บททั้งหมดของ แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง: บทที่ 301 - บทที่ 310

แต่ว่ายิ่งเป็นแบบนี้ ผู้อาวุโสเฉินก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงความลึกลับของอาจารย์ท่านนั้นที่อยู่เบื้องหลังจางหยวนบางทีอีกฝ่ายอาจไม่ใช่ปรมาจารย์การแพทย์แผนจีนระดับประเทศที่ทำงานอยู่ในวงการแพทย์แผนจีนก็ได้ แต่เป็นบุคคลผู้มีฝีมือสูงลึกลับที่มีฝืมือเท่าปรมาจารย์การแพทย์ระดับประเทศ!มีเพียงบุคคลเก่งกาจแบบนี้ ถึงจะสอนจางหยวนเพียงวิชาแพทย์ แต่กลับไม่สอนความรู้ทั่วไปที่เกี่ยวกับวงการแพทย์แผนจีนให้กับจางหยวนในตอนนี้ จางหยวนเข้าใจในภายหลังแล้วพูดขึ้น: "ที่แท้เป็นแพทย์แผนจีนต้องมีใบประกอบอาชีพด้วยเหรอครับ!""หึหึ ใบอนุญาตแพทย์แผนจีนก็แค่นำมาใช้ประเมินค่าแพทย์แผนจีนว่าได้มาตรฐานหรือไม่ จะได้ไม่ให้หมอกำมะลอพวกนั้นทำร้ายคน แต่ว่าหมอจางที่มีวิชาแพทย์มากขนาดนี้ ไม่จำเป็นต้องใช้ใบอนุญาตแพทย์แผนจีนมาประเมินค่าแล้ว" ผู้อาวุโสเฉินพูดด้วยความยิ้มแย้มเก่อเหลียงฉายที่อยู่ด้านข้างได้ยินคำพูดนี้กลับแอบขมวดคิ้วมุมมองของเขากับผู้อาวุโสเฉินแต่กต่างกันในเมื่อเขาเป็นถึงรองผู้อำนวยการของโรงพยาบาลในเมืองแพทย์ในโรงพยาบาลต้องมีใบอนุญาตทางการแพทย์ก่อนจึงจะสามารถเข้าทำงานในโรงพยาบาลในเมือง ใบอนุญาตการแพทย์แผนจีนถือเ

ผู้อาวุโสเฉินใบหน้ากลับไม่พอใจ เหมือนกับมีความผิดหวังต่อเก่อเหลียงฉาย"ดูท่ารองผู้อำนวยการเก่อน่าจะไม่เคยอ่าน [หนังสือบันถึงถัง] ไม่อย่างนั้นน่าจะรู้ตำนานที่สวี่อิ้นจงรักษาจักรพรรดินีหลิ่ว!" จางหยวนพูดด้วยรอยยิ้มเก่อเหลียงฉายรู้สึกตกตะลึง หรือว่าจางหยวนไม่ได้พูดจาซี้ซั้ว?แต่จางหยวนพูดว่าใช้รูขุมขนดูดซับยาจีนเชียวนะ นี่มันเหมือนกับเป็นเรื่องไร้สาระมากจริง ๆ นะ!ในตอนนี้ผู้อาวุโสเฉินถอนหายใจแล้วพูดว่า:"ในขณะนั้นจักรพรรดินีหลิ่วทรงประชวร แพทย์ชื่อดังก็ไม่สามารถรักษาได้ ชีพจรของนางเริ่มเชื่องช้าและเบาบาง หยินจงจึงกล่าวว่า: ปากไม่สามารถรับเสวยโอสถได้ งั้นก็ใช้ควันยาต้มรมควัน ทำให้ยาซึมเข้าเส้นชีพจร รอบ ๆ เส้นชีพจรนั้น นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม ทำยาต้มหวงฉีฝางเฟิงสิบหม้อ ตั้งไว้ใต้เตียง ไอน้ำเหมือนควัน อีกวันก็จะดีขึ้น""........"ผู้อาวุโสเฉินพูดจบเก่อเหลียงฉายก็ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจเขายังไม่เคยดูเรื่องพวกนี้จริง ๆ นั่นแหละรอให้ผู้อาวุโสเฉินพูดจบ เขามองดูเก่อเหลียงฉาย"เหลียงฉาย ถึงแม้งานที่โรงพยาบาลในเมืองจะยุ่งมาก แต่ปกตินายก็จะต้องอ่านหนังสือให้มาก ๆ เพื่อจะพัฒนาตัวเอง! ความ

