บททั้งหมดของ เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน: บทที่ 571 - บทที่ 580

ในใจเขาดูถูกเหอหย่งคนนี้มากอยู่แล้วเขายังคิดอยู่เลยว่า ถ้าเรื่องที่ลูกสาวของเหอหย่งเคยรับแขกในซ่องลับแพร่ออกไป มันจะยอดเยี่ยมขนาดไหนเมื่อเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของจ้าวไซ่ยวน ความโกรธในใจของเหอหย่งก็ยิ่งรุนแรงขึ้นแต่ใบหน้ากลับทําท่าทางเก้อเขินมาก เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดงานเลี้ยงยังคงดําเนินต่อไปตามปกติ แต่แตกต่างจากการจัดก่อนหน้านี้เล็กน้อย เหออวิ๋นเหยาก็มาที่งานเลี้ยงด้วยนางหลินได้ยินเรื่องนี้แล้วก็รีบไปที่เรือนของเหออวิ๋นเหยา คิดจะขัดขวางนาง “ได้ยินพ่อเจ้าบอกว่าเจ้าจะไปงานเลี้ยง ข้างหน้ามีแต่คนนอก ยิ่งเป็นเพื่อนร่วมงานของพ่อเจ้า เจ้าอย่าไปก่อความวุ่นวายเลย”นางหลินไม่รู้จริงๆว่าทําไมอวิ๋นเหยาถึงไปที่ลานด้านหน้าอย่างกะทันหันเห็นได้ชัดว่าเมื่อไม่กี่วันก่อน นางปฏิเสธที่จะออกไปแม้แต่ลานบ้านของนางเองแต่เหออวิ๋นเหยายอมรับการจัดการของพ่อมานานแล้วและตอนนี้นางกําลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งและแต่งหน้าแต่งตัวให้ตัวเองอย่างละเอียดสายตาที่มองนางหลินก็เต็มไปด้วยความสงบ “ท่านแม่วางใจเถิด ลูกแค่ไปพบแขกที่เรือนด้านหน้าเท่านั้น”“ตอนนี้ลูกโตแล้ว ก็ควรออกไปพบปะผู้คนให้มากขึ้น หรือหาคู่

นางหลินก็เสียชีวิตเช่นกันเหอหย่งกอดนางหลินไว้แน่น พยายามกลั้นเสียงร้องไห้ของตัวเองหลังจากนั่งอยู่ในคืนที่มืดมิดเป็นเวลานาน ในที่สุดเหอหย่งก็นําศพของนางหลินไปวางไว้ข้าง ๆ จ้าวไซ่ยวน จากนั้นเขาพยายามพยุงเตียงให้ลุกขึ้นเดินโซซัดโซเซไปข้าง ๆ เหออวิ๋นเหยา ถือโอกาสในตอนกลางคืนพานางกลับไปที่เรือนของตัวเองหลังจากเก็บข้าวเก็บของแล้ว เหอหย่งก็ให้คนที่ไว้ใจได้รอบตัวส่งนางออกไป ไม่ว่าที่ไหน ยิ่งไกลยิ่งดีหลังจากส่งเหออวิ๋นเหยาไปแล้ว เหอหย่งก็นั่งอยู่ในห้องหนังสือที่ว่างเปล่าคนเดียว ดูเหมือนจะเหม่อลอยเล็กน้อยจวนตระกูลเหอที่ใหญ่โตขนาดนี้ ทําไมถึงกลายเป็นเงียบสงบแบบนี้ไปได้เหอหย่งไม่ได้นอนทั้งคืน วันที่สองในราชสํานัก เขาก็คุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้ต้าฉู่ในราชสํานัก “ฝ่าบาท กระหม่อมจะฟ้องรองเสนาบดีกรมทหาร จ้าวไซ่ยวน”พอเขาพูดแบบนี้ออกมา อย่าว่าแต่พวกองค์รัชทายาทเลย แม้แต่องค์ชายสามก็ตกตะลึงแล้วเหอหย่งเขาบ้าไปแล้วหรือ? เขารู้อย่างชัดเจนว่าจ้าวไซ่ยวนเป็นคนของเขา แต่กล้าที่จะฟ้องเขาต่อหน้าพ่อของเขาหรือว่าเขาลําเอียงเชื่อจ้าวไซ่ยวนมากเกินไป ทําให้เขารู้สึกอิจฉา?“เจ้าไซยวน ที่เป็นรองเสนาบดีก

การเดินทางไปจวนตระกูลเหอครั้งนี้ทั้งมาก็เร็ว ไปก็เร็วเพราะเรื่องมันง่ายจริงๆด้วยความช่วยเหลือของเสี่ยวหลินจื่อ ฉยงหัวจึงตรวจสอบศพอย่างง่าย ๆ องค์ชายรองถามอีกสองสามคํา จากนั้นทั้งกลุ่มก็กลับไปในวัง“องค์ชาย เจ้าไซ่หยวนผู้นี้ดื่มเหล้าไปไม่น้อยก่อนตาย และถูกคนอื่นฆ่าจริง ๆ”“จากมุมมองของการใช้มีดสั้นก็จะเห็นได้ว่า สําหรับนางหลินคนนี้ ก็ฆ่าตัวตายจริง ๆ”องค์ชายรองกลับคิดไม่ถึงว่าเหอหย่งคนนี้จะไม่ได้โกหกฉยงหัวกลับพูดเสริมอีกประโยคหนึ่งว่า “แค่มีจุดหนึ่ง บนมีดสั้นนี้ถูกทาด้วยพิษร้ายแรง ขอเพียงถูกมีดสั้นเล่มนี้ทําร้าย ไม่ถึงหนึ่งถ้วยชา คนก็จะอยู่ไม่ได้แล้ว”“มีพิษ?” องค์ชายรองหันมายืนยันอีกครั้งฉยงหัวพยักหน้าอย่างจริงจังองค์ชายรองก็ไม่ได้พูดอะไรอีกถ้าบนมีดสั้นนั้นมีพิษ เรื่องราวก็จะไม่เหมือนเดิมแล้วบางทีเรื่องนี้อาจไม่ง่ายอย่างที่เหอหย่งพูด ถ้ามีพิษ นั่นอาจเป็นเรื่องที่วางแผนไว้ล่วงหน้าแล้วแต่ทําไมเหอหย่งถึงฆ่าจ้าวไซ่ยวน? หรือเป็นเพราะจ้าวไซ่หยวนได้ใจองค์ชายสามมากกว่า เขาเพื่อแย่งชิงความโปรดปรานหรือ?องค์ชายรองกลับมาที่ตําหนักซิงหยางพร้อมกับความสงสัยของตัวเอง เผยฉู่เยี่ยน

