Share
บทที่ 272
Related chapter
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 273
แน่นอนว่า ถ้าหากเฟิงเฮ่อเล่นสกปรก จางหยวนก็จะช่วยฝากบทเรียนให้กับเขา ให้เขาได้สัมผัสถึง "ความรักของพ่อที่ดุดัน" ที่ไม่เคยได้สัมผัสบนตัวของเหล่าเฟิงโถวมาก่อนในตอนที่จางหยวนนำกุญแจของฟาร์มเลี้ยงผึ้งใส่กระเป๋ากางเกง แล้วถือกระเป๋าผ้าที่ใส่น้ำผึ้งไว้สิบขวดกับโฉนดที่ดินฟาร์มเลี้ยงผึ้งกลับถึงบ้านสองสามีภรรยาเมื่อได้รับรู้เรื่องที่จางหยวนซื้อฟาร์มเลี้ยงผึ้งของเหล่าเฟิงโถวไว้ ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง"แม่เจ้า! อาหยวนลูกซื้อฟาร์มเลี้ยงผึ้งของเหล่าเฟิงโถวเอาไว้เหรอ?" หวังฮุ่ยสีหน้าสะเทือนใจแม้แต่จางต้าซานที่ใจเย็นมาโดยตลอด ก็ตกตะลึงจนไม่รู้ว่าควรจะพูดว่าอะไรจางหยวนยิ้มพูด: "ยังไงต่อไปผมก็ต้องซื้อน้ำผึ้งบ้านเยอะมากอยู่แล้ว ซื้อฟาร์มเลี้ยงผึ้งเอาไว้ ต่อไปซื้อน้ำผึ้งก็ไม่ต้องใช้เงินแล้ว!""แต่ว่าอาหยวน ลูกยังต้องรักษาผู้ป่วย ทั้งยังต้องรักษาสัตว์ ยังจะมีกำลังวังชาไปดูแลทางด้านฟาร์มเลี้ยงผึ้งเหรอ?" หวังฮุ่ยถามด้วยความสงสัยจางหยวนยักไหล่: "ผมมีเวลาดูแลฟาร์มเลี้ยงผึ้งที่ไหนล่ะ! ต่อไปก็มอบให้แม่กับพ่อ พวกคุณสองคนช่วยผมดูแล""งั้นงานที่ในนาจะทำอย่างไรล่ะ?" หวังฮุ่ยจนปัญญาจางหยวนกระแอ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 274
เมื่อเผชิญหน้ากับการสั่งสอนของทั้งสองคน เฟิงเฮ่อไม่กล้าต่อปากต่อคำด้วยซ้ำรอบด้านต่างเป็นชาวบ้านในหมู่บ้าน ถ้าหากเขากล้าไม่เคารพต่อผู้อาวุโสสองคนนี้ที่เป็นที่นับหน้าถือตา เขาก็ต้องถูกทุกคนสั่งสอนแน่นอนจางหยวนใบหน้ายิ้มแย้มมองดูภาพที่เฟิงเฮ่อถูกสั่งสอนเหมือนเด็ก นี่ก็เป็นเรื่องที่เขาเตรียมการเอาไว้!ในตอนที่เชิญผู้อาวุโสทั้งสองมาเป็นพยาน จางหยวนก็ได้มอบน้ำผึ้งให้ผู้อาวุโสคนละสองขวด แถมยังถือไข่ไก่กลับไปสองกิโลครึ่งในตอนนี้สองคนนี้จึงเข้าข้างเขาเป็นธรรมดาสุดท้าย เฟิงเฮ่อที่ถูกสั่งสอนต่อหน้าทุกคนยกหนึ่ง ทำได้แค่หน้าตาเศร้าซึมออกไปจากบ้านของจางหยวน และไม่กล้าพูดเรื่องที่ให้จางหยวนคืนฟาร์มเลี้ยงผึ้งเมื่อเรื่องจบลง จางหยวนก็ยิ้มส่งไปทางผู้อาวุโสทั้งสองคนชาวบ้านที่ล้อมดูอยู่คนอื่น ๆ ก็พากันแยกย้ายจากไปในตอนนี้ จางหยวนกลับสังเกตเห็น ตรงมุมที่อยู่ไม่ไกล ผู้หญิงสวยคนหนึ่งกำลังแอบมองเขาอยู่เมื่อจ้องมองไป นั่นก็คือจางหลินสาวสวยประจำหมู่บ้าน!จางหลินเห็นว่าจางหยวนมองเห็นเธอแล้ว จึงทำใบหน้าเย็นชา แล้วหันหน้าจะเดินจากไปจางหยวนสีหน้างุนงง และพูดในใจว่าผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรไป?ก่อนหน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 275
