บททั้งหมดของ เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน: บทที่ 551 - บทที่ 560

พระสนมหลานเฟยกลับถอนหายใจ “ถึงอย่างไรนางก็ยังเป็นเด็กคนหนึ่ง เห็นเรื่องราวถูกเปิดเผย ก็ร้องไห้ขอการให้อภัยต่อหน้าข้า บอกว่าตัวเองถูกผีหลอกไปชั่วขณะ”“เมื่อวานข้าเห็นนางเผาหนังสือเหล่านั้นด้วยตาของข้าเอง”หลังจากฟังคําพูดของพระสนมหลานเฟย ซ่งชิงเหยียนที่ไม่ได้พูดมานานในที่สุดก็เปิดปากพูด “ปกติพี่หญิงหลานต้องระมัดระวังหน่อยนนะเจ้าคะ ตอนนี้องค์หญิงสามอายุสิบสามแล้ว นิสัยใจคอหลายอย่างยากที่จะเปลี่ยนแปลงได้”“ในเมื่อนางเคยทําเรื่องเช่นนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีครั้งที่สอง”“ปกติพี่หญิงหลานต้องส่งคนมาจับตาดูนาง หากไม่ได้จริงๆ ก็ส่งสาวใช้มาอยู่ข้างกายนางสักคนก็ดีเหมือนกัน” ถ้าวันใดวันหนึ่งเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก ต้องเป็นของพี่หญิงหลานรับเคราะห์แทนนะเจ้าคะ”พระสนมหลานเฟยพยักหน้า “น้องหญิงเฉินพูดถูกแล้ว ตอนนี้ข้าเลือกหนึ่งในบรรดาสาวใช้ที่ไม่รู้จักจากเบื้องล่างมาคอยจับตาดูอยู่ข้างกายนาง ดีชั่วยังมีเวลาอีกสองสามปีก็จะแต่งงานแล้ว ก็ถือว่าเร็วมากแล้ว”เมื่อได้ยินคําพูดของพระสนมหลานเฟยและซ่งชิงเหยียน พระสนมเหวินเฟยก็รู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาเงียบอยู่นาน ในที่สุดก็เอ่ยปากถาม “

“จึงคิดว่าให้พระสนมเฉินออกหน้า ประกาศให้คุณหนูตระกูลหรงเข้าตำหนัก ลูกออกหน้าอธิบายเรื่องนี้กับนางให้ชัดเจน”“เสด็จพี่ตรัสว่า คงไม่ดีที่จะทําให้ภรรยาของขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในราชสํานักต้องพลัดพรากจากกันเพราะเรื่องใหญ่ของบ้านเมือง”เมื่อพูดจบ องค์ชายรองก็หน้าแดงก่ำไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองซ่งชิงเหยียนโดยตรงลู่ซิงหว่านมองท่าทางขององค์ชายรองแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้[ที่แท้พี่ชายรองก็คิดถึงภรรยาในอนาคตของตัวเอง ถึงได้รีบวิ่งไปที่ตําหนักชิงอวิ๋นอย่างรีบร้อนเช่นนี้!][ก็นะ เป็นพระเอกและนางเอกที่สนับสนุนซึ่งกันและกันในนิทานนี่นา มันน่าอิจฉาจริง ๆ!][ท่านแม่ต้องช่วยพวกเขาดีๆนะ!]มุมปากของซ่งชิงเหยียนอดไม่ได้ที่จะยกสูงขึ้น แม้แต่ดวงตายังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “คําพูดของจิ่นหยูมีเหตุผล เจ้าเป็นคนละเอียดรอบคอบ แต่เสด็จพี่ของเจ้ากลับละเลย”“จิ่นซิน!” ซ่งชิงเหยียนพูดพลางเรียกจิ่นซินเข้ามา สั่งให้นางไปเชิญคุณหนูหรงที่จวนตระกูลหรงมา บอกเพียงให้นางมาหาตนเองที่ตำหนักตอนยามบ่ายองค์ชายรองเงยหน้าขึ้นทันที แต่ก็ไม่จําเป็นต้องรีบร้อนเช่นนี้“จัดการให้เร็วกว่านี้ดีกว่า จะได้ไม่ทําให้ฮูหยินหรงกังวลกับเรื่องน

หรงเหวินเมี่ยวย่อมขอบท่านแล้วขอบท่านอีก แต่กลับมองจิ่นซินอย่างเก้อเขิน “เพียงแต่เมื่อครู่ท่านแม่เพิ่งใช้ยาไปพักแล้ว ไม่สามารถออกมารับรางวัลได้แล้ว”พูดจบหรงเหวินเมี่ยวก็ทำความเคารพอีกครั้งแต่กลับถูกจิ่นซินประคองไว้ มองไปทางเรือนด้านหลังอย่างปวดใจ “ฮูหยินหรงเป็นคนร่าเริงแจ่มใสมาตลอด ทําไมจู่ ๆ ถึงป่วยหนักขนาดนี้ล่ะ”หรงเหวินเมี่ยวแค่ถอนหายใจ ไม่ได้พูดอะไรจิ่นซินเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้ว คิดดูแล้วไม่สะดวกที่จะพูดกับคนอื่นจึงบอกจุดประสงค์การมาของตนเองออกมาอีกว่า “วันนี้บ่าวมาเพราะยังมีเรื่องอีกเรื่องหนึ่ง พระสนมของเราเชิญท่านหนูเข้าวังยามบ่าย ไปพูดคุยสักหน่อยเจ้าค่ะ”คราวนี้หรงเหวินเมี่ยวกลับรู้สึกแปลกใจขึ้นมาเดิมนางคิดว่าจิ่นซินเพียงแค่มอบของรางวัลเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าพระสนมจะมาหาตน จึงรีบพยักหน้าตอบรับ และส่งจิ่นซินออกจากจวนไปหลังจากส่งจิ่นซินไปแล้ว หรงเหวินเมี่ยวก็สนใจท่านแม่ไม่ได้แล้วแค่ส่งสาวใช้ที่ปรนนิบัติรับใช้ข้างกายไปกําชับกับมารดาสักคําหนึ่ง แล้วก็รีบกลับไปตกแต่งที่เรือนของตนเองถึงอย่างไรก็เข้าวังไปเข้าเฝ้าพระสนมหวงกุ้ยเฟยต้องอาบน้ำและล้างตัวอยู่เสมอพอถึงช่วงใ

