บทที่ 0602

แต่เชื่อก็ส่วนเชื่อ การใส่ร้ายขุนนางราชสํานัก ถือเป็นความผิดมหันต์

ดังนั้นฮ่องเต้ต้าฉู่จึงไม่พูดอะไรสักคํา เพียงแค่มองไปที่กัวผิงที่อยู่ข้างหน้าเขา ราวกับว่ากําลังรอให้เขาพูดต่อ

ทันใดนั้นบรรยากาศภายในห้องทรงอักษรก็แปลกพิลึก

มันเงียบจนน่ากลัว

ความเงียบอย่างกะทันหันของฮ่องเต้ต้าฉู่ทําให้กัวผิงตกใจจริงๆ

ตอนนี้เขากําลังคิดอย่างบ้าคลั่งว่าตัวเองทําผิดตรงไหน หรือพูดอะไรผิดไป

ในที่สุดเขาก็เปิดปากพูด "ฝ่าบาท กระหม่อมเคยทําผิดมาก่อน แต่..."

เมื่อพูดถึงตรงนี้ กัวผิงก็ทนไม่ไหวแล้ว ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ก็ไม่ใช่ข้ออ้างของเขาที่จะทําร้ายราชสํานัก

นึกไม่ถึงว่าฮ่องเต้ต้าฉู่กลับแค่โบกมือ “ลงไปเถอะ”

กัวผิงเงยหน้ามองฮ่องเต้ต้าฉู่ด้วยความประหลาดใจ แต่กลับเห็นเขาก้มหน้าลงยุ่งกับเรื่องของตัวเอง ราวกับไม่สนใจเรื่องของเขาเลย

เมื่อกัวผิงออกจากห้องทรงอักษร ฝีเท้าของเขาล้วนเลื่อนลอย เขาเดินโซเซไปสองสามก้าว แต่บังเอิญพบกับพวกใต้เท้าหรงพอดี

ใต้เท้าหรงแต่ก่อนเป็นคนที่เกลียดกัวผิงที่พึ่งพาความสัมพันธ์เพื่อเลื่อนตําแหน่งและพึ่งพาผู้มีอํานาจ

ดังนั้นจึงไม่มีท่าทีที่ดีต่อเขา

คิดไม่ถึงว่ากัวผิงกลับทําความเ