All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 131 - Chapter 140

นางใช้มือกุมผ้าปูที่นอนเอาไว้ “ท่านอ๋อง อย่ารังแกกันให้มากนักนะ!”จิ่งโม่เยี่ยถาม “หากข้ารังแกเจ้ามากเกินไป เจ้าจะทำอะไรได้ล่ะ?”เฟิ่งชูอิ่งตอบ “ข้าจะรู้สึกว่าท่านอ๋องกำลังขาดความรัก จนต้องมาให้ข้าช่วยโอ๋”จิ่งโม่เยี่ย “......”วิธีการคิดของนางมันแปลกประหลาดกว่าคนทั่วไป จนใครๆ ก็คิดตามนางไม่ทันเขาถามต่อ “อ้อ? ถ้างั้นเจ้าก็ช่วยโอ๋ข้าหน่อยสิ”เฟิ่งชูอิ่ง “......”ผู้ชายคนนี้ไม่คิดจะเล่นตามกติกาบ้างเลยหรือไงนางไม่ตอบแต่ถามกลับ “ลิ้นของท่านอ๋องหายดีหรือยังเพคะ?”ดวงตาดอกท้อของจิ่งโม่เยี่ยพลันหรี่ลง แฝงไว้ด้วยความอันตรายเขาขยับตัวถอยหลังออกมาเล็กน้อย ทว่าเฟิ่งชูอิ่งกลับพลิกตัวกลับอย่างรวดเร็วก่อนจะกดจูบที่ต้นคอของเขาจิ่งโม่เยี่ย “......”ตอนที่กลีบปากของนางทาบทับลงมา ความอ่อนนุ่มและความอบอุ่นที่สัมผัสได้ ทำให้หัวใจของเขากระตุกวูบครู่ต่อมา เฟิ่งชูอิ่งก็เผยอริมฝีปากออกเล็กน้อยแล้วกัดลงไปเต็มแรงจิ่งโม่เยี่ยไม่รู้สึกประหลาดใจ ซ้ำยังรู้สึกว่าแบบนี้สิถึงจะถูกต้องอีกด้วยนางก็เป็นเสียแบบนี้ ตอนที่เห็นว่าอ่อนโยนไม่มีพิษมีภัย นางก็จะแยกเขี้ยวคมกริบออกมาให้เห็นทันทีตอนที่นางกัดลงมาเขาไม่ได้รู้

ประกอบกับเขาถูกเลี้ยงดูประคบประหงมตั้งแต่เด็ก การเคลื่อนไหวของเขาจึงดูสูงส่งอยู่หลายส่วนเฟิ่งชูอิ่งเห็นท่าทางที่เขาทำก็หลุดหัวเราะเสียงดัง “ที่แท้ตอนท่านอ๋องทำท่าทางเช่นนี้ก็ดูเย้ายวนถึงเพียงนี้เลย! จิ๊ จิ๊ คืนนี้ได้เปิดหูเปิดตาแล้ว!”จิ่งโม่เยี่ย “......”สตรีนางนี้ช่างหาเรื่องตายได้ไม่เว้นวัน!แต่ถึงเขาจะอยากไปจัดการนางเสียตอนนี้เลยก็คงเป็นไปไม่ได้ เพราะถึงเขาจะมีใจแต่ร่างกายดันไม่ทำตามเฟิ่งชูอิ่งคลี่ยิ้มบางๆ “ท่านอ๋องอย่าโมโหสิเพคะ ท่านเป็นคนเอายันต์มาแปะที่ตัวข้าเองนะ“ดังนั้นท่านจะโทษข้าไม่ได้ จะโทษก็ต้องโทษตัวท่านเองนั่นแหละ”นางกล่าวจบก็เปลี่ยนท่าเต้นไปเรื่อยๆ นางกระโดดไปที่เสาภายในห้อง ก่อนจะเริ่มการเต้นรูดเสาหมุนตัว กระโดด บิดสะโพก แอ่นหน้าอก สะบัดผม ส่งจูบ......หลังจากทำท่าทุกอย่างตามนางจบ จิ่งโม่เยี่ยก็คิดอยากจะตายขึ้นมาจริงๆเฟิ่งชูอิ่งหัวเราะอย่างสนุกสนาน “ว้าว ท่านอ๋อง เอวท่านบางชะมัด!“ท่านอ๋อง ก้นท่านงอนงามมากเลย มิทราบว่า พระองค์ฝึกฝนอย่างไรหรือเพคะ?“ว้าว ท่าส่งจูบนี่พอท่านอ๋องเป็นคนทำแล้ว ท่านก็กลายเป็นเครื่องมือปลิดชีพสาวน้อยได้ในพริบตาเลย“หากท่านอ๋องไปเต้นแบบน

