บททั้งหมดของ The Billionaire's Substitute Bride: บทที่ 41 - บทที่ 50

Sumama ako pabalik kay Chairman Marcelo sa mansiyon. Wala akong nagawa kundi sumama kasi malaki ang inutang kong pera sa kaniya. Kung magmamatigas ako, magbabayad ako ng pera sa kaniya. Saan naman ako kukuha ng perang pangbayad sa kaniya? "Bakit hindi ka nagsumbong sa akin, hija, na mayroon pa lang kakaibang nangyayari sa mansiyon habang wala ako?" tanong ni Chairman Marcelo nang malapit na kaming makarating sa bahay nila. "Tinawagan kita ng paulit-ulit, pero hindi mo sinasagot ang mga tawag ko." Hindi ako nagsalita. Nanunuyo pa rin ang lalamunan ko. Pakiramdam ko kapag magsasalita ako at sabihin sa kaniya ang totoo magiging mali lahat ng sasabihin ko. Apo niya kasi 'yon, malabong paniwalaan niya ako kesa kay Raheel. Napabuga ako ng hangin nang bumaba na kami sa sasakyan. Agad kaming sinalubong ng mga katulong sa mansiyon. Halos madapa sila sa pagtakbo nang nakita nila ako. Hindi ko mapigilang mapangiti nang yakapin ako ng mahigpit ng mga katulong. Napansin kong nagulat si Chairma

Agad akong humiga sa kama pagpasok ko sa loob ng guest room. Hinilot ko ang ulo ko nang naramdaman ang pagsakit nito. Napahinto ako sa ginagawa ko nang nahagip ng mga mata ko ang human size panda. Pakiramdam ko umakyat na naman ang dugo ko sa ulo. Bumangon ako at kinuha ang human size panda. Sakto nang lumabas ako ay nakita ko si Ate Joy. Ibinigay ko ito sa kaniya. "Sa inyo na lang po. Kung ayaw niyo naman, pakitapon na lang po 'to sa basurahan," utos ko. Nagdadalawang-isip pa si Ate Joy na tanggapin ang human size panda. Sa huli ay tinanggap niya rin. Ibibigay niya na lang daw ito sa anak niya. Sayang daw kung itatapon lang. Napatingin ako sa wall clock. Pasado alas otso na ng gabi at hindi pa rin ako kumakain. Pinuntahan ako ng ilang mga katulong kanina para maghapunan, pero tinanggihan ko. Hindi ko alam kung makakaya ko bang lunokin ang mga kakainin ko kung kasabay ko sina Raheel at Andrea. Lumabas ako ng kwarto at dumiretso sa kusina nang naramdaman ko na naman ang pangangala

I grunted hard pagkalabas nila ng kwarto. Kailangan kong pakalmahin ang sarili ko. Baka maging kamukha ni Andrea ang magiging anak ko kasi palagi na lang kaming nagbabangayan. Hindi dapat ako magpaapekto sa kanila. Kailangan ako ng anak ko. Bubuhayin ko siya kahit ayaw siyang tanggapin ni Raheel. Napahawak ako sa tiyan ko nang naramdaman ang pagkalam nito. Naninibago ako sa eating routine ko. Hindi naman ako madaling magutom dati. Pero ngayon, pakiramdam ko palagi akong gutom. Ganito ba kapag buntis? Pagdating ko sa kusina ay nakahanda na ang mga pagkain. Nang nakita ako ni Chairman Marcelo ay kinaway niya ako kaya agad naman akong lumapit. Pinaupo niya ako sa tabi niya. "Good morning, Ma'am Anabelle, ipinagluto ko pala kayo ng paborito niyong ulam," saad ni Ate Jane. "Talaga po?" hindi makapaniwalang sambit ko at tiningnan ang dalawang bowl na inilapag niya sa harapan namin ni Chairman Marcelo. Abot langit ang ngiti ko nang nakita ang dalawang ulam na paborito kong kainin: ang s

Sa sumunod na araw, halos ayaw ko ng bumangon. Palaging masakit ang buong katawan ko. Gusto kong matulog buong araw. Natatakot din akong makita nila na biglang naduduwal kapag may naamoy akong kakaiba. Ayokong malaman nila na buntis ako. Kapag may gusto akong kainin, ako na mismo ang lalabas. Napahawak ako sa tiyan ko habang hinihintay ang order kong spaghetti rito sa isang fast-food restaurant. Malapit lang naman ito sa mansiyon. Hindi ako mahilig kumain ng spaghetti, pero bigla akong nag-crave. Makalipas ang ilang minuto sa paghihintay, hinatid na nila ang limang spaghetti na in-order ko. Napa-angat ako ng tingin sa waitress nang napansin ko ang pagtitig niya sa akin. "May ibang kasama po ba kayo, Ma'am? May malaking table po roon sa dulo na kasya kayong lahat -" "Ako lang po mag-isa, Miss." Gumuhit ang pagkagulat sa mukha niya. Bumaba ang paningin niya sa limang orders ng spaghetti. "My baby is craving," bulong ko at ngumiti. Unti-unting gumuhit ang ngiti niya sa labi. "Y-Yo

Isinubsob ko ang mukha ko sa unan pagkatapos kong i-lock ang pintuan. Napamura ako ng paulit-ulit kasi kahit anong gawin ko ay ayaw pa ring huminto ng mga luha ko. Patuloy lang ito sa paglabas. Umahon lang ako sa kama nang narinig ko ang pagtunog ng cellphone ko. Kinuha ko ito at tiningnan kung sino sng tumatawag. Naikuyom ko ang aking mga kamay nang nakita ang pangalan ni Raheel. Napa-angat ako ng tingin sa pinto nang narinig ang paulit-ulit na pagkatok. Pinatay ko ang aking cellphone at nagtago sa ilalim ng kumot. Narinig ko ang pagbukas ng pinto. Ipinikit ko ang aking mga mata. Napalunok ako nang napansing kong may umupo sa ibabaw ng kama. Pinunasan ko ang luha ko at pinipigilan ang sariling humikbi. Hindi dapat ako umiiyak kasi hindi ako 'yung tipong iyakin, pero anong nangyayari sa akin ngayon? Sa tuwing sumasagi sa isipan ko na hindi niya kayang tanggapin ang bata at nasa kay Andrea ang lahat ng atensiyon niya, pakiramdam ko unti-unting dinudurog ang puso ko. Hindi ko alam ku