บทที่ 350

ในเวลานี้ เจียงรั่วหานเห็นซ่งหว่านอวี๋เป็นเหมือนพี่น้องแท้ๆ แล้ว เมื่อพูดจาจึงไม่ระมัดระวังอะไร สองพี่น้องพูดเรื่องการมีเพศสัมพันธ์ซึ่งเป็นพื้นฐานในชีวิตประจำวันของมนุษย์กันอย่างสนิทสนม

เจียงรั่วหานยกมือปิดปากอย่างประหลาดใจ แล้วพูดว่า “พี่ไม่ได้บอกว่าเกือบทำพี่ตายแล้วหรือคะ? อย่างนั้นสรุปว่ามันรู้สึกดีหรือรู้สึกแย่กันคะ?”

ซ่งหว่านอวี๋กระซิบที่ข้างหูเจียงรั่วหานเบาๆ ว่า “ทำให้พี่รู้สึกดีแทบตายเลยล่ะ รสชาติแบบนั้น มีแต่ได้ลองด้วยตัวเองถึงจะรู้ เอาล่ะ พี่จะไปก่อนแล้ว เธอไปเฝ้าจ้าวเจิ้งฮ่าวเถอะ”

เมื่อเจียงรั่วหานได้ยินเช่นนั้น ทั้งใบหน้าก็พลันแดงก่ำขึ้นมาทันที ในใจเกิดระลอกคลื่นที่ไม่สามารถควบคุมได้ขึ้นมา

“รู้สึกดีขนาดนั้นเลยจริงเหรอ?”

เจียงรั่วหานพึมพำเสียงเบา เดินเข้าไปใกล้ทางหนีไฟอีกครั้งราวมีสิ่งใดดลใจ อากาศบริเวณปล่องบันไดไม่หมุนเวียน ยังคงมีกลิ่นเฉพาะสายหนึ่งวนเวียนอยู่

“พวกเขาสองคนก็กล้าเกินไปจริงๆ ทำกันในทางหนีไฟโรงพยาบาลเป็นชั่วโมงกว่า ก็ไม่กลัวว่าจู่ๆ จะถูกคนบังเอิญมาเห็นเข้า"

ในสมองของเจียงรั่วหานปรากฏภาพที่แอบดูเมื่อครู่ขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุม ทำให้เธอเขินอายอย่างมาก ระ