“วันก่อนหม่อมฉันไปชมพิธีที่จวนตระกูลหาน พบเห็นคุณหนูตระกูลหรงคนนั้น ผอมลงไม่น้อย ได้ยินว่าฮูหยินตระกูลหรงคนนั้นก็ป่วยด้วย”ฮ่องเต้ต้าฉู่เล่นจี้หยกเล็ก ๆ บนร่างของลู่ซิงหว่านไปพลาง ฟังซ่งชิงเหยียนพูดไปพลางลู่ซิงหว่านกลับไม่อยากให้ฮ่องเต้ต้าฉู่แตะต้องจี้หยกของนาง จึงดึงออกไปเรื่อย ๆเสด็จพ่อลูกสองคนต่อสู้กันอย่างดุเดือด[ทําไมเสด็จพ่อถึงทําตัวเหมือนเด็ก ยังแย่งของกับหวานหว่านอีก][หยกประดับชิ้นนี้เป็นของที่เสด็จย่ามอบให้หวานหว่าน ถ้าเสด็จพ่ออยากได้ ก็ไปขอจากเสด็จย่า ชหวานหว่านไม่ให้]ได้ยินถึงตรงนี้ ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็อดหัวเราะไม่ได้ เด็กคนนี้ ขี้เหนียวจริง ๆซ่งชิงเหยียนมองฮ่องเต้ต้าฉู่อย่างแปลกใจ “ฝ่าบาทหัวเราะอะไรเหรอเพคะ?”สําหรับความคิดที่ไร้ประโยชน์ของลู่ซิงหว่านในหูของนาง นางเรียนรู้ที่จะป้องกันตัวเองมานานแล้วยิ่งไปกว่านั้นนางไม่รู้ว่าฮ่องเต้ต้าฉู่ก็สามารถได้ยินเสียงในใจของหวานหว่านได้เมื่อถูกซ่งชิงเหยียนถามเช่นนี้ เสียงหัวเราะของฮ่องเต้ต้าฉู่ก็หยุดลงทันที และเริ่มหาคําตอบให้ตัวเอง “ข้าหัวเราะจิ่นหยูน่ะ ต่างบอกว่าผู้หญิงโตแล้วไม่ควรรั้งอยู่ต่อในบ้าน ข้าเห็นว่าผู้ชายโตแล

ส่วนหรงเหวินเมี่ยวเมื่อได้ฟังพระชายาพระสนมหวงกุ้ยเฟยแล้ว ก็มององค์ชายรองที่อยู่เบื้องหน้าอย่างไม่ขยับเขยื้อน รอให้เขาเอ่ยปากองค์ชายรองกระแอมไอเบาๆ เอ่ยปากอย่างกระอักกระอ่วน “วันนี้ตั้งใจให้พระสนมเฉินเชิญแม่นางหรงเข้าวัง รบกวนแล้วจริงๆ”หรงเหวินเมี่ยวแอบบ่นในใจว่า “รบกวนแล้วจริง ๆ เพื่อเข้าวังครั้งนี้ เมื่อครู่ข้ายังถูกตากแดดอยู่สองก้านธูปเลย”แต่สีหน้ากลับไม่แสดงออก เพียงแค่ยิ้ม “พระองค์เกรงใจแล้วเพคะ”ในที่สุดองค์ชายรองก็เข้าสู่หัวข้อหลัก“วันนี้ที่ให้คุณหนูหรงมา แท้จริงแล้วเพื่อเรื่องของอนุผู้นั้น”พูดถึงตรงนี้ องค์ชายรองก็เงียบไปทันที มองหรงเหวินเมี่ยวด้วยสีหน้าจริงจัง “เรื่องนี้เป็นเรื่องสําคัญที่เป็นความลับอย่างยิ่ง ข้าเห็นแม่นางหรงและฮูหยินหรงรําคาญใจกับเรื่องนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ใต้เท้าหรงกับครอบครัวต้องพลัดพรากจากกัน จึงพูดกับแม่นางหรง”“เรื่องนี้แม่นางหรงสามารถบอกมารดาและพี่ชายของเจ้าได้ แต่อย่าให้คนที่สี่รู้เด็ดขาด”“หรือวิธีที่ดีที่สุดคือแม่นางหรงเปลี่ยนคําพูด อธิบายให้มารดาและพี่ชายของเจ้าฟัง เพื่อไม่ให้พวกเขาเข้าใจบิดาของเจ้าผิด”เมื่อเห็นองค์ชายรองเคร่งขรึมเ