LOGINShare
บทที่ 0582
Related chapters
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0583
แต่เขาไม่ถามก็ยังดี คําถามนี้เพิ่มความลำบากให้กับตัวเองอย่างไม่ต้องสงสัยองค์รัชทายาทเพียงจ้องมองเขา ไม่ได้พูดอะไรสักคํา ไม่ได้ยอมรับหรือปฏิเสธแต่การกระทําขององค์รัชทายาท เมื่ออยู่ในสายตาของฮ่องเต้ต้าฉู่ ก็ย่อมเป็นการปฏิเสธอยู่แล้วมิน่าเล่า หวานหว่านและชิงเหยียนถึงชอบตําหนิองค์ชายสามอยู่บ่อย ๆ ที่แท้คือเขาคอยชักใยอยู่เบื้องหลังองค์รัชทายาทนี่เอง เสียแรงที่ตัวเองยังเชื่อว่าจิ่นเฉินเปลี่ยนไปจริง ๆฮ่องเต้ต้าฉู่พยายามควบคุมตัวเอง แล้วพูดกับเมิ่งเฉวียนเต๋อว่า “เมิ่งเฉวียนเต๋อ ไปเชิญใต้เท้าศาลาว่าการมาพบข้า”ในขณะที่เมิ่งเฉวียนเต๋อกําลังจะจากไป เสียงกลองแห่งความคับข้องใจข้างนอกก็ดังขึ้นอีกครั้งฮ่องเต้ต้าฉู่ลูบหน้าผาก รู้สึกปวดหัวกลองแห่งความคับข้องใจนี้ไม่ดังมากี่ปีแล้ว ทําไมตอนนี้เรื่องถึงมาพร้อมกันได้ล่ะจึงโบกมือให้เมิ่งเฉวียนเต๋อ “พาคนเข้ามาก่อน”ตอนนี้คนที่ตีกลองร้องทุกข์อยู่ข้างนอกก็คือเหออวี่เหยาและฮูหยินกว่างฉินโหวเมื่อเห็นคนที่มา เมิ่งเฉวียนเต๋อก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกันในเวลานี้เหออวี่เหยาคุกเข่าอยู่บนพื้นนานแล้ว รอคอยการเฆี่ยนตีของฝ่าบาท แต่กลับถูกเมิ่งเฉวียนเต๋อห้
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0584
เหอหย่งถึงกับรู้สึกว่าสมองของเขาส่งเสียงหึ่งๆ วันนี้ตนทําเวรกรรมอะไรไว้กันแน่ ถึงได้ออกมาฟ้องตนทีละคนสองคนแต่วันนี้เขาทําเวรกรรมที่ไหนกัน เขาทําเวรกรรมตั้งแต่เมื่อก่อน ทําเวรกรรมมาตลอดต่างหากเขาได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของทุกคนในราชสํานักอย่างชัดเจน“คิดไม่ถึงว่าวันนี้สองคนนี้จะมาฟ้องราชเลขาเหอ ดูท่าวันนี้เขาต้องตายแน่แล้ว”“เหอหย่งคนนี้เจ้าสมบัติธรรมดาแต่กลับเป็นขุนนางขั้นหนึ่ง แต่ความจริงแล้วเขาพึ่งพาอาศัยจวนอันกั๋วกง เขายังกล้าทําร้ายเจ้าหนูเผยอีก”......คนที่ในสมองมีเสียงหึ่งๆ เหมือนกัน ยังมีฮ่องเต้ฉู่เขารู้ว่าเหอหย่งคนนี้ไม่ถือว่าเป็นคนที่มีความสามารถอะไร แต่ยังไงก็ดํารงตําแหน่งราชเลขากรมแรงงานมาหลายปี แม้ว่าจะไม่ได้ประสบความสําเร็จอะไรมากนัก แต่ก็ไม่มีความผิดพลาดอะไรดังนั้นฮ่องเต้ต้าฉู่จึงไม่เคยมีความคิดที่จะเปลี่ยนคนแต่ตอนนี้ถ้าสิ่งที่เหออวิ๋นเหยาพูดเป็นความจริง เกรงว่าคนคนนี้จะรักษาไว้ไม่ได้เมื่อเห็นเหล่าขุนนางที่กําลังวิพากษ์วิจารณ์กันอยู่ด้านล่าง ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็กล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “พอแล้ว”จากนั้นเขาก็ยืนขึ้นและมองไปที่ทิศทางขององค์รัชทายาท "องค์ร
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0585
