เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 276
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 277
เห็นเพียงแค่ก้อนหินที่จางหลินเตะออกไป บังเอิญไปกระแทกบนรังผึ้งพอดี!เดิมทีผึ้งที่โบยบินอยู่รอบรังผึ้งด้วยความโอนอ่อนผ่อนตามเพียงแค่ระยะห่างไม่ได้ใกล้จนเกินไป ด้วยนิสัยที่อ่อนโยนของพวกมัน ไม่มีทางที่จะโจมตีคนแต่ก้อนหินกลับกระแทกโดนรังผึ้ง และทำให้ผึ้งเหล่านี้ตกใจอย่างมากผึ้งที่ตื่นตระหนก บินไปทางจางหยวนกับจางหลินทันที เหมือนกับจะทำการโจมตีเมื่อเห็นผึ้งจำนวนมากบินหึ่งเข้ามา จางหลินที่หวาดกลัวผึ้งอยู่แล้ว ก็ตกใจจนหน้าถอดสีทันทีในตอนนี้จางหยวนตะโกนเสียงดัง: "นิ่งอยู่ทำไม หนีสิ!"เขาจับมือเล็กๆ ของจางหลิน แล้วลากเธอเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วก่อนหน้านี้เหล่าเฟิงโถวเคยบอกถึงข้อระวังของการเลี้ยงผึ้งกับจางหยวนแล้วหนึ่งในนั้นก็คือ ถ้าหากถูกผึ้งโจมตีโดยไม่ได้ตั้งใจ ก็ให้รีบวิ่งเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วเพียงแค่วิ่งกลับเข้าในห้อง ผึ้งก็เข้ามาไม่ได้ และกลับไปเองตามธรรมชาติจางหยวนดึงจางหลินวิ่งไปที่ประตูด้วยความรีบร้อน ตอนที่เปิดประตู เขาหันกลับไปมองแวบหนึ่ง กลับเห็นว่าผึ้งจะพุ่งมาถึงตรงหน้าแล้ว"เข้าไปในห้องเร็ว!" จางหยวนรีบตะโกนเสียงดังต่อให้เป็นเขา ตอนนี้ก็รู้สึกกลัวแล้วถึงแม
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 278
วินาทีถัดมา ในที่สุดจางหยวนก็รู้แล้วว่าสาวสวยประจำหมู่บ้านอยากจะทำอะไรเธอกัดริมฝีปากของจางหยวนเอาไว้ อีกทั้งยังกัดจนแตกไปโดยตรงริมฝีปากถูกกัดแตก จางหยวนรู้สึกเจ็บจนหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นรีบลุกขึ้นจากตัวจางหลินเขาจับปากเอาไว้ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโมโห"ทำไมคุณถึงกัดผม! ซี้ด! แถมยังกัดแรงขนาดนี้! กัดจนเลือดออกแล้ว!"จางหลินใบหน้าสวยแดงก่ำและลุกขึ้นยืนจากพื้น จากนั้นใบหน้าโมโหถลึงตาใส่จางหยวน"คนชั่ว ใครใช้ให้คุณนอนบนตัวฉันไม่ยอมลุกขึ้นล่ะ! ยังแต๊ะอั๋งไม่พออีกเหรอ?"จางหยวนนิ่งอึ้ง จึงนึกขึ้นได้ว่า เมื่อครู่เขานอนอยู่บนตัวของจางหลินเป็นเวลานานจริง ๆ"นั่นเป็นเพราะผมล้มจนงุนงงไปหมด! นอนทับตัวคุณอยู่สิบกว่าวินาทีถึงได้ตั้งตัวได้ นี่มันปกติมาก!" จางหยวนไม่ยอมแพ้ได้ยินเขาพูดแบบนี้ จางหลินโมโหจนอยากจะพุ่งเข้าไปกระทืบเขา"สิบกว่าวินาทีเหรอ? นายเรียกแบบนั้นว่าสิบกว่าวินาที? อย่างน้อยต้องสองสามนาทีต่างหาก? กลุ่มผึ้งที่อยู่ด้านนอกก็บินจากไปแล้ว! จางหลินตะโกนด้วยความโมโหคราวนี้จางหยวนเก้กังแล้วอันที่จริงเขาก็รู้ว่าเมื่อครู่ที่พวกเขาสองคนรักษาท่าทางนั้นเวลาต้องนานแน่นอนคิดไม่ถึง
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 279
