่วยเหลือฮวาซื่อไม่ได้แล้ว มิฉะนั้นตกดึกมารดาแซ่เฉินจะต้องมาหาเขาแน่!เขาจึงเอ่ยด้วยใบหน้ามืดครึ้ม “ฮวาซื่อเป็นผู้ต้องสงสัยวางยาพิษมารดาแซ่เฉินจนตาย ทหาร จับตัวฮวาซื่อไปขังไว้”เหตุการณ์ที่พลิกผันเช่นนี้ ทำเอาฮวาซื่อตกใจจนทำตัวไม่ถูก “ใต้เท้า ท่านเข้าใจผิดอะไรหรือไม่?“คนที่เป็นฆาตรกรคือเฟิ่งชูอิ่งกับท่านอ๋องฉู่ต่างหาก มิใช่ข้านะเจ้าคะ!”หัวหน้าศาลเอ่ยเสียงกดต่ำ “เรื่องนี้ข้าสืบสวนอย่างละเอียดแล้ว เมื่อคืนนี้มีบ่าวหญิงคนหนึ่งจากจวนสกุลหลิน ซื้อตัวเจ้าหน้าที่เวรดึกเพื่อวางยาพิษฆ่ามารดาแซ่เฉิน“อีกอย่างเมื่อคืนเฟิ่งชูอิ่งก็ไม่ได้อยู่ที่จวนสกุลหลิน ดังนั้นเ

ตอนแรกจิ่งโม่เยี่ยรู้สึกหงุดหงิดมาก แต่พอเห็นท่าทางตื่นเต้นของนางแล้ว กลับรู้สึกว่ามันดูน่าตลกดีเขาถาม “เจ้าจะจัดการนางอย่างไร?”เฟิ่งชูอิ่งตอบ “ยังไม่ได้คิดเลย แต่ข้ามั่นใจว่าสามารถปรับตัวตามสถานการณ์ได้”จิ่งโม่เยี่ย “......”เขารู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเขาเตือนนางว่า “เจ้าอย่าลืมนะ ข้างกายนางมีคนที่เชี่ยวชาญวิชาเต๋าอยู่ ครั้งก่อนเจ้าก็แอบเสียเปรียบไปทีหนึ่งแล้ว”เฟิ่งชูอิ่งระบายยิ้มบางๆ “ก็เพราะครั้งที่แล้วเสียเปรียบไงเพคะ ครั้งนี้ถึงต้องทวงคืน“เล่นอุบายสกปรก ข้าก็ทำเป็นเหมือนกันนั่นแหละ!”ตอนนี้นางเสียเปรียบที่ร่างกายนี้ยังอ่อนแออยู่มาก ประกอบกับเพิ่งจะเรียนวิชาเต๋าได้เพียงไม่นาน ยังไม่สามารถเผชิญหน้ากับนักไสยเวทที่เชี่ยวชาญอย่างลึกซึ้งแบบนั้นมิฉะนั้น นางคงบุกไปถึงที่แล้วจิ่งโม่เยี่ยสาดน้ำเย็นดับฝันนาง “ข้าไม่เคยเห็นใครใช้กลอุบายสกปรกเล่นงานคนอื่นได้ โดยที่ไม่เตรียมรับมือมาล่วงหน้าเลย”เฟิ่งชูอิ่งหัวเราะแห้งๆ “ไม่จริงเพคะ ท่านอ๋องเคยเจอ แล้วก็ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วย”นางกล่าวจบก็เขียนคำว่า ‘หวางปา’ กลางอากาศจิ่งโม่เยี่ย “......”ก็จริง นางแปะยันต์ใส่เขาโดยที่ไม่ทันตั้งตัวมาตั้

จิ่งโม่เยี่ยไม่อยากเสวนากับนางจึงเอ่ยอย่างเย็นชา “ตอนนี้เจ้าก็ได้พบข้าสมใจแล้ว เพราะฉะนั้นกลับไปซะ”ตั้งแต่พระสนมสวี่ใช้มีดแทงหัวใจเขาวันนั้น เขาก็มองนางไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปนางไม่มองจิ่งโม่เยี่ยและหันไปทางเฟิ่งชูอิ่งแทน “เยี่ยเอ๋อร์เป็นคนปากร้ายใจดี เจ้าไม่ต้องหวาดกลัวเขาหรอก ความจริงแล้วเขาเป็นคนดีมากเลยล่ะ”เฟิ่งชูอิ่งพยักหน้าเบาๆ “อื้อ ข้ารู้ว่าท่านอ๋องเป็นคนดีมากเพคะ”นางกล่าวจบก็ทำหน้ามีความสุข “ครั้งนี้ต้องขอบคุณท่านอ๋องมาก หากไม่มีเขาอยู่ด้วย ข้าคงถูกคนฆ่าตายกลางถนนไปแล้ว“นอกจากเขาจะช่วยเหลือข้าแล้ว ยังพาข้ามาปกป้องคุ้มครองถึงที่จวนอ๋อง ข้ามีความสุขมากเพคะ”นางเอ่ยจบก็หันมองจิ่งโม่เยี่ยด้วยท่าทางเขินอายในมุมมองของพระสนมสวี่ นางคิดว่าเฟิ่งชูอิ่งน่าจะหลงรักจิ่งโม่เยี่ยแบบหัวปักหัวปำนางรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก จิ่งโม่เยี่ยควรจะโดดเดี่ยวไปชั่วชีวิต ไม่มีใครรัก ไม่มีใครต้องการกระนั้นใบหน้านางกลับมีรอยยิ้มบางๆ “เยี่ยเอ๋อร์ที่เป็นเหมือนท่อนไม้ซื่อบื้อก็หัดมีความรักกับเขาแล้วสินะ รู้สึกเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นด้วย”“ก่อนหน้านี้ข้าเป็นห่วงเขามากที่สุดเลยล่ะ ตอนนี้เห็นพวกเจ้าสองคนรั