พูดจบก็มองไปทางนางโจวอย่างอ่อนโยน “เจ้าวางใจเถิด หากเหอหย่งมีความผิดจริง ข้าจะไม่ละเว้นเขาแน่นอน”เขาหันไปสั่งให้เมิ่งเฉวียนเต๋อไปพาเหออวิ๋นเหยาและฮูหยินกว่างฉินโหวมานางโจวออกจากประตูใหญ่ของห้องทรงอักษร ถูกดวงอาทิตย์ส่องตรงจากด้านนอก รู้สึกถึงแสงสว่างวาบในชั่วพริบตาฝีเท้าก็เลื่อนลอยแล้วองค์รัชทายาทกลับยื่นมือเข้าไปประคองนาง “แม่นางโจวขอแสดงความเสียใจด้วย เสด็จพ่อจะให้คําอธิบายแก่เจ้าอย่างแน่นอน”นางโจวมองย้อนแสงไปยังองค์รัชทายาท แต่กลับมองไม่ชัดช่วงเวลานี้อยู่ในจวนอันกั๋วกง นางแทบไม่เคยออกไปไหน วันๆ เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องนั้น คิดแต่จะแก้แค้นให้ลูกสาวของตนเองนางโจวพยักหน้า ย่อกายให้องค์รัชทายาท แล้วตามจงผิงออกไปข้างนอกตอนนี้ในราชสํานัก เหอหย่งกําลังจ้องมองเหออวี่เหยาที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายนึกไม่ถึงว่าลูกสาวคนนี้ของตัวเอง ลูกสาวที่"ดี" ที่ตัวเองเลี้ยงมาหลายปี กลับเตรียมทําลายตัวเองคาดไม่ถึงว่านางจะเอาเรื่องเมื่อหลายปีก่อนมาฟ้องตัวเอง สิ่งที่เขาทุ่มเทให้กับนางมาหลายปี เสียแรงเปล่าจริงๆ เลี้ยงคนเนรคุณมาจริงๆ แต่จ้องไปจ้องมา เหอหย่งกลับไม่กล้าขยับตัวแม้
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0586
แม้แต่ลู่ซิงหว่านก็นั่งตัวตรง รอให้จิ่นซินพูดต่อเมื่อเห็นท่าทางกระสับกระส่ายของจิ่นซิน ฉยงหัวรีบก้าวเข้าไปส่งชาถ้วยหนึ่งให้นาง ช่วยลูบหลังให้นางดวงตาของนางเต็มไปด้วยความกังวลลู่ซิงหว่านอดหัวเราะคิกคักไม่ได้[ท่านแม่ดูสิ ข้าบอกแล้วว่าพี่ฉยงหัวเป็นคนที่ชอบนินทาเหมือนท่าน]“เมื่อกี้พระสนมได้ยินเสียงกลองจากข้างนอกไม่ใช่หรือเพคะ? “บ่าวไปถามแล้ว มีคนตีกลองร้องทุกข์เพคะ”“ตีกลองร้องทุกข์?” ซ่งชิงเหยียนสงสัยจริงๆ นางเข้าวังมาหลายปีแล้ว เหมือนไม่เคยได้ยินเสียงกลองนี้มาก่อนเลยจิ่นซินพยักหน้า พูดต่อ “ว่ากันว่าเป็นนางโจว ฮูหยินของใต้เท้าหลิน ราชเลขาแห่งกรมขุนนางฟ้องลูกสาวของราชเลขากรมแรงงานว่าบงการให้ฆ่าลูกสาวของนาง”“ต่อมา ลูกสาวของเหอหย่งคนนั้นก็ตีกลองร้องทุกข์ บอกว่าจะฟ้องเหอหย่งด้วย บอกว่า...” พูดถึงตรงนี้ จิ่นซินก็กลืนน้ำลายลงคออย่างหนัก “บอกว่าเหอหย่งร่วมมือกับนางหลิน ฆ่ามารดาของนาง”“ได้ยินว่ายังถือฎีกาที่ผู้เฒ่าอันกั๋วจงเคยเขียนไว้อีกฉบับหนึ่ง”“แม้แต่ฮูหยินกว่างฉินโหวยังออกมาเป็นพยานแล้ว”จิ่นซินพูดจบ ภายในห้องก็เงียบกริบแม้แต่เข็มในมือของซ่งชิงเหยียนก็จับไม่มั่นและตกลงบน
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0587
เหออวี่เหยาและฮูหยินกว่างฉินโหวสองคนอยู่ในห้องทรงอักษรเป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วยามฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ได้ทําความเข้าใจเรื่องนี้อย่างชัดเจนแล้วในช่วงเวลานี้ เมิ่งฉวนเต๋อได้วิ่งทั้งภายในและภายนอกหลายครั้งเช่นเดียวกับนางโจว เหออวี่เหยาและสองคนยังคงมอบให้องค์รัชทายาทจัดการดูแล ตอนนี้คนเหล่านี้ล้วนเป็นบุคคลสําคัญ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้พวกนางถูกลอบทําร้ายก่อนที่เรื่องจะเปิดเผยออกมา การมอบให้องค์รัชทายาทปลอดภัยที่สุดฮ่องเต้ต้าฉู่เชื่อใจองค์รัชทายาทมาโดยตลอดในที่สุด หลังจากห้องทรงอักษรเงียบลง ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงเอ่ยปากถามความหมายขององค์รัชทายาท“ตามที่กระหม่อมเห็น สิ่งที่เหออวี่เหยาพูดนั้นผสมปนเปกันจริงเท็จ” รัชทายาทกุมหมัดคารวะ เผชิญหน้ากับฮ่องเต้ต้าฉู่“ดูท่าทางของนางโจว คงไม่รู้ว่าเรื่องที่เหออวี่เหยาพูดนั้นมีอยู่จริง”“แต่เหออวี่เหยา ต้องรู้แน่ว่าวันนี้ตระกูลโจวจะเข้าวัง” เพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัยของพระบิดา เขาจึงจําเป็นต้องพูดอะไรบางอย่างออกไป“แต่ไม่ว่าอย่างไร สิ่งที่เหออวี่เหยาพูดและสิ่งที่เหอหย่งทํา กระหม่อมกลับคิดว่าเป็นเรื่องจริง”“ไม่ว่านางจะใช้วิธีการใด ก็เพื่อแก้แค้นให้ท่านแม่ขอ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0588
“เหอหย่ง หลินเหอเฉิง” ฮ่องเต้ต้าฉู่พูดถึงตรงนี้ก็หยุดชะงัก แล้วเคาะโต๊ะตรงหน้าเบาๆ “พ่ะย่ะค่ะ”“พ่ะย่ะค่ะ”ทั้งสองรีบโขกหัวลงไป แต่หมอบอยู่กับพื้น ไม่กล้าลุกขึ้น“พวกท่านวางใจเถิด เราก็ไม่ใช่ทรราชเช่นนั้น ในเมื่อเรื่องนี้มีคนฟ้อง เราก็ต้องตรวจสอบ แต่หากเรื่องนี้เป็นจริงดังที่พวกนางพูด เราก็จะดําเนินการด้วยความยุติธรรม”แม้ว่าฮ่องเต้ต้าฉู่จะพูดเช่นนี้ แต่น้ำเสียงก็ไม่ถือว่าดีพูดจบก็หันไปมององค์ชายรอง “จิ่นหยู เรื่องนี้เจ้าเป็นคนจัดการเอง”แต่นึกไม่ถึงว่าองค์ชายรองกลับออกมาปฏิเสธ “เสด็จพ่อ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับน้องสาม กระหม่อมจัดการเรื่องนี้เอง ไม่เหมาะสมจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้ต้าฉู่กลับคิดไม่ถึงว่าองค์ชายรองจะปฏิเสธ จึงอดไม่ได้ที่จะอึ้งไปเมิ่งเฉวียนเต๋ออดปาดเหงื่อแทนองค์ชายรองไม่ได้ องค์ชายรองกล้าไม่เชื่อฟังฝ่าบาทต่อหน้าธารกํานัล เกรงว่าฝ่าบาทจะทรงกริ้วอีกแล้ว“คําพูดของจิ่นหยูถูกต้องยิ่งนัก” รัชทายาทยืนขึ้นและประสานมือ “กระหม่อมคิดว่าใต้เท้าหรง หัวหน้าผู้ตรวจการแผ่นดินและใต้เท้าเสิ่น ผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ร่วมกันพิจารณาคดีนี้ เหมาะสมที่สุดพ่ะย่ะค่ะ”หน้าผากของเมิ่งเฉวียน
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0589
เมื่อเห็นใต้เท้าศาลาว่าการที่ใบหน้าถูกแดดเผาจนแดง องค์ชายรองก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาจริงสินะ เมื่อครู่ตอนที่นางโจวขึ้นตําหนัก เสด็จพ่อเคยส่งคนไปเชิญใต้เท้าจ้าวที่จวนศาลาว่าการมาแต่ต่อมาเหออวี่เหยาเข้าไปในตําหนักอีกครั้ง เรื่องราวก็ใหญ่โตขึ้น เสด็จพ่อกลับลืมใต้เท้าจ้าวไปเลยรัชทายาทเองก็พยายามกดมุมปากที่ยกขึ้นของตนเองลง “ที่แท้ก็เป็นใต้เท้าจ้าว วันนี้รบกวนใต้เท้าจ้าวแล้ว”“เดิมเสด็จพ่อมีเรื่องจะถาม