All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 221 - Chapter 230

ฮว๋าซื่อกำลังร้องเพลงพร้อมกับถอดเสื้อผ้าของตัวเองไปด้วย เพลงที่นางร้องยังยั่วยวนอย่างมาก เพราะเป็นเพลงที่ได้รับความนิยมในหอนางโลมบนตัวของนางยามนี้มีเพียงชุดนอนบางๆ ปกคลุมชั้นเดียว อีกทั้งชุดนอนนั้นยังถูกแหวกออกจนเห็นผิวพรรณด้านในคล้ายนางจะเห็นว่ามีคนอยู่ตรงประตูทางเข้า จึงหันหน้ากลับไปมองหลินชูเจิ้งถึงเพิ่งเห็นว่านางในยามนี้ประทินโฉมได้ยั่วยวนอย่างมาก สีหน้าแววตายังมีจริตเย้ายวนแบบที่นางโลมมักจะใช้กันทว่าตอนนี้ หลินชูเจิ้งไม่รู้สึกเสน่หานางสักนิดเดียว เพียงรู้สึกโกรธจนควันออกหูเท่านั้นเขาชอบสตรีใจกล้า โดยเฉพาะเวลาที่พวกนางอยู่บนเตียง ยิ่งใจกล้าเท่าไหร่ยิ่งดีแล้วเขาก็ชอบมองภรรยาของคนอื่นยามที่อาภรณ์ไม่มิดชิด เผยเรียวขาและเอวคอด แต่เขาไม่อาจทำใจยอมรับฮว๋าซื่อในสภาพแบบนี้ได้เพราะว่าฮว๋าซื่อเป็นภรรยาที่เขาตบแต่งอย่างถูกต้องยามที่ทั้งสองคนระเริงรักบนเตียง ฮว๋าซื่อจะรักษาท่าทีเรียบร้อยอย่างมาก ไม่มีความน่าตื่นเต้นเร้าใจดังนั้นตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาจึงมองว่าฮว๋าซื่อไม่มีเสน่ห์ด้านนี้ ตอนแรกที่พบว่านางมีสัมพันธ์สวาทกับสารถีแซ่หลิว สิ่งแรกที่เขานึกได้คือนางถูกคนวางแผนใส่ร้ายแต่พอเขาได้ม

เฟิ่งชูอิ่ง “......”แม้นางจะเข้าใจตรรกะของเฉี่ยวหลิง แต่นางพูดอะไรไม่ออกจริงๆคืนนี้ เจ้านายของจวนสกุลหลินแต่ละคนล้วนแต่ข่มตาหลับได้อย่างยากลำบากคืนนี้มีแต่เรื่องที่สร้างความอกสั่นขวัญแขวน บรรยากาศภายในจวนจึงอึมครึมอย่างยิ่งข้ารับใช้ภายในจวนต่างพากันซุบซิบนินทาอย่างบ้าคลั่ง ต่อหน้าเจ้านายพวกเขาไม่กล้าพูดอะไร แต่ลับหลังกลับแอบพูดถึงกันเป็นวงกว้างมีเพียงเฟิ่งชูอิ่งที่กลับมานอนอย่างมีความสุขที่ห้อง เช้าวันที่สองยังตื่นมาด้วยความสดชื่นแจ่มใสนางเหยียดแขนขับไล่ความเมื่อยขบ จากนั้นจึงลุกขึ้นไปล้างหน้าอาบน้ำ นางเพิ่งจะจัดการตัวเองเสร็จ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นเฉี่ยวหลิงเปิดประตูและพบว่าอีกฝ่ายคืออนุภรรยาของหลินชูเจิ้ง อนุจ้าวนางถาม “อนุจ้าวมีธุระอะไรหรือ?”ปีนี้อนุจ้าวเพิ่งจะอายุยี่สิบปีเท่านั้น เป็นอนุภรรยาคนใหม่ที่หลินชูเจิ้งเพิ่งจะรับเข้ามา และเป็นที่โปรดปรานพอสมควร ถึงหลินชูเจิ้งจะไม่ได้ไปนอนค้างที่เรือนของนางทุกคืน แต่ก็ไปบ่อยมากทีเดียวอนุจ้าวมองสำรวจเฉี่ยวหลิงเล็กน้อย ถามว่า “คุณหนูต่างสกุลตื่นหรือยัง?”เฟิ่งชูอิ่งโผล่หัวออกมาจากด้านในแล้วถามว่า “อนุจ้าวมาหาข้ามีธุระอะไรหรือ?”อ

คนผู้นั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นจิ่งสือเยี่ยนสาเหตุที่เฟิ่งชูอิ่งประหลาดใจขนาดนี้ เพราะว่าเขาในตอนนี้ใบหน้ามีสีน้ำมันแต่งแต้ม สวมเสื้อกั๊กถักจากฟาง เผยช่วงแผงอกแกร่งที่มีกล้ามแน่นๆเขามัดผมรวบสูงเป็นช่อ แล้วยังเสียบขนไก่ป่าเอาไว้อีกสองสามเส้น ท่าทางโดยรวมดูแล้วเหมือนคนบ้านป่าอยู่ไม่น้อยเขาที่เป็นอย่างนี้หากเทียบกับตอนที่เจอในพระราชวังครั้งก่อนแล้ว กลับดูมีชีวิตชีวามากกว่าเดิม แล้วยังดูดิบเถื่อนขึ้นเล็กน้อยด้วยเขาส่งยิ้มบางๆ ให้นาง แล้วยังอวดเขี้ยวทั้งสองข้างให้เห็นอีกเดิมทีเขาก็เป็นพระเอกในนิยายอยู่แล้ว รูปร่างหน้าตาจึงดีแบบไม่ต้องสงสัยเลยสักนิดเพียงแต่ลักษณะนิสัยของเขาไม่ค่อยจะคล้ายคลึงกับพระเอกขนาดนั้น เขาไม่ได้สูงส่งเย็นชา ไม่ได้เอาแต่ใจ มีเพียงความน่ารักแม้เฟิ่งชูอิ่งจะรู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าแตกต่างจากลักษณะที่บรรยายในนิยายมากไปหน่อย แต่พอเห็นเขาเป็นแบบนี้แล้ว นางก็แอบรับไม่ได้อยู่เล็กน้อยนางสะกดความประหลาดใจไว้แล้วเอ่ยถาม “จิ้นอ๋องทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้ล่ะเพคะ?”จิ่งสือเยี่ยนตอบว่า “อ้อ ใกล้จะถึงงานเทศกาลไหว้บ๊ะจ่างแล้ว วันนี้สำนักศึกษาหลวงมีซ้อมการแสดงในพิธีน่ะ หลังจากเสร็จแล

