All Chapters of เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน: Chapter 581 - Chapter 590

ประโยคนี้ของเขา กลับทําให้ท้องพระโรงระเบิดทันทีคนแรกที่ร้อนใจย่อมเป็นเหอหย่ง เขาจึงลุกขึ้นโต้แย้งทันที “เป็นไปไม่ได้ องค์ชายรองพูดจาเหลวไหลต่อหน้าฝ่าบาทได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ!”เขาจัดการดาบนั้นไปแล้วชัด ๆ ศพของจ้าวไซหยวนและหลินซื่อเขาก็หาคนมาจัดการเรียบร้อยแล้ว เรื่องถูกวางยานั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะสังเกตเห็นได้เมื่อคิดถึงตรงนี้ เหอหย่งก็ยิ่งมีความมั่นใจมากขึ้นองค์ชายรองกลับไม่สนใจเขา เพียงเล่าเรื่องที่ตนเองสืบมาต่อ “เสด็จพ่อ และเท่าที่กระหม่อมทราบ ราชเลขาเหอส่งเหออวิ๋นเหยาบุตรสาวคนรองของเขาออกจากเมืองหลวงในคืนนั้น บอกว่าส่งยิ่งไกลยิ่งดี”“ตอนนี้คนที่กระหม่อมส่งไปได้ขัดขวางเหออวิ๋นเหยาไว้แล้ว”เหอหย่งได้ยินคําพูดนี้ขององค์ชายรอง ก็เงยหน้าขึ้นมามององค์ชายรองอย่างตะตะลึงเขาค้นพบได้อย่างไร เขารู้ได้อย่างไรคนที่ตะตะลึงเหมือนกันคือองค์ชายสามเห็นเพียงองค์ชายสามรีบเดินไปข้างหน้า ทําความเคารพต่อฮ่องเต้ต้าฉู่ “เสด็จพ่อ ราชเลขาเหอปฏิบัติหน้าที่อย่างเต็มที่มาโดยตลอด เป็นไปไม่ได้ที่จะทําเรื่องเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ”พูดจบก็ชําเลืองมองทิศทางขององค์ชายรอง “คิดว่าเรื่องนี้จิ่นหยูถูกใครทําให้เข้

แต่เขาไม่ถามก็ยังดี คําถามนี้เพิ่มความลำบากให้กับตัวเองอย่างไม่ต้องสงสัยองค์รัชทายาทเพียงจ้องมองเขา ไม่ได้พูดอะไรสักคํา ไม่ได้ยอมรับหรือปฏิเสธแต่การกระทําขององค์รัชทายาท เมื่ออยู่ในสายตาของฮ่องเต้ต้าฉู่ ก็ย่อมเป็นการปฏิเสธอยู่แล้วมิน่าเล่า หวานหว่านและชิงเหยียนถึงชอบตําหนิองค์ชายสามอยู่บ่อย ๆ ที่แท้คือเขาคอยชักใยอยู่เบื้องหลังองค์รัชทายาทนี่เอง เสียแรงที่ตัวเองยังเชื่อว่าจิ่นเฉินเปลี่ยนไปจริง ๆฮ่องเต้ต้าฉู่พยายามควบคุมตัวเอง แล้วพูดกับเมิ่งเฉวียนเต๋อว่า “เมิ่งเฉวียนเต๋อ ไปเชิญใต้เท้าศาลาว่าการมาพบข้า”ในขณะที่เมิ่งเฉวียนเต๋อกําลังจะจากไป เสียงกลองแห่งความคับข้องใจข้างนอกก็ดังขึ้นอีกครั้งฮ่องเต้ต้าฉู่ลูบหน้าผาก รู้สึกปวดหัวกลองแห่งความคับข้องใจนี้ไม่ดังมากี่ปีแล้ว ทําไมตอนนี้เรื่องถึงมาพร้อมกันได้ล่ะจึงโบกมือให้เมิ่งเฉวียนเต๋อ “พาคนเข้ามาก่อน”ตอนนี้คนที่ตีกลองร้องทุกข์อยู่ข้างนอกก็คือเหออวี่เหยาและฮูหยินกว่างฉินโหวเมื่อเห็นคนที่มา เมิ่งเฉวียนเต๋อก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกันในเวลานี้เหออวี่เหยาคุกเข่าอยู่บนพื้นนานแล้ว รอคอยการเฆี่ยนตีของฝ่าบาท แต่กลับถูกเมิ่งเฉวียนเต๋อห้

พูดจบก็มองไปทางนางโจวอย่างอ่อนโยน “เจ้าวางใจเถิด หากเหอหย่งมีความผิดจริง ข้าจะไม่ละเว้นเขาแน่นอน”เขาหันไปสั่งให้เมิ่งเฉวียนเต๋อไปพาเหออวิ๋นเหยาและฮูหยินกว่างฉินโหวมานางโจวออกจากประตูใหญ่ของห้องทรงอักษร ถูกดวงอาทิตย์ส่องตรงจากด้านนอก รู้สึกถึงแสงสว่างวาบในชั่วพริบตาฝีเท้าก็เลื่อนลอยแล้วองค์รัชทายาทกลับยื่นมือเข้าไปประคองนาง “แม่นางโจวขอแสดงความเสียใจด้วย เสด็จพ่อจะให้คําอธิบายแก่เจ้าอย่างแน่นอน”นางโจวมองย้อนแสงไปยังองค์รัชทายาท แต่กลับมองไม่ชัดช่วงเวลานี้อยู่ในจวนอันกั๋วกง นางแทบไม่เคยออกไปไหน วันๆ เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องนั้น คิดแต่จะแก้แค้นให้ลูกสาวของตนเองนางโจวพยักหน้า ย่อกายให้องค์รัชทายาท แล้วตามจงผิงออกไปข้างนอกตอนนี้ในราชสํานัก เหอหย่งกําลังจ้องมองเหออวี่เหยาที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายนึกไม่ถึงว่าลูกสาวคนนี้ของตัวเอง ลูกสาวที่"ดี" ที่ตัวเองเลี้ยงมาหลายปี กลับเตรียมทําลายตัวเองคาดไม่ถึงว่านางจะเอาเรื่องเมื่อหลายปีก่อนมาฟ้องตัวเอง สิ่งที่เขาทุ่มเทให้กับนางมาหลายปี เสียแรงเปล่าจริงๆ เลี้ยงคนเนรคุณมาจริงๆ แต่จ้องไปจ้องมา เหอหย่งกลับไม่กล้าขยับตัวแม้

เหออวี่เหยาและฮูหยินกว่างฉินโหวสองคนอยู่ในห้องทรงอักษรเป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วยามฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ได้ทําความเข้าใจเรื่องนี้อย่างชัดเจนแล้วในช่วงเวลานี้ เมิ่งฉวนเต๋อได้วิ่งทั้งภายในและภายนอกหลายครั้งเช่นเดียวกับนางโจว เหออวี่เหยาและสองคนยังคงมอบให้องค์รัชทายาทจัดการดูแล ตอนนี้คนเหล่านี้ล้วนเป็นบุคคลสําคัญ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้พวกนางถูกลอบทําร้ายก่อนที่เรื่องจะเปิดเผยออกมา การมอบให้องค์รัชทายาทปลอดภัยที่สุดฮ่องเต้ต้าฉู่เชื่อใจองค์รัชทายาทมาโดยตลอดในที่สุด หลังจากห้องทรงอักษรเงียบลง ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงเอ่ยปากถามความหมายขององค์รัชทายาท“ตามที่กระหม่อมเห็น สิ่งที่เหออวี่เหยาพูดนั้นผสมปนเปกันจริงเท็จ” รัชทายาทกุมหมัดคารวะ เผชิญหน้ากับฮ่องเต้ต้าฉู่“ดูท่าทางของนางโจว คงไม่รู้ว่าเรื่องที่เหออวี่เหยาพูดนั้นมีอยู่จริง”“แต่เหออวี่เหยา ต้องรู้แน่ว่าวันนี้ตระกูลโจวจะเข้าวัง” เพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัยของพระบิดา เขาจึงจําเป็นต้องพูดอะไรบางอย่างออกไป“แต่ไม่ว่าอย่างไร สิ่งที่เหออวี่เหยาพูดและสิ่งที่เหอหย่งทํา กระหม่อมกลับคิดว่าเป็นเรื่องจริง”“ไม่ว่านางจะใช้วิธีการใด ก็เพื่อแก้แค้นให้ท่านแม่ขอ

เมื่อเห็นใต้เท้าศาลาว่าการที่ใบหน้าถูกแดดเผาจนแดง องค์ชายรองก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาจริงสินะ เมื่อครู่ตอนที่นางโจวขึ้นตําหนัก เสด็จพ่อเคยส่งคนไปเชิญใต้เท้าจ้าวที่จวนศาลาว่าการมาแต่ต่อมาเหออวี่เหยาเข้าไปในตําหนักอีกครั้ง เรื่องราวก็ใหญ่โตขึ้น เสด็จพ่อกลับลืมใต้เท้าจ้าวไปเลยรัชทายาทเองก็พยายามกดมุมปากที่ยกขึ้นของตนเองลง “ที่แท้ก็เป็นใต้เท้าจ้าว วันนี้รบกวนใต้เท้าจ้าวแล้ว”“เดิมเสด็จพ่อมีเรื่องจะถาม แต่ภายหลังได้รับคําตอบจากที่อื่นแล้ว ก็ไม่จําเป็นต้องรบกวนใต้เท้าจ้าวแล้ว”ใต้เท้าจ้าวชะงัก กลืนน้ำลายลงคอ “พระองค์เกรงใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ ในเมื่อฝ่าบาทไม่ต้องการกระหม่อมแล้ว กระหม่อมก็ขอตัวก่อนพ่ะย่ะค่ะ”หันหน้ากลับไป แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความคับข้องใจดังนั้นฝ่าบาทเรียกเขามาแล้วก็ลืมเขาไปเลยว่างั้นเถอะโชคดีที่คําพูดขององค์รัชทายาทนั้นไพเราะมาก แต่รอยยิ้มขององค์ชายรองก็ได้อธิบายความจริงไปแล้วทางด้านซ่งชิงเหยียนและลู่ซิงหว่าน ในที่สุดก็ได้รู้ความจริงของเรื่องนี้แล้วฮ่องเต้ต้าฉู่มาแล้ว[เสด็จพ่อ เสด็จพ่อรีบเล่ามา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?][จิ่นซินสอบถามไปสอบถามมา ก็แค่ได้ข่าวว่ามี