แต่ภายหลังได้รับคําตอบจากที่อื่นแล้ว ก็ไม่จําเป็นต้องรบกวนใต้เท้าจ้าวแล้ว”ใต้เท้าจ้าวชะงัก กลืนน้ำลายลงคอ “พระองค์เกรงใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ ในเมื่อฝ่าบาทไม่ต้องการกระหม่อมแล้ว กระหม่อมก็ขอตัวก่อนพ่ะย่ะค่ะ”หันหน้ากลับไป แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความคับข้องใจดังนั้นฝ่าบาทเรียกเขามาแล้วก็ลืมเขาไปเลยว่างั้นเถอะโชคดีที่คําพูดขององค์รัชทายาทนั้นไพเราะมาก แต่รอยยิ้มขององค์ชายรองก็ได้อธิบายความจริงไปแล้วทางด้านซ่งชิงเหยียนและลู่ซิงหว่าน ในที่สุดก็ได้รู้ความจริงของเรื่องนี้แล้วฮ่องเต้ต้าฉู่มาแล้ว[เสด็จพ่อ เสด็จพ่อรีบเล่ามา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?][จิ่นซินสอบถามไปสอบถามมา ก็แค่ได้ข่าวว่ามี
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0590
ทันใดนั้น เสียงเล็กๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในห้องลู่ซิงหว่านรีบปิดปากตัวเอง[แม่เจ้า เสียงเมื่อกี้คือเสียงอะไร เป็นเสียงของข้าเหรอ? เสียงแปลกๆ แบบนี้เนี่ยนะ]เดิมทีซ่งชิงเหยียนก็สงสัยเช่นกัน แต่หลังจากได้ฟังเสียงในใจของลู่ซิงหว่านแล้ว ก็แน่ใจแล้วนางรีบลุกขึ้นและนั่งยองๆ ต่อหน้าลู่ซิงหว่าน มองนางด้วยความประหลาดใจ “หวานหว่าน?”นางเงยหน้าขึ้นมองฮ่องเต้ต้าฉู่อีกครั้งเมื่อเห็นฮ่องเต้ต้าฉู่ก็มองมาด้วยสีหน้าประหลาดใจเช่นกัน “หวานหว่านเรียกท่านแม่เป็นแล้วหรือ?”ลู่ซิงหว่านเงยหน้ามองซ่งชิงเหยียน แล้วก็มองฮ่องเต้ต้าฉู่ แล้วหันหลังวิ่งออกไปฮ่องเต้ต้าฉู่ที่ลุกขึ้นแล้วในเวลานี้ กลับดึงมือของซ่งชิงเหยียนขึ้นมา พูดเสียงเบาว่า “ผ่านไปเกือบหนึ่งปีแล้วหรือเนี่ย ไม่รู้ตัวเลย”ใช่ เกือบหนึ่งปีแล้วในปีนี้ ด้วยความช่วยเหลือของหวานหว่าน ฮ่องเต้ต้าฉู่สามารถหลีกเลี่ยงวิกฤตการณ์มากมายได้คิดถึงตรงนี้ ฮ่องเต้ต้าฉู่กลับนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน แล้วหันไปมองซ่งชิงเหยียน “เรื่องของซิงอวี้ เจ้าคิดว่าอย่างไร”ซ่งชิงเหยียนหันไปมองฮ่องเต้ฉู่ด้วยความประหลาดใจกลับหัวเราะออกมาเบาๆ “ฝ่าบาททรงหม
Latest chapter
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0640
พูดถึงตรงนี้องครักษ์เงามังกรก็ถอนหายใจ “เพียงแต่อีกฝ่ายล้วนเป็นนักรบที่ตายแล้ว ไม่ได้เหลือผู้รอดชีวิตไว้”[แม่เจ้าโว้ย ทหารพลีชีพหนึ่งร้อยคน นี่มันฐานะอะไรเนี่ย][ดูเหมือนว่าชีวิตของเสด็จพ่อมีค่ามากจริงๆ สามารถทําให้อีกฝ่ายส่งทหารพลีชีพได้หนึ่งร้อยคน]เรื่องนี้เป็นไปตามที่คาดไว้ ฮ่องเต้ต้าฉู่ย่อมไม่ตําหนิองครักษ์เงามังกร จึงออกคําสั่งให้คนขับรถม้าเดินทางต่อไป ต้องไปถึงสถานที่ปลอดภัยถึงจะดําเนินการต่อได้ภายในรถม้าก็เงียบกริบเช่นกันในที่สุดสนมเยว่กุ้ยเหรินก็ลองเอ่ยปาก “ฝ่า...นายท่าน ฮูหยิน คือว่า...”