บทที่ 123

จิ่งโม่เยี่ยตอบ “ฟังดูน่าสนใจดีนะ”

เฟิ่งชูอิ่ง “......”

ต่อให้นางจะรู้ตัวนานแล้วว่าใช้เหตุผลพูดคุยกับคนบ้าแบบเขาไม่ได้ แต่พอได้ยินสิ่งที่เขาพูดจริงๆ นางก็อดหัวเสียไม่ได้

นางแค่นเสียงฮึเบาๆ ออกแรงสะบัดมือของตัวเองออกจากการเกาะกุม ก่อนจะเดินจากมาโดยไม่หันกลับไปมอง

จิ่งโม่เยี่ยเห็นท่าทางของนางก็อดอมยิ้มไม่ได้ เอ่ยไล่หลังนางไปว่า “ตอนที่เจ้าอยู่กับจิ่งสือเฟิงในโรงน้ำชา ข้านั่งอยู่ห้องข้างๆ

“ถึงข้าจะไม่สนใจว่าเจ้าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร แต่ย่อมไม่ปล่อยให้ว่าที่พระชายาถูกดูหมิ่น”

เฟิ่งชูอิ่งได้ยินที่เขาพูดก็หยุดชะงัก ก่อนจะเดินถอยหลังกลับไปหาเขาแล้วถามว่า “ท่านอ๋องกำลังจะบอกข้าว่า ตราบใดที่มีท่านอยู่ อ๋องเฉินก็ไม่มีทางรังแกข้าได้หรือเพคะ?

“ท่านอ๋องกำลังเป็นห่วงข้าอยู่หรือ? หากท่านเป็นห่วงข้าจริงๆ ช่วยคืนกล่องใส่ก้อนเงินอันนั้นให้ข้าได้ไหม?”

จิ่งโม่เยี่ยใช้หางตามองนางเล็กน้อย ไม่พูดไม่จา กอดกล่องใบนั้นไว้แล้วขึ้นรถม้าไปทันที

เฟิ่งชูอิ่ง “......”

บุรุษสุนัขผู้นี้จะซึนเดเระเกินไปไหม

รถม้าเคลื่อนตัวไปได้เพียงนิดเดียวก็จอดตรงหน้าเฟิ่งชูอิ่ง

จิ่งโม่เยี่ยเปิดม่านออกแล้วยื่นตั๋วเงินให้นางปึกหนึ่ง “รั