บทที่ 341

คำพูดพวกนี้ของหลินหยางควบคุมซ่งหว่านอวี๋ไว้ได้อย่างสมบูรณ์ จึงไม่แปลกที่เธอจะอับอายจนกลายเป็นโทสะ

ในฐานะคนข้างหมอนของจ้าวเจี้ยนชิง ซ่งหว่านอวี๋เข้าใจในตัวจ้าวเจี้ยนชิงดีเป็นอย่างมาก

หากหลินหยางทำเช่นนั้นจริงแล้วเธอไม่สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองได้ อย่างนั้นจ้าวเจี้ยนชิงก็ไม่มีทางรู้สึกขอบคุณเธอ ต่อให้ไม่ฆ่าเธอทิ้ง ก็จะต้องไล่เธอออกจากเมืองลั่วแน่

ซ่งหว่านอวี๋จึงพึ่งได้สติว่า ตนในตอนนี้เหมือนขี่หลังเสือ ไม่เหลือทางให้ถอยแล้ว

เจ้าคนที่อยู่เบื้องหน้า ดูหล่อเหลาไร้พิษภัย แต่กลับเต็มไปด้วยความคิดเลวร้าย ช่างน่ารังเกียจเกินไปแล้ว ทำให้เธอไม่มีหนทางต่อต้านแม้แต่น้อย

เป็นถึงคุณนายของนายพลแห่งกองรักษาการณ์แท้ๆ แต่กลับถูกคนควบคุมรังแกเช่นนี้ เธอย่อมไม่อาจกล้ำกลืนโทสะนี้ได้

“เธอไม่จำเป็นต้องมองฉันด้วยสายตาแบบนี้ เธอเองก็ไม่ใช่คนดีอะไร อย่าคิดว่าตัวเองถูกรังแกนักเลย”

หลินหยางพูดเรียบๆ

ซ่งหว่านอวี๋สงบลงอีกครั้ง กล่าวว่า “อาศัยอะไรให้ฉันเชื่อนาย? ถ้าฉันรับปากเงื่อนไขของนาย ไม่เท่ากับว่าวันหลังต้องถูกนายบงการตามใจ กลายเป็นของเล่นให้นายไปอีกนานหรือ? ”

หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณ