All Chapters of เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: Chapter 301 - Chapter 310

ถึงแม้ว่าเฉาเค่อหมิงจะเคยเห็นฝีมือทางการแพทย์ของหลินหยางมาก่อน แต่ครั้งนี้หลินหยางไม่แม้แต่จับชีพจร ก็พูดถึงอาการเจ็บป่วยของจ้าวสือม่าวออกมาได้ เหมือนกับเป็นเครื่องมือทดสอบทางการแพทย์ในรูปแบบมนุษย์ น่ากลัวเหลือเกิน!นี่ไม่ใช่หมอเทวดา อะไรคือหมอเทวดา?เฉาเค่อหมิงตระหนักได้ว่า เรื่องนี้อาจจะพลิกผันได้พูดจาก้นบึ้งของหัวใจ เฉาเค่อหมิงไม่ต้องการให้หลินหยางเกิดเรื่อง อย่างแรกคือรู้สึกซาบซึ้ง อย่างที่สองคือหมอเทวดาแบบนี้ ในภายภาคหน้าจะต้องมีมูลค่ามากกว่านี้ ถ้าหากตายไปแบบนี้ ก็น่าเสียดายเกินไปจ้าวสือม่าวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หลังจากสงบสติอารมณ์ได้ก็กล่าวว่า “เธอรักษาอาการป่วยของฉัน ฉันจะไว้ชีวิตเธอสักครั้ง”จ้าวสือม่าวเปลี่ยนใจ คนยิ่งแก่ยิ่งกลัวตาย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงจ้าวสือม่าวที่ได้ความทรมานจากโรคร้ายที่ซ่อนอยู่ เขายิ่งอยากรักษาอาการป่วยของตนเองให้หายเป็นปลิดทิ้งเมื่อหลินหยางได้ยินดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงหัวเราะอย่างเหยียดหยามออกมาตาแก่นี่หน้าใหญ่ใจโตจริง ๆ!“เธอทำร้ายหลานชายฉัน ความผิดนี้เดิมทีก็สมควรตาย เธอควรจะดีใจว่า ตนยังมีคุณค่า ดังนั้นฉันถึงได้ให้โอกาสเธอมีชีวิตรอดสักค

กระบวนท่านี้ว่องไวมาก เหมือนกับงูพิษแลบลิ้น จู่โจมอย่างฉับพลัน หากไม่ใช่ว่าตอนนี้หลินหยางมีประสบการณ์ต่อสู้ที่ไม่ธรรมดา ประกอบกับความสามารถที่เหนือกว่าหลี่อิงขุย ก็อาจจะถูกเขาจัดการได้สำเร็จทันทีที่สำเร็จ ดวงตาสองลูกของเขาก็คงจะถูกควักออกมาแน่หลินหยางล็อกข้อมือของหลี่อิงขุยเอาไว้ อีกทั้งปลายนิ้วของอีกฝ่ายในตอนนี้เกือบจะแตะโดนขนตาของหลินหยางแล้ว ถ้าช้ากว่านี้อีกสักนิด ลูกตาก็คงจะถูกควักออกมา“กระบวนท่านี้ไม่แล้ว ฉันเรียนรู้แล้ว”หลินหยางฉีกยิ้ม มือที่ล็อกอยู่บริเวณจุดมิ่งเหมินของหลี่อิงขุยออกแรงทันที แขนทั้งข้างของหลี่อิงขุยรู้สึกชาวาบและไร้เรี่ยวแรงทันทีจากนั้นหลินหยางใช้กระบวนท่าลิงเฒ่าถวายลูกท้อหนึ่งในกระบวนท่าของฝ่ามือแปดอัฏฐลักษณ์ มือทั้งสองค้างจับขากรรไกรล่างของหลี่อิงขุย ในเวลาเดียวก็ตีเข่านี่คือหนึ่งในท่าไม้ตายของฝ่ามือแปดอัฏฐลักษณ์ ถ้าหากมีเจตนาฆ่าคน ทันทีที่โดนกระบวนท่านี้ อีกฝ่ายไม่ตายก็ต้องเจ็บสาหัสหลี่อิงขุยลอยกระเด็นออกไปทันที กระแทกเข้ากับกำแพงของบ้านพัก ถูกซากปรักหักพังทับเอาไว้ เป็นตายไม่มีใครรู้ฉากนี้ ทำให้ทุกคนอ้าปากค้างตกตะลึงทันที!จ้าวสือม่าวรู้ว่าหล

..เผียะ!จ้าวสือม่าวยกมือขึ้นตบหน้าผู้บัญชาการ“ไอ้พวกสวะ วัน ๆ ไม่ทำอะไร! เพราะความไร้ความสามารถของพวกแก ถึงทำให้ฉันเสียหน้า!”“เพราะความไร้ความสามารถของพวกแก ฉันถึงเกือบตายคามือของไอ้สารเลวนั่นแล้ว!”จ้าวสือม่าวดุด่าทหารรักษาการณ์จนเละไม่เป็นท่า เพื่อระบายความโกรธในใจออกมา “พาผมไปโรงพยาบาลที”จ้าวสือม่าวต้องการไปพบจ้าวเจิ้งฮ่าวหลานชายของเขาที่โรงพยาบาล ซึ่งในขณะเดียวกันก็ต้องการหารือกับจ้าวเจี้ยนชิงเกี่ยวกับธุระต่อไป ณ บ้านพักทหาร เฉาจงเฉวียนรับรู้ได้ถึงสุขภาพของเขาที่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด จึงรู้สึกประทับใจและนับถือฝีมือทางการแพทย์ของหลินหยางอย่างมาก “หมอเทวดาท่านนี้ มีความกล้าหาญอันยิ่งใหญ่มาก ทำไมเขาถึงกล้าทำอย่างนี้กัน?”ตระกูลจ้าวแห่งเมืองลั่วนั้น ถือได้ว่าเป็นตระกูลอันดับหนึ่งอย่างแท้จริง แม้ว่าตระกูลมู่หรงแห่งสมาคมการค้าวั่นเหา และตระกูลเฉินแห่งสมาคมการค้าหงซิ่งจะเป็นตระกูลที่ร่ำรวย แต่หนึ่งในสามของพื้นที่ในเมืองลั่วนี้ ก็ยังไม่อาจเทียบได้กับตระกูลจ้าว “เขาเพียงแค่อาศัยทักษะทางการแพทย์ขั้นสูงของตัวเอง ดังนั้นจึงยะโสโอหังจนมองไม่เห็นหัวใคร ไร้ซึ่งความยำเกรงต่

