Share
บทที่ 274
Related chapter
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 275
ตอนที่พูดคำนี้ สายตาของจางหยวนก็กวาดตามองรูปร่างของจางหลินด้วยสัญชาตญาณ ในใจก็แอบคาดคะเนถึงแม้เทียบกับร่างกายเล็กกระทัดรัดของหลิวรั่วหลัน กับหลี่ชิวจวี๋ไม่ได้ แต่ก็ถือได้ว่าส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจน ดีกว่าสวีเจียวเจียวอย่างมากเมื่อสังเกตเห็นสายตาที่เสียมารยาทของจางหยวน ใบหน้าสวยของจางหลินก็แดงแปร๊ดทันที"คุณ คุณมองอะไรน่ะ! อีกอย่าง ใครเป็นคนกันเองกับคุณ?" จางหลินทั้งเขินอายทั้งโมโหแต่ความขุ่นเคืองในใจของเธอ กลับค่อย ๆ หายไปแล้ว สายตาก็ไม่ได้เย็นชาเหมือนกับก่อนหน้านี้จางหยวนยิ้มแห้ง ๆ: "ผมพูดไม่เก่ง จึงพูดผิดไป แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ!""เอาล่ะ! ครั้งนี้ให้อภัยคุณแล้วกัน! แต่ว่ายังไงคุณก็ทำให้ฉันเสียดาย ชดเชยให้ฉันก็พอ!" จางหลินเบะปากเล็ก ๆ แล้วพูดขึ้นจางหยวนงุนงง: "ชดเชยอย่างไร?"เขาเพียงแค่โจมตีในขอบเขตที่กว้างไปหน่อยโดยไม่ระวัง ทำให้จางหลินได้รับการกระทบกระเทือนก็เท่านั้นเองถ้าหากจางหลินเรียกร้องค่าชดเชยที่มีค่าอย่างมาก จางหยวนไม่อยากจะเป็นคนโง่คนนี้หรอกนะ!ในเมื่อเขาไม่ใช่พวกคนประจบสอพลอที่อยู่ข้างกายจางหลินเหล่านั้น!จางหลินกลอกตา: "คุณซื้อฟาร์มเลี้ยงผึ้งของเหล่าเฟิงโ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 276
หลี่ชิวจวี๋มั่นใจว่า เพียงแค่เธอเปลี่ยนแปลงวิธีมาเย้าแหย่จางหยวน จางหยวนก็จะต้องถูกเธอยั่วยุจนทนไม่ไหวถึงเวลา ก็สามารถทำได้สำเร็จ และไม่สามารถหยุดยั้งได้เช้าวันต่อมา จางหยวนยังทานอาหารเช้าอยู่ ก็ได้ยินเสียงของจางหลินที่ดังขึ้นในลานบ้าน"คุณลุง คุณป้า พวกคุณทานข้าวเสร็จแล้วยังคะ?"หวังฮุ่ยยิ้มและเรียกให้จางหลินเข้ามานั่งในบ้าน จากนั้นถามเธอว่าทานอาหารเช้าแล้วยัง จะทานอีกหน่อยไหมจางหลินใช้น้ำเสียงอ่อนโยนปฏิเสธ สายตากลับเหลือบมองจางหยวนที่กำลังกินข้าวต้มอยู่ถูกเธอจ้องมองแบบนี้ จางหยวนที่เดิมทีอยากจะตักข้าวต้มอีกครึ่งถ้วย ก็ทำได้เพียงรีบทานให้หมด และเช็ดปากแล้วลุกขึ้นยืน"แม่ จางหลินอยากจะไปดูฟาร์มเลี้ยงผึ้ง ผมพาเธอไปดูหน่อย!" จางหยวนพูดกับหวังฮุ่ยจากนั้นเขาก็ออกไปข้างนอกพร้อมกับจางหลินหลังสองคนออกไป หวังฮุ่ยก็พูดกับจางต้าซานอย่างอดไม่ได้"พ่อเอ๊ย พ่อว่าอาหยวนของเรากับจางหลิน พวกเขาสองคนไม่มีหวังจริง ๆ เหรอ?"จางต้าซานส่ายหน้า: "ผมยังมีความคิดเหมือนครั้งที่แล้ว มีจางเว่ยหมินอยู่ พวกเขาสองคนไม่มีหวังแน่นอน!""จางเว่ยหมินที่น่ารังเกียจ วัน ๆ ไม่ทำเรื่องดีตั้งใจทำแต่เรื่องชั
