บททั้งหมดของ คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: บทที่ 751 - บทที่ 760

เธอต้องการปฏิเสธเขาใช่ไหม? เขามาช้าไปเหรอ? หลังจากนั้นไม่นาน เสิ่นหยินอู้ก็เงยหน้าขึ้นและยิ้มออกมา “ไม่มีอะไรที่ไม่สะดวกหรอก ขอบคุณที่นายยังให้ฉันอยู่ในฐานะเพื่อนต่อได้นะ แน่นอนว่าได้อยู่แล้ว” เสิ่นหยินอู้คิดเมื่อครู่นี้ว่า ถ้าหากฉินเย่จะจัดการกับปัญหา เขาอาจจะไม่สามารถจัดการมันได้รวดเร็วขนาดนั้น และเธอก็แค่จะพาลูกๆออกไปเล่น คงจะกลับมาในไม่ช้า ต่อให้เขาจะมาหาเธอที่บ้าน ถ้าหากเธอไม่อยู่ เขาก็จะโทรหาเธอถึงตอนนั้นเธอค่อยอธิบายให้เขาทราบก็พอ หลังจากคิดแบบนี้ เสิ่นหยินอู้ก็ยอมรับคำเชิญของโม่ไป๋ เมื่อเห็นว่าเธอตกลง โม่ไป๋ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วถามว่า "เหนียนเหนียนกับเหมิงเหมิงล่ะ? ไม่ได้เจอตั้งนาน เด็กน้อยสองคนนั้นคิดถึงผมบ้างหรือเปล่า?" เนื่องจากทั้งสองคนกลับมามีสถานะเป็นเพื่อนกันแล้ว เสิ่นหยินอู้จึงรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น เมื่อได้ยินเขาถามเช่นนี้ เธอจึงยิ้มและพูดว่า "คำถามนี้ นายรอถามพวกเขาด้วยตัวเองดีกว่า คงจะเซอร์ไพรส์มากกว่า" ภายใต้แสงแดดยามเช้า รอยยิ้มของเสิ่นหยินอู้เป็นประกาย แสงในดวงตาของเธอส่องประกายราวกับเศษฝุ่นดวงดาวที่แตกออกมา มันสวยงามมากจนแทบจะละสายตาไปไม

“ไม่มีอะไรหรอก รอเขาคุยเสร็จ เราก็ออกเดินทางได้แล้ว” ทันทีที่เขาพูดจบ ผู้ช่วยเฉินก็วางสายและขึ้นมาบนรถ เสิ่นหยินอู้ก็ไม่พูดอะไรอีก อย่างไรก็ตาม หลังจากขับรถออกไปได้ไม่ถึงสิบนาที เด็กน้อบสองคนที่นั่งเกาะอยู่ข้างๆเธอก็เริ่มนั่งไม่เป็นสุข พวกเขาเกาะเธออย่างสะลึมสะลือและขยี้ตา “หม่ามี๊คะ เหมิงเหมิงง่วง...” เสิ่นหยินอู้ลดสายตาลงและบีบแก้มเนียนๆของเธอ “หมูน้อยจอมขี้เกียจ เพิ่งตื่นไม่ใช่เหรอ? ทำไมง่วงแล้วล่ะ?” เหมิงเหมิงส่ายหัว เป็นการบอกว่าเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เสิ่นหยินอู้ที่เห็นดังนั้นก็หัวใจละลาย เธอตบขาของเธอแล้วพูดว่า "ถ้างั้นก็นอนเถอะ" "ผมจัดการเอง" บังเอิญที่ในเวลานี้ โม่ไป๋ก็เอื้อมมือมาอุ้มเสิ่นเหมิงเหมิงไป: "เด็กน้อยทั้งสองขึ้นรถปุ๊บก็ง่วงเลย ไม่แน่ว่าอีกเดี๋ยวเหนียนเหนียนก็อาจจะหลับด้วย ผมจะอุ้มเหมิงเหมิงไว้" เสิ่นหยินอู้มองดูเสิ่นซือเหนียนที่มีท่าทางง่วงเหงาหาวนอน เธอคิดว่ามันก็มีเหตุผล จึงพยักหน้า "ได้" ทันทีที่เหมิงเหมิงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของโม่ไป๋ เธอก็หลับไปอย่างรวดเร็วในอ้อมแขนของเขาและถึงกับกรนขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อเห็นเธอในสภาพนี้ เสิ่นหยินอู้ก็อดไม่ได

