All Chapters of คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: Chapter 711 - Chapter 720

หลังจากที่รู้ว่าเหตุใดฉินเย่จึงตัวร้อนไปทั้งตัวทั้งที่ไม่ได้ดื่มเหล้าและไม่มีไข้ เสิ่นหยินอู้ก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงไป อาจเป็นเพราะตกใจ ริมฝีปากของเธอจึงเปิดออกเล็กน้อย หลังจากนั้นครู่หนึ่งเธอก็กัดริมฝีปากล่างของเธอเบา ๆ “แล้วไงล่ะ? คุณก็รู้ว่าคุณกำลังตกอยู่ในสภาพนี้ คุณมาหาฉันทำไม?” คนที่กอดเธออยู่เงียบไปนาน จากนั้นจึงตอบเธอ "ผม.....ไม่รู้" เสียงของเขาดูเหมือนจะสับสนเล็กน้อย “นอกจากคุณ...ผมไม่รู้จะไปหาใคร” หลังจากพูดจบ เขาก็กอดเธอแน่นขึ้นอีก หลับตาแล้วซุกหัวไว้ที่คอของเธอ เขาแทบจะทนไม่ไหว การกอดเช่นนี้และกลิ่นอายของเธอทำให้เขารู้สึกสบายใจมากขึ้น อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าคนข้างๆเขาคือเธอ ไม่ใช่คนอื่น “คุณไม่รู้ว่าจะไปหาใคร ก็เลยมาหาฉันงั้นหรอ?” "ไม่ใช่……" เสียงของเขาฟังดูเหมือนเขาได้เสียความมีเหตุผลไปแล้ว และคำพูดของเขาก็ติดๆขัดๆ: "ผม... ผมแค่อยากจะ... มาหาคุณ" เสิ่นหยินอู้โกรธเล็กน้อยและทำอะไรไม่ถูก “คุณมาหาฉันจะไปมีประโยชน์อะไร? ด้วยความสัมพันธ์ของเรา คุณคิดว่าฉันจะช่วยคุณได้หรอ?” หลังจากพูดจบ เธอก็วางมือลงบนหน้าอกของฉินเย่แล้วผลักเขาออกไปอย่างแรง ฉิน

ใครจะรู้ว่าทันทีที่นิ้วที่วาววับของเสิ่นหยินอู้แตะกระดุมเม็ดแรกของเสื้อเชิ้ต อยู่ดีๆเธอก็ถูกเขาจับข้อมือเอาไว้ แรงนั้นเยอะมากและดุร้ายมาก เสิ่นหยินอู้เงยหน้าขึ้นไปสบตากับสายตาที่มืดมนและลึกล้ำของเขา ในห้องนั่งเล่นที่ไม่สว่างมากนัก ฉินเย่จ้องมองเธอเขม็งด้วยสายตาที่ดุร้ายเหมือนหมาป่า ราวกับว่า เขากำลังจะกระโจนเข้ามาหาเธอ เสิ่นหยินอู้ตกใจ ไม่รู้ว่าเขาตื่นตั้งแต่เมื่อไร ตื่นขึ้นมาก็ดีแล้ว จะได้ให้เขาเช็ดตัวเอง แต่... เขาดูผิดปกติมาก เขาคงไม่ได้สูญเสียความรู้สึกผิดชอบชั่วดีไปใช่ไหม? แม้ว่าเธอจะไม่เคยลอง แต่เธอก็เคยได้ยินมาว่าของบางอย่างถ้าโดนเข้าไปก็อาจจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ถ้าหาก... เสิ่นหยินอู้ไม่สามารถคิดอะไรได้มาก เพราะเธอรู้สึกว่าแรงที่ข้อมือของเธอแรงขึ้น และลมหายใจของฉินเย่ก็หนักหน่วงขึ้น สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอพยายามดึงมือกลับพร้อมพูดว่า: "ผ้าเช็ดตัวอยู่ข้างๆ ในเมื่อตื่นแล้ว งั้นคุณก็เช็ดเอง...อ๊ะ..." เสิ่นหยินอู้ยังไม่ทันจะพูดจบประโยค เธออุทานด้วยความตกใจ เธอถูกฉินเย่ดึงไปตรงหน้าเขา จากนั้นฉินเย่ก็กดลงบนโซฟาในเสี้ยววินาที ลมหายใจที่ชัดเจนของชายคน

"อะไรนะ?" เสียงน้ำไหลดังไปทั่วห้อง และเสียงของฉินเย่ก็เบามาก ดังนั้นในขณะนั้นเสิ่นหยินอู้จึงได้ยินสิ่งที่เขาพูดไม่ชัดเจนนัก เธอทำได้เพียงนั่งลงไปแล้วถามเขาอีกครั้ง “เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ?” ฉินเย่มองเธอดวงตาสีดำเข้มของเขา “เอาเสื้อผ้ามาจากไหน?” เธอไม่มีผู้ชายในครอบครัว แล้วเธอจะไปเอาเสื้อผ้าผู้ชายมาจากที่ไหน? ครั้งนี้ เสิ่นหยินอู้ได้ยินชัดเจน เธอชะงักไป แต่ยังไม่ทันที่เธอจะตอบ เธอก็ได้ยินฉินเย่พูดด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด: "ถ้าเป็นของคนอื่น ผมไม่ใส่" เสิ่นหยินอู้: "..." เมื่อดูจากสีหน้าและน้ำเสียงของเขา หรือว่าเขาจะคิดว่าชุดนั้นเป็นของคนอื่น? ก็เลยจะไม่ใส่งั้นเหรอ? หลังจากได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็หัวเราะเยาะต่อหน้าเขา "ได้ ถ้าคุณจะไม่ใส่ งั้นคุณก็นั่งอยู่ตรงนี้แหละ ฉันไม่มานั่งเอาใจคุณหรอกนะ ฉันจะออกไปโทรหาผู้ช่วยของคุณ ให้เขามาพาคุณกลับไป” เขามาที่นี่ในกลางดึกและมารบกวนเธอตั้งนาน เธอไม่ได้นอนด้วยซ้ำ และตอนนี้เขายังทำเช่นนี้ต่อหน้าเธองั้นเหรอ? เธอไม่ยอมหรอก! หลังจากพูดจบ เสิ่นหยินอู้ก็หันหลังและกำลังเดินออกไป หลังจากก้าวออกไปหนึ่งก้าว เธอก็รู้สึกถึงแรงดึงที่ชา

