บทที่ 236

ดังนั้นนางจึงยอมให้เขากอดแต่โดยดี ไม่ขัดขืนแม้แต่นิดเดียว

จิ่งโม่เยี่ยเห็นนางทำตัวเป็นเด็กดีเชื่อฟัง พลันคิดในใจว่าจะช้าเร็วนางก็ต้องเอาคืนเขาอย่างแน่นอน

แต่ตอนที่เขาพานางมาถึงจวนสกุลหลิน นางก็ยังนั่งนิ่งอย่างว่านอนสอนง่าย ไม่ได้เล่นตุกติก แล้วก็ไม่ต่อต้านขัดขืนด้วย

ซึ่งจิ่งโม่เยี่ยไม่คุ้นชินกับสถานการณ์แบบนี้เลย “เจ้าไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่นจริงๆ หรือ?”

เฟิ่งชูอิ่งตอบกลับ “มิกล้าเพคะ”

จิ่งโม่เยี่ยได้ยินเช่นนั้นก็วางใจ นางก็ยังเป็นนาง

พอรถม้าจอดสนิท นางก็กระโจนไปทางประตูรถม้าทันที แต่กลับถูกเขาคว้าตัวเอาไว้ก่อน

นางหันมองเขา “ท่านอ๋องยังมีธุระอย่างอื่นอีกหรือ?”

จิ่งโม่เยี่ยมองนางด้วยนัยน์ตาล้ำลึก นางจึงเดาไม่ออกว่าเขาต้องการอะไรอีก “ขอบพระทัยท่านอ๋องที่มาส่งเพคะ”

จิ่งโม่เยี่ยเอ่ยเสียงราบเรียบ “เจ้าอุตส่าห์กล่าวขอบคุณแล้ว ข้าก็ควรจะไปส่งเจ้าให้ถึงที่สิ”

เขากล่าวจบก็อุ้มนางขึ้นมาแล้วก้าวลงจากรถม้า เดินตรงเข้าไปในจวนสกุลหลินอย่างว่องไว

คนเฝ้าประตูเห็นพวกเขาเดินเข้ามา แววตาก็หวั่นวิตกเล็กน้อย เอ่ยว่า “ท่านอ๋องส่งคุณหนูต่างสกุล.....”

ทว่าเขายังไม่ทันจะได้พูดจบ จิ่งโม่เยี่ยที่เห็นว่าอีกฝ่ายน่าร