บททั้งหมดของ ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: บทที่ 231 - บทที่ 240

เฟิ่งชูอิ่งสำรวจบาดแผล ก่อนจะลองขยับขาดู จึงพบว่าถึงบาดแผลจะดูน่ากลัวไปสักหน่อย แต่กระดูกของนางไม่ได้แตกหักถ้าไม่บาดเจ็บถึงขั้นกระดูกหักก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ กลับไปทายาสักหน่อยก็ดีขึ้นแล้วพอนางสบายใจแล้วก็เตรียมจะดึงขากางเกงลงไปเหมือนเดิม แต่กลับถูกจิ่งโม่เยี่ยยึดข้อเท้าเอาไว้นางแหงนหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาประหลาดใจ ไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรนางเอ่ยถาม “ท่านอ๋อง มีอะไรหรือเปล่าเพคะ?”จิ่งโม่เยี่ยปรายตามองนางแวบหนึ่ง ก่อนจะดึงขากางเกงลงมาปิดเรียวขาของนาง จากนั้นก็อุ้มนางจนตัวลอยขึ้นมานี่เป็นครั้งที่สองที่เขาอุ้มนาง นางยังไม่ค่อยชินนักจึงเอ่ยว่า “แผลมิได้สาหัสมาก ข้าเดินเองได้เพคะ”จิ่งโม่เยี่ยเหล่มองนางแล้วเอ่ยว่า “เมื่อครู่นี้เจ้าอ้อนข้าอยู่เลย ไหนบอกว่าเจ็บมากไง?”เฟิ่งชูอิ่งเห็นสีหน้าของเขาก็แทบอยากจะโดดลงมาจากอ้อมแขนของเขาเสียเดี๋ยวนั้น จากนั้นก็ถอยห่างจากเขาอีกสักหนึ่งแสนแปดพันลี้เพียงแต่นางเข้าใจดีว่าสีหน้าท่าทางเช่นนี้ของเขา บ่งบอกว่าอีกฝ่ายหมดความอดทนแล้ว หากนางยังขัดคำสั่งเขาอีก เกรงว่าเขาอาจจะเอากระบี่มาฟันนางจริงๆนางจึงเอ่ยเสียงแผ่ว “เจ็บมากเพคะ แต่ก็ยังพอเดินไหว“ข้ากลัวจะเป

อย่างไรเสียเขาก็เป็นคนเสียสติที่อยากตายอยู่แล้ว ถ้างั้นนางก็จะช่วยส่งเสริมเขาอีกแรงนางกำลังช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยากอยู่นะ!หลังจากถูกคาถาของนางเล่นงานใส่ ปู๋เยี่ยโหวก็พลันรู้สึกว่าร่างกายของเขาหนาวเหน็บขึ้นมากะทันหันตอนที่เขาเห็นใบหน้าของนาง เขาก็ยิ่งรู้สึกหนาวมากกว่าเดิมเมื่อครู่นี้ตอนที่จิ่งโม่เยี่ยสังหารคน เลือดกระเด็นลงบนหน้าของนาง แล้วนางยังใช้มือเช็ดออกอีก ทำให้ใบหน้าของนางยามนี้มีแต่เลือดเต็มไปหมด มองไม่เห็นด้วยซ้ำว่าหน้าตาแท้จริงเป็นเช่นไรตอนที่นางทำท่าจะผละออกมาจากอ้อมแขนของจิ่งโม่เยี่ย ปู๋เยี่ยโหวยังวางมาดด้วยท่าทางที่คิดว่าตนเองหล่อเหลามากอยู่เลยหลังจากเห็นหน้าตาของนางแล้ว เขาก็เก็บมาดของตัวเองทันทีเขาค่อนข้างผิดหวัง จึงส่งเสียงจิ๊เบาๆ “น่าเกลียดชะมัด!”เฟิ่งชูอิ่ง “......”ตอนที่จิ่งโม่เยี่ยเห็นนางครั้งแรกก็บอกว่านางน่าเกลียดเหมือนกัน นางคิดว่าพวกเขาตาถั่วพอกันเลย!เมื่อเห็นว่าท่าทีของเขาไร้มารยาทสุดๆ นางจึงผสานมือใช้คาถาอีกครั้งด้วยการแสร้งทำเป็นยอบกายคารวะ “ท่านโหวกล่าวล้อเล่นแล้ว”ปู๋เยี่ยโหวรู้สึกหนาวยะเยือกยิ่งกว่าเดิม เขาจามออกมาแล้วเอ่ยว่า “น่าเบื่อชะมัด”เขาหั

ตอนนี้นางถูกเขากักตัวเอาไว้ในที่แคบ แทบไม่มีทางขยับไปไหนได้ เขาบดจูบนางด้วยความป่าเถื่อนดุดันประหนึ่งต้องการช่วงชิงลมหายใจของนางไปนางยกมือขึ้นผลักเขาเบาๆ การกระทำเช่นนี้ไม่ถึงกับเป็นการขัดขืน หนำซ้ำยังทำให้เขาบ้าคลั่งยิ่งกว่าเดิมอีกเฟิ่งชูอิ่ง “......”นางรับไม่ไหวแล้วจริงๆ ไอ้บุรุษผู้นี้มันจะบ้าคลั่งเกินไปแล้ว!อีกทั้งเขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าการใกล้ชิดกันเท่านี้มันยังไม่พอ เขาจึงอุ้มนางขึ้นมานั่งตัก ใช้มือข้างหนึ่งประคองท้ายทอยของนางไว้ มืออีกข้างโอบรอบเอวบาง ก่อนจะบดจูบลงมาอีกครั้งตอนนี้เฟิ่งชูอิ่งเริ่มจะมึนงงแล้ว นางถูกเขาจูบจนแทบจะขาดอากาศหายใจ เขาคิดจะกินนางจริงๆ หรือ?อีกอย่าง นางนั่งอยู่บนตักของเขาแบบนี้ ทำให้สัมผัสความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับตัวเขาอย่างชัดเจนเฟิ่งชูอิ่ง “!!!!!!”ทั้งสองคนเคยนอนหลับด้วยกันมาก่อน แล้วก็เคยจูบกันมาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่นางสัมผัสการตอบสนองทางร่างกายของเขาได้และเป็นครั้งแรกที่นางรับรู้ถึงความปรารถนาของบุรุษเพศอย่างแท้จริง....นางเกิดกลัวขึ้นมาเล็กน้อย ครั้งนี้จึงไม่ได้ผลักเขาออกและกัดปากของเขาแทนจิ่งโม่เยี่ยปล่อยนางเป็นอิสระ นัยน์ตาดอกท้อ

