บททั้งหมดของ คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: บทที่ 731 - บทที่ 740

คุณพ่อเจียงกลัวเธอมากจนไม่กล้าพูดอะไรอีกและทำเดินออกจากห้องผู้ป่วยไปอย่างเงียบๆ หลังจากที่เขาจากไป เจียงฉูฉู่ก็หรี่ตาลงและพูดอย่างน่าสงสารว่า: "แม่ หนูควรจะฟังที่พ่อพูดแล้วเลิกไปยุ่งเขาใช่ไหม?" “ไม่ต้องฟังที่พ่อพูดหรอก เขาไม่เข้าใจผู้ชายเลยสักนิด ฉูฉู่ การช่วยฉินเย่ไว้นั้นเป็นโอกาสที่หายากสำหรับแก ไม่มีใครเคยช่วยฉินเย่ได้ มีแค่แกเท่านั้น มีแค่แกเท่านั้นที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้ เพราะฉะนั้นสำหรับเขาแล้ว แกคือคนพิเศษที่สุดตลอดไป พอเขามา แกก็แค่เอาเรื่องความเป็นความตายมาขู่เขา ให้เขาขอแกแต่งงาน ไม่งั้นแกจะฆ่าตัวตายต่อหน้าเขา” “แต่...เขาจะฟังหรอ?” แม่ของเจียงหัวเราะเยาะ: "เขาฟังอยู่แล้ว เว้นแต่เขาจะอยากเป็นคนเนรคุณ" เจียงฉูฉู่กัดริมฝีปากล่าง “ฟังที่แม่พูดเถอะ มันเป็นเพียงโอกาสเดียวที่จะบังคับให้เขารับปากที่จะมาขอแกแต่งงาน ต่อให้เขาจะโกรธแกในภายหลัง แต่พอแกสองคนได้อยู่ด้วยกัน แกก็ค่อยง้อเขาก็ได้แล้วนี่? ผู้ชายก็เป็นพวกมีคุณธรรมแบบนั้นแหละ พอแกควบคุมเขาได้แล้ว เขาก็คงจะไม่จำเรื่องที่แกไปบังคับเขาแล้วแหละ” เจียงฉูฉู่รู้สึกประทับใจมากกับสิ่งที่คุณแม่เจียงพูด และเธอก็เริ่มจินตนาการถึง

เมื่อก่อนเมื่อคุณแม่ฉินมีความคิดนี้ เธอมักจะรู้สึกผิดและรู้สึกว่าหัวใจของเธอมืดมนเกินไป แต่เธอคาดไม่ถึงว่ามันจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ ในเวลานี้ คุณพ่อฉินที่หนักแน่นมาโดยตลอดก็พูดว่า: "จริงๆแล้วลูกไม่จำเป็นต้องรู้สึกว่าเป็นหนี้เธอ นับตั้งแต่เธอช่วยชีวิตแก หลายปีมานี้ ตระกูลฉินของเราได้ทำอะไรตั้งมากมายให้พวกเขาอยู่เบื้องหลัง ไม่งั้นตระกูลเจียงคงจะไม่สามารถมาถึงจุดที่พวกเขาอยู่ในทุกๆวันนี้ได้เองหรอก พวกเขาคงล้มละลายและหายไปตั้งนานแล้ว” “ใช่แล้ว ครั้งก่อนที่ลุงเจียงรับออเดอร์มา บริษัทก็เกือบจะล้มละลาย แต่เป็นพ่อของลูกที่ช่วยพลิกสถานการณ์ให้ ตระกูลเจียงยังใช้ชื่อของตระกูลฉินในการทำเรื่องต่างๆมากมายลับหลัง ถึงสิ่งเหล่านี้จะไม่สามารถเอามาแลกกับชีวิตของลูกได้ แต่ตระกูลฉินของเราก็เมตตาต่อตระกูลเจียงอย่างถึงที่สุด ดังนั้นถ้าเราเสนอผลประโยชน์และพูดคุยกันดีๆ ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่สามารถตัดความสัมพันธ์ได้” คุณแม่ฉินพูดเสริม สำหรับพ่อแม่แล้ว ไม่ว่ายังไง ความคิดของลูกชายก็สำคัญที่สุด เมื่อพูดถึงตรงนี้ คุณแม่ฉินก็นึกอะไรขึ้นได้และแสดงสีหน้าที่เป็นกังวลออกมา “ถ้าเรื่องนี้ไม่เกิดขึ้น จริงๆฉูฉู่ก็เป็นคนดี

