บททั้งหมดของ คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: บทที่ 761 - บทที่ 770

หลังจากวางโทรศัพท์ลงแล้ว เสิ่นหยินอู้ก็ยืนขึ้นและเดินไปที่หน้าต่าง เธอเปิดม่านแล้วจึงเห็นว่าที่อยู่คือชั้น16 เมื่อเดินไปเปิดประตู เธอก็เห็นผู้ช่วยเฉินที่มีสีหน้าหวาดกลัว และยังมีการ์ดร่างสูงกำยำสองคนคอยเฝ้าอยู่ที่ประตู ไม่ว่าจะไปทางไหน มันก็ถูกปิดตายหมด การที่โม่ไป๋ทำเช่นนี้มันไม่ต่างอะไรกับการกักบริเวณเธอเลย เสิ่นหยินอู้โกรธจัดจนพูดกับผู้ช่วยเฉินว่า "ฉันอยากออกไป" ผู้ช่วยเฉินแสดงสีหน้าลำบากใจออกมาทันที “คุณหนูเสิ่น ผมเกรงว่าจะไม่ได้ คุณเหนื่อยจากการนั่งเครื่องบิน ประธานโม่ได้กำชับไว้ว่าให้คุณกับลูกๆพักผ่อนเยอะๆ ดังนั้นตอนนี้ยังออกไปไม่ได้ชั่วคราวครับ” “เพราะฉันเหนื่อยจากการนั่งเครื่องบินเลยอยากให้ฉันพักผ่อนเยอะๆ หรือกำลังกักบริเวณฉันกันแน่?” เมื่อได้ยินคำว่ากักบริเวณ ผู้ช่วยเฉินก็ปฏิเสธทันทีและพูดว่า "คุณหนูเสิ่น ทำไมถึงพูดว่าเป็นการกักบริเวณล่ะครับ? คุณไม่ได้พักผ่อนในระหว่างทางเลย ประธานโม่ทำเพื่อคุณนะครับ" “ยังไงก็จะไม่ให้ฉันออกไปใช่ไหม?” ผู้ช่วยเฉินไม่พูดอะไร เสิ่นหยินอู้กระแทกปิดประตูเสียงดังต่อหน้าเขาอีกครั้ง เมื่อกลับมาที่หน้าโซฟาและเห็นเด็กน้อยทั้งสองหลับอ

การระเบิดอารมณ์อย่างกะทันหันของเธอทำให้พนักงานเสิร์ฟตกใจ ฝีเท้าของเธอก็หยุดลงอยู่ที่เดิมและทำอะไรไม่ถูก คนที่ตกใจที่สุดในพวกเขาสามคนคงจะเป็นโม่ไป๋ เพราะเขารู้จักเธอมาหลายปีแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเสิ่นหยินอู้โกรธมากเช่นนี้“อาหารพวกนี้ฉันกินได้ แต่ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย” เสิ่นหยินอู้จ้องเขาและพูดออกมาทีละคำ หลังจากพูดจบ เธอถึงขั้นลงมือผลักโม่ไป๋ไปข้างหน้า เมื่อเธอพูดว่าไม่อยากเห็นหน้าเขา โม่ไป๋ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจของเขา ก่อนที่เขาจะทันได้โต้ตอบอะไร เขาก็ถูกเธอผลักออกไปด้านนอก แม้ว่าเขาจะรู้สึกหนักใจ แต่เมื่อคิดว่าถ้าไม่เห็นหน้าเขาแล้วเธอจะทานอาหารได้ เขาก็โล่งใจ เมื่อเขาถูกผลักออกไปข้างนอก ประตูก็ปิดลงด้วยเสียงดังปังต่อหน้าเขา ผู้ช่วยเฉินรีบก้าวเข้ามาเพื่อพยุงโม่ไป๋และถามอย่างร้อนรน: "ประธานโม่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?" โม่ไป๋ยืนได้อย่างมั่นคงแล้วจึงพูดว่า "ไม่เป็นไร" จากนั้นเขาก็ผลักมือของผู้ช่วยเฉินออกไป ผู้ช่วยเฉินอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเมื่อเห็นทั้งสองคนทะเลาะกันเช่นนี้ “ประธานโม่ ตอนนี้เสียใจแล้วหรือยังครับ? คุณหนูเสิ่นไม่ใช่แค่ไม่อยากกินอะไร แต่ยังก่อ

ตัวอย่างเช่นในตอนนี้ สายตาที่ฝั่งผู้ชายมองไปยังผู้หญิงนั้นดูหมดหนทางเล็กน้อย แต่ฝั่งผู้หญิงกลับเอามือกอดอกไว้ ราวกับว่าเธอไม่อยากพูดคุยอะไรกับเขาต่อ คงจะเป็นการทะเลาะกัน ผู้ชายน่าจะเป็นต้นเหตุ และในตอนนี้ก็กำลังขอโทษอยู่สินะ? วินาทีต่อมา เสิ่นหยินอู้ก็หัวเราะเยาะออกมา “นายยินดีอยู่เป็นเพื่อนฉัน แล้วฉันอยากให้นายมาอยู่เป็นเพื่อนหรอ?” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เสิ่นหยินอู้ก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่โม่ไป๋ น้ำเสียงของเธอเย็นชามาก: "นายคงไม่ได้ไม่รู้ว่านายทำอะไรลงไปใช่ไหม? นายยังคิดว่าฉันจะกินข้าวด้วยกันกับนายได้อย่างสงบสุขหรอ? งั้นฉันพูดไว้ก่อนเลย ถ้านายยังไม่ส่งฉันกลับไป จากนี้ไปฉันจะหาคนอื่นมากินข้าวด้วยกันกับฉันแทน ต่อให้จะเป็นคนแปลกหน้าตามถนน ฉันก็จะไปหามาแทนนาย” คำพูดของเธอแทงเข้าไปในหัวใจของโม่ไป๋ราวกับดาบที่คมกริบ หากพนักงานสามารถเข้าใจสิ่งที่เธอพูดได้ในเวลานี้ เธอคงคิดว่าสิ่งที่เสิ่นหยินอู้พูดนั้นรุนแรงเกินไป แต่น่าเสียดายที่พนักงานหญิงคนนั้นไม่สามารถเข้าใจได้เลย หลังจากที่เธอพูดจบ โม่ไป๋ก็ไม่พูดอะไร แต่เขากลับยืนอยู่ที่เดิมไม่ยอมไปไหน ราวกับว่าเขาไม่สบายใจเสิ่นหยินอู้เปิด

