All Chapters of His Pet Nanny: Chapter 51 - Chapter 60

“Si Nanay… Nanay ko…” Kapos at hindi na halos maintindihan ang mga sinasabi ko habang tanaw ang mga doctor at nurses na um-attend kay Nanay. “I’m sorry, Sir Danreve, Ms. Charmaine, hindi ko po talaga naisip na hindi na pala maayos ang pakiramdam ni Ma’am,” umiiyak na sabi ng caregiver. Kanina pa siya humihingi ng tawad habang nagpapaliwanag sa kung ano ba talaga ang nangyari na hindi man lang niya napansin na masama na pala ang pakiramdam ni Nanay. Siya ang caregiver na assign kay Nanay sa umaga. Ang sabi niya, mula raw kanina pagdating niya ay matamlay na ito. Pero kumain naman daw. After mag-breakfast, panay na raw ang tulog. Sa lunch naman ay kumain pa raw si Nanay, pero kaunti na lang at humiga na rin agad. Kinakausap pa nga raw niya at sumasagot naman daw kahit tiim ang mga mata. Uminom pa raw ng gamot, bago ulit natulog. Kaya naisip niya na baka pagod lang, at nanghihina dahil dialysis nga niya kahapon. Hanggang nitong hapon na nga, matapos may kumuha ng blood sam

“Cha, saan ka pupunta? Ngayon nga lang ulit tayo nagkita, iiwan mo pa ako agad?” Tampong sabi ni Reynan. Susundan ko na kasi sana ang asawa kong sinumpong na naman ng kasungitan.Nakakainis din talaga siya. Alam niya na malungkot ako ngayon. Alam niya na nag-aalala ako sa kalagayan ni Nanay; dumagdag pa siya. “Cha, akala ko ba na miss mo ako?” dagdag pa ni Reynan. Napabuntong-hininga na lang ako at napayuko. Hindi ko akalain na magagawa akong iwan ni Danreve ngayon. Talagang nagpatuloy siya sa paglalakad, at ni ang lumingon ay hindi niya ginawa. Bakit ba siya gano’n? Siya dapat ang higit na nakakaalam na kailangan ko ng karamay. Kailangan ko ng may magpapagaan sa loob ko, at kasama siya sa mga tao na kailangan ko sa tabi ko. Ang labas ay gusto niya pa akong ilayo sa mga taong handang damayan ako. “Besty, ‘wag ka nang malungkot,” sabi ni Daisy na ngayon ay haplos-haplos na ang likod ko. Nasa asawa ko na rin ang tingin niya. “Hayaan mo muna ‘yon. Gulat lang ‘yon sa inasta ni Kuya

“R-Renan, pinagsasabi mo?” Nauutal kong tanong na may kasamang pag-iling. Hindi ko kasi in-expect ‘to. Kung noon lang sana niya sinabi na gusto niya ako, baka walang ano-ano, sinagot ko na siya. Baka nag-uumapaw ang saya ko. Pero ngayon, hindi na saya ang nararamdaman ko. Asiwa na. Naasiwa ako, kasi hindi ko na siya gusto. Kuya na lang ang tingin ko sa kanya. Gumalaw ako. Gusto kong ibaba na lang niya ako. Hindi na kasi ako komportable sa hawak niya. Feeling ko ay nagkakasala ako sa asawa ko. “Reynan, pakibaba na lang ako, pwede ba?” Lakas-loob kong sabi na sandaling sulyap lang ang sagot niya. Nakagat ko naman ang labi ko. Alam ko, ramdam na niya na hindi na ako komportable. Pero nagpatay malisya lang siya, at ngayon ay mapait na nga siyang ngumiti. Alam ko na nasasaktan siya, pero hindi kasi tama ‘to. Dapat ay hindi na ako nagpapahawak ng ganito sa ibang lalaki. Hindi pwedeng ganito ako kalapit sa isang lalaki. Kahit kaibigan ko pa ‘to si Reynan, dapat maglagay na ako ng bounda

((Danreve))“Saan ka pupunta? Napilay ka na nga, gagala ka pa rin.” Malamig kong sabi nang pagbukas ko ng pinto ay nakita ko si Charmaine na naka-upo na sa wheelchair.Dapat ay hindi ako umasta ng gano’n. Dapat ay hindi ako nagsungit. Kaya lang, nadismaya ako. Ang in-expect kong makita ay nakahiga siya, nagpapahinga, malungkot habang hinihintay ako.Pero hindi nga iyon ang nadatnan ko. Imbes nga na ngumiti siya, magpaawa, magpalambing, parang galit pa. Hindi lang ‘yon. Parang nagulat pa siya sa pagdating ko. Kaya imbes na yakapin ko siya at humingi agad ng sorry sa pag-walkout ko kanina; malamig at busangot na mukha ang pinakita ko.Hindi niya ba alam na darating ako? Hindi ba sinabi ni Onse na nag-aalala ako?Ako kasi, nang tumawag si Onse, kabadong-kabado ako. Hindi naman kasi sinabi ng kaibigan kong ‘yon kung anong nangyari kay Charmaine. Ang sinabi niya lang, puntahan ko raw ang asawa ko sa hospital, kasi may nangyari. Kaya ayon at alalang-alala ako. Nag-beating the red light

((Charmaine))“Nay, gising na po, please. Hindi ka pa ba napapagod sa kahihiga?” Tatlong linggo na ang lumipas. At heto, hindi pa rin nagigising si Nanay. Kaya halos dito na rin ako tumira sa hospital. Gusto ko kasi, lagi siyang kasama at laging nakikita.Mabuti na lang naiintindihan naman ako ni Danreve. Ang laki na nga ng pagkukulang ko, bilang asawa niya. Lagi ko na lang sinasabi na babawi ako, kapag okay na si Nanay. Pati ang trabaho ko bilang nanny ni Picca, ay hindi ko na rin nagagampanan. Kahit naman kasi, hindi na kami nagpapanggap ng asawa ko. Ayaw ko namang talikuran ang totoong trabaho na pinasok ko. Iyon kasi ang dahilan kung bakit ko nakilala si Danreve. Iyon ang dahilan kung bakit hanggang ngayon, kasama ko pa si Nanay, kahit hindi na sigurado kung gigising pa ba siya. “ ‘Nay, ang dami-dami ko nang hindi na kwento sa’yo. Ang dami mo nang hindi alam na nangyayari sa buhay ko. Kaya, please, Nanay, gising na po, para ma kwento ko na sa’yo lahat ng ‘yon.” “Ms. Charmaine,