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 277
เห็นเพียงแค่ก้อนหินที่จางหลินเตะออกไป บังเอิญไปกระแทกบนรังผึ้งพอดี!เดิมทีผึ้งที่โบยบินอยู่รอบรังผึ้งด้วยความโอนอ่อนผ่อนตามเพียงแค่ระยะห่างไม่ได้ใกล้จนเกินไป ด้วยนิสัยที่อ่อนโยนของพวกมัน ไม่มีทางที่จะโจมตีคนแต่ก้อนหินกลับกระแทกโดนรังผึ้ง และทำให้ผึ้งเหล่านี้ตกใจอย่างมากผึ้งที่ตื่นตระหนก บินไปทางจางหยวนกับจางหลินทันที เหมือนกับจะทำการโจมตีเมื่อเห็นผึ้งจำนวนมากบินหึ่งเข้ามา จางหลินที่หวาดกลัวผึ้งอยู่แล้ว ก็ตกใจจนหน้าถอดสีทันทีในตอนนี้จางหยวนตะโกนเสียงดัง: "นิ่งอยู่ทำไม หนีสิ!"เขาจับมือเล็กๆ ของจางหลิน แล้วลากเธอเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วก่อนหน้านี้เหล่าเฟิงโถวเคยบอกถึงข้อระวังของการเลี้ยงผึ้งกับจางหยวนแล้วหนึ่งในนั้นก็คือ ถ้าหากถูกผึ้งโจมตีโดยไม่ได้ตั้งใจ ก็ให้รีบวิ่งเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วเพียงแค่วิ่งกลับเข้าในห้อง ผึ้งก็เข้ามาไม่ได้ และกลับไปเองตามธรรมชาติจางหยวนดึงจางหลินวิ่งไปที่ประตูด้วยความรีบร้อน ตอนที่เปิดประตู เขาหันกลับไปมองแวบหนึ่ง กลับเห็นว่าผึ้งจะพุ่งมาถึงตรงหน้าแล้ว"เข้าไปในห้องเร็ว!" จางหยวนรีบตะโกนเสียงดังต่อให้เป็นเขา ตอนนี้ก็รู้สึกกลัวแล้วถึงแม
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 278
วินาทีถัดมา ในที่สุดจางหยวนก็รู้แล้วว่าสาวสวยประจำหมู่บ้านอยากจะทำอะไรเธอกัดริมฝีปากของจางหยวนเอาไว้ อีกทั้งยังกัดจนแตกไปโดยตรงริมฝีปากถูกกัดแตก จางหยวนรู้สึกเจ็บจนหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นรีบลุกขึ้นจากตัวจางหลินเขาจับปากเอาไว้ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโมโห"ทำไมคุณถึงกัดผม! ซี้ด! แถมยังกัดแรงขนาดนี้! กัดจนเลือดออกแล้ว!"จางหลินใบหน้าสวยแดงก่ำและลุกขึ้นยืนจากพื้น จากนั้นใบหน้าโมโหถลึงตาใส่จางหยวน"คนชั่ว ใครใช้ให้คุณนอนบนตัวฉันไม่ยอมลุกขึ้นล่ะ! ยังแต๊ะอั๋งไม่พออีกเหรอ?"จางหยวนนิ่งอึ้ง จึงนึกขึ้นได้ว่า เมื่อครู่เขานอนอยู่บนตัวของจางหลินเป็นเวลานานจริง ๆ"นั่นเป็นเพราะผมล้มจนงุนงงไปหมด! นอนทับตัวคุณอยู่สิบกว่าวินาทีถึงได้ตั้งตัวได้ นี่มันปกติมาก!" จางหยวนไม่ยอมแพ้ได้ยินเขาพูดแบบนี้ จางหลินโมโหจนอยากจะพุ่งเข้าไปกระทืบเขา"สิบกว่าวินาทีเหรอ? นายเรียกแบบนั้นว่าสิบกว่าวินาที? อย่างน้อยต้องสองสามนาทีต่างหาก? กลุ่มผึ้งที่อยู่ด้านนอกก็บินจากไปแล้ว! จางหลินตะโกนด้วยความโมโหคราวนี้จางหยวนเก้กังแล้วอันที่จริงเขาก็รู้ว่าเมื่อครู่ที่พวกเขาสองคนรักษาท่าทางนั้นเวลาต้องนานแน่นอนคิดไม่ถึง