เสิ่นหยินอู้พูดแทรกเธอ “สิ่งที่ฉันจะพูดตอนนี้ เธอจำไว้ให้หมดนะ แล้วก็อย่าแทรกฉัน” เธอไม่ค่อยพูดกับชวงชวงด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นนี้ ชวงชวงจึงตระหนักได้ถึงความจริงจังของเรื่องนี้ในทันที จากนั้นก็พยักหน้าด้วยความจริงจัง "โอเค" เมื่อเธอพูดจบ เธอก็เปิดแอปบันทึกเสียงในโทรศัพท์ของเธอเพื่อป้องกันไม่ให้เธอพลาดหรือลืมสิ่งที่เสิ่นหยินอู้พูด "ฟังให้ดีนะ พิกัดของฉันในตอนนี้คือที่ประเทศM เป็นโรงแรมระดับไฮเอนด์ที่ใช้เวลาขับรถจากสนามบินที่อยู่ใกล้ๆประมาณ20นาที มีร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอด24ชั่วโมงอยู่สองร้านที่หน้าประตู ฉันอยู่บนชั้น16 แต่ฉันคงจะไม่ได้อยู่ที่นี่นาน มีคนเฝ้าประตูอยู่สองสามคน อาจจะต้องย้ายที่อยู่ในตอนเย็น แต่ฉันจะพยายามหาทางอยู่ที่นี่ให้ได้นานที่สุด ถ้าฉันยื้อไว้ไม่ได้แล้วถูกพาตัวไป ฉันจะหาทางติดต่อเธอไปอีกครั้ง” เมื่อได้ยินเช่นนั้น โจวชวงชวงก็สับสน เธอถูกลักพาตัวงั้นเหรอ? ในเวลานี้ เจ้านายของเธอมาหาเธอพอดี เมื่อเขาเห็นเธอคุยโทรศัพท์อยู่ เขาก็หันหลังกลับและเดินไป คิดว่าอีกเดี๋ยวค่อยกลับมาหาเธอ "เฮ้ๆๆ" โจวชวงชวงตะโกนเรียกเขาในทันที ให้เขาเดินเข้ามา เผยจ้าวเหิงซึ่งโจวชวงซว

เผยจ้าวเหิง: "..." เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะกดเข้าไปซื้อตั๋วจริงๆ เผยจ้าวเหิงก็ยกมือขึ้นมาขวางเธอไว้อย่างพูดไม่ออก “ตอนที่คุณวู่วาม คุณจะสงบสติอารมณ์ลงก่อนแล้วใช้สมองสักหน่อยไม่ได้หรอ?” โจวชวงชวงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยกับคำพูดของเขา “คุณก็บอกว่าฉันวู่วาม แล้วฉันจะสงบสติอารมณ์ได้ยังไง?” เผยจ้าวเหิงไม่ได้เถียงกับเธอต่อ แต่กลับเปลี่ยนไปให้ความสนใจกับเรื่องนี้แทน “ไม่ต้องซื้อตั๋ว แจ้งตำรวจแทน” แจ้งตำรวจเหรอ? “ไม่ได้! อย่าแจ้งตำรวจ!” โจวชวงซวงกดมือของเขาที่กำลังจะโทรหาตำรวจเอาไว้ เผยจ้าวเหิงมองดูเธอ “คุณไม่ได้ฟังที่หยินอู้พูดเหรอ? เธอไม่ให้เราแจ้งตำรวจ” “แต่เธอถูกลักพาตัว โจวชวงชวง นี่มันผิดกฎหมายนะ” “ฉันรู้” โจวชวงชวงกัดริมฝีปากล่าง: “ใครจะไม่รู้ว่านี่มันผิดกฎหมาย แต่ห้าปีที่ผ่านมาโม่ไป๋ก็ช่วยเธอแล้วก็ดูแลเธอมาโดยตลอดนะ ตอนนี้ที่โม่ไป๋ทำแบบนี้ มันคงมีความเข้าใจผิดอะไรกันสักอย่างแน่ๆ เธอไม่ให้ฉันโทรแจ้งตำรวจ เธอคงจะมีวิธีของเธออยู่” เผยจ้าวเหิงมองเธอเงียบๆ โจวชวงชวงพูดต่อว่า: "คนเราน่ะต้องมีเมตตากันบ้าง แล้วก็ต้องให้โอกาสคนอื่นในการกลับตัวกลับใจไม่ใช่หรอ?" หลังจากสบต