แต่ตอนนั้นตัวเองไม่เพียงไม่ได้ผลักจางหยวนออกในทันทีแม้แต่ตอนสุดท้ายก็ยังใช้วิธีที่ครุมเครือกัดริมฝีปากของจางหยวนจนแตก ถึงได้ทำให้จางหยวนลุกขึ้นจากตัวเธอคิดถึงตรงนี้ จางหลินหยุดฝีเท้าลงกะทันหัน ดวงตามีความตกตะลึงแวบผ่านคงไม่ใช่ว่า...เธอชอบจางหยวนหรอกนะ?ไม่อย่างนั้นทำไมจางหยวนแต๊ะอั๋งเธอ เธอกลับไม่เกลียดจางหยวนถึงขั้นที่ทุกครั้งที่คิดถึงจางหยวน ยังรู้สึกเขินอายด้วยนะ!หลังจากในหัวมีความคิดนี้แวบผ่าน จางหลินก็รีบส่ายหน้า: "ไม่หรอก! ไม่หรอก! ฉันจะชอบจางหยวนได้อย่างไร? เขาเป็นถึงคนปัญญาอ่อนตั้งหลายปีเชียวนะ! ไม่มีทาง! ไม่มีทาง!"เธอพูดสะกดจิตตัวเอง จนกระทั่งในหัวไม่มีเงาของจางหยวนอีก ถึงได้ถอนหายใจ และเดินกลับบ้านไปด้วยความรีบร้อนสิ่งที่จางหลินไม่รู้ก็คือ ในตอนที่คนคนหนึ่งอยากจะลืมคนอีกคน ควาทรงจำของอีกฝ่ายในใจของเธอก็จะยิ่งฝังลึกมากขึ้น!รอในอนาคตตอนที่เธอเข้าใจเหตุผลนี้ กลับสายไปแล้ว!ทางด้านฟาร์มเลี้ยงผึ้ง รอจางหลินกลับไป จางหยวนก็ออกมาเก็บกวาดซากโชคดีที่ฝีมือการเลี้ยงผึ้งของเหล่าเฟิงโถวเก่งกาจมาก นิสัยของผึ้งเหล่านี้จึงอ่อนโยนอย่างมากไม่อย่างนั้น เดาว่าจางหยวนยังจะต้
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 280
เว่ยเทียนหมิงยิ้มพยักหน้า: "ถูกต้อง แม้แต่ผมเองก็คิดไม่ถึงว่าจะมีวันนี้ แต่ว่าอาการองคชาติเสื่อมของผมดีขึ้นแล้วจริง ๆ ตอนนี้กอดผู้หญิงสองคนนอนทั้งคืนก็ไม่มีปัญหาแล้ว!""นี่มัน..." ผู้อาวุโสเฉินตกตะลึง "น่าประหลาดจริง ๆ นะครับ! ผมเฉินเสวียนเฉิงมีชีวิตอยู่ครึ่งค่อนแล้ว ก็เพิ่งจะเคยเรื่องน่าประหลาดแบบนี้ครั้งแรก!"ชื่อจริงของผู้อาวุโสเฉิน ชื่อว่าเฉินเสวียนเฉิงแต่เป็นเพราะเขาเป็นที่นับหน้าถือตาในสายงานแพทย์แผนจีนที่ในเมือง ทุกคนจึงเรียกเขาด้วยความเคารพว่าผู้อาวุโสเฉินผู้อาวุโสเฉินจ้องมองเว่ยเทียนหมิง: "ประธานเว่ย คุณสารภาพมากับผมเถอะครับ หมอเทวดาท่านนั้นออกจากกรรมฐานล่วงหน้า แล้วรักษาอาการป่วยให้คุณใช่ไหมครับ?""ไม่ใช่ครับ! คนที่รักษาโรคของผม ไม่ใช่หมอเทวดาท่านนั้น แต่เป็นสหายน้อยที่วิชาการแพทย์เหนือชั้น! ผู้อาวุโสเฉินคุณคงคิดไม่ถึงว่า เขาใช้วิธีอะไรในการรักษาผม!" เว่ยเทียนหมิงพูดด้วยสีหน้าลึกลับผู้อาวุโสเฉินสีหน้าประหลาดใจ: "วิธีอะไรครับ? หรือว่าจะเป็นวิชาฝังเข็มรมยาลับที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษเหรอครับ?"จากที่ผู้อาวุโสเฉินดู ภายในร่างกายของเว่ยเทียนหมิงสั่งสมยาพิษเอาไว้มากเกินไป
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 281