ผู้ช่วยเฉินอุ้มเสิ่นเหมิงเหมิงกลับไปที่อ้อมแขนของโม่ไป๋แล้วพูดว่า "ประธานโม่" โม่ไป๋รับเสิ่นเหมิงเหมิงมาอย่างระมัดระวัง จัดท่าทางของเด็กน้อยทั้งสองให้ดีเพื่อนอนหลับได้อย่างสบาย และถามว่า "อีกนานแค่ไหนกว่าจะถึง?" “น่าจะอีกประมาณยี่สิบนาที เฮลิคอปเตอร์ก็จะมารับเราไปยังสถานที่ที่จะออกเดินทาง กระบวนการทั้งหมดน่าจะต้องใช้เวลาอีกประมาณหนึ่งชั่วโมงเศษๆ” เมื่อพูดเช่นนี้ ผู้ช่วยเฉินก็มองไปที่เสิ่นหยินอู้กับลูกๆด้วยความลังเล “พวกคุณหนูเสิ่น จะตื่นขึ้นมาระหว่างทางหรือเปล่าครับ?” หลังจากได้ยินเช่นนั้น โม่ไป๋ก็พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย: "น่าจะไม่ ต่อให้ตื่นขึ้นมา มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปหรอก" ผู้ช่วยเฉินมองไปที่เสิ่นหยินอู้และพูดด้วยความลังเลว่า: "ประธานโม่ ของสำหรับปิกนิกเตรียมพร้อมไว้หมดแล้วจริงๆครับ... " “อืม” โม่ไป๋ตอบรับอย่างเฉยชา ไม่มีปฏิกิริยาพิเศษใดๆ “ผมหมายความว่า ถ้าเรารีบไปก็ยังทันอยู่ พอคุณหนูเสิ่นกับเด็กๆตื่นขึ้น พวกเขาจะแค่คิดว่าพวกเขาเหนื่อยมากจนหลับไป และจะไม่สงสัยอะไร” หลังจากได้ยินเช่นนั้น ในที่สุดโม่ไป๋ก็หันไปมองเขา “ผู้ช่วยเฉิน คุณอยากจะพูดอะไรกันแน่?” ผู้ช่วยเฉ

“ความชอบของนาย ก็คือการใช้ความไว้ใจของฉันกับลูกๆที่มีให้นายมาทำให้เราสลบเพื่อบังคับให้เราขึ้นมาบนเครื่องบิน นี่เป็นสิ่งที่นายทำกับคนที่นายชอบงั้นหรอ?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น สายตาของโม่ไป๋ก็เศร้าโศกเล็กน้อย “ขอโทษ ผมก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่หยินอู้ ผมใช้เวลามาห้าปี แต่เธอก็ยังไม่ยอมรับผม ผมก็ไม่มีทางเลือก ก็เลยทำได้แค่เลือกทางเลือกสุดท้ายนี้ อย่าโทษผมเลย” หากยังพูดต่อ มันก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ตอนนี้เธออยู่บนเครื่องบินแล้ว จะระเบิดอารมณ์เป็นบ้าไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ยิ่งไปกว่านั้น เธอก็ไม่ใช่คนที่มีนิสัยเช่นนี้ เสิ่นหยินอู้สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า: "ฉันไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าจะถึงจุดหมายปลายทาง ในช่วงเวลานี้ นายลองไปคิดดูใหม่ได้ ถ้านายเปลี่ยนใจแล้วส่งเรากลับไปยังประเทศจีนอย่างปลอดภัย ฉันก็ยังทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นได้อยู่” หลังจากพูดจบ เสิ่นหยินอู้ก็ไม่พูดอะไรกับเขาอีก เธอเลือกที่นั่งที่หนึ่งแล้วนั่งลง หลับตาด้วยความเหนื่อยล้า ฤทธิ์ของยายังคงหลงเหลืออยู่ในร่างกายของเธอ ตอนนี้เธอยังคงเหนื่อยมาก เมื่อหลับตาลงก็เริ่มรู้สึกง่วงนอน อย่างไรก็ตาม หัวใจและส

ไม่ต้องพูดถึงว่าจะพาลูกๆทั้งสองคนไปด้วยเลย ต่อให้จะมีแค่เธอคนเดียว เธอก็ไม่สามารถหนีไปไหนได้เลยยิ่งไปกว่านั้น โทรศัพท์มือถือของเธอยังอยู่กับโม่ไป๋ และการที่เขากล้าพาเธอมาถึงที่นี่ เขาคงเจอเอกสารทั้งหมดของเธอแล้ว ไม่รู้ว่าเขาทำได้อย่างไรกันแน่ หรือว่าเขาเข้าไปในห้องเพื่อหามันในเธอขณะที่เธอกำลังทำอาหารอยู่? เสิ่นหยินอู้คิดด้วยความเศร้าหมอง ดังนั้น ทันทีที่โม่ไป๋เดินเข้ามาหาเธอ เสิ่นหยินอู้ก็พูดว่า "โทรศัพท์มือถือของฉันล่ะ?" เพราะกลัวว่าเขาจะกลับคำและไม่คืนให้ เสิ่นหยินอู้จึงชิงพูดก่อนว่า: "ก่อนหน้านี้นายบอกฉันว่านายจะคืนโทรศัพท์ให้ฉันหลังจากลงจากเครื่องบินสินะ?" "อืม" โม่ไป๋ไม่ผิดสัญญา เขาหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้เธอ เมื่อได้โทรศัพท์มา เสิ่นหยินอู้ก็คิดว่าเธอคิดมากไปเอง เขายอมที่จะคืนโทรศัพท์ให้เธอสินะ? อาจเป็นเพราะสิ่งที่เธอพูดบนเครื่องบินได้ผลงั้นเหรอ? แต่เขาคิดได้เพียงนิดเดียวเท่านั้นเองเหรอ? แต่หลังจากที่เสิ่นหยินอู้เปิดโทรศัพท์ขึ้นอีกครั้ง เธอก็พบว่ามีสิ่งที่ผิดปกติ ซิมที่อยู่ในโทรศัพท์ของเธอตอนนี้ไม่ใช่อันเดิม ซิมอันเก่าได้ถูกเปลี่ยนออกไปแล้ว ซิมท