All Chapters of คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: Chapter 741 - Chapter 750

เมื่อสัมผัสได้ถึงริมฝีปากบางของเขาที่แนบติดกับริมฝีปากของเธอ เสิ่นหยินอู้ก็หยุดหายใจ เธอเอนตัวไปด้านหลังโดยอัตโนมัติ มือใหญ่คู่หนึ่งจับเอวของเธอไว้แล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา จากนั้นริมฝีปากสีแดงของเธอก็ถูกเขาจุมพิต "อื้อ" หลังจากตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เสิ่นหยินอู้ก็เอื้อมมือออกไปผลักเขาออกไปอย่างแรง "ฉันกำลังคุยกับคุณนะ คุณทำบ้าอะไรเนี่ย?" หลังจากที่ฉินเย่ถูกผลักออกไป เขาก็มองเธออย่างติดใจและพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า "ผมเห็นคุณหึง ก็เลยอยากจูบคุณ" “ใครหึง?” เสิ่นหยินอู้ปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว ฉินเย่ยิ้มและไม่พูดอะไรต่อ เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ เสิ่นหยินอู้ก็รู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาเล็กน้อย เธอกำลังพูดกับเขาด้วยความจริงจัง แต่เขากลับทำตัวเอ้อระเหยลอยชาเหมือนกับว่าไม่เชื่อเธอ เขาจึงจงใจทำเช่นนี้เพื่อมาเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ เมื่อคิดเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า: "คุณกำลังจงใจทำให้ฉันเสียสมาธิใช่ไหม?" ฉินเย่: "..." “คิดเพ้อเจ้ออะไรน่ะ ผมเชื่อคุณอยู่แล้ว” ฉินเย่เอื้อมมือไปบีบแก้มเธอ สีหน้าของเขาจริงจังขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “แต่ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่? คนที

หลังจากที่ฉินเย่ออกไป เสิ่นหยินอู้ก็ยืนอยู่ที่โถงถางเข้าเพื่อสงบลมหายใจและอารมณ์ของเธอ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ยกมือขึ้นแตะที่แก้มของเธอ มันยังร้อนอยู่... มันเป็นเพียงแค่การสวมกอดเองแท้ๆ อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้คาดหวังว่าฉินเย่จะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดโดยไม่ตั้งคำถามอะไรกับเธอเลย นี่หมายความว่า ตลอดมาหัวใจของเขาอยู่กับเธออย่างงั้นสินะ? "หม่ามี๊?" ทันใดนั้นก็มีเสียงเด็กตัวน้อยดังขึ้นมาจากด้านหลัง เสิ่นหยินอู้สะดุ้ง เธอหันกลับมาและพบว่าเป็นเหนียนเหนียนที่ยืนมองเธออยู่ซึ่งเขามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เมื่อเห็นเขา เสิ่นหยินอู้ก็ตกใจ “เหนียนเหนียน ลูกตื่นมาตั้งแต่เมื่อไร?” เขาไม่ได้หลับไปแล้วหรอกเหรอ? เสิ่นหยินอู้หลบสายตา เขายืนอยู่ที่นี่มานานเท่าไรแล้ว เมื่อครู่นี้คงไม่เห็นอะไรใช่ไหม? ในขณะที่เธอกำลังคิด เธอก็เดินเข้าไปหาเสิ่นซือเหนียน เธอคุกเข่าลงข้างหน้าแล้วอุ้มเขาขึ้นมา "เดินออกมาก็ไม่รู้จักหาอะไรมาใส่ เป็นหวัดขึ้นมาจะทำยังไง?" หลังจากที่ถูกเธออุ้มขึ้นมา เหนียนเหนียนก็ใช้มือโอบคอของเสิ่นหยินอู้ เสิ่นหยินอู้ถามอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย: "ลูกออกมาตั้งแต่เมื่อไ

เมื่อเจียงฉูฉู่ถูกเขาถามเช่นนั้น เธอก็ยืนเหม่อลอยอยู่กับที่ มองเขาอย่างงุนงง หลังจากนั้นสักพัก เธอก็ได้สติ หรือว่าฉินเย่จะรู้แล้วว่าเธอแอบอ้างความดีความชอบนั้น? ไม่ เป็นไปไม่ได้ ตอนนั้นที่ช่วยเขาขึ้นมา เขาอยู่ในสภาพที่ไม่ได้สติ และเสิ่นหยินอู้ก็สูญเสียความทรงจำของเธอไปแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรู้เรื่องนี้ เว้นแต่ว่าเสิ่นหยินอู้จะได้ความทรงจำกลับคืนมา แต่นี่ก็ผ่านไปหลายปีแล้ว หากเสิ่นหยินอู้จะได้ความทรงจำกลับคืนมา เธอก็คงจะนึกเรื่องนี้ได้ไปนานแล้ว เธอจะรอมาถึงตอนนี้ไปเพื่ออะไร? ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าหยินอู้ได้ความทรงจำกลับมาจริงๆ แล้วทำไมจนถึงตอนนี้หยินอู้ถึงไม่มาหาเธอล่ะ? เธอกลัวว่าจะต้องป่าวประกาศให้คนทั้งโลกรับรู้ว่าเธอคือคนที่ช่วยชีวิตฉินเย่งั้นสินะ? หลังจากคิดเช่นนั้นแล้ว เจียงฉูฉู่ก็รู้สึกว่าที่เธออ่อนไหวและหวาดระแวงมากขนาดนี้อาจเป็นเพราะความฝันนั้น การที่ฉินเย่ถามคำถามนี้ขึ้นมา มันก็เป็นโอกาสที่ดีสำหรับเธอ ขอแค่เธอแต่งเรื่องให้ตัวเองดูน่าเวทนาสักหน่อย เขาคงจะเห็นใจเธออย่างแน่นอน ถึงตอนนั้น เธอค่อยใช้โอกาสนั้นในการให้ฉินเย่ขอเธอแต่งงาน ถ้าไม่ได้ เธอก็จะใช้ชีวิตข