ได้ยินแบบนี้ สีหน้าของเว่ยเทียนหมิงจู่ ๆ ก็เปลี่ยนไปเคร่งขรึมขึ้นมา:"ผู้อาวุโสเฉิน บอกตามตรงนะครับ อันที่จริงไม่กี่วันก่อนที่ผมจะอาการกำเริบ สหายคนนั้นได้วินิจฉัยออกมาแล้ว ว่าอีกไม่กี่วันร่างกายของผมจะเกิดปัญหาขึ้นมา!""อีกทั้ง...ตอนนั้นเขาไม่ได้จับชีพจรของผมด้วยซ้ำ เพียงแค่วินิจฉัยจากสีหน้าของผมแล้วได้ผลลัพธ์นี้ออกมา!""นี่..." ผู้อาวุโสเฉินรูม่านตาหดตัวลงเล็กน้อยจนกระทั่งตอนนี้ ในที่สุดเขาก็มั่นใจได้แล้วคนที่รักษาเว่ยเทียนหมิงจนหาย ไม่ใช่ผู้อ่อนอาวุโสรุ่นหลังที่อาศัยสูตรลับที่ตกทอดมาโอ้อวดศักดาแต่เป็นแพทย์ผู้ยอดเยี่ยมที่วิชาแพทย์ไม่ด้อยไปกว่าตัวเอง หรือถึงขั้นที่เก่งแซงหน้าเขาไป!วิถีแพทย์แผนจีน ให้ความสำคัญกับการมอง ฟัง ซักถาม และการสัมผัสแต่แพทย์แผนจีนส่วนใหญ่ต่างใช้การซักถามอาการกับการจับชีพจรสองเส้นมาวินิจฉัยอาการมีเพียงแพทย์ผู้ยอดเยี่ยมที่วิชาแพทย์ปราดเปรื่องที่แท้จริง ถึงจะสามารถใช้แค่เพียงการมอง ก็สามารถวินิจฉัยอาการของผู้ป่วยออกมาได้ ถึงขั้นที่สามารถประมาณการเวลาที่ผู้ป่วยจะแสดงอาการได้!ต่อให้เป็นผู้อาวุโสเฉิน ก็ไม่กล้าพูดว่าตัวเองสามารถพึ่งพาการมองก็สามารถปร
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 282
จางหยวนยิ้มและพูดว่า: "นี่เป็นเรื่องปกติมาก ภาวะมีบุตรยากของคุณมีความเกี่ยวข้องกับมดลูกเย็นเป็นอย่างมาก ตอนนี้เมื่อความเย็นระบายออกแล้ว ร่างกายจะดีขึ้นตามธรรมชาติ!"หลังจากหยุดชั่วคราว จู่ ๆสีหน้าของเขาก็แปลกไปเล็กน้อย“อีกอย่าง หลังจากการรักษา ร่างกายของคุณก็จะเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นอย่างที่คาดคิดไม่ถึง”“การเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้น? อะไรคือการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้น?” หลิวรั่วหลันถามอย่างอดไม่ได้จางหยวนกระแอมสองครั้ง: "ตัวอย่างเช่น…คุณจะค้นพบว่าร่างกายของคุณเจริญพันธุ์เป็นครั้งที่สอง! รูปร่างดีกว่าเดิม!"เมื่อได้ยินแบบนี้ หลิวรั่วหลันรูม่านตาหดตัวลงเธอคิดไม่ถึงเลยว่า การเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นที่จางหยวนพูดถึงนั้นหมายถึงสิ่งนี้“นี่…นี่นับว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ดีอะไรล่ะ!” หลิวรั่วหลันถลึงตาใส่จางหยวนจางหยวนตกตะลึงเล็กน้อย: “ทำไม? พวกผู้หญิงชอบให้ร่างกายของตัวเองเปลี่ยนไป…ดูดีไม่ใช่เหรอ?”“หึ! นั่นเป็นความคิดของพวกผู้ชายอย่างพวกคุณ! ผู้ชายอย่างพวกคุณชอบผู้หญิงที่หน้าอกใหญ่ก้นงอน!” หลิวรั่วหลันส่งเสียงไม่พอใจ"ความจริงแล้วผู้หญิงรูปร่างดีเกินไป กลับเป็นความรำคาญอย่างหนึ่ง ถ้าไม
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 283
โดยเฉพาะครั้งที่แล้วในตอนที่จูอู่ลี่เห็นว่า หลิวรั่วหลันเรียกจางหยวนเข้าไปในคลินิกคนเดียวตามลำพังความอิจฉากับความโมโหที่รุนแรงทำให้เขาเกือบคลุ้มคลั่งและก็เป็นในตอนนั้นเอง ที่จูอู่ลี่ตัดสินใจทำแผนการอย่างหนึ่งเขาจะถือโอกาสในตอนดึก ใช้กุญแจที่แอบปั๊มบุกเข้าไปในคลินิก จากนั้นก็ขืนใจหลิวรั่วหลัน!ถึงแม้แบบนี้จะมีความเสี่ยงระดับหนึ่ง แต่เมื่อพิจารณาว่าคลินิกอยู่ค่อนข้างห่างจากคลินิกจูอู่ลี่ยังคิดว่า แผนการของเขาสามารถใช้การได้!