Lahat ng Kabanata ng Pangarap Kong Matikman Ka: Kabanata 161 - Kabanata 170

Caline’s POVDapat gagalain ko, today si Akeno, pero naiba ang plano kasi nagkaroon bigla ng ganap. Nagkita-kita kami nila Acelle, Brianna, at Danica sa isang bar na malapit sa lungsod. Ang tagal na rin ng huli naming bonding, kaya naman hindi puwedeng palagpasin ang pagkakataong ito. Sa una ay normal lang ang lahat—inom dito, inom doon, tawanan, at siyempre, sayawan sa dance floor.Napuno ng ingay at tawanan ang paligid namin habang tuloy-tuloy ang pagtagay. Si Acelle, as usual, ang pinakabibo sa amin, sumasayaw na parang walang bukas. Si Brianna naman, tahimik pero paminsan-minsan ay napapahagalpak sa mga kuwentuhan namin. Si Danica, well, she’s the life of the party—lagi siyang game sa kahit anong trip. Kami naman ni Acelle ang madalas magpasimuno ng kalokohan.Pagsapit ng hatinggabi, medyo ramdam ko na ang tama ng alak. Nakakagaan ng pakiramdam ang simpleng paglayo sa mga problema ng araw-araw.“Hey, girls, I think it’s time to go,” sabi ni Brianna habang iniabot ang kaniyang cell

Akeno’s POVMaganda ang sikat ng araw ngayong umaga. Mainit-init na hangin ang sumasalubong sa akin habang naglalakad ako papasok sa manisyon nila Caline. Napangiti ako. Matagal-tagal din akong hindi nakapasok dahil sa lagnat ko, pero sa wakas, gumaan na ang pakiramdam ko. Masaya na akong makakabalik sa trabaho.Pagdating ko sa manisyon, bumungad agad sa akin ang dami ng gawain. Tumambad sa akin ang hardin, at nanlumo ako nang makita kong tuyo na ang lupa sa paligid ng mga halamang bulaklak. Ang dating masiglang mga kulay ng mga petals, ngayon ay mapusyaw at tila ba nawalan ng sigla. Maraming dahon ang nalanta, at ang mga bulaklak na dati ay magaganda, ngayon ay nangungulubot na. Ilang araw lang akong nawala, pero parang isang linggo ng walang nag-alaga sa hardin. Naisip ko, ganoon kabilis ang pag-usad ng panahon, at ganoon din ang bilis ng pagdating ng trabaho kapag wala ako.Huminga ako ng malalim, inaasahan ko na talagang matinding araw ito ng pagwawalis, pagdidilig, at pag-aalaga.

Akeno’s POVSa wakas, payday na rin! Para sa isang hardinero tulad ko, bihirang makaranas ng ganitong klaseng saya. Sapat lang naman ang sahod ko para makaraos araw-araw, pero ngayong araw na ‘to, alam kong deserve ko ang isang masarap na hapunan. Kaya naman, direkta akong tumungo sa palengke para mamili ng mga stock na gagamitin ko sa bahay. Ngunit higit sa lahat, may plano ako—mag-iihaw ako ng manok mamayang gabi. Gusto kong ipagdiwang ang sarili kong sipag at tiyaga. Kakaiba rin ang lasa ng inihaw na manok mula sa palengke, tamang-tama sa akin ngayon na ilang araw nagkasakit, kaya kailangan kong bumawi ng kain.Habang naglalakad ako sa gitna ng mga tao, dama ko ang kasiyaha ng paligid. Ang ingay ng mga nagtitinda, ang halakhakan ng mga mamimili, at ang amoy ng sariwang pagkain na nagkalat sa ere. Nasa palengke na ako, tumigil ako sandali at pumili ng mga gulay para sa mga susunod na araw. Ang inihaw na manok ang magiging highlight ng hapunan ko ngayong gabi, pero importante pa rin

Caline’s POVNakatingin ako sa harap ng malaking salamin sa sala ng manisyon habang hawak-hawak ang kamay ko, inaasahan kong muli kong maramdaman ang kapangyarihan na ilang beses ko nang nagagamit, lalo na kahapon nung iligtas ko si Akeno. Pero wala. Ni isang kislot ng kapangyarihan ay hindi ko maramdaman.Huminga ako ng malalim at sumulyap sa pintuan, naghihintay ako sa pagdating nina Mama at Papa. Napapangiti ako tuwing naaalala ko ang saya sa mga mata nila nang sabihin ko sa kanila ang balita. Finally, may kapangyarihan na rin akong sariling akin. Totoo ngang isa rin akong flowe fairy. Kahit ilang beses na akong hindi makapaniwala, hanggang ngayon namamangha pa rin ako sa dugong nananalantay sa akin. Ngayon, para na akong isang superhero. Pero ang kaibahan lang, wala pa. Hindi ko pa ito masyadong galamay.Kaya’t kaninang umaga, masaya kong ibinalita kina Mama at Papa ang nangyari. Napatigil si Mama sa ginagawa niyang pag-aasikaso ng mga halaman, at si Papa naman ay natigil sa pagba

Akeno’s POVKanina lang, nagpaalam na sina Sir Corvus at Ma’am Alina. Nagmamadali na namang pumasok sa trabaho. Napailing na lang ako, sabi ko sa sarili ko, “Sana ako rin, ganyan ka-busy sa trabaho.” Pero siyempre, iba ang pagiging hardinero. Hindi ko kailangang pumunta sa opisina. Ang trabaho ko dito sa mansiyon ay palaging nasa labas—kasama ang mga halaman, ang lupa, at kung minsan, ang mga insekto na mas madalas akong kagatin kaysa alagaan.Pagkaalis na pagkaalis nina Sir Corvus, heto na, napansin kong parang may kakaiba sa kilos ni Miss Caline. Kakatapos lang naming mag-usap kanina pero tila may bago na naman siyang aaminin. Sasabihin naman kaya niya na may pakpak din siyang tiantago sa likod niya.Nakatayo siya sa terrace, nakatitig sa akin habang nagdilig ako ng mga tanim. Napatigil ako sa ginagawa ko at pinilit kong umaktong parang walang alam. Pero, alam niyo ‘yung pakiramdam na parang may binabalak ang isang tao? Para bang may gustong sabihin pero hindi masabi-sabi? Ganito an