บททั้งหมดของ แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง: บทที่ 271 - บทที่ 280

เมื่อคิดว่าสองสามีภรรยาปกติอยู่เฉย ๆ ที่บ้านก็คงจะรู้สึกเบื่อ จางหยวนจึงได้เกิดความคิดที่จะให้พวกเขาช่วยบริหารฟาร์มเลี้ยงผึ้งเมื่อได้ฟังความคิดของจางหยวน เหล่าเฟิงโถวก็เข้าใจได้ทันที ถึงได้รู้ว่าจางหยวนไม่ได้อารมณ์วู่วามถึงได้อยากจะซื้อฟาร์มเลี้ยงผึ้งเอาไว้เขาพูดเสียงเข้ม: "ในเมื่อนายอยากจะซื้อฟาร์มเลี้ยงผึ้งของฉัน งั้นก็ขายให้นายในราคาสองแสนห้าหมื่นบาทก็พอแล้ว! ขายให้อวี๋คุนสารเลวคนนั้น ไม่สู้ขายให้นายดีกว่า!""ผมบอกแล้ว จะซื้อในราคาห้าแสนบาท!" จางหยวนพูดเหล่าเฟิงโถวยืนหยัดส่ายหน้า: "ไม่ได้ นายกำลังช่วยฉันอยู่ ฉันจะให้นายเสียเปรียบได้อย่างไรล่ะ?""งั้นผมก็จะให้คุณขาดทุนไม่ได้เหมือนกัน!" จางหยวนไม่ยอมแพ้"........"ทั้งสองคนแย้งกันอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ตัดสินใจขายฟาร์มเลี้ยงผึ้งให้กับจางหยวนด้วยมูลค่าสี่แสนบาทด้วยเหตุนี้เหล่าเฟิงโถวยังรู้สึกเกรงใจด้วยซ้ำ คิดว่าเขาได้เปรียบอย่างมากเดิมทีเขาเตรียมจะขายฟาร์มเลี้ยงผึ้งทิ้งด้วยราคาสองแสนห้ามหมื่นบาทคิดไม่ถึงว่าช่วงเวลาสำคัญจะเกิดการเปลี่ยนแปลง สุดท้ายก็ขายเกินกว่าที่คาดคิดเอาไว้หนึ่งแสนห้าหมื่นบาท"ตาเฟิง ผมดูแล้วในโกดังยั

เมื่อเผชิญหน้ากับการสั่งสอนของทั้งสองคน เฟิงเฮ่อไม่กล้าต่อปากต่อคำด้วยซ้ำรอบด้านต่างเป็นชาวบ้านในหมู่บ้าน ถ้าหากเขากล้าไม่เคารพต่อผู้อาวุโสสองคนนี้ที่เป็นที่นับหน้าถือตา เขาก็ต้องถูกทุกคนสั่งสอนแน่นอนจางหยวนใบหน้ายิ้มแย้มมองดูภาพที่เฟิงเฮ่อถูกสั่งสอนเหมือนเด็ก นี่ก็เป็นเรื่องที่เขาเตรียมการเอาไว้!ในตอนที่เชิญผู้อาวุโสทั้งสองมาเป็นพยาน จางหยวนก็ได้มอบน้ำผึ้งให้ผู้อาวุโสคนละสองขวด แถมยังถือไข่ไก่กลับไปสองกิโลครึ่งในตอนนี้สองคนนี้จึงเข้าข้างเขาเป็นธรรมดาสุดท้าย เฟิงเฮ่อที่ถูกสั่งสอนต่อหน้าทุกคนยกหนึ่ง ทำได้แค่หน้าตาเศร้าซึมออกไปจากบ้านของจางหยวน และไม่กล้าพูดเรื่องที่ให้จางหยวนคืนฟาร์มเลี้ยงผึ้งเมื่อเรื่องจบลง จางหยวนก็ยิ้มส่งไปทางผู้อาวุโสทั้งสองคนชาวบ้านที่ล้อมดูอยู่คนอื่น ๆ ก็พากันแยกย้ายจากไปในตอนนี้ จางหยวนกลับสังเกตเห็น ตรงมุมที่อยู่ไม่ไกล ผู้หญิงสวยคนหนึ่งกำลังแอบมองเขาอยู่เมื่อจ้องมองไป นั่นก็คือจางหลินสาวสวยประจำหมู่บ้าน!จางหลินเห็นว่าจางหยวนมองเห็นเธอแล้ว จึงทำใบหน้าเย็นชา แล้วหันหน้าจะเดินจากไปจางหยวนสีหน้างุนงง และพูดในใจว่าผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรไป?ก่อนหน