“ท่านอ๋องโปรดรอตรงนี้สักครู่ หลังจากท่านนักพรตขับไล่สิ่งอัปมงคลออกไปเรียบร้อยแล้ว ท่านอ๋องค่อยเข้าไปเถอะเพคะ”จิ่งโม่เยี่ยได้ยินแบบนั้นก็ก้มมองเฟิ่งชูอิ่งเล็กน้อย เขาไม่อยู่ในเมืองหลวงแค่ไม่กี่วัน นางก่อเรื่องอะไรอีกแล้วล่ะ?เฟิ่งชูอิ่งเกาจมูกตัวเองเบาๆ “ไม่มีอะไรเพคะ เมื่อคืนข้าได้ยินว่าท่านป้ากับพี่สาวถูกภูติผีปีศาจตามรังควาน“ดังนั้นวันนี้ท่านป้าก็เลยทำพิธีขับไล่สิ่งชั่วร้ายในจวน ถือเป็นเรื่องที่สามารถเข้าใจได้เพคะ”จิ่งโม่เยี่ยได้ยินแบบนั้นก็กระจ่างแจ้งทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น แปดส่วนคงเป็นฝีมือนางที่ส่งเฉี่ยวหลิงไปหลอกหลอนฮว๋าซื่อกับหลินหว่านถิงหลังจากเขาทราบต้นสายปลายเหตุแล้ว จึงไม่อยากจะเสียเวลาอยู่ตรงนี้อีก เขาถามเฟิ่งชูอิ่งว่า “ปกติป้าของเจ้าดีกับเจ้าหรือไม่?”นี่เป็นเรื่องน่าอับอายภายในบ้าน โดยทั่วไปแล้วคนมักจะช่วยกันปกปิดแต่เฟิ่งชูอิ่งไม่คิดว่านางจำเป็นจะต้องปกปิด เพราะจิ่งโม่เยี่ยเคยเห็นตอนที่ฮว๋าซื่อคิดจะทำร้ายนางถึงสองครั้งแล้วนางจึงตอบว่า “ไม่ดีเพคะ”จิ่งโม่เยี่ยสีหน้าเฉยชา บอกกับฮว๋าซื่อว่า “เจ้ายังไม่หลีกไปอีก”ฮว๋าซื่อตอบยิ้มๆ ว่า “ท่านอ๋องได้โปรดอดทนอีกสัก....”นางยัง

ฮว๋าซื่อ “!!!!!!”นางโกรธจนหน้าเป็นสีเขียวแล้วนางหันกลับไปมองนักพรตคนนั้น นักพรตก็รับรู้ความต้องการของนางทันที เขาหยิบยันต์ออกมาปึกหนึ่ง ก่อนจะปายันต์เหล่านั้นใส่เฟิ่งชูอิ่ง ตามด้วยการสาดน้ำที่อยู่ในถ้วยข้างๆ ใส่นางเพียงพริบตาเดียว ยันต์เหล่านั้นก็กลายเป็นสีแดงคราวนี้เขาสาดน้ำด้วยความระมัดระวังอย่างมากเพราะมีกรณีศึกษาเมื่อครู่นี้ เขาไม่กล้าสาดให้โดนตัวจิ่งโม่เยี่ย ยันต์พวกนั้นจึงลอยไปทางเฟิ่งชูอิ่งเกือบทั้งหมดนักพรตตะโกนลั่นว่า “เจ้าปีศาจ ยังจะกล้าโกหกอีกหรือ!“กระดาษยันต์ของข้าเป็นของวิเศษ ขอเพียงสัมผัสโดนตัวสิ่งชั่วร้ายก็จะกลายเป็นสีแดง!”ฮว๋าซื่อรีบเอ่ยสนับสนุน “นักพรตท่านนี้มาจากอารามชิงหนิว ทักษะวิชาของเขาแกร่งกล้าอย่างยิ่ง“หากเขาบอกว่าชูอิ่งถูกปีศาจจิ้งจอกสิงร่าง ก็แปลว่านางถูกปีศาจจิ้งจอกจริงๆ“ที่ท่านอ๋องปกป้องนางอยู่ตอนนี้ จะต้องเป็นเพราะถูกนางล่อลวงแน่นอน!”นักพรตคนนั้นกล่าวอย่างจริงจัง “ท่านอ๋อง ได้โปรดถอยออกมาสักหน่อย ข้าจะจัดการปีศาจจิ้งจอกตนนี้เอง“หากปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไป นางจะดูดกลืนพลังของท่านจนหมดตัว ถึงตอนนั้นท่านก็จะต้องตาย!”จิ่งโม่เยี่ยเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้