All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 201 - Chapter 210

นางคิดไม่ถึงเลยว่าคนที่ดูท่าทางไร้เดียงสาอย่างเฟิ่งชูอิ่ง จะกล้าดึงปิ่นออกจากศีรษะของนางโดยตรงเช่นนี้นางพลันตวาดด้วยสีหน้ามืดครึ้ม “เจ้าไร้การอบรมหรืออย่างไร? มีอย่างที่ไหนมาหยิบฉวยสิ่งของของผู้ใหญ่เช่นนี้?”นางกล่าวจบก็ทำท่าจะคว้าปิ่นคืนมาจากมือของเฟิ่งชูอิ่งจิ่งโม่เยี่ยกลับคว้ามือของนางเอาไว้แล้วเอ่ยว่า “ไหนว่าท่านชื่นชมชูอิ่งนักหนาไง? แล้วท่านก็เป็นคนถามนางเองว่าอยากได้อะไรเป็นสินสอด“ทำไมล่ะ? ผ่านไปพริบตาเดียวก็คิดจะกลืนน้ำลายตัวเองแล้วหรือ?”เฟิ่งชูอิ่งทำท่าตื่นตระหนกเสียขวัญ นางยื่นปิ่นคืนให้พระสนมสวี่แล้วกล่าวว่า “ในเมื่อพระสนมสวี่ตัดใจจากปิ่นชิ้นนี้ไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นข้าก็ไม่ต้องการมันแล้วเพคะ”พระสนมสวี่แค่นเสียงในลำคอ ยื่นมือออกไปรับปิ่นชิ้นนั้นคืนมา ทว่ามือของนางยังไม่ทันจะได้สัมผัสปิ่น เฟิ่งชูอิ่งก็เผลอปล่อยมือเสียก่อนปิ่นจึงตกลงพื้นจนเกิดเสียงดัง ‘กริ๊ง’ใบหน้าพระสนมสวี่บึ้งตึงขึ้นมาทันที เฟิ่งชูอิ่งกระวีกระวาดเก็บปิ่นแล้วยื่นให้นางอีกครั้ง “คืนพระสนมเพคะ”พระสนมสวี่รับปิ่นคืนมามองตรวจดูอย่างละเอียด เมื่อไม่มีปัญหาหรือสิ่งผิดปกติอะไร นางก็เสียบปิ่นไว้บนศีรษะเหมือนเดิมน

การรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าเช่นนี้ มิใช่สิ่งที่คนทั่วไปสามารถทำได้แต่อย่างไรเสีย บนโลกใบนี้ก็คงมีไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถเลี้ยงวิญญาณร้ายได้ อีกทั้งวิญญาณร้ายตนนั้นยังเต็มใจรับใช้นางเองด้วยพระสนมสวี่เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าเฟิ่งชูอิ่งเป็นคนธรรมดา อีกฝ่ายมองไม่เห็นวิญญาณร้ายทันใดนั้นเองเจ้าอาวาสก็วิ่งกลับเข้ามาจากด้านนอก หอบหายใจขณะกล่าวว่า “วิญญาณร้ายถูกข้าขับไล่ไปแล้ว”พระสนมสวี่แค่เห็นหน้าเจ้าอาวาสก็เดือดดาลจนควันออกหูนางมองว่าวิญญาณร้ายตนนั้นเป็นฝีมือของเจ้าอาวาสไปแล้วแปดส่วนมิฉะนั้นวิญญาณร้ายตนนั้นจะมียันต์คุ้มครองได้อย่างไร? หากไม่มียันต์แผ่นนั้น นางจะต้องใช้อาวุธวิเศษที่เทียนซือมอบให้ สังหารวิญญาณร้ายตนนั้นได้อย่างแน่นอนนางเอ่ยเสียงเย็นชาว่า “ไต้ซือเลิกเสแสร้งเถอะ วิญญาณร้ายตนนั้นเป็นฝีมือของเจ้าชัดๆ เลย!”เจ้าอาวาสเอ่ยคำว่าอามิตาพุทธ “โยมจะพูดจาส่งเดชเช่นนี้มิได้นะ อาตมาเป็นนักบวช จะทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร?”ยามทั่วไปพระสนมสวี่จะเสแสร้งต่อหน้าผู้คน ทำตัวเหมือนสตรีที่รูปโฉมงดงามและกริยามารยาทอ่อนหวาน แต่วันนี้นางถูกเฉี่ยวหลิงตบตีจนหมดสภาพ จึงโกรธจัดจนเสแสร้งต่อไม่ไหวนางในย

