บทที่ 347

“เธอใจเย็นลงหน่อย คนคนนี้ฆ่าไม่ได้” ซ่งหว่านอวี๋กล่าว

“ทำไมฆ่าไม่ได้ครับ? หรือว่ายังจับมันไม่ได้? ไม่ว่ามันจะหนีไปที่ไหน ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไร จะต้องจับมันให้ได้ มันต้องตายเท่านั้น! ยังไงเพื่อนมันญาติมันก็หนีไม่ได้แน่ จับมาให้หมด ห้ามปล่อยไปแม้แต่คนเดียว”

จ้าวเจิ้งฮ่าวถูกบีบคั้นจนเสียสติไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว เขากลายเป็นบ้าคลั่งขึ้นมา

“เขาไม่ได้หนี แต่คนคนนี้มีคนหนุนหลังที่แข็งแกร่งมาก ต่อให้เป็นพ่อของเธอก็แตะต้องเขาไม่ได้”

ซ่งหว่านอวี๋จงใจมาซ้ำเติมโดยเฉพาะ เพราะถึงอย่างไร หากหลินหยางไม่ลงมือรักษาจ้าวเจิ้งฮ่าว อย่างนั้นก็เท่ากับว่าเขาเป็นคนพิการที่ไร้ประโยชน์แล้ว แม้จ้าวเจี้ยนชิงจะคิดแก้แค้น แต่ก็จะไม่เห็นจ้าวเจิ้งฮ่าวเป็นทายาทผู้สืบทอดอีกต่อไปแล้ว

ในเวลานี้ น้ำหนักความสำคัญของจ้าวเจิ้งฮ่าวในใจจ้าวเจี้ยนชิง ยังสู้ซ่งหว่านอวี๋ไม่ได้เลย

“เป็นไปไม่ได้! มันนับเป็นตัวอะไรกัน? พ่อผมเป็นถึงนายพลแห่งกองทหารรักษาการณ์ ไม่มีคนที่เขาแตะต้องไม่ได้”

จ้าวเจิ้งฮ่าวตะโกนออกมาพร้อมดวงตาที่ฉีกกว้างด้วยโทสะ

“เจิ้งฮ่าว น้ารู้ว่ามันยากสำหรับเธอที่จะยอมรับ แต่นี่คือเรื่องจริง คนหนุนหลังของหลินหยางคือจ