บททั้งหมดของ เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: บทที่ 341 - บทที่ 350

ในใจเจียงรั่วหานก็ประหลาดใจเช่นกัน นี่ก็ครึ่งชั่วโมงแล้ว ทำไมยังไม่เข้ามาอีก ซ่งหว่านอวี๋ไปทำอะไรกันนะ?“ฉันจะออกไปดูสักหน่อย ถ้าน้าซ่งมีธุระทำให้ช้า ฉันจะไปซื้อใหม่เลย” เจียงรั่วหานหาข้ออ้างปลีกตัวจากห้องผู้ป่วยเธอมองไปรอบๆ บริเวณทางเดินไม่มีวี่แววของหลินหยางและซ่งหว่านอวี๋“คนล่ะ?”สีหน้าของเจียงรั่วหานเต็มไปด้วยความสงสัย ด้านหนึ่งเดินไปตามทางเดิน อีกด้านก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเตรียมจะโทรหาซ่งหว่านอวี๋ทว่าเพิ่งจะกดโทรออกไป ยังไม่มีคนรับสาย เจียงรั่วหานก็ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวแผ่วเบาดังมาจากทางหนีไฟ เธอจึงวางสายโทรศัพท์และแอบเดินเข้าไปอย่างเงียบเชียบฝีเท้าที่เข้าไปใกล้ของเจียงรั่วหานเบามาก ซ่งหว่านอวี๋ที่กำลังใช้ปากเก็บเกี่ยวผึ้งย่อมไม่ได้ยิน แต่ความสามารถในการฟังของหลินหยางสุดแสนน่าทึ่ง ตอนนี้เขาได้ยินแล้ว จากนั้นได้เปิดใช้ทักษะเนตรคู่และเห็นว่าเจียงรั่วหานกำลังแนบติดกับประตูทางหนีไฟลอบฟังอยู่มุมปากของหลินหยางปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา กล่าวว่า “คุณนายจ้าว เหนื่อยไหม?”ซ่งหว่านอวี๋เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ไล่มองหลินหยางจากล่างขึ้นบน ดวงตาราวกับมีหมอกควันอันบางเบาอยู่ ในใจคิดว่า “

หลินหยางเปิดโปงเรื่องที่เจียงรั่วหานแอบดูออกมาเสียเลย ทำให้ซ่งหว่านอวี๋และเจียงรั่วหานต่างตกใจจนสะดุ้ง“คุณว่าอะไรนะ?”ซ่งหว่านอวี๋สีหน้าเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง รีบใช้มือเท้ากำแพงฝืนยืนขึ้นมาทันที น้ำเสียงกังวลและสั่นเทา“ลูกสะใภ้ของคุณแอบดูอยู่ข้างนอกถึงสองรอบ คุณไม่สังเกตเห็นหรือ?”หลินหยางบุ้ยปากซ่งหว่านอวี๋ได้ยินดังนั้น ก็พลันตกใจอย่างรุนแรง ใบหน้างดงามซีดเผือด ไม่มีเวลามาสนใจเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยแม้แต่น้อย ไล่ตามออกไปทันทีในเสี้ยววินาทีที่เจียงรั่วหานถูกหลินหยางพูดชื่อออกมา ก็ถูกทำให้ตกใจแล้วเหมือนกัน จากนั้นก็คิดวิ่งหนีไปจากจุดนี้โดยสัญชาตญาณเช่นกัน“หยุดนะ!”ซ่งหว่านอวี๋ไล่ตามออกมา ก็เห็นเจียงรั่วหานที่กำลังจากไปอย่างลนลาน ส่วนเจียงรั่วหานจะกล้าหยุดลงแม้แต่ครึ่งก้าวได้อย่างไร เธอเพิ่มความเร็วของฝีเท้า เลี้ยวเข้ามุมทางเดินไปทันทีสีหน้าของซ่งหว่านอวี๋เยียบเย็นและไม่น่ามองเป็นอย่างมาก เรื่องนี้ถูกเจียงรั่วหานรู้เข้า ก็เท่ากับเรื่องได้รั่วไหลออกไปแล้ว “จบแล้ว จบกัน ตายแน่!”ซ่งหว่านอวี๋หวาดกลัวจนทั่วทั้งร่างปวกเปียกทรุดลงกับพื้น ใบหน้าซีดขาวราวกระดาษ ราวสูญเสียบุพการีใ

“เจิ้งฮ่าว เธออย่าหาว่าน้าซ่งพูดมาก รั่วหานเป็นภรรยาที่ดีคนหนึ่ง นับตั้งแต่ที่เธอบาดเจ็บจนถึงตอนนี้ เธอก็ไม่เคยห่างจากเธอเลยสักก้าว ไม่รู้ว่าร้องไห้ไปกี่ครั้งแล้ว คนเขาเป็นห่วยเธอมากเลยล่ะ” ซ่งหว่านอวี๋หยิบอาหารออกมาจากกล่องข้าวทีละจาน แล้วนำไปอุ่นใหม่ด้วยไมโครเวฟเมื่อเจียงรั่วหานได้ยินซ่งหว่านอวี๋พูดแทนตนก็ไม่แปลกใจแม้แต่น้อย รู้ว่าเธอกำลังเอาใจตน เพราะตอนนี้ตนกำลังกุมจุดอ่อนชิ้นใหญ่ของเธออยู่“แค่เป็นห่วงจะมีประโยชน์อะไร? แค่เรื่องเล็กๆ ก็ทำไม่ได้เรื่องสักอย่าง”จ้าวเจิ้งฮ่าวแค่นเสียงเย็นทีหนึ่ง เห็นเจียงรั่วหานยืนอยู่ด้านข้างไม่ยอมขยับ ก็อดบันดาลโทสะอีกครั้งไม่ได้ “เธอยืนโง่อะไรอยู่ตรงนั้นอีก ไม่เห็นว่าน้าซ่งกำลังยุ่งกับเรื่องอุ่นข้าวอยู่เหรอ? ไม่รู้จักไปช่วยหรือไง?”เจียงรั่วหานจึงได้เดินเข้าไป ซ่งหว่านอวี๋กล่าวว่า “ไม่เป็นไร รั่วหาน เธอยังไม่ได้พักผ่อนดีๆ จะต้องเหนื่อยแน่ นั่งพักเถอะ น้าทำคนเดียวก็ได้แล้ว” เจียงรั่วหานแอบคิดในใจ ให้ฉันเหนื่อยยังไงก็ไม่มีทางเหนื่อยไปกว่าเธอหรอก ทำกับไอ้คนหน้าไม่อายนั่นอยู่ที่บันไดไปชั่วโมงกว่า เธอรับไหวได้ยังไงกันล่ะ?“เจิ้งฮ่าว เธอเพิ่งบ

“นั่งลงเถอะ” ซ่งหว่านอวี๋ส่งสัญญาณมือให้เจียงรั่วหาน เป็นสัญญาณให้เธอสงบใจนั่งลงซะ“รั่วหาน เธอกับฉันต่างก็เป็นผู้หญิง ผู้หญิงจะสร้างความลำบากให้ลูกผู้หญิงด้วยกันไปทำไม? ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ เมื่อครู่ท่าไม่ใช่เพราะฉันพยายามขัดขวางอย่างสุดความสามารถ เธอกับจ้าวเจิ้งฮ่าวจะต้องตายอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว”ซ่งหว่านอวี๋ดึงมือเจียงรั่วหานมากุมไว้ พลางพูดด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความจริงใจ“ไอ้คนแซ่หลินนั่นเป็นคนประเภทไหนกัน ฉันคิดว่าเธอก็คงได้เห็นด้วยตาตัวเองมาแล้ว มันเป็นคนที่ฆ่าคนไม่กะพริบตา บ้าตัณหาไร้ยางอาย เธอลองคิดดูว่าสถานการณ์ของเธอในตอนนี้อันตรายขนาดไหน!”เจียงรั่วหานค่อนข้างจะหวาดกลัวหลินหยางจริงๆ เธอมีเงาความหวาดกลัวที่ประทับอยู่ในจิตใจ“เธอคิดว่าฉันเต็มใจทอดร่างให้เขา ยอมให้เขารังแกหรือ? ฉันก็เป็นเพราะถูกบังคับจนไม่มีทางเลือก เมื่อครู่ตอนที่เธอเข้ามาในห้องคนไข้ มันลากฉันไปที่บันไดหนีไฟแล้วข่มขู่ว่า ถ้าฉันไม่ยอมมัน ฉันจะต้องตาย คนในครอบครัวฉันจะต้องตาย เธอกับจ้าวเจิ้งฮ่าวก็จะต้องตายด้วย”“ถ้าเป็นฉันเพียงคนเดียว ฉันยอมตายก็ไม่ยอมจำนน แต่ฉันมีพ่อแม่ มีพี่น้อง และยังมีพวกเธออีก ฉันถ

ในเวลานี้ เจียงรั่วหานเห็นซ่งหว่านอวี๋เป็นเหมือนพี่น้องแท้ๆ แล้ว เมื่อพูดจาจึงไม่ระมัดระวังอะไร สองพี่น้องพูดเรื่องการมีเพศสัมพันธ์ซึ่งเป็นพื้นฐานในชีวิตประจำวันของมนุษย์กันอย่างสนิทสนมเจียงรั่วหานยกมือปิดปากอย่างประหลาดใจ แล้วพูดว่า “พี่ไม่ได้บอกว่าเกือบทำพี่ตายแล้วหรือคะ? อย่างนั้นสรุปว่ามันรู้สึกดีหรือรู้สึกแย่กันคะ?”ซ่งหว่านอวี๋กระซิบที่ข้างหูเจียงรั่วหานเบาๆ ว่า “ทำให้พี่รู้สึกดีแทบตายเลยล่ะ รสชาติแบบนั้น มีแต่ได้ลองด้วยตัวเองถึงจะรู้ เอาล่ะ พี่จะไปก่อนแล้ว เธอไปเฝ้าจ้าวเจิ้งฮ่าวเถอะ” เมื่อเจียงรั่วหานได้ยินเช่นนั้น ทั้งใบหน้าก็พลันแดงก่ำขึ้นมาทันที ในใจเกิดระลอกคลื่นที่ไม่สามารถควบคุมได้ขึ้นมา“รู้สึกดีขนาดนั้นเลยจริงเหรอ?”เจียงรั่วหานพึมพำเสียงเบา เดินเข้าไปใกล้ทางหนีไฟอีกครั้งราวมีสิ่งใดดลใจ อากาศบริเวณปล่องบันไดไม่หมุนเวียน ยังคงมีกลิ่นเฉพาะสายหนึ่งวนเวียนอยู่“พวกเขาสองคนก็กล้าเกินไปจริงๆ ทำกันในทางหนีไฟโรงพยาบาลเป็นชั่วโมงกว่า ก็ไม่กลัวว่าจู่ๆ จะถูกคนบังเอิญมาเห็นเข้า"ในสมองของเจียงรั่วหานปรากฏภาพที่แอบดูเมื่อครู่ขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุม ทำให้เธอเขินอายอย่างมาก ระ