ในตอนแรกเธอคิดว่าการฆ่าตัวตายจะกระตุ้นความสงสารของฉินเย่ได้ คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะไม่ได้ผลเลยสักนิด เจียงฉูฉู่มองไปที่คุณแม่เจียงอย่างหดหู่ “แม่ แม่ไม่ได้บอกว่าวิธีนี้ใช้ได้ผลแน่นอนงั้นหรอ? แต่ตอนนี้ฉินเย่ไม่รับสายเลย เขาเกลียดหนูไปแล้วใช่ไหม? เขาไม่อยากเจอหนูอีกต่อไปแล้วใช่ไหม?” คุณแม่เจียงกัดริมฝีปากล่าง: "คิดไม่ถึงเลยว่าฉินเย่จะเป็นที่ใจแข็งขนาดนี้" "ทั้งหมดเป็นความผิดของแม่" เจียงฉูฉู่ร้องไห้ออกมาด้วยความน้อยใจ: "ถ้าแม่ไม่เสนอความคิดที่จะให้หนูวางยาเขา เรื่องระหว่างหนูกับเขาคงไม่เป็นแบบนี้ หนูก็คงยังอยู่ข้างๆเขาได้..." การที่เธอร้องไห้เสียใจทำให้คุณแม่เจียงรู้สึกหงุดหงิดมาก ถึงขั้นยังตำหนิฉูฉู่ด้วย เธอหรี่ตาลงและดุว่า: "ถ้าแกไม่ไม่ได้อยู่ในสภาพที่น่าสมเพชขนาดนั้น ฉันจะต้องถึงกับคิดอะไรแบบนี้ให้แกไหม? ทำไมแกไม่โทษตัวเองล่ะ? เขาเดินเข้ามาในกำมือของแกแล้วแท้ๆ แต่แกก็ยังปล่อยเขาหลุดมือไป แกมันไร้ประโยชน์เองแท้ๆแต่ดันมาโทษฉันว่ามีความคิดแย่ๆงั้นหรอ? แกเป็นแบบนี้ยังคิดอยากอยู่ข้างๆเขาอีกงั้นหรอ?” เมื่อได้ยินคำพูดดูถูกจากคุณแม่เจียง เจียงฉูฉู่ก็นึกถึงเมื่อคืนนี้ที่เธอได้นอนกับ

ในท้ายที่สุดเธอก็หมดสติไป ความทรงจำในอดีต ในขณะนี้กำลังแสดงอยู่ในหัวของเสิ่นหยินอู้เหมือนกับภาพยนตร์ที่ฉายอยู่ คำทรงจำเหล่านั้นที่เธอจำไม่ได้เลย ในตอนนี้กลับชัดเจนมากแม้แต่ในรายละเอียดเล็กๆ หลังจากที่เธอจำทุกอย่างได้ เสิ่นหยินอู้ก็หายใจแรงขึ้น เธอยื่นมือออกมากุมที่หน้าอกของเธอโดยไม่รู้ตัวและสูดหายใจเฮือกใหญ่ๆเข้าไป เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน?ที่แท้คนที่ช่วยฉินเย่ไว้ คือก็เธองั้นหรอ??? แล้วเจียงฉูฉู่ล่ะ? ตอนแรกไม่ได้บอกว่าเจียงฉูฉู่เป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตฉินเย่ไว้หรอ? แล้วทำไมเธอถึงมีความทรงจำนี้ล่ะ? เจียงฉูฉู่แอบอ้างสิทธิ์ในความดีความชอบของเธอ หรือว่าความทรงจำของเธอมีอะไรผิดพลาด แต่หากมีอะไรผิดพลาด ความทรงจำเหล่านี้จะเหมือนจริงเช่นนี้ได้อย่างไร? ในชั่วขณะหนึ่ง ความถี่ในการหายใจของเสิ่นหยินอู้ไม่สามารถลดลงได้เลย ประมาณสิบนาทีต่อมา เธอก็พลิกตัวและลุกขึ้นจากเตียง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและหาเบอร์ของฉินเย่เพื่อที่จะโทรหาเขา เธอกดโทรออกอย่างรวดเร็ว และเมื่อโทรติดแล้ว เสิ่นหยินอู้กลับเสียใจขึ้นมาและรีบกดวางสาย จากนั้นเธอก็เอื้อมมือไปกุมหน้าผากด้วยความรำคาญใจ เธอกำล

ขณะที่เสิ่นหยินอู้กำลังจะพูด ฉินเย่ก็ก้าวเข้ามาและปิดประตู และเขาก็ก้าวไปข้างหน้าอีกเล็กน้อย ทำให้เธอแทบจะตัวติดกับผนังกำแพงตรงโถงทางเข้า "คุณมีอะไรจะพูดกับผมหรอ?" เสียงของฉินเย่ต่ำและแหบแห้ง สายตาของเขาลึกซึ้งมาก เหมือนกับหมาป่าที่กำลังตามหาเหยื่อในค่ำคืนอันเงียบสงบเสิ่นหยินอู้: "..." เธอรู้สึกว่าเขาได้คืบจะเอาศอกอย่างบอกไม่ถูก ก่อนหน้าคืนก่อนหน้านี้ เขายังไม่กล้าทำแบบนี้กับเธอเลยและในตอนเช้าวันนี้ ก่อนออกจากบ้าน เขาก็จูบเธอที่หน้าผากอีก เมื่อคิดเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็เอื้อมมือออกไปผลักเขาออกไป "คุณทำอะไรเนี่ย? ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าฉันโทรผิด?" "ผมไม่เชื่อ" ฉินเย่ประสานนิ้วกับเธอและยับยั้งความวู่วามที่จะพูดอะไรเลี่ยนๆของตัวเอง: "คุณเป็นคนมีเหตุผลมาก ไม่มีทางโทรหาผมเพราะโทรผิดในเวลาแบบนี้หรอก" เสิ่นหยินอู้ชะงักไป “ดังนั้นการที่คุณโทรหาผม ก็คงมีเรื่องจะคุยกับผมแน่ๆ” เสียงของฉินเย่อ่อนโยนนุ่มนวลมาก: “คุณไม่อยากบอกผมทางโทรศัพท์ ผมก็เลยได้แต่ต้องมาหาคุณเอง” เขารู้จักเธอมาหลายปี เขาก็ยังเข้าใจเธอดีมาก เสิ่นหยินอู้มองไปที่เขาและเม้มริมฝีปาก แต่กลับไม่พูดอะไร ฉินเย่เ