บททั้งหมดของ แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง: บทที่ 291 - บทที่ 300

จางหยวนกลับเบะปาก: "จ้าวเยี่ยนคนนี้ ซื้อขนมก็ไม่ถามผมหน่อยว่ากินไหม จะได้ซื้อติดมาให้ผมด้วย!"จ้าวเยี่ยนแกล้งทำเป็นกินไม่อิ่ม ส่วนจางหยวนนั้นกินไม่อิ่มจริง ๆเมื่อได้ยินแบบนี้ หลิวรั่วหลันก็อดหัวเราะไม่ได้: "คุณกินข้าวที่บ้าน จะกินไม่อิ่มเหรอ?""ผมยังกินไม่อิ่มจริง ๆ ช่วงนี้ปริมาณอาหารเพิ่มขึ้นนิดหน่อย อ่อใช่ สถานการณ์ทางด้านคุณเป็นอย่างไรบ้าง? จูอู่ลี่ไม่ได้มารบกวนพวกคุณอีกใช่ไหม?" จางหยวนถามหลิวรั่วหลันหลิวรั่วหลันส่ายหน้า: "เปล่า หลังจากเขาจากไปก็ไม่ได้มาอีกเลย! แต่เขากลับโทรศัพท์มาหาเสี่ยวเยี่ยน แต่ถูกเสี่ยวเยี่ยนลากเข้าบัญชีดำแล้ว!""จ้าวเยี่ยนทำถูกต้อง จูอู่ลี่พิการแล้ว คนไร้น้ำยาที่ไม่สามารถใช้งานได้อีกแล้ว ไม่ลากเข้าบัญชีดำจะเก็บไว้ฉลองเหรอ?" จางหยวนพูดออกมาโดยไม่ต้องคิดหลิวรั่วหลันกลอกตาใส่เขา: "พูดอะไรน่ะ? พูดอย่างกับว่าเสี่ยวเยี่ยนเป็นแฟนกับจูอู่ลี่ ก็เพื่อเรื่องอย่างว่างั้นแหละ!"จางหยวนรู้สึกขำ: "ไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นแล้วจะเป็นเพราะอะไร? ระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง ก็มีแค่เรื่องพวกนั้นไม่ใช่เหรอ?"เห็นจางหยวนยิ่งพูดยิ่งไปกันใหญ่ หลิวรั่วหลันกลอกตาใส่แล้วพูดด้วยความโม

เดิมทีแผนการที่ดองเอาไว้ เขาก็เตรียมที่จะเริ่มต้นแล้วครั้งที่แล้วเรื่องที่สวีเจียวเจียวพาคนมาก่อความ เพื่อรับมือกับเธอ จางหยวนตั้งใจนำเงินหนึ่งล้านบาทที่อยู่ในบ้านออกมา แถมยังบอกต่อหน้าทุกคนว่าจะสร้างตึกสองชั้นแต่เนื่องจากเป็นเพราะซื้อฟาร์มเลี้ยงผึ้งของเหล่าเฟิงโถวเอาไว้ เงินฝากที่ในมือของจางหยวนจึงลดลงเป็นจำนวนมากเดิมทีเขาคิดว่าหลังจากที่ส่งมอบน้ำผึ้งยาโด๊ปในล็อตหน้า ค่อยดำเนินการเรื่องซ่อมแซมสร้างตึกสองชั้นแต่ว่าเงินห้าหมื่นบาทที่หลิวรั่วหลันโอนมา กลับทำให้จางหยวนเปลี่ยนแปลงความคิดสร้างตึกเล็ก ๆ ไม่ใช่ว่าจะสร้างเสร็จได้ภายในวันสองวัน ค่าใช้จ่ายก็ไม่ใช่ว่าจะชำระจนหมดตั้งแต่แรกหาทีมก่อสร้างสร้างก่อน ค่อยแบ่งชำระแล้วกัน!จางหยวนไม่ได้ลืมว่า สองวันก่อนตอนกลางคืนมีฝนตก เมื่อตืนมาดูตอนเช้า ที่ห้องโถงมีน้ำนองเต็มพื้นต้นเหตุเป็นเพราะหลังคาของห้องโถงมีรูรั่วเรื่องที่จะซ่อมแซมบ้าน ไม่สามารถยืดเยื้อได้อีกแล้ว!จางหยวนทำการตัดสินใจ พูดว่าทำก็ลงมือทำเลยเขาลุกขึ้นจากเตียง และบอกกับจางต้าซานพ่อของเขา จากนั้นก็ออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็วหวังฮุ่ยแม่ของเขาไม่อยู่บ้าน เดาว่าคงจะไปที่