เมื่อกลับมาที่ห้องของตัวเอง ทุกอย่างถึงสงบลงก่อนหน้านี้ตอนที่เธอรอเขา เธอยังงีบหลับได้ แต่ตอนนี้เขาไม่เป็นอะไรแล้ว กลับเป็นเธอที่ใจไม่สงบเลยเสิ่นหยินอู้นอนอยู่บนเตียง ทั้งๆ ที่ตอนนี้ควรจะนอนหลับ แต่เธอกลับอดไม่ได้ที่จะนึกทบทวนเรื่องราวของวันนี้
เขาถูกเจียงฉู่ฉู่วางยา แล้วก็วิ่งมาที่นี่ แสดงว่าเขาไม่ต้องการมีอะไรกับเจียงฉู่ฉู่
เรื่องนี้ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอคงไม่เชื่อ เพราะก่อนหน้านี้เขาเคยขอหย่ากับเธอเพื่อเจียงฉู่ฉู่ ถึงแม้จะเป็นการแต่งงานหลอกๆ แต่ตอนนั้นเขาก็แสดงออกชัดเจนว่าหัวใจเขาอยู่กับเจียงฉู่ฉู่
แต่ทำไมระหว่างเขากับเจียงฉู่ฉู่ถึงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย?
เหตุผลที่เสิ่นหยินอู้คิดแบบนี้ ก็เพราะว่าถ้าหากเขากับเจียงฉู่ฉู่มีอะไรกันจริงๆ เจียงฉู่ฉู่ก็คงไม่ถูกบีบให้ทำร้ายเขาตอนแรกเธอคิดจะทบทวนความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาให้ชัดเจน แต่ยิ่งคิดกลับยิ่งไม่เข้าใจฉินเย่
ตามเหตุผล เขาควรจะชอบเจียงฉู่ฉู่ แถมเธอยังเป็นคนช่วยชีวิตเขา แต่ทำไมเขากับเธอถึงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย เรื่องนี้แปลกมากแต่กลับกลายเป็นว่า...... ทั้งๆ ที่พวกเขาบอกว่าแต่งงานกันแบบหลอกๆ แต่ทั้งคู่กลับ......เสิ่นหยินอู้พล

เสิ่นหยินอู้คิดว่าตัวเองฟังผิดไปคำพูดก่อนหน้านั้นพอเข้าใจได้ แต่คำพูดหลังจากนั้น เขามีความคิดแบบไหนถึงได้พูดออกมา?"เข้ามานอนในห้องฉัน? คุณรู้ตัวเองว่ากำลังพูดอะไรอยู่หรือเปล่า?"เสิ่นหยินอู้มองเขาอย่างหมดคำพูด "คุณคิดหรอว่าฉันเซ็นสัญญานั้นแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างเราจะกลับไปเหมือนเดิม?""ไม่ใช่" ฉินเย่ก้มหน้าลง พูดด้วยเสียงเบาๆ "ก็แค่โดนน้ำเย็นมานาน อากาศข้างนอกมันหนาว"
"ถ้าหนาวก็ห่มผ้าห่มสิ?"
พูดจบ เสิ่นหยินอู้ก็หันไปเปิดตู้ ตั้งใจจะหยิบผ้าห่มอีกผืนให้เขา แต่เมื่อเปิดตู้ก็พบว่ามันว่างเปล่าเพื่อป้องกันเหตุการณ์ไม่คาดคิด เธอจึงเตรียมผ้าห่มไว้เพียงแค่ผืนเดียว ซึ่งผ้าห่มผืนนั้นเธอได้ให้ฉินเย่ไปแล้ว ถ้าผ้าห่มนั้นยังไม่พออีกล่ะก็......
เสิ่นหยินอู้จึงหันกลับมาอย่างไม่พอใจ แล้วส่งผ้าห่มของตัวเองให้เขา"นี่ เอาไป ผ้าห่มสองผืนน่าจะพอแล้วนะ? ตอนนี้จะตีสามแล้ว ถ้าคุณยังมารบกวนฉันอีก ฉันจะไล่คุณออกไป"
ฉินเย่มองดูเธอที่อุ้มผ้าห่มออกมาจากเตียงของเธอเอง จึงไม่ได้รับไว้
"ไม่ต้องแล้ว แค่นี้ก็พอ"
พูดจบ เขาก็หันหลังเดินออกไป
เสิ่นหยินอู้"......"ไม่เอาก็ไม่ต้องเอา!
เธอไม่อยากยุ่