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 279
แต่ตอนนั้นตัวเองไม่เพียงไม่ได้ผลักจางหยวนออกในทันทีแม้แต่ตอนสุดท้ายก็ยังใช้วิธีที่ครุมเครือกัดริมฝีปากของจางหยวนจนแตก ถึงได้ทำให้จางหยวนลุกขึ้นจากตัวเธอคิดถึงตรงนี้ จางหลินหยุดฝีเท้าลงกะทันหัน ดวงตามีความตกตะลึงแวบผ่านคงไม่ใช่ว่า...เธอชอบจางหยวนหรอกนะ?ไม่อย่างนั้นทำไมจางหยวนแต๊ะอั๋งเธอ เธอกลับไม่เกลียดจางหยวนถึงขั้นที่ทุกครั้งที่คิดถึงจางหยวน ยังรู้สึกเขินอายด้วยนะ!หลังจากในหัวมีความคิดนี้แวบผ่าน จางหลินก็รีบส่ายหน้า: "ไม่หรอก! ไม่หรอก! ฉันจะชอบจางหยวนได้อย่างไร? เขาเป็นถึงคนปัญญาอ่อนตั้งหลายปีเชียวนะ! ไม่มีทาง! ไม่มีทาง!"เธอพูดสะกดจิตตัวเอง จนกระทั่งในหัวไม่มีเงาของจางหยวนอีก ถึงได้ถอนหายใจ และเดินกลับบ้านไปด้วยความรีบร้อนสิ่งที่จางหลินไม่รู้ก็คือ ในตอนที่คนคนหนึ่งอยากจะลืมคนอีกคน ควาทรงจำของอีกฝ่ายในใจของเธอก็จะยิ่งฝังลึกมากขึ้น!รอในอนาคตตอนที่เธอเข้าใจเหตุผลนี้ กลับสายไปแล้ว!ทางด้านฟาร์มเลี้ยงผึ้ง รอจางหลินกลับไป จางหยวนก็ออกมาเก็บกวาดซากโชคดีที่ฝีมือการเลี้ยงผึ้งของเหล่าเฟิงโถวเก่งกาจมาก นิสัยของผึ้งเหล่านี้จึงอ่อนโยนอย่างมากไม่อย่างนั้น เดาว่าจางหยวนยังจะต้
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 280
เว่ยเทียนหมิงยิ้มพยักหน้า: "ถูกต้อง แม้แต่ผมเองก็คิดไม่ถึงว่าจะมีวันนี้ แต่ว่าอาการองคชาติเสื่อมของผมดีขึ้นแล้วจริง ๆ ตอนนี้กอดผู้หญิงสองคนนอนทั้งคืนก็ไม่มีปัญหาแล้ว!""นี่มัน..." ผู้อาวุโสเฉินตกตะลึง "น่าประหลาดจริง ๆ นะครับ! ผมเฉินเสวียนเฉิงมีชีวิตอยู่ครึ่งค่อนแล้ว ก็เพิ่งจะเคยเรื่องน่าประหลาดแบบนี้ครั้งแรก!"ชื่อจริงของผู้อาวุโสเฉิน ชื่อว่าเฉินเสวียนเฉิงแต่เป็นเพราะเขาเป็นที่นับหน้าถือตาในสายงานแพทย์แผนจีนที่ในเมือง ทุกคนจึงเรียกเขาด้วยความเคารพว่าผู้อาวุโสเฉินผู้อาวุโสเฉินจ้องมองเว่ยเทียนหมิง: "ประธานเว่ย คุณสารภาพมากับผมเถอะครับ หมอเทวดาท่านนั้นออกจากกรรมฐานล่วงหน้า แล้วรักษาอาการป่วยให้คุณใช่ไหมครับ?""ไม่ใช่ครับ! คนที่รักษาโรคของผม ไม่ใช่หมอเทวดาท่านนั้น แต่เป็นสหายน้อยที่วิชาการแพทย์เหนือชั้น! ผู้อาวุโสเฉินคุณคงคิดไม่ถึงว่า เขาใช้วิธีอะไรในการรักษาผม!" เว่ยเทียนหมิงพูดด้วยสีหน้าลึกลับผู้อาวุโสเฉินสีหน้าประหลาดใจ: "วิธีอะไรครับ? หรือว่าจะเป็นวิชาฝังเข็มรมยาลับที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษเหรอครับ?"จากที่ผู้อาวุโสเฉินดู ภายในร่างกายของเว่ยเทียนหมิงสั่งสมยาพิษเอาไว้มากเกินไป
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 281
