บทที่ 298

แต่ว่าต่อให้เป็นแบบนี้ เมื่อคืนก่อนจางหยวนก็อธิบายกับสองสามีภรรยาจนปากเปียกปากแฉะ

จนกระทั่งเขาบอกเรื่องที่ตัวเองขายน้ำผึ้งยาโด๊ปจนได้เงินมาให้กับสองสามีภรรยา พวกเขาถึงได้วางใจลงได้

น้ำผึ้งยาโด๊ปหนึ่งขวดสามารถขายได้ถึงสองหมื่นห้าพันบาท!

ขายให้เขายี่สิบขวด ก็สามารถหาเงินได้ห้าแสนบาทไม่ใช่เหรอ?

หลังจากที่สามีภรรยาสูงอายุทราบข่าว พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ลูกของพวกเขามีความสามารถจริงๆ!

ออกไปรักษาหมูหนึ่งครั้ง สามารถทำเงินได้หนึ่งแสนบาท ขายน้ำผึ้งยาโด๊ปหนึ่งขวด ก็สามารถทำเงินได้สองหมื่นห้าพันบาท!

นี่ถ้าหากนับในหมู่บ้าน ชายหนุ่มคนไหนที่จะเทียบได้?

แต่ว่าจางหยวนกำชับกับสองสามีภรรยา ว่าอย่าบอกราคาของน้ำผึ้งยาโด๊ปออกไป ไม่อย่างนั้นจะต้องทำให้คนจำนวนมากอิจฉา!

สองวันต่อมา ถึงวันที่จะต้องส่งมอบน้ำผึ้งยาโด๊ป จางหยวนโทรศัพท์ไปหาเว่ยเทียนหมิง

แต่ว่าเว่ยเทียนหมิงกลับบอกว่า ตอนเที่ยงอยากจะเชิญจางหยวนไปทานอาหาร และจะแนะนำเพื่อนคนหนึ่งให้จางหยวนรู้จัก

จางหยวนตกตะลึงเล็กน้อย เว่ยเทียนหมิงจะแนะนำเพื่อนแบบไหนให้เขารู้จัก?

คงไม่ใช่ว่า...ก็มีคนรวยบางคนที่เป็นโรคองคชาติเสื่อมหรอกนะ?

ไม่นานนัก