บทที่ 234

เฟิ่งชูอิ่ง “......”

คำถามของจิ่งโม่เยี่ยกะทันหันเกินไปจนนางคิดตามไม่ทัน จึงได้แต่มองเขาอย่างตกตะลึง

จิ่งโม่เยี่ยออกแรงบีบคางนางจนรู้สึกเจ็บ “ทำไม? ยังติดใจอยู่อีกหรือ?”

เฟิ่งชูอิ่ง “......”

ติดใจ? ตอนนั้นนางเกือบจะถูกจิ่งสือเยี่ยนทับจนแบนตายอยู่แล้ว นางจะติดใจทำซากอะไรล่ะ!

นางคิดไปคิดว่าจึงกล่าวว่า “อืม ข้าจำได้ว่าเขาหนักมาก ตอนโดนเขาทับข้าเจ็บไปทั้งตัวเลย ขาก็แทบจะหักอยู่แล้ว”

จิ่งโม่เยี่ยจ้องหน้านาง นางจึงใช้มือกระตุกแขนเสื้อเขาเบาๆ เอ่ยถามว่า “ถึงอ๋องจิ้นจะเป็นคนดีใช้ได้ แต่ก็โง่งมไปหน่อยเพคะ

“เขาจะช่วยคนทั้งทีแต่กลับไม่ยอมคิดอ่านให้รอบคอบ ข้ารอดจากการโจมตีของคนชุดดำพวกนั้น แต่กลับถูกเขานอนทับเกือบตาย

“เขาหน้าตาไม่ดีเท่าท่านอ๋อง ทำอะไรไม่รอบคอบเท่าท่านอ๋อง วรยุทธ์ก็สู้ท่านอ๋องไม่ได้ แม้แต่นิ้วข้างเดียวของท่านอ๋องเขาก็เทียบไม่ติด”

จิ่งโม่เยี่ยชอบที่นางพูดจาเช่นนี้ ทว่าจิตใจของบุรุษคับแคบกว่าที่นางคาดคิดเอาไว้มาก ย่อมไม่อาจกลบเกลื่อนให้เรื่องนี้จบลงง่ายๆ

นิ้วหัวแม่มือของเขาเลื่อนจากคางของนางขึ้นมาที่ใบหน้า ก่อนจะนวดแรงๆ สองสามครั้ง

นางถูกเขานวดจนเริ่มเจ็บ จึงขยับใบหน้าออกห่างโดยไม่ร