เก่อเหลียงฉายพยักหน้าติดต่อกัน จากนั้นก็พูดกับหัวหน้าหวังที่อยู่ในโทรศัพท์"เสี่ยวหวัง คุณพูดคุยกับผู้ป่วยและญาติผู้ป่วยให้ดี ผมกับผู้อาวุโสเฉินจะไปเดี๋ยวนี้!"พูดจบ เก่อเหลียงฉายก็วางสายไปขณะเดียวกัน นอกห้องผู้ป่วยของโรงพยาบาลในเมือง หัวหน้าหวังเช็ดเหงื่อเย็นตรงหน้าผากเมื่อครู่อันตรายมากจริง ๆ!ก่อนหน้านี้หลังจากที่เขาทำการตรวจสอบสวีจ้วงจ้วง เมื่อได้รับรู้ว่าอาการของอีกฝ่ายดีขึ้นอย่างมหัศจรรย์ตอนนั้นเขาก็เกิดความคิดออกมาว่าอยากจะประจบประแจงเก่อเหลียงฉายเพราะเก่อเหลียงฉายเป็นหมอประจำไข้ของสวีจ้วงจ้วงถ้าหากสวีจ้วงจ้วงฟื้นฟูได้อย่างน่ามหัศจรรย์จริง ๆเช่นนั้น สำหรับเก่อเหลียงฉายแล้ว ผู้ป่วยที่น่ามหัศจรรย์นี้ก็จะกลายเป็นจุดสำคัญที่สุดในอาชีพแพทย์ของเก่อเหลียงฉายอย่าดูว่าเก่อเหลียงฉายเป็นแค่รองผู้อำนวยการ แต่เขากลับเป็นผู้เข้าแข่งขันที่มีกำลังมากที่สุดที่จะเป็นผู้อำนวยการคนต่อไป!ตอนนี้ประจบประแจงเก่อเหลียงฉาย ในอนาคตเก่อเหลียงฉายเป็นผู้อำนวยการ ไม่มีทางลืมเขาอย่างแน่นอน!เพียงแต่คิดว่า ครั้งนี้ประจบประแจงไม่เพียงไม่ได้ผลตามหวัง แต่กลับเกือบจะทำผิดพลาด!ถึงแม้หัวหน้าหวัง

อีกอย่าง เก่อเหลียงฉายเมื่อครู่พูดแบบนี้จางหยวนไม่เพียงไม่โมโห กลับยังรู้สึกน่าสนุกอีกด้วยเหมือนกับกำลังดูตัวตลกกระโดดโหยงเหยง สนุกมาก ๆ!ไม่นานนัก คนกลุ่มหนึ่งก็มาถึงโรงพยาบาลในเมือง และมายังหน้าห้องพักผู้ป่วยของสวีจ้วงจ้วงหัวหน้าหวังรออยู่ที่หน้าห้องตั้งนานแล้วเมื่อเห็นพวกเก่อเหลียงฉายเดินออกมาจากในลิฟต์ ก็รีบวิ่งเข้าไปต้อนรับ"รองผู้อำนวยการเก่อ ผู้อาวุโสเฉิน!" หัวหน้าหวังทักทายด้วยความประจบประแจงผู้อาวุโสเฉินยิ้มบางและพยักหน้า จากนั้นก็ชี้ไปทางเว่ยเทียนหมิงกับจางหยวนที่อยู่ด้านข้างแล้วพูดขึ้นว่า"ท่านนี้คือประธานเว่ย ท่านนี้หมอจาง!"หัวหน้าหวังรู้สึกใจสั่น ประธานเว่ยก็คือเจ้าพ่อที่อยู่ในโทรศัพท์ก่อนหน้านี้และทำให้เก่อเหลียงฉายตกใจจนไม่กล้าพูดจาน่ะเหรอ?เขารีบพูดด้วยความเคารพ: "สวัสดีครับประธานเว่ย สวัสดีครับหมอจาง!""ไปกันเถอะ! ไปห้องของผู้ป่วย!" เก่อเหลียงฉายพูดเสียงเข้มจากนั้น หัวหน้าหวังก็พาพวกเขาไปยังห้องที่สวีจ้วงจ้วงอยู่ เพิ่งจะผลักประตูออก ก็เห็นน้าหลิวที่เผยสีหน้าประหลาดใจออกมา"อาหยวน นายมาแล้วจริง ๆ ด้วย!" น้าหลิวพูดขึ้นมาก่อนหน้านี้จางหยวนพูดว่า เขาอ

ถึงแม้ว่าเสียงของผู้อาวุโสเฉินจะไม่ได้ดังมาก แต่กลับเหมือนกับค้อนยักษ์ ที่ทุบไปที่หน้าอกของเก่อเหลียงฉายอย่างแรเก่อเหลียงฉายมองไปทางผู้อาวุโสเฉินด้วยความเหลือเชื่อเขาคิดไม่ถึงว่า ไม่เพียงเว่ยเทียนหมิงเย้ยหยันเา แม้แต่ผู้อาวุโสเฉินก็เข้าข้างจางหยวน!หรือว่า ผู้อาวุโสเฉินคิดจะให้จางหยวนได้รับความชอบของผู้ป่วยมหัศจรรย์แบบนี้เพียงคนเดียวงั้นเหรอ?แค่เพียงเพราะจางหยวนสนิทกับเว่ยเทียนหมิง ดังนั้นผู้อาวุโสเฉินถึงได้ปฏิบัติหน้าที่โดยไม่ชอบและให้จางหยวนรับความชอบไป?ผู้อาวุโสเฉิน คุณเปลี่ยนไปแล้ว!ในดวงตาของเก่อเหลียงฉายเต็มไปด้วยความโศกเศร้า: "ผู้อาวุโสเฉิน คุณรู้ได้อย่างไรว่า เป็นไอ้หมอนี่ที่รักษาผู้ป่วยคนหาย? ทำไมเมื่อมาถึงก็ให้เขาแอบอ้างความดีความชอบ?"หัวหน้าหวังที่อยู่ข้าง ๆ ก็มองไปทางผู้อาวุโสเฉินด้วยความความตกใจเขาคิดไม่ถึงว่าผู้อาวุโสเฉินจะพูดแบบนี้หรือว่าเขาเดาผิดไป อันที่จริงผู้อาวุโสเฉินไม่ได้อยากจะมอบความดีให้เก่อเหลียงฉายด้วยซ้ำ แต่คิดจะให้หนุ่มคนที่อายุยี่สิบกว่า ๆ คนนี้เหรอ?ชายหนุ่มคนนี้มีที่มาอย่างไรกัน? คงไม่ได้เป็นลูกหลานในตระกูลของผู้อาวุโสเฉินหรอกนะ?เขาเหลื