ตอนที่พูดคำนี้ สายตาของจางหยวนก็กวาดตามองรูปร่างของจางหลินด้วยสัญชาตญาณ ในใจก็แอบคาดคะเนถึงแม้เทียบกับร่างกายเล็กกระทัดรัดของหลิวรั่วหลัน กับหลี่ชิวจวี๋ไม่ได้ แต่ก็ถือได้ว่าส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจน ดีกว่าสวีเจียวเจียวอย่างมากเมื่อสังเกตเห็นสายตาที่เสียมารยาทของจางหยวน ใบหน้าสวยของจางหลินก็แดงแปร๊ดทันที"คุณ คุณมองอะไรน่ะ! อีกอย่าง ใครเป็นคนกันเองกับคุณ?" จางหลินทั้งเขินอายทั้งโมโหแต่ความขุ่นเคืองในใจของเธอ กลับค่อย ๆ หายไปแล้ว สายตาก็ไม่ได้เย็นชาเหมือนกับก่อนหน้านี้จางหยวนยิ้มแห้ง ๆ: "ผมพูดไม่เก่ง จึงพูดผิดไป แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ!""เอาล่ะ! ครั้งนี้ให้อภัยคุณแล้วกัน! แต่ว่ายังไงคุณก็ทำให้ฉันเสียดาย ชดเชยให้ฉันก็พอ!" จางหลินเบะปากเล็ก ๆ แล้วพูดขึ้นจางหยวนงุนงง: "ชดเชยอย่างไร?"เขาเพียงแค่โจมตีในขอบเขตที่กว้างไปหน่อยโดยไม่ระวัง ทำให้จางหลินได้รับการกระทบกระเทือนก็เท่านั้นเองถ้าหากจางหลินเรียกร้องค่าชดเชยที่มีค่าอย่างมาก จางหยวนไม่อยากจะเป็นคนโง่คนนี้หรอกนะ!ในเมื่อเขาไม่ใช่พวกคนประจบสอพลอที่อยู่ข้างกายจางหลินเหล่านั้น!จางหลินกลอกตา: "คุณซื้อฟาร์มเลี้ยงผึ้งของเหล่าเฟิงโ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 276
หลี่ชิวจวี๋มั่นใจว่า เพียงแค่เธอเปลี่ยนแปลงวิธีมาเย้าแหย่จางหยวน จางหยวนก็จะต้องถูกเธอยั่วยุจนทนไม่ไหวถึงเวลา ก็สามารถทำได้สำเร็จ และไม่สามารถหยุดยั้งได้เช้าวันต่อมา จางหยวนยังทานอาหารเช้าอยู่ ก็ได้ยินเสียงของจางหลินที่ดังขึ้นในลานบ้าน"คุณลุง คุณป้า พวกคุณทานข้าวเสร็จแล้วยังคะ?"หวังฮุ่ยยิ้มและเรียกให้จางหลินเข้ามานั่งในบ้าน จากนั้นถามเธอว่าทานอาหารเช้าแล้วยัง จะทานอีกหน่อยไหมจางหลินใช้น้ำเสียงอ่อนโยนปฏิเสธ สายตากลับเหลือบมองจางหยวนที่กำลังกินข้าวต้มอยู่ถูกเธอจ้องมองแบบนี้ จางหยวนที่เดิมทีอยากจะตักข้าวต้มอีกครึ่งถ้วย ก็ทำได้เพียงรีบทานให้หมด และเช็ดปากแล้วลุกขึ้นยืน"แม่ จางหลินอยากจะไปดูฟาร์มเลี้ยงผึ้ง ผมพาเธอไปดูหน่อย!" จางหยวนพูดกับหวังฮุ่ยจากนั้นเขาก็ออกไปข้างนอกพร้อมกับจางหลินหลังสองคนออกไป หวังฮุ่ยก็พูดกับจางต้าซานอย่างอดไม่ได้"พ่อเอ๊ย พ่อว่าอาหยวนของเรากับจางหลิน พวกเขาสองคนไม่มีหวังจริง ๆ เหรอ?"จางต้าซานส่ายหน้า: "ผมยังมีความคิดเหมือนครั้งที่แล้ว มีจางเว่ยหมินอยู่ พวกเขาสองคนไม่มีหวังแน่นอน!""จางเว่ยหมินที่น่ารังเกียจ วัน ๆ ไม่ทำเรื่องดีตั้งใจทำแต่เรื่องชั