จิ่งโม่เยี่ย “......”เฟิ่งชูอิ่งจึงบ่นออกมาว่า “ครั้งแรกที่เจอหน้ากัน ข้ากับนางไม่มีความแค้นต่อกันสักนิด นางก็คิดจะสังหารข้าแล้ว“กับคนอย่างนางน่ะ แตกหักกันแบบนี้น่ะดีแล้ว หากไม่เป็นศัตรูกันอย่างชัดเจน ข้าก็หาโอกาสลงมือกับนางยากน่ะสิ”จิ่งโม่เยี่ย “......”เขาเกือบลืมไปแล้วเชียว นางไม่เคยทำอะไรเหมือนชาวบ้านชาวช่องเฟิ่งชูอิ่งในยามนี้ไม่มีเวลาสนใจเขา นางเรียกเฉี่ยวหลิงออกมาแล้วถามว่า “เมื่อครู่นี้เจ้าเป็นอะไรไป?”เฉี่ยวหลิงตอบว่า “เมื่อครู่นี้ตอนที่พระสนมสวี่ใช้อาวุธชิ้นนั้นโจมตีใส่ข้า ข้าสัมผัสกลิ่นอายที่คุ้นเคยมากๆ ได้จากมัน“ตอนที่ข้าตาย ก็ถูกสิ่งของประเภทนั้นตรึงร่างจนขยับไม่ได้ จากนั้นก็ถูกควักลูกตา แล้วก็กระชากคางจนขาด”เฟิ่งชูอิ่ง “!!!!!!”ตอนแรกนางเห็นเฉี่ยวหลิงชอบทำลูกตากับคางหล่นอยู่บ่อยๆ ก็ไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจมากมายนักแต่พอได้ยินเฉี่ยวหลิงบอกแบบนี้ นางถึงได้เข้าใจว่าตอนที่เฉี่ยวหลิงหลิงตาย ถูกคนควักลูกตาและกระชากคางจนหลุดออกมามันต้องเจ็บปวดถึงเพียงไหนกัน!เฉี่ยวหลิงเอ่ยถามเสียงแผ่ว “คุณหนู เมื่อครู่นี้ข้าสร้างความเดือดร้อนให้ท่านหรือไม่เจ้าคะ?”เฟิ่งชูอิ่งส่ายหน้า “เจ้าไม่

เมื่อครู่นี้นางสัมผัสถึงอันตรายที่คุกคามถึงชีวิตได้อย่างชัดเจน ความรู้สึกนั้นน่ากลัวกว่าไอมังกรในวังเสียอีก ราวกับว่ามันสามารถเป่าวิญญาณของนางสลายไปได้เฟิ่งชูอิ่งก็เพิ่งเคยเห็นของสิ่งนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน จึงส่ายหน้าเบาๆ “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร ดูเหมือนของวิเศษจากสำนักลี้ลับหรือไม่ก็ทางพุทธศาสนา”ตอนที่นางดึงปิ่นชิ้นนี้จากศีรษะของพระสนมสวี่ ถึงจะไม่รู้ว่ามันคือของประเภทใด แต่เพื่อป้องกันเอาไว้ก่อน นางจึงใช้คาถาผนึกของที่อยู่ภายในปิ่นเอาไว้เป็นเพราะนางผนึกของที่อยู่ข้างในไว้ ตอนที่เฉี่ยวหลิงขโมยปิ่นมาถึงไม่ได้รับความเสียหายเมื่อครู่นี้นางใช้เข็มเงินแทงเปิดผิวชั้นนอกของปิ่น ลำแสงสีทองรินไหลออกมาเพียงนิดเดียว เฉี่ยวหลิงก็ทนไม่ได้แล้วเป็นหลักฐานอย่างดีเลยว่าของสิ่งนี้ร้ายกาจอย่างยิ่งของสิ่งนี้มั่นใจได้แปดส่วนเลยว่าพระสนมสวี่ได้มาจากยอดฝีมือคนนั้นเฟิ่งชูอิ่งรู้สึกสงสัยอย่างมากว่ายอดฝีมือข้างกายพระสนมสวี่คนนั้นเป็นใคร เขาสามารถใช้คำสาปร้ายแรงเช่นนี้กับจิ่งโม่เยี่ยได้ แล้วยังมีอาวุธที่ร้ายกาจถึงเพียงนี้อีก.....นางยังต้องคลายคำสาปให้จิ่งโม่เยี่ยอยู่ ดังนั้นจะต้องได้พบคนผู้

เฟิ่งชูอิ่ง “!!!!!!”นางถลึงตาใส่เขา “ทำไมท่านถึงอยู่ในห้องของข้าได้ล่ะ?”จิ่งโม่เยี่ยเอ่ยอย่างเกียจคร้าน “เรื่องนี้ข้าบอกกับเจ้าไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ที่นี่เป็นจวนของข้า ข้าอยากจะไปที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น”เฟิ่งชูอิ่งถามต่อ “แล้วท่านเข้ามาได้อย่างไร?”จิ่งโม่เยี่ยเอ่ยเสียงเรียบ “เจ้าเดาสิ”เฟิ่งชูอิ่งหันมองไปรอบๆ ห้องหนึ่งครา พบว่าประตูหน้าต่างยังคงปิดสนิทหมดทุกบาน ไม่มีร่องรอยการใช้กำลังพังเข้ามาถ้าอย่างนั้นก็แปลว่า เขาไม่ได้เข้ามาทางประตูหน้าต่างนางจึงแหงนหน้ามองไปบนหลังคา พบว่าไม่มีร่องรอยงัดแงะเหมือนกันนางจึงเอ่ยว่า “มีทางลับจากด้านนอกเข้ามาที่ห้องนี้?”จิ่งโม่เยี่ยปรายตามองนางเล็กน้อย “เจ้าฉลาดกว่าเจ้าอาวาสนั่นเยอะเลย เดาครั้งแรกก็ถูกแล้ว“เมื่อคืนนี้เจ้าน่าจะได้ยินมาบ้างแล้ว จวนแห่งนี้เสด็จพ่อของข้าตั้งใจสร้างให้พระสนมสวี่“เรือนที่ข้าพักอาศัยในปัจจุบันเดิมทีควรจะเป็นของเสด็จพ่อ ส่วนเรือนแห่งนี้ก็ควรเป็นของพระสนมสวี่“ดังนั้นเขาก็เลยสั่งให้คนสร้างเส้นทางลับจากห้องของข้ามายังห้องที่เจ้าอยู่”เฟิ่งชูอิ่ง “!!!!!!”เรื่องนี้มันออกจะบ้าบออยู่เล็กน้อยจิ่งโม่เยี่ยแสยะยิ้มเย้ยหยัน “จวนเ