ถึงเวลา ต่อให้ภายในคลินิกเกิดการเคลื่อนไหวจนชาวบ้านที่อยู่รอบ ๆ แตกตื่น เขาก็สามารถขับรถหนีไปจากที่นี่ได้ ก่อนที่ชาวบ้านจะมาถึงและเพื่อรับประกันว่าเขาจะไม่ถูกคนจำได้ จูอู่ลี่ยังตั้งใจยืมรถของเพื่อนมา แถมยังถอดป้ายทะเบียนออก!แบบนี้ต่อให้ชาวบ้านตามมาถึง ก็ไม่สามารถใช้รถยนต์ยืนยันตัวตนของเขาได้สำหรับทางด้านหลิวรั่วหลัน ต่อให้อีกฝ่ายจำเขาได้ เพียงแค่เขากัดฟันแน่นไม่ปล่อย หลิวรั่วหลันก็ทำอะไรไม่ได้!และจูอู่ลี่ถึงขั้นที่ติดต่อเพื่อนคนหนึ่งล่วงหน้า ให้อีกฝ่ายช่วยปิดบังอำพรางให้เขา บอกว่าตอนกลางคืนดูการแข่งขันฟุตบอลอยู่ด้วยกัน!เมื่อนึกถึงแผนที่ตัวเองสร้
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 284
จากนั้นเธอก็เห็นจูอู่ลี่ที่ยิ้มชั่วร้าย และยื่มมือสกปรกมาทางเธอ"จูอู่ลี่? คุณ...อุ๊บ!" หลิวรั่วหลันอยากจะกรีดร้องเสียงดังออกมาในทันทีแต่คิดไม่ถึงว่าจูอู่ลี่กลับปิดปากเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้ ไม่ให้เธอร้องเรียกชาวบ้านที่อยู่รอบ ๆ มาขณะเดียวกัน มือของเขาอีกข้างหนึ่งยื่นไปตรงหน้าหน้าอกของหลิวรั่วหลัน แต่กลับถูกมือทั้งสองข้างของหลิวรั่วหลันขวางกั้นเอาไว้อย่างเต็มแรง"หลิวรั่วหลัน วันนี้คุณหนีไม่พ้นแล้ว! ตอนนี้ดึกแล้ว ไม่มคนมาช่วยคุณหรอก! คุณทำตัวดี ๆ หน่อย และให้ความร่วมมือกับผม!" จูอู่ลี่พูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย"ถ้าหากคุณให้ความร่วมมือกับผม งั้นอีกเดี๋ยวผมจะอ่อนโยนหน่อย! แต่ถ้าคุณไม่ให้ความร่วมมือ หึหึ! ผมก็จะทำให้คุณรู้ว่า อะไรที่เรียกว่าป่าเถื่อน!"หลิวรั่วหลันได้ยินแบบนี้ก็ดิ้นสุดชีวิตแต่ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิง แรงมีจำกัด ทำได้เพียงฝืนสกัดกั้นมือสกปรกของจูอู่ลี่เอาไว้อีกทั้งแรงของหลิวรั่วหลันยิ่งอยู่ยิ่งน้อยลง ผ่านไปไม่นานเท่าไหร่ เธอก็ขวางจูอู่ลี่ไว้ไม่ได้อีกแล้ว ทำได้เพียงปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจอำเภอใจ!เมื่อสังเกตเห็นว่าแรงของหลิวรั่วหลันยิ่งอยู่ยิ่งเบาลง จูอู่ลี่ก็ยิ่งตื่นเต้น
บทล่าสุด
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 422
เพราะเป็นฟาร์มเลี้ยงไก่มูลค่าหลายแสน มากกว่าทรัพย์สินทั้งหมดของจางหยวนตอนนี้เสียอีก! คิดไปคิดมา จางหยวนก็ยิ่งรู้สึกสับสน สุดท้ายเขาตัดสินใจที่จะไม่คิดอะไรมากแล้วเพราะอย่างไรเสียเขาได้บอกไปกับฉู่เสวี่ยเยี่ยนแล้วว่าขอเวลาคิดสองวัน ก็ใช้เวลาคิดสองวันแล้วค่อยว่ากันทว่าตอนนี้จางหยวนมีเรื่องสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่ต้องทำ นั่นก็คือการไปซื้อลูกไก่! เดิมทีจางหยวนตั้งใจว่า ตอนเช้าจะไปช่วยจ้าวเจียซินรักษาเป็ดที่ฟาร์มเลี้ยงเป็ด แล้วตอนบ่ายจะไปซื้อลูกไก่เนื้อที่บ้านของหยวนเต๋อหวัง อารองของหยวนเสวี่ยไก่ฟีนิกซ์ได้ผลตอบรับดีมาก