ฮวาซื่อจับใจความได้รวดเร็วกว่าหลินชูเจิ้ง นางเห็นสภาพเสื้อผ้าที่ยับเยินของหลินอีฉุน ก็พอจะเข้าใจอะไรบางอย่างนางจึงพุ่งเข้าไปหาหลินอีฉุน ทำท่าอยากจะร้องไห้ออกมา แต่เพราะน้ำตาของนางไม่สามารถแก้ปัญหาได้นางจึงหันไปบอกกับบ่าวทุกคนที่อยู่ตรงนั้น “เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้จะต้องเป็นความลับ!“หากข้ารู้ว่าพวกเจ้าเอาไปนินทากันลับหลัง หรือมีคนอื่นได้ยินเรื่องนี้ล่ะก็ ข้าจะลงโทษอย่างหนัก!”บ่าวทั้งหมดจึงแสดงท่าทีอย่างชัดเจน ว่าพวกเขาจะไม่พูดส่งเดชออกไปฮวาซื่อจึงรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย สั่งให้คนแบกหลินอีฉุนกลับไปที่ห้องหลินอีฉุนเป็นที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวของนาง ปีนี้เขาต้องเข้าร่วมการสอบขุนนาง ภายภาคหน้าจะต้องมีอนาคตที่สดใส จะให้เรื่องแบบนี้ทำลายเขาไม่ได้เด็ดขาดหลินชูเจิ้งที่เพิ่งจะตั้งสติและทำความเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้ สีหน้าของเขาก็บิดเบี้ยวจนไม่น่ามองหลินชูเจิ้งถามสหายร่วมเรียนของหลินอีฉุน “ทำไมจู่ๆ ถึงเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นกับคุณชายใหญ่ได้?”สหายร่วมเรียนตอบ “เขานัดเจอกับคุณหนูต่างสกุล แต่คุณหนูต่างสกุลไม่มาตามนัดขอรับ”หลินชูเจิ้งพลันขมวดคิ้ว เรื่องที่หลินอีฉุนอยากจะได้เฟิ่งชูอิ่

วิญญาณร้ายที่เกาะติดผู้ดูแลโจวร้องไห้โฮ ยังจะเพิ่มอีกหนึ่งเดือน แล้วเมื่อไหร่มันจะได้ฆ่าผู้ดูแลโจวกันเล่า!ผู้ดูแลโจวดีใจจนออกนอกหน้า “ขอบพระคุณคุณหนูเฟิ่ง!”เรื่องนี้ทำให้เขากระจ่างแจ้งหนึ่งอย่าง นั่นคือของแค่เขาช่วยงานเฟิ่งชูอิ่งไปเรื่อยๆ เขาก็จะสามารถกลับไปใช้ชีวิตปกติเหมือนที่ผ่านมาได้เฟิ่งชูอิ่งโบกมือไปมา บอกกับวิญญาณร้ายว่า “ช่วงสองเดือนนี้เจ้าไปหาอย่างอื่นทำเถอะ ห้ามยุ่งเกี่ยวกับผู้ดูแลโจว“ถึงข้าจะไม่อยากสอดมือยุ่งเรื่องบุญคุณความแค้นของพวกเจ้า แต่ตอนนี้เขามีประโยชน์ต่อข้า ดังนั้นช่วยไว้หน้ากันหน่อย หลังจากสองเดือนผ่านไปเจ้าค่อยล้างแค้นเขา”วิญญาณร้ายจำต้องยอมไว้หน้านาง เพราะหากไม่ยอมไว้หน้านาง นางก็จะทำให้วิญญาณของเขาแหลกสลายไปได้มันบังเกิดความคิดหนึ่งอย่างในใจ มันจะต้องเป็นวิญญาณร้ายที่น่าสงสารที่สุดในโลกแน่นอนมันปล่อยโฮขณะผงกศีรษะยอมรับ ก่อนจะไปซุกตัวตรงมุมห้องแล้วนั่งร้องไห้มันร้องไห้จนเฟิ่งชูอิ่งเกิดรำคาญ จึงบอกว่า “เจ้าไปร้องที่ห้องอีกฝั่งโน่น”ห้องอีกฝั่งเป็นที่พักของหลินหว่านถิงวิญญาณร้ายตนนั้นลงจากร่างของผู้ดูแลโจว ทำให้เขาตัวเบาปลอดโปร่งขึ้นไม่น้อย เขาจึงรีบเอ่ยข

“ข้าไม่สังหารนางก็ถือว่าดีมากแล้ว นางยังต้องการของตอบแทนอีกหรือ? น่าขันเสียจริง”ฉินจื๋อเจี้ยนก็มีสตรีที่ชอบอยู่เหมือนกัน พอได้ยินจิ่งโม่เยี่ยพูดแบบนั้น จึงรู้ทันทีว่าพวกเขาน่าจะทะเลาะกันมาเขาจึงแนะนำว่า “ท่านอ๋อง นางเป็นแค่สตรีตัวเล็กบอบบาง ท่านก็ยอมๆ นางไปเถอะ”จิ่งโม่เยี่ยแค่นเสียงเย็นชา “ข้าไม่เคยเจอสตรีหน้าไหนเป็นเหมือนนางมาก่อนเลย นางใจกล้าบ้าบิ่นอย่างมาก! แล้วยังคิดจะขึ้นมาขี่อยู่บนหัวของข้าอีก!”ฉินจื๋อเจี้ยนจึงมั่นใจว่าทั้งสองคนทะเลาะกันมาจริงๆ หากโน้มน้าวมากไป อาจจะได้ผลลัพธ์ตรงกันข้ามแม้จิ่งโม่เยี่ยจะเคยมีว่าที่พระชายามาแล้วถึงเจ็ดคน แต่ผู้หญิงทั้งเจ็ดคนก่อนหน้านี้ เขาไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำไปเขาจึงไม่เคยได้พูดคุยกับสตรีมาก่อน ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะได้รับความรักจากพวกนางก็เป็นเรื่องธรรมดาเขาใคร่ครวญว่าอีกหน่อยจะต้องช่วยจิ่งโม่เยี่ยเตรียมของขวัญแล้วส่งไปให้นาง ไม่แน่ว่าทั้งสองคนอาจจะกลับมาคืนดีกันก็ได้ในฐานะจ่างสื่อของท่านอ๋อง เขาต้องทำงานหนักเหลือเกินจิ่งโม่เยี่ยคิดว่านั่งมองยันต์พวกนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์ มิสู้ทดลองผลลัพธ์ของยันต์เหล่านี้ด้วยตัวเองจะดีกว่าดังนั้นเขาจ