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 277
เห็นเพียงแค่ก้อนหินที่จางหลินเตะออกไป บังเอิญไปกระแทกบนรังผึ้งพอดี!เดิมทีผึ้งที่โบยบินอยู่รอบรังผึ้งด้วยความโอนอ่อนผ่อนตามเพียงแค่ระยะห่างไม่ได้ใกล้จนเกินไป ด้วยนิสัยที่อ่อนโยนของพวกมัน ไม่มีทางที่จะโจมตีคนแต่ก้อนหินกลับกระแทกโดนรังผึ้ง และทำให้ผึ้งเหล่านี้ตกใจอย่างมากผึ้งที่ตื่นตระหนก บินไปทางจางหยวนกับจางหลินทันที เหมือนกับจะทำการโจมตีเมื่อเห็นผึ้งจำนวนมากบินหึ่งเข้ามา จางหลินที่หวาดกลัวผึ้งอยู่แล้ว ก็ตกใจจนหน้าถอดสีทันทีในตอนนี้จางหยวนตะโกนเสียงดัง: "นิ่งอยู่ทำไม หนีสิ!"เขาจับมือเล็กๆ ของจางหลิน แล้วลากเธอเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วก่อนหน้านี้เหล่าเฟิงโถวเคยบอกถึงข้อระวังของการเลี้ยงผึ้งกับจางหยวนแล้วหนึ่งในนั้นก็คือ ถ้าหากถูกผึ้งโจมตีโดยไม่ได้ตั้งใจ ก็ให้รีบวิ่งเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วเพียงแค่วิ่งกลับเข้าในห้อง ผึ้งก็เข้ามาไม่ได้ และกลับไปเองตามธรรมชาติจางหยวนดึงจางหลินวิ่งไปที่ประตูด้วยความรีบร้อน ตอนที่เปิดประตู เขาหันกลับไปมองแวบหนึ่ง กลับเห็นว่าผึ้งจะพุ่งมาถึงตรงหน้าแล้ว"เข้าไปในห้องเร็ว!" จางหยวนรีบตะโกนเสียงดังต่อให้เป็นเขา ตอนนี้ก็รู้สึกกลัวแล้วถึงแม
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 278
วินาทีถัดมา ในที่สุดจางหยวนก็รู้แล้วว่าสาวสวยประจำหมู่บ้านอยากจะทำอะไรเธอกัดริมฝีปากของจางหยวนเอาไว้ อีกทั้งยังกัดจนแตกไปโดยตรงริมฝีปากถูกกัดแตก จางหยวนรู้สึกเจ็บจนหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นรีบลุกขึ้นจากตัวจางหลินเขาจับปากเอาไว้ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโมโห"ทำไมคุณถึงกัดผม! ซี้ด! แถมยังกัดแรงขนาดนี้! กัดจนเลือดออกแล้ว!"จางหลินใบหน้าสวยแดงก่ำและลุกขึ้นยืนจากพื้น จากนั้นใบหน้าโมโหถลึงตาใส่จางหยวน"คนชั่ว ใครใช้ให้คุณนอนบนตัวฉันไม่ยอมลุกขึ้นล่ะ! ยังแต๊ะอั๋งไม่พออีกเหรอ?"จางหยวนนิ่งอึ้ง จึงนึกขึ้นได้ว่า เมื่อครู่เขานอนอยู่บนตัวของจางหลินเป็นเวลานานจริง ๆ"นั่นเป็นเพราะผมล้มจนงุนงงไปหมด! นอนทับตัวคุณอยู่สิบกว่าวินาทีถึงได้ตั้งตัวได้ นี่มันปกติมาก!" จางหยวนไม่ยอมแพ้ได้ยินเขาพูดแบบนี้ จางหลินโมโหจนอยากจะพุ่งเข้าไปกระทืบเขา"สิบกว่าวินาทีเหรอ? นายเรียกแบบนั้นว่าสิบกว่าวินาที? อย่างน้อยต้องสองสามนาทีต่างหาก? กลุ่มผึ้งที่อยู่ด้านนอกก็บินจากไปแล้ว! จางหลินตะโกนด้วยความโมโหคราวนี้จางหยวนเก้กังแล้วอันที่จริงเขาก็รู้ว่าเมื่อครู่ที่พวกเขาสองคนรักษาท่าทางนั้นเวลาต้องนานแน่นอนคิดไม่ถึง