ถึงเวลาที่จะเลี้ยงไก่ฟีนิกซ์รุ่นใหม่เพิ่มแล้วแต่เนื่องจากเมาตั้งแต่เที่ยง เขาจึงกลับบ้านในช่วงบ่าย แล้วเตรียมที่จะไปซื้อลูกไก่ที่บ้านของหยวนเต๋อหวังอีกครั้งในวันพรุ่งนี้แต่บางครั้งแผนการก็มักจะไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ วันรุ่งขึ้น ตอนที่ฟ้ายังมืดครึ้ม ฝนก็ตกหนัก จะไปซื้อลูกไก่ในเมืองด้วยการสวมเสื้อกันฝนแบบนี้ จางหยวนทำไม่ได้ รถสามล้อไฟฟ้าของเขาเป็นแบบเปิดโล่ง ไม่มีหลังคาบังฝน จึงกันฝนไม่ได้ เมื่อมองไปที่เกาเสี่ยวอวี๋ นักข่าวสาวที่กำลังรายงานพยากรณ์อากาศทางโทรทัศน์
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 421
"ฮัลโหล เสี่ยวอวี้? ผมนัดเรียบร้อยแล้ว สำหรับคืนพรุ่งนี้ เธอยืนยันแล้วใช่หรือไม่?” ตู้เหิงเซิงงถามคนในสาย “สบายใจได้ประธานตู้ ประเดี๋ยวฉันจะไปลางานกับหัวหน้าสถานี แล้วคุณว่าคืนพรุ่งนี้ฉันควรใส่ชุดสไตล์ไหนดี?” เกาเสี่ยวอวี้ยิ้มเสียงออดอ้อน ตู้เหิงเซิงงพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูบ้ากาม “แน่นอนว่าต้องเป็นชุดที่คุณใส่เวลาเป็นพิธีกรรายการ! เชื่อฉันสิ ชุดนั้นจะทำให้ผู้ชายเกิดความอยากจะพิชิตใจคุณอย่างแน่นอน! อยากจะฉีกชุดของคุณทิ้งให้หมดในทันทีเลย......” “บ้าน่ะ ประธานตู้พูดตรงเหลือเกิน! งั้นตกลงตามนี้แล้วกัน คืนพรุ่งนี้เจอกัน!” เกาเสี่ยวอวี้พูดจบแล้วก็วางสายทันที ตู้เหิงเซิงยังรู้สึกไม่สะใจเท่าไหร่ “จางหยวนเอ๋ยจางหยวน โชคดีเสียจริงๆ! คืนพรุ่งนี้ต้องโดนจิ้กจอกสาวดูดเอาพลังงานหมดเป็นแน่!” ตอนนี้จางหยวนยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย มื้ออาหารที่ตู้เหิงเซิงงชวนเขาไปกินนั้น แทบจะเรียกได้ว่าเป็นการ “เลี้ยงต้อนรับ” ที่เต็มไปด้วยอันตราย! และอาจจะพลาดท่าเสียตัวได้ง่ายๆ! แต่แม้รู้ว่าเป็นกับดัก จางหยวนก็ยังไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องนั้นเพราะเขามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำรออยู่!เพิ่งวางสายจากตู้เหิงเซิงไปไม่
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 420
หากเขาไม่มีความสามารถอะไรเลยเหมือนจินฟานที่สนใจแต่ประชาสัมพันธ์ยาสุดพิเศษ เช่นนั้น แม้จ้าวลี่ซานจะแนะนำเขาให้เพื่อนร่วมอาชีพมากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์! หลังจากได้ยินเช่นนั้น จางหยวนพยักหน้าอย่างแรง “อาจ้าว ผมเข้าใจความหมายของคุณแล้ว! ขอบคุณที่ช่วยแนะนำคนรู้จักให้ ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน!" ขณะพูดประโยคนี้ จางหยวนรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง งานหลักของเขาควรเป็นแพทย์แผนจีนชัดๆ แต่ทำไมตอนนี้ถึงโด่งดังเพราะเป็นสัตวแพทย์ไปได้? หรือว่า......ต่อไปทุกคนจะคิดว่าเขาเป็นสัตวแพทย์ชื่อดัง ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นแพทย์แผนจีน?