หลี่ชิวจวี๋มั่นใจว่า เพียงแค่เธอเปลี่ยนแปลงวิธีมาเย้าแหย่จางหยวน จางหยวนก็จะต้องถูกเธอยั่วยุจนทนไม่ไหวถึงเวลา ก็สามารถทำได้สำเร็จ และไม่สามารถหยุดยั้งได้เช้าวันต่อมา จางหยวนยังทานอาหารเช้าอยู่ ก็ได้ยินเสียงของจางหลินที่ดังขึ้นในลานบ้าน"คุณลุง คุณป้า พวกคุณทานข้าวเสร็จแล้วยังคะ?"หวังฮุ่ยยิ้มและเรียกให้จางหลินเข้ามานั่งในบ้าน จากนั้นถามเธอว่าทานอาหารเช้าแล้วยัง จะทานอีกหน่อยไหมจางหลินใช้น้ำเสียงอ่อนโยนปฏิเสธ สายตากลับเหลือบมองจางหยวนที่กำลังกินข้าวต้มอยู่ถูกเธอจ้องมองแบบนี้ จางหยวนที่เดิมทีอยากจะตักข้าวต้มอีกครึ่งถ้วย ก็ทำได้เพียงรีบทานให้หมด และเช็ดปากแล้วลุกขึ้นยืน"แม่ จางหลินอยากจะไปดูฟาร์มเลี้ยงผึ้ง ผมพาเธอไปดูหน่อย!" จางหยวนพูดกับหวังฮุ่ยจากนั้นเขาก็ออกไปข้างนอกพร้อมกับจางหลินหลังสองคนออกไป หวังฮุ่ยก็พูดกับจางต้าซานอย่างอดไม่ได้"พ่อเอ๊ย พ่อว่าอาหยวนของเรากับจางหลิน พวกเขาสองคนไม่มีหวังจริง ๆ เหรอ?"จางต้าซานส่ายหน้า: "ผมยังมีความคิดเหมือนครั้งที่แล้ว มีจางเว่ยหมินอยู่ พวกเขาสองคนไม่มีหวังแน่นอน!""จางเว่ยหมินที่น่ารังเกียจ วัน ๆ ไม่ทำเรื่องดีตั้งใจทำแต่เรื่องชั

วินาทีถัดมา ในที่สุดจางหยวนก็รู้แล้วว่าสาวสวยประจำหมู่บ้านอยากจะทำอะไรเธอกัดริมฝีปากของจางหยวนเอาไว้ อีกทั้งยังกัดจนแตกไปโดยตรงริมฝีปากถูกกัดแตก จางหยวนรู้สึกเจ็บจนหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นรีบลุกขึ้นจากตัวจางหลินเขาจับปากเอาไว้ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโมโห"ทำไมคุณถึงกัดผม! ซี้ด! แถมยังกัดแรงขนาดนี้! กัดจนเลือดออกแล้ว!"จางหลินใบหน้าสวยแดงก่ำและลุกขึ้นยืนจากพื้น จากนั้นใบหน้าโมโหถลึงตาใส่จางหยวน"คนชั่ว ใครใช้ให้คุณนอนบนตัวฉันไม่ยอมลุกขึ้นล่ะ! ยังแต๊ะอั๋งไม่พออีกเหรอ?"จางหยวนนิ่งอึ้ง จึงนึกขึ้นได้ว่า เมื่อครู่เขานอนอยู่บนตัวของจางหลินเป็นเวลานานจริง ๆ"นั่นเป็นเพราะผมล้มจนงุนงงไปหมด! นอนทับตัวคุณอยู่สิบกว่าวินาทีถึงได้ตั้งตัวได้ นี่มันปกติมาก!" จางหยวนไม่ยอมแพ้ได้ยินเขาพูดแบบนี้ จางหลินโมโหจนอยากจะพุ่งเข้าไปกระทืบเขา"สิบกว่าวินาทีเหรอ? นายเรียกแบบนั้นว่าสิบกว่าวินาที? อย่างน้อยต้องสองสามนาทีต่างหาก? กลุ่มผึ้งที่อยู่ด้านนอกก็บินจากไปแล้ว! จางหลินตะโกนด้วยความโมโหคราวนี้จางหยวนเก้กังแล้วอันที่จริงเขาก็รู้ว่าเมื่อครู่ที่พวกเขาสองคนรักษาท่าทางนั้นเวลาต้องนานแน่นอนคิดไม่ถึง

เว่ยเทียนหมิงยิ้มพยักหน้า: "ถูกต้อง แม้แต่ผมเองก็คิดไม่ถึงว่าจะมีวันนี้ แต่ว่าอาการองคชาติเสื่อมของผมดีขึ้นแล้วจริง ๆ ตอนนี้กอดผู้หญิงสองคนนอนทั้งคืนก็ไม่มีปัญหาแล้ว!""นี่มัน..." ผู้อาวุโสเฉินตกตะลึง "น่าประหลาดจริง ๆ นะครับ! ผมเฉินเสวียนเฉิงมีชีวิตอยู่ครึ่งค่อนแล้ว ก็เพิ่งจะเคยเรื่องน่าประหลาดแบบนี้ครั้งแรก!"ชื่อจริงของผู้อาวุโสเฉิน ชื่อว่าเฉินเสวียนเฉิงแต่เป็นเพราะเขาเป็นที่นับหน้าถือตาในสายงานแพทย์แผนจีนที่ในเมือง ทุกคนจึงเรียกเขาด้วยความเคารพว่าผู้อาวุโสเฉินผู้อาวุโสเฉินจ้องมองเว่ยเทียนหมิง: "ประธานเว่ย คุณสารภาพมากับผมเถอะครับ หมอเทวดาท่านนั้นออกจากกรรมฐานล่วงหน้า แล้วรักษาอาการป่วยให้คุณใช่ไหมครับ?""ไม่ใช่ครับ! คนที่รักษาโรคของผม ไม่ใช่หมอเทวดาท่านนั้น แต่เป็นสหายน้อยที่วิชาการแพทย์เหนือชั้น! ผู้อาวุโสเฉินคุณคงคิดไม่ถึงว่า เขาใช้วิธีอะไรในการรักษาผม!" เว่ยเทียนหมิงพูดด้วยสีหน้าลึกลับผู้อาวุโสเฉินสีหน้าประหลาดใจ: "วิธีอะไรครับ? หรือว่าจะเป็นวิชาฝังเข็มรมยาลับที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษเหรอครับ?"จากที่ผู้อาวุโสเฉินดู ภายในร่างกายของเว่ยเทียนหมิงสั่งสมยาพิษเอาไว้มากเกินไป