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 279
แต่ตอนนั้นตัวเองไม่เพียงไม่ได้ผลักจางหยวนออกในทันทีแม้แต่ตอนสุดท้ายก็ยังใช้วิธีที่ครุมเครือกัดริมฝีปากของจางหยวนจนแตก ถึงได้ทำให้จางหยวนลุกขึ้นจากตัวเธอคิดถึงตรงนี้ จางหลินหยุดฝีเท้าลงกะทันหัน ดวงตามีความตกตะลึงแวบผ่านคงไม่ใช่ว่า...เธอชอบจางหยวนหรอกนะ?ไม่อย่างนั้นทำไมจางหยวนแต๊ะอั๋งเธอ เธอกลับไม่เกลียดจางหยวนถึงขั้นที่ทุกครั้งที่คิดถึงจางหยวน ยังรู้สึกเขินอายด้วยนะ!หลังจากในหัวมีความคิดนี้แวบผ่าน จางหลินก็รีบส่ายหน้า: "ไม่หรอก! ไม่หรอก! ฉันจะชอบจางหยวนได้อย่างไร? เขาเป็นถึงคนปัญญาอ่อนตั้งหลายปีเชียวนะ! ไม่มีทาง! ไม่มีทาง!"เธอพูดสะกดจิตตัวเอง จนกระทั่งในหัวไม่มีเงาของจางหยวนอีก ถึงได้ถอนหายใจ และเดินกลับบ้านไปด้วยความรีบร้อนสิ่งที่จางหลินไม่รู้ก็คือ ในตอนที่คนคนหนึ่งอยากจะลืมคนอีกคน ควาทรงจำของอีกฝ่ายในใจของเธอก็จะยิ่งฝังลึกมากขึ้น!รอในอนาคตตอนที่เธอเข้าใจเหตุผลนี้ กลับสายไปแล้ว!ทางด้านฟาร์มเลี้ยงผึ้ง รอจางหลินกลับไป จางหยวนก็ออกมาเก็บกวาดซากโชคดีที่ฝีมือการเลี้ยงผึ้งของเหล่าเฟิงโถวเก่งกาจมาก นิสัยของผึ้งเหล่านี้จึงอ่อนโยนอย่างมากไม่อย่างนั้น เดาว่าจางหยวนยังจะต้
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 280
เว่ยเทียนหมิงยิ้มพยักหน้า: "ถูกต้อง แม้แต่ผมเองก็คิดไม่ถึงว่าจะมีวันนี้ แต่ว่าอาการองคชาติเสื่อมของผมดีขึ้นแล้วจริง ๆ ตอนนี้กอดผู้หญิงสองคนนอนทั้งคืนก็ไม่มีปัญหาแล้ว!""นี่มัน..." ผู้อาวุโสเฉินตกตะลึง "น่าประหลาดจริง ๆ นะครับ! ผมเฉินเสวียนเฉิงมีชีวิตอยู่ครึ่งค่อนแล้ว ก็เพิ่งจะเคยเรื่องน่าประหลาดแบบนี้ครั้งแรก!"ชื่อจริงของผู้อาวุโสเฉิน ชื่อว่าเฉินเสวียนเฉิงแต่เป็นเพราะเขาเป็นที่นับหน้าถือตาในสายงานแพทย์แผนจีนที่ในเมือง ทุกคนจึงเรียกเขาด้วยความเคารพว่าผู้อาวุโสเฉินผู้อาวุโสเฉินจ้องมองเว่ยเทียนหมิง: "ประธานเว่ย คุณสารภาพมากับผมเถอะครับ หมอเทวดาท่านนั้นออกจากกรรมฐานล่วงหน้า แล้วรักษาอาการป่วยให้คุณใช่ไหมครับ?""ไม่ใช่ครับ! คนที่รักษาโรคของผม ไม่ใช่หมอเทวดาท่านนั้น แต่เป็นสหายน้อยที่วิชาการแพทย์เหนือชั้น! ผู้อาวุโสเฉินคุณคงคิดไม่ถึงว่า เขาใช้วิธีอะไรในการรักษาผม!" เว่ยเทียนหมิงพูดด้วยสีหน้าลึกลับผู้อาวุโสเฉินสีหน้าประหลาดใจ: "วิธีอะไรครับ? หรือว่าจะเป็นวิชาฝังเข็มรมยาลับที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษเหรอครับ?"จากที่ผู้อาวุโสเฉินดู ภายในร่างกายของเว่ยเทียนหมิงสั่งสมยาพิษเอาไว้มากเกินไป
Latest chapter