พอคิดว่าอนาคตข้างหน้าเวลาเดินไปบนถนน เจอใครก็ทักมายและเรียกเขาว่าหมอจางอย่างสนิทสนม จางหยวนก็อดขนลุกไม่ได้ ทว่าตามคำกล่าวที่ว่าของผู้ใหญ่ให้ก็ต้องรับ ความหวังดีของจ้าวลี่ซาน จางหยวนก็ย่อมปฏิเสธไม่ได้เมื่อจางหยวนกลับไปที่ฟาร์มเลี้ยงผึ้ง ปัญหาอีกอย่างก็ตามมา! ตู้เหิงเซิงโทรมา “รบกวน” อีกครั้ง! พอเห็นเบอร์โทรศัพท์ของเขา จางหยวนแทบอยากโยนโทรศัพท์ทิ้งเมื่อคืนเขาบอกตู้เหิงเซิงชัดเจนแล้วว่า เขาจะไม่ผิดสัญญา ตู้เหิงเซิงคนนี้ทำไมถึงตื้อไม่เลิกเช่นนี้?จางหยวนรับสายทันท
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 419
พ่อลูกตระกูลจ้าวพยายามโน้มน้าวจางหยวนให้รับซองแดง แต่จางหยวนยืนกรานไม่รับสุดท้ายเมื่อไม่มีทางอื่น ทั้งสองจึงต้องยอมแพ้ แต่ไม่นานดวงตาของจ้าวลี่ซานก็เป็นประกาย เขาคิดหาวิธีตอบแทนจางหยวนได้แล้ว! “พี่หยวน ไม่รับซองแดงก็ไม่เป็นไร แต่อาจ้าวขอเชิญเอ็งไปกินข้าว เอ็งต้องห้ามปฏิเสธนะ!” จ้าวลี่ซานพูดพร้อมรอยยิ้ม จางหยวนพยักหน้ายิ้ม “กินข้าวได้อยู่แล้ว ต้องสั่งอาหารเพิ่มสักสองอย่างนะ ผมกินเยอะ! ฮ่าๆ” คำพูดที่ตรงไปตรงมาทำให้คนทั้งสามถึงกับหัวเราะลั่น เมื่อถึงเวลามื้ออาหารกลางวัน จางหยวนก็รู้ว่าทำไมจ้าวลี่ซานถึงเชิญเขาไปกินข้าว ถึงจะบอกว่าเชิญไปกินข้าว แต่เป้าหมายที่แท้จริงของจ้าวลี่ซานคือการแนะนำคนรู้จักให้จางหยวน! เขาเชิญเจ้าของฟาร์มเลี้ยงสัตว์หลายรายในเมืองมาด้วยกัน และแนะนำให้รู้จักกับจางหยวน พร้อมทั้งเล่าเรื่องที่จางหยวนเอาชนะจินฟานเมื่อเช้าให้ฟัง เมื่อเหล่าเจ้าของฟาร์มได้ยินว่าจางหยวนสามารถรักษาสัตว์ป่วยที่แม้แต่ช่างเทคนิคจากโรงงานผลิตยาสัตว์ก็รักษาไม่ได้ พวกเขาจึงรู้สึกอยากรู้จักจางหยวนกันมากขึ้นทันทีที่จางหยวนเข้าใจเจตนาของจ้าวลี่ซาน เขาก็เล่าเรื่องที่เคยรักษาโรคอหิวาต
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 418
ยิ่งสองพ่อลูกตระกูลโจวชมเชยจางหยวนมากใด สีหน้าของจินฟานก็ยิ่งแย่ลงเท่านั้นเป็ดสองตัวที่เดินเล่นอยู่บนพื้น ราวกับฝ่ามือที่ตบหน้าจินฟานอย่างแรงไม่เพียงเสียงดังฟังชัด และยังเจ็บปวดมาก!ยาของจางหยวนรักษาเป็ดให้หายดี ซึ่งพิสูจน์แล้วว่า กาฬโรคเป็ดที่จินฟานพูดถึงก่อนหน้านั้นเป็นเรื่องโกหกหมด!เมื่อจ้าวลี่ซานลุกขึ้นยืน เขามองจินฟานด้วยสายตาที่ไม่พอใจ“ช่างเทคนิคจิน ผมต้องการคำอธิบายจากคุณ! ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าเป็ดของผมเป็นกาฬโรคเป็ด แล้วให้ผมซื้อยาจากต่างประเทศ ตอนนี้เป็นเช่นนี้ คุณจะอธิบายอย่างไร”สีหน้าของจินฟานเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มออกมา“เถ้าแก่จ้าว คนเราย่อมผิดพลาดกันได้ ครั้งนี้ถือว่าผมดูผิดไป!”“จริงหรือ? อย่าคิดว่าคนอื่นโง่กันหมดนะ ช่างเทคนิคจิน ผมว่าต่อไปนี้คุณไม่จำเป็นต้องมาขายยาในเมืองของเราอีกแล้ว! ให้บริษัทของคุณส่งช่างเทคนิคคนอื่นมาแทนเถอะ ผมจะบอกกับคนอื่นๆ ในเมืองด้วย!” จ้าวลี่ซานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหตุผลที่เขาเชื่อฟังจินฟาน เพราะเขามีความเชื่อมั่นในช่างเทคนิคของโรงงานผลิตยาเกินไปแต่จินฟานกลับใช้ความไว้วางใจของเขา พูดจาหลอกลวงจ้าวลี่ซาน จ้าวลี่ซาน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 417
ทันใดนั้น จ้าวลี่ซานรีบวิ่งไปหาเป็ด แล้วนั่งยองตรวจสอบอ้วกของเป็ด ไม่นาน เขาก็เห็นพยาธิเม็ดเลือดสีแดงอยู่ด้านใน พยาธิตัวนั้นยาวประมาณเล็บนิ้วก้อย แต่บางมาก บางราวกับเชือก “นี่......นี่คือพยาธิเม็ดเลือดหรือ? หรือว่าเป็ดในฟาร์มของฉันจะติดโรคพยาธิเม็ดเลือดในเป็ดจริงๆ?” จ้าวลี่ซานพูดด้วยความตกตะลึง ทันทีที่จ้าวลี่ซานพูดจบ จินฟานก็เดินตรงเข้ามา มองจ้าวลี่ซานด้วยสายตาเย้ยหยัน “เถ้าแก่จ้าว คุณเป็นคนมากประสบการณ์ ทำไมถึงโดนหลอกด้วยเล่ห์เหลี่ยมแบบนี้ได้!”จ้าวลี่ซานเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ “เล่ห์เหลี่ยม? เล่ห์เหลี่ยมอะไร?” “คำตอบง่ายมาก! พยาธิสีแดงตัวเล็กๆ เหล่านี้ถูกเป็ดอาเจียนออกมาจริง! แต่คุณอย่าลืมว่าเมื่อครู่เป็ดดื่มอะไรเข้าไป! พยาธิสีแดงตัวเล็กๆ เหล่านี้ที่อาจถูกป้อนเข้าไปตอนนั้นก็เป็นได้!” จินฟานพูดด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย เขาไม่เคยเชื่อว่าจางหยวนจะสามารถระบุอาการป่วยของเป็ดได้ ดังนั้นเขาจึงไม่เชื่อในสิ่งที่จางหยวนพูด เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวเจียซินก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับพูดว่า “เมื่อครู่ฉันยังคิดว่าคุณไม่ใช่คนโง่ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันคิดผิด!” จินฟานขมวดคิ้วมองเขา “ค
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 416
จินฟานฮึดฮัดออกมา โดยไม่ได้พูดอะไรต่อแผนการรักษาของเขาก็เป็นแบบนี้แม้ว่าจะมียาสำหรับสัตว์ที่ช่วยเสริมสร้างภูมิคุ้มกันแล้วก็ตาม เป็ดที่รอดชีวิตได้ก็เป็นเพียงเป็ดที่ร่างกายแข็งแรงที่สุดเท่านั้นส่วนพวกเป็ดที่ป่วยหนัก ก็ต้องปล่อยให้รอความตายไปจ้าวลี่ซานคิดครุ่นดูแล้วก็เห็นด้วย จึงให้จ้าวเจียซินไปจับเป็ดป่วยมาแต่จินเฟินกลับอาสาเสียเอง เดินไปที่โรงเลี้ยงเป็ด แล้วจับเป็ดป่วยหนักที่สุดมาสองตัวสิ่งที่จินเฟินอยากเห็นที่สุดก็คือ จางหยวนฆ่าเป็ดทั้งสองตัวตายคาที่เช่นนั้น เขาก็จะใช้โอกาสนี้ให้จ้าวลี่ซานสั่งซื้อยาสำหรับสัตว์เพิ่มอีกสองกล่องได้เมื่อเห็นเป็ดทั้งสองตัวที่ป่วยจนแทบไม่มีแรงดิ้น จ้าวลี่ซานก็ทำหน้าแปลกๆจ้าวเจียซินกลับยิ้มเย้ยหยัน “จับเป็ดป่วยที่ใกล้ตายมาใช่หรือไม่ แต่ไม่เป็นไรหรอก! พี่หยวนจะรักษาเป็ดทั้งสองตัวให้หายได้......ใช่หรือไม่”พูดถึงตรงนี้ จ้าวเจียซินก็รู้ตัวว่าพูดออกไปเช่นนี้อาจไม่เหมาะ จึงรีบหันไปถามความเห็นของจางหยวนจางหยวนพยักหน้ายิ้ม “ไม่เป็นไร ตราบใดที่เป็ดทั้งสองตัวยังไม่ตาย ก็ยังมีความหวังที่จะรักษาให้หายได้!”จากนั้นเขาใช้ช้อนเล็กตักยาจากอ่างลายครามหน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 415
