บทที่ 127

แม้นางจะรู้สึกว่าจิ่งโม่เยี่ยเป็นคนบ้าที่ไม่มีใครกล้าอยู่ใกล้ แต่ต่อให้นางตาบอดก็ไม่มีวันเลือกหลินอีฉุนอยู่ดี

ไหนๆ นางก็ไม่มีอะไรทำพอดี งั้นนางจะเล่นกับเขาสักหน่อยก็แล้วกัน

นางจึงเอ่ยว่า “ขอแค่ข้าไม่แต่งงานกับอ๋องฉู่ เจ้าก็ยินดีจะแต่งข้าเป็นภรรยางั้นหรือ?”

หลินอีฉุนทำหน้าหนักใจ “เจ้าก็รู้มิใช่หรือ ตอนนี้ข้ากำลังร่ำเรียนในสำนักศึกษาได้อย่างยอดเยี่ยม ปีนี้เตรียมจะลงสนามสอบขุนนาง

“ตอนนี้พ่อของข้าเป็นถึงรองเจ้ากรมคลัง เชื่อว่าอีกไม่นานเขาก็จะกลายเป็นหัวหน้าเลขากรมคลังได้ ส่วนข้าขอแค่ลงสนามสอบ อย่างน้อยก็จะได้เป็นอันดับที่สอง

“อนาคตของข้ายังอีกยาวไกล ภรรยาของข้าจะต้องเป็นสตรีมีชาติตระกูลเท่านั้น

“ถึงแม้ว่าเจ้าจะดีมาก แต่บิดามารดาของเจ้าก็จากโลกไปหมดแล้ว เจ้าไม่สามารถช่วยผลักดันอะไรข้าได้ ดังนั้นข้าไม่มีทางแต่งเจ้าเป็นภรรยาเอกได้”

เขากล่าวมาถึงตรงนี้ก็แสดงท่าทางอ่อนโยน มองนางอย่างรักใคร่ลึกซึ้ง “แต่ถึงข้าจะแต่งผู้หญิงคนอื่นเข้ามาเป็นภรรยาเอก เจ้าก็จะยังเป็นคนที่ข้ารักที่สุดตลอดไป

“ขอแค่เจ้ายินดีจะเป็นสตรีของข้า ภายภาคหน้าข้าจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี ตำแหน่งอนุภรรยาของข้าจะเว้นว่างให้เจ้าตลอดกาล”