จ้าวเจี้ยนชิงกำหมัดทุบไปบนโต๊ะ อำนาจของปรมาจารย์บีบบังคับทุกคนราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรู จึงรู้สึกกลัวขึ้นมาจนใจเต้นรัว “ไอ้เศษสวะ! ไอ้พวกไร้ประโยชน์ ผมไม่สนหรอกนะว่าพวกคุณจะใช้วิธีไหน ในการรักษาลูกชายผม หรือจะให้ผมจับพวกคุณทุกคนโยนเข้าตะรางหน่วยรักษาการณ์!” คำพูดของจ้าวเจี้ยนชิงนั้น ยิ่งทำให้ทุกคนตกใจยกใหญ่ พวกเขาต่างก็รู้ว่า จ้าวเจี้ยนชิงไม่เพียงแค่พูดเท่านั้น แต่เขาสามารถทำได้จริงแน่!” คุกแห่งกองทหารรักษาการณ์นั้น ซึ่งมันพ้องเสียงกับคำว่านรกโดยตรง ไม่ว่าจะเป็นคนแข็งแกร่งมาจากไหนแต่ถ้าหากได้เข้าไปแล้วจะถูกฝึกจนกลายเป็นคนเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ เพียงแค่ได้ยินก็สูญสิ้นความกล้าหาญไปหมดแล้ว “ไว้ชีวิตด้วยเถิดนายพลจ้าว พวกเราทำสุดความสามารถแล้วนะครับ!” แพทย์ผู้เชี่ยวชาญหลายคนหน้าซีดไปตาม ๆ กันด้วยความตกใจ จึงรีบคุกเข่าลงบนพื้นวิงวอนขอความเห็นใจ หานลี่ฉินเองก็เกรงกลัว ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นถึงผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็ตาม แต่จ้าวเจี้ยนชิงแสดงความโหดเหี้ยมมาทางเขา จึงไม่มีใครสามารถหยุดได้“พวกคุณที่มีแรงร้องขอความยุติธรรมอยู่ตรงนี้ แทนที่จะรีบคิดหาวิธีรักษาลูกชายของผม ถ้าผู้เฒ่าหวาง

ในที่สุดจ้าวเจี้ยนชิงก็เข้าใจสิ่งต่าง ๆ อย่างชัดเจนแล้ว จึงมีใบหน้าบูดบึ้งขึ้นมา “ดี! ดีมาก! ในเมื่อเป็นคนเดียวกันแล้ว งั้นผมไม่สนใจหรอกว่าพวกคุณจะทำอย่างไร แต่ต้องรักษาลูกชายผมให้หายดี ไม่อย่างนั้นได้เข้าตะรางแน่!” หานลี่ฉินและแพทย์คนอื่น ๆ สีหน้าไม่สู้ดีเอาซะเลย และในขณะเดียวกันนั้นเองประตูห้องทำงานก็ถูใครสักคนเปิดขึ้น หานเซวี่ยอิ๋งเดินเข้ามา เธอชี้หน้าพร้อมกล่าวหาอย่างชอบธรรมว่า “คุณมีสิทธิ์อะไรมาคุกคามหมอ?” หานลี่ฉินเมื่อได้ยินอย่างนั้น ก็สะดุ้งตกใจ ก่อนจะรีบดุไปว่า “หุบปาก! ใครให้เธอเข้ามา ออกไป!” “คุณพ่อคะ พ่ออย่ากลัวสิ! พวกคุณเป็นหมอนะการรักษาคนถือเป็นหน้าที่ แต่ถ้าหากว่ามีคนไข้จู่ ๆ ก็มาคุกคามหมออย่างนี้ ไม่ใช่ว่าไม่มีกฎหมายคุ้มครองบ้านเมืองเหรอ? ไม่ใช่ว่าอธิบายเหตุผลไปแล้วเหรอ!” หานเซวี่ยอิ๋งกล่าวด้วยท่าทีไม่พอใจ จ้าวเจี้ยนชิงจึงพูดอย่างเย็นชาว่า “วาจาของนายพล ก็คือกฎหมายปกครองบ้านเมือง ก็คือเหตุผล! เธอไม่นับถืองั้นหรือ?” “ใช่ ฉันไม่นับถือหรอก! ฉันรู้ว่าคุณคือนายพลหน่วยรักษาการณ์แห่งเมืองลั่ว หน้าที่ของคุณคือการปกป้องประชาชน ไม่ใช่ให้คุณใช้อิทธิพลกดขี่ข่มเหงคนอื่