ซ่งชิงเหยียนเหมือนเพิ่งนึกถึงสนมเยว่กุ้ยเหรินที่ขดตัวอยู่ที่มุมห้อง ดึงนางขึ้นมา “วางใจเถอะ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว”ในใจก็อดทอดถอนใจไม่ได้ มิน่าเล่าสนมเยว่กุ้ยเหรินถึงอยู่ในวังมาเจ็ดแปดปีก็ไม่มีทายาทสักคน เกรงว่าโอกาสที่ฝ่าบาทจะโปรดปรานนางก็มีน้อยมากในรถม้าคันเดียวมีกันแค่สี่คน ตัวเองยังสามารถลืมนางได้อย่างสนิทใจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฮ่องเต้ที่มีสนมมากมายส่วนฮ่องเต้ต้าฉู่ก็จัดเสื้อผ้าให้ตนเอง แล้วอุ้มลู่ซิงหว่านเข้ามาในอ้อมกอดของตน หยอกล้อนางว่า “หวานหว่าน ตกใจหรือเปล่า?”ลู่ซิงหว่านเอื
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0639
เพราะว่าตอนนี้อยู่ข้างนอก ทุกคนต่างก็เปลี่ยนคําเรียกขานกัน จึงสามารถปกป้องฝ่าบาทได้อย่างทั่วถึง“ปกป้องนายท่าน!” เว่ยเฉิงดึงกระบี่ออกจากฝักกระบี่ของตัวเอง แล้วพูดกับฮ่องเต้ต้าฉู่ที่อยู่บนรถม้า “นายท่านไม่ต้องเป็นห่วง คนขอวเราข้าล้วนเลือกคนที่มีวรยุทธ์สูงทั้งนั้น ต้องสามารถปกป้องนายท่านและฮูหยินให้ปลอดภัยได้อย่างแน่นอนขอรับ”“ได้” เสียงทุ้มต่ำของฮ่องเต้ต้าฉู่ดังขึ้น ทําให้เว่ยเฉิงรู้สึกสบายใจขึ้นหลายส่วนซ่งชิงเหยียนก็กุมมือของสนมเยว่กุ้ยเหรินในเวลานี้ และพยักหน้าให้นางเพื่อแสดงให้เห็นว่านางสบายใจได้ลู่ซิงหว่านกลับไม่กลัวอย่างที่สนมเยว่กุ้ยเหรินคิดแม้กระทั่งนางยังตบแขนสนมเยว่กุ้ยเหรินเบาๆ ปากก็พึมพําว่า “ไม่กลัว”สนมเยว่กุ้ยเหรินรู้สึกอับอายขายหน้าจริงๆ [ว้าว ทําไมมันน่าตื่นเต้นจัง][เสด็จพ่อและท่านแม่ต้องสู้ๆ นะ! เสด็จพ่อไม่ใช่ฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าฉู่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในนิทานหรอกหรือ! โชว์ฝีมือให้หวานหว่านดูหน่อย ให้หวานหว่านดูบ้าง!]ซ่งชิงเหยียนกุมหน้าผากอย่างพูดไม่ออกโชคดีที่เป็นเสียงในใจ ฝ่าบาทจึงไม่ได้ยิน หวานหว่านเอ๋ย เจ้ามีกี่หัวให้ถูกตัดกันล่ะเนี่ย!แม้แต่ฮ่องเต้ต้
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0638
ฮ่องเต้ต้าฉู่และคณะเดินทางลงใต้ต่อ แล้วเลือกที่พักต่อไปก่อนออกเดินทาง อัครมหาเสนาบดีและคนอื่นๆ ได้กําหนดสถานที่ตั้งหลักสําหรับฝ่าบาทตามทางแล้ว ล้วนเป็นอำเภอที่เจริญรุ่งเรืองแต่ฮ่องเต้ต้าฉู่ได้รูปแบบการเดินทางแล้ว ตอนนี้เป็นการเยี่ยมเยือนส่วนตัวแล้วประการที่สองคือสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ในอําเภอไถจินซึ่งจําเป็นต้องป้องกันดังนั้นฮ่องเต้ต้าฉู่จึงปรึกษากับเว่ยเฉิงและซ่งชิงเหยียน เปลี่ยนเส้นทางและเลือกเมืองอื่นๆ เพื่อพักระหว่างทาง เพื่อสํารวจประเพณีท้องถิ่นดูว่าสถานที่อื่นๆ ก็มีพฤติกรรมที่หลอกลวงและปกปิดเช่นเดียวกับอําเภอไถจินหรือไม่ดังที่หวานหว่านกล่าวไว้ อําเภอไถจินที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมนี้ยังเกิดเรื่องเช่นนี้ได้ แล้วอําเภออื่นๆ ล่ะซ่งชิงเหยียนยังไม่ทันได้พูดอะไร ลู่ซิงหว่านก็พูดก่อน[ได้สิ ๆ ! ออกมาเที่ยวเล่นก็ต้องเที่ยวเล่นไปทั่วอยู่แล้ว ถ้าทุกที่ถูกคนจับตามองอยู่ จะมีความหมายอะไรอีกล่ะ][ทําไมไม่ให้ผู้บัญชาการเว่ยเลือกสถานที่เล็กๆ หน่อย พวกเราไปเดินเล่นกัน ยังไงก็ต้องรับรองความปลอดภัยของเสด็จพ่อนะ!][ออกมาห้าวันแล้ว แต่ก็ยังปลอดภัยอยู่ เดิมคิดว่าจะถูกลอบสังหารในวันแรกท
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0637
“ตอนนี้เกรงว่าพระมเหสีคงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้มีโอกาสส่งองค์หญิงหกออกจากตําหนักจิ่นซิ่ว” สนมหลานพูดอย่างมีความหมายลึกซึ้งพระสนมหลานเฟยพูดได้ไม่ผิด เดิมทีเสิ่นหนิงก็ไม่ยอมรับองค์หญิงหกอยู่แล้ว แต่เรื่องนี้ฮ่องเต้เป็นคนออกปากเอง นางจึงปฏิเสธไม่ได้ไม่สู้ครั้งนี้วางแผนซ้อนแผน ส่งองค์หญิงหกออกไปก็แล้วกันพระสนมหลานเฟยพาจิ่นซินไปที่ตําหนักหรงเล่อแม้แต่ไทเฮาที่อาศัยอยู่ในวังหลังมานานขนาดนี้ เมื่อเห็นบาดแผลบนใบหน้าของจิ่นซิน ก็อดไม่ได้ที่จะอกสั่นขวัญแขวน“จิ่นซิน” ไทเฮาจับมือจิ่นซินปลอบ “พระสนมของเจ้าไม่อยู่ มีเรื่องอะไรเจ้าก็บอกแม่นมซูได้เลย ข้าจะตัดสินใจแทนเจ้าเอง”จิ่นซินกลับมีสมองอย่างหาได้ยาก เพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆ “บ่าวไม่เป็นอะไรเพคะ ไทเฮาเพคะ จิ่นซินเป็นเพียงบ่าวคนหนึ่งเท่านั้น หากผู้เป็นนายอารมณ์ไม่ดี จะตีจะด่าสักหน่อยก็สมควรแล้วเพคะ”แม้ว่าไทเฮารู้ว่าคําพูดของจิ่นซินเป็นคําพูดที่สุภาพ แต่เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของนาง บวกกับบาดแผลบนใบหน้าของนาง ก็เห็นถึงความอดทนและความคับข้องใจอย่างชัดเจนจึงหันไปมองพระสนมหลานเฟย “ในเมื่อชิงเหยียนไม่อยู่ ช่วงนี้ให้จิ่นซินอยู่ในวังของเจ้าเถอะ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0636
เมื่อได้ยินจิ่นซินกล้าที่จะเถียงตนเอง องค์หญิงหกก็โกรธทันที“เจ้าคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!” องค์หญิงหกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจิ่นซินย่อมคุกเข่าลงอย่างเรียบร้อย แต่ร่างกายยังคงตั้งตรงตอนนี้นางจึงอยู่ในระดับเดียวกันกับองค์หญิงหกองค์หญิงหกรีบก้าวเท้าไปข้างหน้าและตบหน้าจิ่นซินหนึ่งฉาด “เจ้าบ่าวรับใช้บังอาจนัก แม้แต่นายของเจ้ายังไม่กล้าพูดกับข้าเช่นนี้ เจ้ากล้าเถียงข้าหรือ?”พูดถึงตรงนี้ ราวกับไม่คลายความโกรธ หันไปมองอิงหงที่อยู่ข้างๆ อีกครั้ง “ตบปากนางให้ข้าที!”อิงหงกลับขดตัวไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าถึงอย่างไรจิ่นซินก็เป็นคนข้างกายของพระสนมหวงกุ้ยเฟย แม้ว่านายของนางจะเป็นองค์หญิงหก แต่ว่า...เมื่อเห็นอิงหงไม่ขยับตัว องค์หญิงหกก็ยื่นขาออกไปเตะที่ขาของนาง “เจ้าไม่เข้าใจที่ข้าพูดหรือ?”อิงหงกัดฟัน ในที่สุดก็เดินมาตรงหน้าจิ่นซินแล้วเริ่มลงมือเมื่อเห็นใบหน้าของจิ่นซินแดงและบวมขึ้นในที่สุด องค์หญิงหกจึงเอ่ยปากให้อิงหงหยุดมือ แต่ยังคงไม่คลายความโกรธ “เจ้าคุกเข่าตรงนี้ให้ข้าสองชั่วยาม หากคุกเข่าไม่ถึงสองชั่วยาม ข้าจะตบเจ้าอีก!”พูดจบก็พาอิงหงเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมามองในเวลานี้อวิ๋นหลานที่