เห็นเช่นนั้น จางหยวนก็ยิ้มออกมา “โปรดรอสักครู่! อาจ้าวและผู้เชี่ยวชาญจินท่านนี้ อย่ารีบร้อนไปเลย การสั่งซื้อก็ไม่ต้องรีบร้อนหรอก! จะลองดูหรือไม่ว่าผมจะรักษาเป็ดพวกนี้อย่างไร?”“หึ! ไม่สนใจ! ผมไม่อยากเสียเวลากับคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว!” จินฟานพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกจางหยวนจ้องมองจินฟาน “อาจ้าวตัดสินใจจะสั่งซื้อยาของคุณแล้ว อย่างไรเสียผู้เชี่ยวชาญจินจะไม่ให้เกียรติแม้แต่น้อยเลยหรือ?” จ้าวเจียซินเข้าใจและพูดต่อ “ใช่! ซื้อยาของคุณ แล้วคุณยังไม่ให้เกียรติขนาดนี้ ประเดี๋ยวผมจะลองติดต่อบริษัทยายี่ห้ออื่นทางออนไลน์ พวกเขาคงจะนำเข้ายาจากต่างประเทศได้เช่นกัน!”สีหน้าของจินฟานเปลี่ยนไปเล็กน้อยหากเป็นอย่างที่จ้าวเจียซินพูดจริงๆ และไปหาบริษัทยายี่ห้ออื่น วันนี้เขาคงจะมาเสียเที่ยว “เอาล่ะ! ถ้าเช่นนั้น ผมจะเห็นแก่หน้าเถ้าแก่จ้าว!” จินฟานพูดด้วยท่าทางใจกว้างจากนั้น ทุกคนก็เดินไปยังอ่างที่จางหยวนเตรียมไว้ เมื่อเห็นยาสมุนไพรในอ่าง และปูนขาวที่โรยอยู่ด้านบน จ้าวลี่ซานอดถามไม่ได้ว่า “พี่หยวน ข้างในนี้คืออะไรหรือ?”จางหยวนตอบด้วยรอยยิ้มว่า “อันนี้คือยาสมุนไพรบดเป็นผง ประกอบด้วยไฉหู เทียนหมา
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 414
แม้ว่าเขาจะพยายามกระซิบเสียงเบา แต่ทั้งจางหยวนและจ้าวเจียซินก็ยังได้ยินสิ่งที่เขาพูดอยู่ดี ทั้งสองสบตากัน แล้วต่างก็เห็นรอยยิ้มในสายตาของกันและกัน ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง ที่แท้จินฟานก็เป็นแค่คนเขลาแต่จ้าวลี่ซานกลับตกใจกับคำพูดของจินฟาน รีบถามเขาเหมือนจะคว้าเอาหญ้าแพรกมาเป็นที่ยึดเหนี่ยว “ผู้เชี่ยวชาญจิน คุณมีวิธีรักษาโรคระบาดในเป็ดได้หรือไม่ หากเป็ดของผมตายหมด ผมคงขาดทุนมากแน่!” เมื่อเห็นว่าหลอกล่อจ้าวลี่ซานได้ จินฟานก็ยิ้มออกมา “จริงๆ แล้ว การรักษาโรคระบาดในเป็ดก็ไม่ยาก! บริษัทของเรานำเข้ายาสำหรับสัตว์ชนิดหนึ่งมาจากต่างประเทศ! สามารถเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดได้มากเลย!” “ถึงแม้ว่าราคาจะค่อนข้างสูง แต่หากเป็ดได้รับยานี้ เชื่อว่าน่าจะมีเป็ดรอดชีวิตจำนวนมาก!” จ้าวลี่ซานรีบถามว่า “แล้วตอนนี้มียาหรือไม่” “ตอนนี้ยังไม่มี! แต่หากคุณจ้าวลี่ซานโอนเงินเข้าบริษัทวันนี้ ผมสามารถให้บริษัทเร่งจัดส่งได้ภายในวันเดียวกัน!” จินฟานพูดพร้อมรอยยิ้ม แผนของเขาเรียบง่ายมากคือต้องการให้จ้าวลี่ซานซื้อยาที่ช่วยเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดชุดนั้น จินฟานไม่ได้โอ้อวด ยานั้นสามารถเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดไ
