บทที่ 181

เขากล่าวแบบนั้นแล้วลืมตาขึ้นมา ใช้มือข้างหนึ่งจับหัวของนางแล้วเอ่ยว่า “หน้าตากับรูปร่างแบบราบของเจ้า ข้าไม่อยากจะมองสักนิดเดียว

“วันนี้ข้าก็แค่เหนื่อยนิดหน่อย เลยอยากจะนอนหลับให้สบาย”

เฟิ่งชูอิ่ง “......”

ถึงร่างกายนี้จะผอมไปหน่อย แต่ก็มีส่วนโค้งส่วนเว้าชัดเจนนะ

นางคิดจะเถียงเขากลับ แต่สุดท้ายก็กลืนคำพูดเหล่านั้นลงไป

เพราะตอนนี้นางอยู่ต่อหน้าเขา ถึงจะเถียงชนะไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร อีกอย่างการเอาเรื่องรูปร่างของตัวเองไปเถียงกับผู้ชาย ก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉลาดสักเท่าไหร่

นางสูดหายใจเข้าลึกๆ “ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ชอบข้าไม่ลง!”

นางเอ่ยจบก็นอนหงายแล้วดึงผ้านวมมาห่ม แต่ดึงยังไงก็ไม่สำเร็จ

นางจึงหันไปมองเขา พบว่าเขายังนอนตะแคงมองหน้านางอยู่เหมือนเดิม เส้นผมดำขลับของเขากระจายอยู่บนหมอน เขาในตอนนี้ดูอ่อนโยนกว่าปกติหลายส่วน

ประกอบกับเขามีดวงตาดอกท้อที่งดงามมากตั้งแต่กำเนิด ดวงตาเช่นนี้ขอแค่ไม่แสดงความเย็นชาออกมา ก็จะดูมีเสน่ห์อย่างเหลือล้นเอง

นัยน์ตาของเขาเป็นสีดำสนิท มองนางด้วยรอยยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม นางพลันรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกจิ้งจอกพันปีจ้องมอง

นางถูกเขาจ้องจนหัวใจเต้นเร็วขึ้นมา จึงตัดสินใจพลิกตัวหั