รัชทายาทพยักหน้า “ท่านน้าพูดถูกแล้ว นี่เป็นจุดอ่อนของกระหม่อมจริงๆ”“จิ่นหยูก็เคยเล่าเรื่องนี้ให้กระหม่อมฟังหลายครั้ง ตอนนี้ข้าไม่เพียงแต่ทําเพื่อตัวเองเท่านั้น แต่ยังทําเพื่อคนที่สนับสนุนข้าอีกด้วย”คืนนั้นเผยฉู่เยี่ยนกลับไปที่อันกั๋วจงเพื่อพบกับนางโจวก่อนนางโจวเห็นเผยซื่อจื่อมาก็รีบลุกขึ้นยืน “ซื่อจื่อ จะลงมือแล้วหรือ?”ช่วงนี้นางทนทุกข์ทรมานอยู่ในจวนอันกั๋วกงมาตลอด ก็เพื่อรอการฟ้องตระกูลราชเลขาเหอ เพื่อแก้แค้นให้อินเอ๋อร์ของตนเองเผยฉู่เยี่ยนพยักหน้า จากนั้นนางโจวก็คุกเข่าลงทันที“ซื่อจื่อ เรื่องของตระกูลเหอข้าน้อยทราบแล้ว ขอบคุณซื่อจื่อที่ช่วยเหลือ” พูดถึงตรงนี้นางโจวก็โขกหัวอีกครั้ง “ซื่อจื่อวางใจเถิด ข้าน้อยจะไม่เปิดโปงซื่อจื่อแน่นอน”แต่นางโจวกลับไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียวเผยฉู่เยี่ยนรู้ว่าตอนนี้นางกําลังกลั้นหายใจและรอที่จะโค่นล้มตระกูลเหอคิดถึงตรงนี้ ในที่สุดเขาก็เอ่ยปากเตือนประโยคหนึ่ง “ฮูหยินหลินต้องพิจารณาให้ดี หากตระกูลเหอล้มลง จวนหลินจะไม่ยั่งยืนแน่นอน”ต้นไม้ไร้รากย่อมไร้ผลนางโจวพยักหน้าอย่างแน่วแน่ “ตําแหน่งขุนนางของหลินเหอเฉิงนั้น เดิมทีก็ขโมยมาอยู่แล้ว อา

กว่างฉินโหวอธิบายสถานการณ์ให้สองสามีภรรยาฟังอย่างคร่าวๆถึงค่อยหันไปมองก่วนหลาง “หากวันนี้ท่านแม่ของเจ้าไปแล้ว หากฝ่าบาททรงกริ้วขึ้นมา จวนกว่างฉินโหวของข้าจะมีผลดีหรือ?”หลังจากฟังประโยคนี้ ก่วนหลางสือก็คุกเข่าลงเมื่อนางเถียนเห็นเขาเป็นเช่นนี้ ในใจก็ยิ่งร้อนรุ่ม ลูกชายที่ตัวเองเลี้ยงมาก็เป็นคนที่ไม่ยุติธรรมเช่นกันเขาสะบัดแขนเสื้อและหันหลังกลับไปแต่คําพูดของก่วนหลางสือกลับทําให้ทุกคนในที่นั้นตกใจ“ท่านแม่ ลูกจะส่งท่านไปพรุ่งนี้เช้า ถ้าท่านแม่กลัว ลูกก็ยอมอยู่เป็นเพื่อนท่านแม่“เจ้า...” กว่างฉินโหวคิดไม่ถึงว่าลูกชายที่อ่อนแอของตนมาตลอดจะพูดคําพูดเช่นนี้ออกมาได้ จึงชี้นิ้วไปทางเขาทันที แต่กลับพูดไม่ออกแม้แต่คําเดียวก่วนหลางสือกลับสบสายตาบิดาพอดี “ท่านพ่อสั่งสอนลูกชายให้เป็นคนดีมีเมตตาเสมอ ไม่ต้องพูดถึงว่าฮูหยินอันกั๋วกงกับท่านแม่สนิทกันมาตลอด พวกข้าจะนั่งดูเฉย ๆ ได้อย่างไร?”พูดถึงตรงนี้ก่วนหลางถึงกับโขกหัว “ท่านพ่อวางใจเถิด หากพ่อบ้านของข้าถูกตําหนิ หรือลูกชายถูกปลดออกจากตําแหน่ง ข้ากับอวิ๋นอีก็จะไม่บ่นใด ๆ ทั้งสิ้น”ก่วนหลางสือหันไปมองต้วนอวิ๋นอี ราวกับกําลังรอการตัดสินใจ