ไม่ต้องพูดถึงคนตระหนี่ถี่เหนียวอย่างฮว๋าซื่อเลย เป็นไปไม่ได้ที่นางจะตรวจไม่เจอการทำบัญชีปลอมนิทานที่หลงจู๊เล่าอาจจะหลอกเด็กสาวที่โง่เขลาและโลภมากได้ แต่มันหลอกนางไม่ได้หรอกตอนนั้นจิ่งสือเยี่ยนอยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นนางคงลงมือจัดการหลงจู๊ไปแล้วหลังจากนางออกมาก็ยอมเดินตามหลงจู๊มาอย่างใจเย็น กว่าจะมาถึงตรงนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่าย หากไม่ใช่เพราะนางอยากรู้ว่าหลงจู๊คิดจะทำอะไร นางคงกระทืบเขาไปแล้วแม้นางจะไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน แต่จะต้องไม่ใช่สถานที่ดีๆ แน่ ดังนั้นนางไม่มีทางเข้าไปหรอกอีกทั้งหลงจู๊ยังกระซิบกระซาบเสียงเบาอีก เป็นหลักฐานยืนยันอย่างดีว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยนางกำลังคิดว่าจะปล่อยเฉี่ยวหลิงทะลุกำแพงไปสำรวจสถานการณ์อีกฝั่งดีไหม จิ่งสือเยี่ยนก็มาขวางนางไว้ก่อน “ห้ามเข้าไปนะ”เขาโผล่มาแบบกะทันหัน เฟิ่งชูอิ่งจึงตกใจจนสะดุ้งโหยง หากเมื่อครู่นี้เฉี่ยวหลิงเอาหัวทะลุกำแพงเข้าไปสอดส่องอีกฝั่งจริงๆ ล่ะก็ งานนี้ได้แตกตื่นของจริงแน่นางสงบจิตสงบใจแล้วเอ่ยถาม “องค์ชายมาได้อย่างไรเพคะ?”จิ่งสือเยี่ยนตอบว่า “เมื่อครู่นี้ข้าได้ยินที่เจ้าสนทนากับหลงจู๊แล้วรู้สึกว่ามันแปลกๆ“ข้าเป็นห่วงก็เลยแอบตามมา

พริบตาเดียว กลิ่นคาวเลือดก็ลอยมาปะทะจมูก จนเฟิ่งชูอิ่งเกือบจะเข้าใจผิดคิดว่าจิ่งโม่เยี่ยฆ่าจิ่งสือเยี่ยนอยู่แล้วเชียวนางแหงนหน้าขึ้นอย่างยากลำบากแล้วหันมองไปทางจิ่งโม่เยี่ยเขายืนหน้าดำทะมึนอยู่ตรงนั้น ในมือถือกระบี่ที่ยังมีเลือดไหลหยดติ๋งๆ ลงมาจากปลายกระบี่อาจจะเป็นเพราะมองจากมุมต่ำ ตัวเขาในยามนี้จึงดูสูงเป็นอย่างมาก ตรงหว่างคิ้วมีความเย็นชาและเบื่อหน่ายผสมผสานกัน เผยให้เห็นถึงความเย็นเยียบและโหดเหี้ยมอย่างถึงที่สุดเสี้ยวพริบตานั้น เฟิ่งชูอิ่งพลันรู้สึกว่าเขาในยามนี้กำลังเบื่อโลกใบนี้อย่างมากขึ้นมา ราวกับว่าต้องการทำลายโลกทั้งใบจิ่งโม่เยี่ยที่เป็นแบบนี้ทำให้นางหวาดกลัวจับใจ จนคิดอยากจะถอยจากเขาไกลๆ ไกลได้อีกสักนิดก็จะดีในตอนนั้นเอง เสียงของจิ่งสือเยี่ยนก็แทรกขึ้นมา “พี่สาม ท่านมาแล้ว! ฮือฮือ เยี่ยมไปเลย! พวกเรารอดแล้ว!”เฟิ่งชูอิ่ง “......”นางเพิ่งจะเห็นว่าเลือดที่สาดลงบนใบหน้าของนางเมื่อครู่นี้ไม่ใช่ของจิ่งสือเยี่ยน แต่เป็นของมือสังหารชุดดำคนนั้นตอนที่เขามาถึง ทหารองครักษ์ที่ติดตามเขามาด้วยก็จัดการมือสังหารชุดดำพวกนั้นจนเรียบพอเขาเอ่ยเช่นนั้นจบ ก็ตะเกียกตะกายจากพื้นแล้วเดินไป