ได้ยินแบบนี้ สีหน้าของเว่ยเทียนหมิงจู่ ๆ ก็เปลี่ยนไปเคร่งขรึมขึ้นมา:"ผู้อาวุโสเฉิน บอกตามตรงนะครับ อันที่จริงไม่กี่วันก่อนที่ผมจะอาการกำเริบ สหายคนนั้นได้วินิจฉัยออกมาแล้ว ว่าอีกไม่กี่วันร่างกายของผมจะเกิดปัญหาขึ้นมา!""อีกทั้ง...ตอนนั้นเขาไม่ได้จับชีพจรของผมด้วยซ้ำ เพียงแค่วินิจฉัยจากสีหน้าของผมแล้วได้ผลลัพธ์นี้ออกมา!""นี่..." ผู้อาวุโสเฉินรูม่านตาหดตัวลงเล็กน้อยจนกระทั่งตอนนี้ ในที่สุดเขาก็มั่นใจได้แล้วคนที่รักษาเว่ยเทียนหมิงจนหาย ไม่ใช่ผู้อ่อนอาวุโสรุ่นหลังที่อาศัยสูตรลับที่ตกทอดมาโอ้อวดศักดาแต่เป็นแพทย์ผู้ยอดเยี่ยมที่วิชาแพทย์ไม่ด้อยไปกว่าตัวเอง หรือถึงขั้นที่เก่งแซงหน้าเขาไป!วิถีแพทย์แผนจีน ให้ความสำคัญกับการมอง ฟัง ซักถาม และการสัมผัสแต่แพทย์แผนจีนส่วนใหญ่ต่างใช้การซักถามอาการกับการจับชีพจรสองเส้นมาวินิจฉัยอาการมีเพียงแพทย์ผู้ยอดเยี่ยมที่วิชาแพทย์ปราดเปรื่องที่แท้จริง ถึงจะสามารถใช้แค่เพียงการมอง ก็สามารถวินิจฉัยอาการของผู้ป่วยออกมาได้ ถึงขั้นที่สามารถประมาณการเวลาที่ผู้ป่วยจะแสดงอาการได้!ต่อให้เป็นผู้อาวุโสเฉิน ก็ไม่กล้าพูดว่าตัวเองสามารถพึ่งพาการมองก็สามารถปร
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 282
จางหยวนยิ้มและพูดว่า: "นี่เป็นเรื่องปกติมาก ภาวะมีบุตรยากของคุณมีความเกี่ยวข้องกับมดลูกเย็นเป็นอย่างมาก ตอนนี้เมื่อความเย็นระบายออกแล้ว ร่างกายจะดีขึ้นตามธรรมชาติ!"หลังจากหยุดชั่วคราว จู่ ๆสีหน้าของเขาก็แปลกไปเล็กน้อย“อีกอย่าง หลังจากการรักษา ร่างกายของคุณก็จะเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นอย่างที่คาดคิดไม่ถึง”“การเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้น? อะไรคือการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้น?” หลิวรั่วหลันถามอย่างอดไม่ได้จางหยวนกระแอมสองครั้ง: "ตัวอย่างเช่น…คุณจะค้นพบว่าร่างกายของคุณเจริญพันธุ์เป็นครั้งที่สอง! รูปร่างดีกว่าเดิม!"เมื่อได้ยินแบบนี้ หลิวรั่วหลันรูม่านตาหดตัวลงเธอคิดไม่ถึงเลยว่า การเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นที่จางหยวนพูดถึงนั้นหมายถึงสิ่งนี้“นี่…นี่นับว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ดีอะไรล่ะ!” หลิวรั่วหลันถลึงตาใส่จางหยวนจางหยวนตกตะลึงเล็กน้อย: “ทำไม? พวกผู้หญิงชอบให้ร่างกายของตัวเองเปลี่ยนไป…ดูดีไม่ใช่เหรอ?”“หึ! นั่นเป็นความคิดของพวกผู้ชายอย่างพวกคุณ! ผู้ชายอย่างพวกคุณชอบผู้หญิงที่หน้าอกใหญ่ก้นงอน!” หลิวรั่วหลันส่งเสียงไม่พอใจ"ความจริงแล้วผู้หญิงรูปร่างดีเกินไป กลับเป็นความรำคาญอย่างหนึ่ง ถ้าไม
Latest chapter