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0635
พูดจบก็ยิ้มให้เสิ่นผิงอีก “การสอบระดับกลางปีหน้า ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่เมืองหลวง”ฮ่องเต้ต้าฉู่ไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นจริงๆ แต่คนนี้ ในเมื่อหวานหว่านบอกว่าเขาเป็นคนมีความสามารถ เมื่อพบแล้ว ก็ไม่อาจไม่ยุ่งได้พูดจบก็เดินก้าวยาวๆ ออกไปเสิ่นผิงเพิ่งได้สติหลังจากฮ่องเต้ต้าฉู่จากไปแล้ว “ขอบพระทัยฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้ต้าฉู่ได้ทําเรื่องใหญ่อีกครั้ง ในใจย่อมมีความสุขมากคนทั้งกลุ่มจึงเก็บสัมภาระอีกครั้งและเดินทางต่อฮ่องเต้ต้าฉู่เดินเที่ยวชมวิวตลอดทาง มีความสุขมากแต่หลังจากที่เขาจากไป ในวังก็มีคนก่อความวุ่นวายขึ้นคนแรกที่ก่อความวุ่นวายขึ้นก็คือองค์หญิงหกที่ตอนนี้อาศัยอยู่ในวังจิ่นซิ่วจิ่นซินอยู่ในตําหนักชิงอวิ๋นเพียงลําพัง ที่จริงแล้วก็ไม่มีอะไรให้ทํา ทั้งวันจึงไม่มีอะไรทําดังนั้นวันนี้ ตําหนักชิงอวิ๋นกลับมีคนที่จิ่นซินคาดไม่ถึงคนหนึ่งมา อวิ๋นหลานเมื่อเห็นอวิ๋นหลานมา จิ่นซินก็รีบเข้าไปต้อนรับ “พี่หญิงอวิ๋นหลานมาได้อย่างไรกัน?”จะว่าไปตําหนักจิ่นซิ่วกับตําหนักชิงอวิ๋นก็ไม่ได้มีความขัดแย้งต่อหน้าอะไรกันแต่จิ่นซินและจินอวี้ในตําหนักชิงอวิ๋นต่างก็รู้ว่าเมื่อฮองเฮายังเป็นพ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0634
เขาเป็นฮ่องเต้และเข้าใจวิธีการใช้คนเป็นอย่างดีคนอย่างเสิ่นผิงเป็นดาบที่แหลมคม ต้องให้ผู้ถือดาบควบคุมให้ดีเรื่องต่อไปนั้นง่ายมากฮ่องเต้ต้าฉู่สั่งให้เว่ยเฉิงออกหน้าเพื่อปลอบขวัญราษฎรทั้งหมด ส่วนตัวเขาเองก็พาเสิ่นผิงกลับไปที่จวนนายอำเภออีกครั้งครั้งนี้ เพื่อความปลอดภัย ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงตั้งใจพาลู่ซิงหว่านมาอยู่ข้างกายถึงอย่างไรเขาก็มีความคิดแบบนี้มานานแล้ว อยากจะพาลู่ซิงหว่านไปประชุมเช้าด้วยแต่เมื่อนึกถึงคนแก่คร่ำครึกลุ่มนั้น เพื่อลดความยุ่งยากให้กับลู่ซิงหว่านและซ่งชิงเหยียนสองแม่ลูก ในที่สุดเขาก็ยกเลิกความคิดนี้แต่ตอนนี้อยู่ข้างนอกมันไม่เหมือนกันแล้ว สิ่งที่ควรใช้ก็ต้องใช้ให้ดีเมื่อเห็นฮ่องเต้ต้าฉู่กําลังอุ้มเด็กคนหนึ่ง เสิ่นผิงก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นฮ่องเต้ เขาเป็นแค่ข้าน้อยธรรมดาคนหนึ่ง จะกล้าเอ่ยปากได้อย่างไรจนกระทั่งทั้งสองนั่งลง ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงเอ่ยปากถามว่า “คุณชายเสิ่นแม้จะสวมเสื้อผ้าธรรมดา แต่ดูแล้วก็สง่างาม ไม่รู้ว่าพ่อเจ้าเป็นใครกัน”เสิ่นผิงกลับส่ายหน้า “ทูลฝ่าบาท ข้าน้อยไม่รู้ว่าท่านพ่อเป็นใคร ข้าน้อยอาศัยอยู่กับท่านแม่ที่อําเภอไถจิ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0633
[นี่เป็นขบวนเสด็จของฝ่าบาท พวกเจ้ายังกล้าขัดขวางอีกหรือ?]ส่วนฮ่องเต้ต้าฉู่ก็เปิดม่านรถออกอย่างเงียบๆ และมองออกไปด้านนอกตอนนี้ที่หน้ารถของพวกเขา มีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งกําลังคุกเข่าอยู่ เป็นธรรมดาที่มีชาวบ้านทยอยกันเดินมาทางนี้ลู่ซิงหว่านตาไว มองปราดเดียวก็เห็นคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าสุด เป็นชายที่คุยกับพวกเขาเมื่อวาน“เสด็จพ่อ พี่ชาย” ลู่ซิงหว่านชี้นิ้วไปยังคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าสุดฮ่องเต้ต้าฉู่หันมองลู่ซิงหว่านอย่างสงสัย แล้วมองไปข้างหน้าคาดไม่ถึงว่าจะเป็นเขาคิดไปคิดมา ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ลุกขึ้นและออกจากรถม้าไป“ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆ ปี” ทุกคนคุกเข่าลงและตะโกนถวายบังคมชายที่อยู่ด้านหน้าสุดกลับเอ่ยปากก่อน “ข้าน้อยเสิ่นผิง ถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”พูดจบ เสิ่นผิงก็เงยหน้าขึ้น มองตรงไปที่ฮ่องเต้ต้าฉู่ “ก่อนหน้านี้ที่ฝ่าบาททรงมอบเงินเหล่านั้นให้ข้าน้อย ข้าน้อยก็รู้สึกว่าฝ่าบาทต้องเป็นผู้มีบุญญาธิการแน่นอน นึกไม่ถึงว่าจะเป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน”พูดถึงตรงนี้ เสิ่นผิงก็โขกหัวลงไปอีกครั้ง “ฝ่าบาททรงเมตตากรุณายิ่งนัก เป็นความโชคดีของราษฎรในใต้หล้าเหลือเกินพ่ะย่
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0632
ฮ่องเต้ต้าฉู่จัดการเรื่องนี้เสร็จ ก็เสียเวลาไปบ้าง ได้แต่พักค้างคืนหนึ่งคืนก่อนแล้วค่อยออกเดินทางอีกครั้งในวันถัดไปเท่านั้นค่ำคืนนี้ พวกฮ่องเต้ต้าฉู่กลับไม่ได้ไปพักที่โรงเตี๊ยมหรือเรือนรับรองใดๆ อีก แต่พักอยู่ในที่ว่าการอําเภอโดยตรงตอนนี้ไม่มีงานราชการที่ต้องจัดการ หลังจากรับประทานอาหารเย็นแล้ว ก็รู้สึกเบื่อมาก“เว่ยเฉิง” ฮ่องเต้ต้าฉู่ชะโงกหน้าไปถาม “ทิวทัศน์ยามค่ำคืนของอําเภอเทียนจินนี้เป็นอย่างไร?”พูดถึงตรงนี้ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ยืนขึ้น “ไม่สู้เรียกหวงกุ้ยเฟยมาดีกว่า ให้ออกไปเดินเล่นด้วยกัน”บังเอิญจริงๆ ซ่งชิงเหยียนและพรรคพวกก็กําลังเดินมาทางนี้เช่นกัน“นายท่าน” เยวี่ยกุ้ยเหรินเดิมทีก็มีนิสัยร่าเริงอยู่แล้ว เมื่อก่อนอยู่ต่อหน้าฝ่าบาทและพระสนมหวงกุ้ยเฟยยังไม่กล้าปล่อยมากนัก หลายวันมานี้คุ้นเคยกันแล้ว ย่อมมีชีวิตชีวามากขึ้น “พระ...ฮูหยินเรียกข้าออกไปเดินเล่นด้วยกัน นายท่านจะไปด้วยหรือไม่เจ้าคะ?”เมื่อได้ยินสนมเยว่กุ้ยเหรินเรียกซ่งชิงเหยียนแบบนี้ ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็อึ้งไปชั่วขณะเขาจับตาซ่งชิงหย่านอย่างว่างเปล่า ราวกับว่าเขาสามารถเห็นใบหน้าของซ่งชิงหย่าผ่านใบหน้าของนางเมื่อฮ่องเต
