All Chapters of เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: Chapter 321 - Chapter 330

ถึงแม้ว่าจะเป็นหัวหน้าตระกูลของวงศ์ตระกูลมู่หรงออกหน้า ยังไม่แน่ว่าจ้าวเจี้ยนชิงจะยอมรามือ“ผมไม่มีทางทำให้ตระกูลมู่หรงลำบากใจ คุณโทรศัพท์หาฉินอี๋หลิง ถึงเวลาที่เธอจะคืนน้ำใจของผมแล้ว” หลินหยางกล่าวมู่หรงยิ่นเข้าใจความหมายของหลินหยางทันที“ไม่คิดเลยว่าฉันจะลืมฉินอี๋หลิงไปเสียได้ หน้าของตระกูลมู่หรง จ้าวเจี้ยนชิงไม่ให้ได้ แต่หน้าของตระกูลฉินแห่งเฟิ่งหยาง ยังไงจ้าวเจี้ยนชิงก็ต้องลองชั่งน้ำหนักบ้างละ”มู่หรงยิ่นกล่าว“ให้เธอรีบมา ถ้าหากผมต้องตาย ต่อไปเธอได้รับผื่นพิษโลหิตอีก บนโลกนี้ก็ไม่มีใครสามารถช่วยชีวิตเธอได้อีกแล้ว”หลินหยางถืออโอกาสให้ความกดดันฉินอี๋หลิงเพิ่มเล็กน้อย“ตัวคุณเองก็ต้องระวังหน่อยละ เรื่องนี้ฉันไม่สะดวกออกหน้าจริง คุณโปรดเข้าใจฉันด้วย”มู่หรงยิ่นอธิบายเพิ่มอีกหน่อย แล้วถึงได้วางสายไปการเผชิญหน้ากับจ้าวเจี้ยนชิง หลินหยางเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าตระกูลมู่หรงจะช่วยเหลือได้หลังจากจัดการเรียบร้อยแล้ว หลินหยางถึงได้กดปุ่มประตูลิฟต์ เดินเข้าไปในลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นห้องผ่าตัดด้านนอกห้องผ่าตัด หลี่เสี่ยวเชวี่ยลูกสาวของหลี่หรุ่นจูนอนอยู่บนรถเข็น ด้านข้างมีพลทหารกองทหารร

อายุยี่สิบต้น ๆ พละกำลังระดับปรมาจารย์ แบบนี้ทำให้จ้าวเจี้ยนชิงหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง“ฝ่ามือกลางหาว!”หลินหยางขยับร่างกาย ใช้ฝ่ามือกลางหาว จ้าวเจี้ยนชิงกำหมัดเหล็กทันที แล้วโจมตีพลังของฝ่ามือกลางหาวแหลกละเอียดจ้าวเจี้ยนชิงสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “พลังหมัดระยะไกล?! วรยุทธ์ขั้นเสวียน!”ขนาดเฉิงคั่วยังจำได้ว่าฝ่ามือกลางหาวคือวรยุทธ์ขั้นเสวียน จ้าวเจี้ยนชิงดูแวบเดียวก็ย่อมจำได้“อยากเรียนเหรอ? คุกเข่าลงไปโคกหัวคำนับอาจารย์ ผมจะสอนคุณเอง!”หลินหยางพูดจาอย่างดูถูกต่อไป กวนให้อารมณ์ของจ้าวเจี้ยนชิงมัวหมองจ้าวเจี้ยนชิงแสยะยิ้ม “จับตัวแกได้แล้ว วรยุทธ์ขั้นเสวียนย่อมเป็นของฉันแน่นอนอยู่แล้ว! วรยุทธ์ขั้นเสวียนอยู่ในมือแก เป็นการสิ้นเปลืองจริง ๆ!”จ้าวเจี้ยนชิงมีความปรารถนาต่อวรยุทธ์ขั้นเสวียนเป็นอย่างยิ่ง ตอนนี้เขาเป็นปรมาจารย์ขั้นเก้าแล้ว อีกขั้นเดียวก็ก้าวเข้าสู่ขั้นเสวียนแล้ว กลายเป็นปรมาจารย์เสวียนแต่เขาไม่มีวรยุทธ์ขั้นเสวียน ดังนั้นจึงติดอยู่ที่ขั้นสัจจะระดับเบิกฟ้า ไม่สามารถก้าวออกจากขั้นนี้ไปได้และตอนนี้ การปรากฏตัวของหลินหยาง ทำให้จ้าวเจี้ยนชิงมองเห็นความหวัง“ดูท่า แกจะเป็นขอ

เขาสูญเสียตำแหน่งนายพลแห่งกองทหารรักษาการณ์ไปไม่ได้ ขอเพียงแค่เขายังเป็นนายพลของกองทหารรักษาการณ์ ก็ยังมีโอกาสแก้แค้น“ดี! วันนี้ถือว่าผมแพ้แล้ว”จ้าวเจี้ยนชิงเลือดที่จะกัดฟันอย่างอดทนอดกลั้น จากนั้นเขาคำรามใส่หลินหยาง “แกจำเอาไว้ให้ดี ความแค้นครั้งนี้ ฉันจะช้าหรือเร็วฉันก็จะมาคิดบัญชีกับแก ทางที่ดีแกภาวนาให้ตัวเองอยู่ภายใต้ความคุ้มครองของตระกูลฉันได้ตลอดไป”หลินหยางแคะหูกล่าว “คุณจะตะโกนทำบ้าอะไร!”“แกจะต้องตายด้วยน้ำมือฉัน...แกคอยดูเถอะ พวกเราจะได้เห็นดีกัน...แก...” จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวข่มขู่ด้วยสีหน้าขึงขังหลินหยางตัดบทจ้าวเจี้ยนชิงอย่างไม่เกรงใจ “เหลวไหล! ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องเหลวไหล! คุณอย่ามาร้องไห้งอแงใส่ผม คุณร้องก็จะทำให้ผมตกใจได้? เสียงดังแล้วก็ถือว่าสุดยอดมากใช่ไหม?”“ไอ้ชาติชั่ว แกคิดว่าฉันไม่กล้าจัดการแกตอนนี้หรือไง? ทางที่ดีแกเงียบ ๆหน่อย คิดให้ดีก่อนแล้วค่อยพูดกับฉัน!”จ้าวเจี้ยนชิงหมดความอดทนแล้ว ไอ้เวรเอ๊ย ไอ้เด็กนี่มันเหิมเกริมเกินไปแล้ว ไม่เห็นนายพลแห่งกองทหารรักษาการณ์อย่างเขาอยู่ในสายตาเกินไปแล้ว“หากไม่เงียบ คุณจะเอาปืนมายิงผมเหรอไง! ผมกลัวนายพลแห่งกองทหารร

“คุณคือผู้สืบทอดของเทพโอสถ ก็คือนายท่านของฉัน” เหยียนหรูอวี้กล่าวเมื่อหลินหยางได้ยินประโยคนี้ ก็สีหน้าแข็งทื่อ แต่เขารีบกล่าวปฏิเสธ “เทพโอสถคือใคร? ผมไม่รู้จักเขา”“ดูท่านายท่านจะไม่ไว้ใจฉัน จึงไม่ยอมรับตัวตน แต่ว่านี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ฉันรู้ว่าคุณคือนายท่านก็พอแล้ว นับจากวันนี้เป็นต้นไป ฉันเหยียนหรูอวี้ รวมทั้งตระกูลเหยียน จะเชื่อฟังคำสั่งของนายท่านโดยไม่มีข้อแม้”เหยียนหรูอวี้กล่าวอย่างหนักแน่นหลินหยางนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ถาม “คุณรู้ยังไงว่าผมคือผู้สืบทอดของเทพโอสถ?”หลินหยางไม่กล้ายอมรับตัวตนง่าย ๆ เทพโอสถมีศัตรูที่แข็งแกร่งมาก ถ้าหากถูกศัตรูรู้เข้าว่าเขาเป็นผู้สืบทอดของเทพโอสถ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องตายแน่นอน“ฉันให้คนสืบหาข้อมูลของคุณแล้ว รู้ว่าคุณรักษาผื่นพิษโลหิตของฉินอี๋หลิงให้หายดีได้ โรคนี้ถ้าไม่ใช่เทพโอสถก็ไม่สามารถรักษาได้ คุณไม่ใช่เทพโอสถ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเป็นผู้สืบทอดของเทพโอสถแน่นอน”เหยียนหรูอวี้กล่าว“ในเมื่อคุณสืบข้อมูลของผมแล้ว ก็ต้องรู้ว่าผมคนที่เกิดและเติบโตที่เมืองลั่ว แล้วก็เป็นคนธรรมดาทั่วไป อาศัยเพียงแค่ผมสามารถรักษาผื่นพิษโลหิตให้หายดีได้ ก็ยอมรับผมเป็นน

ขอเพียงแค่เป็นเรื่องส่วนตัว ก็ย่อมมีความคิดเป็นของตัวเอง อารมณ์แบบนี้อดกลั้นเอาไว้นานแล้ว ต้องการแค่เพียงตัวจุดชนวน ก็จะระเบิดออกมาทั้งหมด กลายเป็นการพยศไปโดยปริยายและเขา ก็คือตัวจุดชนวน เมื่อจุดความพยศและการต่อต้านของเฉาเยี่ยนหลิงที่มีต่อการบังคับและจัดแจงแบบนี้ขึ้นแล้วเฉาเยี่ยนหลิงกำลังเล่าถึง รายละเอียดความคับข้องใจที่อยู่ในใจของตนมานานหลายปีด้วยอารมณ์ตึงเครียดปกติเธอไม่มีโอกาสได้ระบายออกมา แล้วก็ไม่มีใครรับฟังเธอระบาย วันนี้ต่อหน้าหลินหยาง เฉาเยี่ยนหลิงก็ไม่อยากเสแสร้งอีกเช่นกันหลินหยางลูบแผ่นหลังของเฉาเยี่ยนหลิงเบา ๆเพื่อปลอบใจเธอ“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คุณยังวิ่งมาหาผมอีก?”“ฉันเป็นห่วงคุณนี่นา ครั้งนี้คุณล่วงเกินนายพลจ้าว พ่อของฉันไม่มีทางช่วยคุณแน่นอน” เฉาเยี่ยนหลิงกล่าวอย่างร้อนใจ“วางใจ ผมไม่เป็นไร คุณรีบกลับไปเถอะ แต่ว่า ผมขอมอบให้คุณหนึ่งประโยค ชะตาชีวิตของตนเอง ต้องควบคุมด้วยมือของตนเอง อย่าใช้ชีวิตตามกฎที่คนอื่นตั้งไว้ให้คุณ ต้องทำลายกด ทำลายการบังคับ!”เดิมทีเฉาเยี่ยนหลิงก็อยู่ในอารมณ์ต่อต้านถึงขีดสุดอยู่แล้ว ทั้งหลินหยางก็ยังเป็นคนที่เธอเลื่อมใสและชื่นชอบอีก ทำ