เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง의 모든 챕터: 챕터 361 - 챕터 370

“ทำผมตกใจหมด ผมนึกว่าคุณเป็นโยไคแปลงร่างซะอีก” หลินหยางเอ่ยขึ้นพร้อมหัวเราะอย่างเย็นชา“เจ้าทึ่มเอ๊ย นี่คุณเข้าใจอะไรบ้างไหม? มันเรียกว่าอสูรพยัคฆ์แปลงกาย เป็นสิ่งที่นายท่านตงให้รางวัลสำหรับยอดวิชาการต่อสู้จีนของผม เพื่อถ่ายทอดวิชา ยิ่งไปกว่านั้นยังสามารถเพิ่มศักยภาพได้อีกด้วย ราวกับเสือปกป้องกันกาย ให้ผมได้ใช้ความสามารถจู่โจมฆ่าอย่างเหนือขั้นได้อย่างเพียงพอ วิชาการต่อสู้ที่เหนือชั้นแบบนี้ ที่เมืองลั่วแห่งนี้ คงยังไม่มีให้ได้พบเห็นล่ะสิ? วันนี้ผมจะเปิดหูเปิดตาให้คุณเอง ว่าระดับสามอย่างผมจะเอาชนะปรมาจารย์ระดับสี่อย่างคุณได้อย่างไร!”อาฮ่าวมั่นอกมั่นใจตัวเองอย่างมาก โดยไม่ได้เห็นหลินหยางอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ “อย่าพูดว่าคุณเป็นเพียงแค่ปรมาจารย์ระดับสี่ วันนี้ก็นับว่าคุณคือปรมจารย์ระดับห้าแล้ว ต่างก็มีจุดจบเช่นเดียวกัน กินหมัดอสูรพยัคฆ์หน่อยเป็นไง!” ความเคียดแค้นก่อเกิดขึ้นในทันใด อาฮ่าวลงมืออย่างไม่หยุดยั้ง ช่วงเวลานี้เป็นทีของอาฮ่าว เต็มไปด้วยพละกำลัง กำลังแห่งหมัด แท้จริงแล้วมันมากเกินกว่ากำลังของวัวสี่ตัวด้วยซ้ำ แทบจะเทียบถึงห้าตัวได้ ผู้คนโดยรอบในที่แห่งนี้ต่างก็พากันกลั้นหา

มือข้างหนึ่งของหลินหยางจับเข้าไปบนไหล่ของอาฮ่าว อาฮ่าวในเวลานี้ราวกับมีภูเขาไท่ซานกดอยู่บนศีรษะ [1] เข่าทั้งสองทรุดลงบนพื้นจัง ๆ ทำให้หน้าดินที่ทรุดลงไปนั้นเกิดรอยร้าว กระดูกสะบ้าก็แตกหัก จนทำให้เลือดไหลซึมเข้าไปในรอยแตก อาฮ่าวกรีดร้องออกมา เจ็บปวดจนเหงื่อท่วมตัว อีกทั้งหลินหยางยังวางมือไว้บนบ่าเขาทำให้รู้สึกราวกับว่าแบกน้ำหนักเพิ่มอีกพันกิโล จนให้เขาไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวได้ “คุณหานเป็นแฟนคลับของผม คุณตบตีเธอ ก็เท่ากับว่าคุณตบหน้าผม ตอนนี้ คุณก็คุกเข่าขอโทษเธอซะ” หลินหยางกล่าวออกมาอย่างเยือกเย็น เขาเป็นไอดอลที่รักแฟนคลับที่สุด เนื่องจากหานเซวี่ยอิ๋งเป็นแฟนตัวยงของเขา แน่นอนว่าเขาจะพยายามเอาใจแฟนๆ อย่างเต็มที่หากว่าไม่รักแฟนคลับ ก็คงเป็นเพียงแค่นักลงทุนอย่างเดียวไม่ได้เป็นไอดอลคุณภาพ คงเสียภาพพจน์ในไม่ช้าเร็วหานเซวี่ยอิ๋งที่ได้ยินอย่างนั้น ก็ตื่นเต้นขึ้นมาอย่างไม่เป็นท่า สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ “ไอดอลของฉัน เขารักแฟนคลับมากเลยล่ะ” “ไม่หรอก คนนอกเมือง สมควรแล้วหรือที่จะให้ผมขอโทษ? สกุลหลินน่ะ แม้ว่าผมจะไม่ได้เป็นคู่ต่อสู้ของคุณ แต่คุณก็อย่าแม้แต่จะคิดทำให้ผมอับอาย! ผมจะบอกคุณนะ

ผู้คนรอบข้างตกใจกันยกใหญ่ จนอดไม่ได้ที่ต้องถอยออกไปสองสามก้าว “คุณหลู คุณเองก็โหดเกิดไปแล้ว ยังไงซะเขาก็เป็นหมาที่ซื่อสัตย์ของคุณ นี่คุณฆ่าได้ลงคอเลยหรือ?” หลินหยางเอ่ย หลูอ้าวตงก้าวเดินออกมาจากด้านหลังของเหยาจง ก่อนจะกล่าวด้วยสีหน้าเยือกเย็น “สร้างเรื่องไม่เว้น แถมยังทำให้ฉันขายหน้าอีก ตายไปยังไม่น่าเสียดายเลยด้วยซ้ำ “ “นี่ก็คงเป็นพวกคุณฆ่ากันเอง ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผม งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ชายชราผู้นี้แข็งแกร่งเหลือเกิน ยากที่จะทัดเทียม รู้หลบเป็นปลีกรู้หลีกเป็นทาง “คุณตีหมาผมจนเจ็บ ก็ควรจะให้อะไรตอนแทนผมหน่อย “ หลูอ้าวตงกล่าวอย่างเยือกเย็น “คุณอยากให้ผมตอบแทนอย่างไรครับ?” หลินหยางเอ่ยถาม “ชีวิตและชีวิต” “ก็คนของคุณเลือกมาหาความเดือดร้อนเอง คุณพูดไม่เข้าใจหรือ? ผู้คนมากมายขนาดนี้เองก็เห็น ต่างก็ให้การได้ทั้งนั้น ชีวิตของหมากับชีวิตของคนมันเทียบกันได้หรือ? ทว่า คนคนนี้คือคนที่คุณกระทำจนตาย แล้วทำไมฉันต้องตำหนิไอดอลของฉันด้วย” หานเซวี่ยอิ๋งทนไม่ไหวที่จะลุกขึ้นมาต่อล้อต่อเถียงเทนหลินหยาง ขอโทษแทนไอดอล “ในสายตาผม พวกเขาคือเหล่าคนในเมืองนคร มีค่าน้อยกว่าชีวอตของสนัขต

“เดิมทีก็เป็นแค่เขยคนหนึ่ง นี่ก็ถือว่าคนผู้น้อยได้ประสบความสำเร็จในชีวิตแล้วสินะ” “มีอะไรก็พูดออกมาตามตรงเลย ถ้าแต่งเข้าตระกูลหลูแล้ว หากว่าเป็นฉัน ก็คงจะยอมสละสกุลบรรพบุรุษไป” ฝูนชนเริ่มวิพากษ์วิจารณ์ ดูหมิ่นหลูอ้าวตง และแน่นอนว่ามีคนจำนวนไม่น้อยที่อิจฉาริษยา ตั้งคำถามกับหลูอ้าวตง เข้าใจหลูอ้าวตง ต่างคนก็ต่างอยากเป็นหลูอ้าวตงทั้งนั้น “กล้าขู่ฆ่านายกรัฐมนตรี ถ้าผมเป็นคุณที่ได้สืบสายเลือดหลักของตระกูลหลู คงคิดไม่ถึงเลยว่าจะขายทาสในเรือนอย่างนี้!” หลี่หรุ่นจูเผยจุดอ่อนของเขาต่อหน้า เขาสามารถโต้เถียงได้ แต่คนอื่นก็ต่างแซวถึงความอ่อนแอของเขา นั่นคือสิ่งที่ย้อนกลับไปกระตุ้นเขาสีหน้าของหลูอ้าวตงมืดมนลงมา ในแววตาเต็มไปด้วยแรงอาฆาต จนเส้นเลือดปูดโป่งอยู่บนหน้าผาก “ลุงเหยา ฆ่าพวกมันซะ ฆ่าให้ผม!” ในที่สุดหลูอ้าวตงก็หยุดเสแสร้งท่วงท่าใด ๆ สามคำสุดท้ายถูกตะโกนออกมาด้วยสีหน้าเลวทรามน่ากลัวเหยาจงพยักหน้า แล้วมุ่งตรงไปลงมือ “ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์ระวังตัว เดี๋ยวฉันจะไปจัดการเขาเอง คุณหนีไปก่อนเถอะ” เหยียนหรูอวี้รู้ว่าหลินหยางไม่อยากให้เธอยื่นมาเข้ามา เนื่องจากอีกฝ่ายเป็นผู้มาจากตระ

แม้จะบอกว่าหลูอ้าวตงกล้าสังหารเหยียนหรูอวี้ แต่ก็ไม่สามารถยอมรับผลที่ตามมาหากว่าฆ่าเยียนหรูอวี้ไปแล้วได้ ท้ายที่สุดยังไงก็ยุ่งยากอยู่ดี นอกจากนี้ยังมีราคาที่ต้องจ่ายไม่น้อย เพื่อฆ่าหลินหยางคนหนึ่งแล้ว จ่ายในราคานี้ หลูอ้าวตงรู้สึกว่าไม่คุ้มค่า สถานการณ์ที่ดีที่สุดในตอนนี้คือให้เหยียนหรูอวี้นิ่งดูดายหลูอ้าวตงมุ่งมั่น ในเวลานี้ถือว่าได้ช่วยเหยียนหรูอวี้อย่างมาก เหยียนหรูอวี้จะต้องสละตำแหน่ง ไม่สามารถต่อสู้กับเขาได้อีก ผู้ที่ฉลาด จะต้องตัดสินใจทำสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองเหยียนหรูอวี้ได้รับตำแหน่งเป็นนายกรัฐมนตรีท่านหนึ่ง ต้องไม่เป็นคนโง่เขลา “ตกลง!” เหยียนหรูอวี้ผลักหลินหยางออกไป ก่อนจะเอ่ยปากรับคำหลูอ้าวตง “ในเมื่อคุณหลูได้นำคำพูดทั้งหมดเอ่ยออกมาแล้ว ฉันก็ต้องรักษาหน้าของคุณหลูเอาไว้ หรือจะเรียกได้ว่า นี่คือศัตรูส่วนตัวของพวกคุณ กับนายกรัฐมนตรี” เหยียนหรูอวี้ออกห่างหลินหยางอย่างธรรมชาติ ปิดระยะห่างระหว่างเธอกับหลูอ้าวตงโดยไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ ภายในใจเธอเชื่อใจหลินหยางอย่างมาก เมื่อครู่นี้หลินหยางได้เอ่ยเหตุผลที่สำคัญครั้งสุดท้ายออกมา ก็คือเจ้านี่ หลินหยางแน่ใจว่าหลูอ้