เมื่อครู่นี้เจียงฉูฉู่รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่ตอนนี้เธอได้สติกลับคืนมาแล้ว วันนี้ฉินเย่มาที่นี่เพื่อหลอกเธอ แต่ตราบใดที่เธอกัดแน่นไม่ปล่อย ใครหน้าไหนก็ทำอะไรเธอไม่ได้เมื่อคิดเช่นนั้น เจียงฉูฉู่ก็มองไปที่ฉินเย่และพูดว่า "นายมันคนเนรคุณ นายมาที่นี่เพื่อหลอกเอาหลักฐาน จะได้กลับไปอธิบายให้เสิ่นหยินอู้ฟังใช่ไหม? ฉินเย่ ฉันจะบอกอะไรให้ ฉันนะไม่ดีเท่าคนในใจของนายหรอก แต่นายคือคนที่ฉันเสี่ยงชีวิตช่วยไว้ ตอนนั้นฉันเกือบจมน้ำตายในแม่น้ำเพื่อช่วยนาย สำหรับที่เกี่ยวกับเสิ่นหยินอู้มันไม่เกี่ยวกับฉัน แต่ความดีความชอบของฉัน ใครหน้าไหนก็มาแย่งไปไม่ได้ทั้งนั้น นายอยากเป็นคนเนรคุณก็เชิญเลย แต่อย่าคิดจะมาบังคับข่มขู่เพื่อเอาหลักฐานอะไรจากฉัน” หลังจากพูดจบ เจียงฉูฉู่ก็หันหลังแล้วเดินไปนั่งลงที่ข้างๆเตียง เธอถอดรองเท้าแล้วขึ้นไปบนเตียงผู้ป่วย “สิบกว่าปีมานี้ ฉันเป็นคนที่ช่วยนายมาโดยตลอด ตอนที่ทุกคนมา พวกเขาก็เห็นแค่ฉันกับนายเท่านั้น ไม่มีเสิ่นหยินอู้อะไรเลยด้วยซ้ำ เธอมีสิทธิ์อะไรมาบอกว่าเธอเป็นคนที่ช่วยชีวิตนาย ถ้านายไม่อยากยอมรับว่าฉันเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตนายไว้ก็เชิญ แสดงหลักฐานมาสิว่

หลังจากที่คุณแม่เจียงจากไป เจียงฉูฉู่ก็ล้มลงไปนอนบนเตียง สัมผัสแก้มที่ถูกจบจนรู้สึกเจ็บของเธอและร้องไห้ออกมาอย่างขมขื่น ไม่ต้องพูดถึงคุณแม่เจียงที่ต้องการจะตบเธอหรอก เธอถึงกับต้องการจะตบตัวเองด้วยซ้ำ จนถึงตอนนี้ เธอตระหนักได้แล้วจริงๆว่าเธอควรจะหยุดไปตั้งนานแล้ว... แต่ทุกอย่าง ดูเหมือนจะสายเกินไปแล้ว จะมีใครที่สามารถช่วยเธอได้บ้าง? บางที... คนที่สามารถช่วยเธอได้อาจจะเป็น เมื่อนึกถึงใครคนนั้น เจียงฉูฉู่ก็กระโดดลงจากเตียงนทันที "เสี่ยวเหลียน รีบพาฉันไปขึ้นแท็กซี่" คืนนี้เป็นคืนที่ยุ่งมากจริงๆ บนระเบียงที่เงียบสงบ ผู้ช่วยเฉินรินชาร้อนๆแก้วหนึ่งให้โม่ไป๋ น้ำชาเดือดปุดๆท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็น เจียงฉูฉู่ยืนอยู่ตรงข้ามเขาโดยมีเสี่ยวเหลียนประคองอยู่ข้างๆ เธอยืนอยู่เป็นเวลาเนิ่นนาน โม่ไป๋ก็ไม่ได้เชิญให้เธอนั่งลง แม้แต่ผู้ช่วยเฉินที่อยู่ข้างๆเขาก็เพียงแค่เทชาร้อนเท่านั้น ในขณะที่ออกมา เธอรีบร้อนมาก เธอยังคงสวมชุดผู้ป่วยอยู่ ที่ข้อมือของเธอก็มียังมีแผลที่เกิดจากการกรีดเพื่อจัดฉากฆ่าตัวตาย เสื้อคลุมกันหนาวเพียงตัวเดียวบนร่างกายของเธอก็เป็นเสื้อที่เธอเอามาจากเสี่ยวเหลียน