"ด้านในตกแต่งเสร็จสรรพ ตกแต่งได้ดีกว่าตึกธรรมดา!"จางหยวนพยักหน้าเขาเดาได้ตั้งนานแล้ว ตึกของครอบครัวหลินจงเฟยดูมั่งมียิ่งกว่าตึกของครอบครัวคนอื่นอยู่มาก เงินที่ใช้ก็มากกว่าแน่นอน"งั้นก็ทำตามราคานี้แล้วกัน!" ในดวงตาของจางหยวนมีแสงแวบผ่านหวังต้าเหลยก็ยิ่งตกตะลึงก่อนหน้านี้เขาคิดว่าในมือของจางหยวนมีเงินอยู่แค่หนึ่งล้านบาทเท่านั้นเมื่อคิดว่าจางหยวนเพิ่งซื้อฟาร์มเลี้ยงผึ้งของเหล่าเฟิงโถวมาดังนั้นหวังต้าเหลยจึงคิดโอนเอนไปว่า จางหยวนจะเลือกตึกราคาแปดเก้าแสนบาทหรือไม่ก็ราคามาตรฐานหนึ่งล้านบาทแต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่า จางหยวนจะเอ่ยปากออกมาว่าจะสร้างตึกที่ตกแต่งเสร็จสรรพราคาหนึ่งล้านสี่แสนบาท!นี่จะเทียบเท่ากับหลินจงเฟยเศรษฐีอันดับหนึ่งของหมู่บ้านเหรอ!"แฮ่มแฮ่ม อาหยวน นายแน่ใจจริง ๆ เหรอว่าจะสร้างตึกราคาหนึ่งล้านสี่แสนบาท? ตึกนี้ราคาไม่น้อยเลยนะ! แพงกว่าตึกธรรมดาเกือบครึ่งหนึ่ง!" หวังต้าเหลยถามใหม่อีกครั้งจางหยวนพยักหน้า น้ำเสียงเด็ดขาด: "ใครบอกว่าผมจะสร้างตึกราคาหนึ่งล้านสี่แสนบาท? ผมจะสร้างในราคาหนึ่งล้านห้าแสนบาท! พี่ต้าเหลยพี่สร้างให้ผมตามมาตรฐานราคาหนึ่งล้านห้าแสนบาทก็พอครับ

แต่ว่าต่อให้เป็นแบบนี้ เมื่อคืนก่อนจางหยวนก็อธิบายกับสองสามีภรรยาจนปากเปียกปากแฉะจนกระทั่งเขาบอกเรื่องที่ตัวเองขายน้ำผึ้งยาโด๊ปจนได้เงินมาให้กับสองสามีภรรยา พวกเขาถึงได้วางใจลงได้น้ำผึ้งยาโด๊ปหนึ่งขวดสามารถขายได้ถึงสองหมื่นห้าพันบาท!ขายให้เขายี่สิบขวด ก็สามารถหาเงินได้ห้าแสนบาทไม่ใช่เหรอ?หลังจากที่สามีภรรยาสูงอายุทราบข่าว พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ลูกของพวกเขามีความสามารถจริงๆ!ออกไปรักษาหมูหนึ่งครั้ง สามารถทำเงินได้หนึ่งแสนบาท ขายน้ำผึ้งยาโด๊ปหนึ่งขวด ก็สามารถทำเงินได้สองหมื่นห้าพันบาท!นี่ถ้าหากนับในหมู่บ้าน ชายหนุ่มคนไหนที่จะเทียบได้?แต่ว่าจางหยวนกำชับกับสองสามีภรรยา ว่าอย่าบอกราคาของน้ำผึ้งยาโด๊ปออกไป ไม่อย่างนั้นจะต้องทำให้คนจำนวนมากอิจฉา!สองวันต่อมา ถึงวันที่จะต้องส่งมอบน้ำผึ้งยาโด๊ป จางหยวนโทรศัพท์ไปหาเว่ยเทียนหมิงแต่ว่าเว่ยเทียนหมิงกลับบอกว่า ตอนเที่ยงอยากจะเชิญจางหยวนไปทานอาหาร และจะแนะนำเพื่อนคนหนึ่งให้จางหยวนรู้จักจางหยวนตกตะลึงเล็กน้อย เว่ยเทียนหมิงจะแนะนำเพื่อนแบบไหนให้เขารู้จัก?คงไม่ใช่ว่า...ก็มีคนรวยบางคนที่เป็นโรคองคชาติเสื่อมหรอกนะ?ไม่นานนัก

เก่อเหลียงฉายขมวดคิ้วจ้องมองจางหยวน ไม่ว่าจะดูอย่างไรจางหยวนก็เป็นแค่หนุ่มวัยรุ่นธรรมดาคนหนึ่งผู้อาวุโสเฉินทำไมถึงได้สุภาพต่อวัยรุ่นคนหนึ่งขนาดนี้?หรือว่าเป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างจางหยวนกับเว่ยเทียนหมิง?เก่อเหลียงฉายไม่เพียงเป็นรองผู้อำนวยการของโรงพยาบาลในเมือง แถมยังเป็นแฟนคลับของผู้อาวุโสเฉินเมื่อเห็นผู้อาวุโสเฉินอยู่ต่อหน้าจางหยวนแล้วสุภาพขนาดนี้ เก่อเหลียงฉายก็รู้สึกไม่พอใจจากที่เขาดู บนโลกนี้ไม่มีโลกที่ผู้อาวุโสเฉินรักษาไม่หาย!แน่นอนว่า...ถ้าหากพบกับผู้ป่วยที่ไม่สามารถรักษาหายได้ ต่อให้ผู้อาวุโสเฉินรักษาอีกฝ่ายไม่หายก็เป็นเรื่องปกติตัวอย่างเช่นก่อนหน้านี้ไม่นานชายคนนั้นที่ตกลงมาจากบนเขาโดยไม่ระวัง ตกลงมาจนกระดูกสันหลังแตกหัก ชีวิตที่เหลือก็ต้องเป็นอัมพาตอยู่บนเตียงเก่อเหลียงฉายเป็นหมอเจ้าของไข้ของอีกฝ่าย และก็เป็นหมอที่ตัดสิน "ความตาย" ชีวิตที่เหลือของเด็กคนที่ชื่อสวีจ้วงจ้วงคนนั้นในตอนนั้น เมื่อได้รับรู้ว่าชีวิตที่เหลืออยู่สวีจ้วงจ้วงทำได้แค่เป็นอัมพาตนอนอยู่บนเตียง แม่ของเขาร้องไห้ฟูมฟายในทันทีสวีเฟิงพ่อของเขากลับคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนเก่อเหลียงฉาย ขอร้องเขา