All Chapters of คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: Chapter 771 - Chapter 780

จนกระทั่งก่อนขึ้นเครื่อง โจวชวงชวงก็ยังโทรหาฉินเย่ไม่ติดเลย “ฉันหมดคำจะพูดจริงๆ หยินอู้ชอบผู้ชายแบบนี้ไปได้ยังไง แล้วยังมาให้ฉันช่วยบอกเขา ฉันว่าถ้าเธอกับโม่ไป๋คบด้วยกัน อย่างน้อยโม่ไป๋คงไม่มีทางที่จะไม่รับโทรศัพท์” เนื่องจากในตอนนี้หยินอู้ตกอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นอันตราย อารมณ์ของโจวชวงชวงจึงซับซ้อนเป็นพิเศษ ในขณะที่โทรหาฉินเย่ เนื่องจากอีกฝ่ายไม่รับสายเลย ในตอนนี้ชวงชวงจึงแทบจะอยากดุด่าฉินเย่แบบสาดเสียเทเสีย ถึงขั้นคิดว่าเขาไม่คู่ควรกับหยินอู้ เผยจ้าวเหิงที่ทำงานด้วยกันกับเธอมาหลายปีไม่เคยเห็นเธอสติแตกขนาดนี้มาก่อน “ใจเย็นๆลงหน่อยได้ไหม อาจจะมีเหตุผลที่เขาไม่รับสาย” “เหตุผลอะไรล่ะ? โทรไปตั้งหลายครั้งแต่ไม่มีใครรับสาย ถึงจะยุ่งแค่ไหนแต่ก็คงไม่ถึงขั้นรับสายไม่ได้เลยสักครั้งเดียวหรอกนะ ผู้ชายแบบนี้เชื่อถือไม่ได้ ไม่ว่าเขาจะมีเหตุผลอะไรก็ตาม ถ้าฉันเจอหยินอู้ ฉันจะบอกเธอ”ริมฝีปากบางของเผยจ้าวเหิงขยับ เขาคิดจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในที่สุดก็ล้มเลิกความคิดนั้น ในขณะนี้ เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดอะไร ท้ายที่สุดแล้ว คนที่ตกอยู่ในอันตรายก็เป็นถึงเพื่อนรักของเธอ ไม่ว่าเขาจะสงสารแค่ไหน เขา

หลังจากที่เสิ่นหยินอู้เป่าผมเสร็จแล้ว เธอก็นอนพักผ่อน อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยาในร่างกายเธอยังไม่หมด เมื่อเธอนอนลงจึงผลอยหลับไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอได้สติ เธอก็ได้ยินบทสนทนาเล็กๆน้อยๆดังมาจากด้านนอก “ประธานโม่ คุณหนูเสิ่นยังไม่ตื่นเหรอครับ?” "อืม" “แต่รถของเราพร้อมแล้ว เราต้องออกเดินทางกันแล้วนะครับ” โม่ไป๋มองไปยังประตูห้องที่ปิดอยู่และเม้มริมฝีปากบาง: "เธอเหนื่อย ให้เธอนอนอีกสักพักเถอะ" “แต่ประธานโม่…” ผู้ช่วยเฉินดูเหมือนลังเลเล็กน้อย แต่จู่ๆเสียงของโม่ไป๋กลับเย็นชาขึ้นมา “ผมบอกว่าให้เธอนอนอีกสักพัก ไม่เข้าใจเหรอ? ต้องให้ผมพูดซ้ำไหม?” จู่ๆเขาก็โมโห ผู้ช่วยเฉินก็คาดไม่ถึงเหมือนกัน เขาจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก และทำได้เพียงพยักหน้า "เข้าใจแล้วครับ" ผู้ช่วยเฉินเดินออกไป พูดกับคนที่อยู่ข้างนอกไม่กี่ประโยค จากนั้นจึงเฝ้าอยู่ด้านนอก ในความเป็นจริง เขาต้องการจะเตือนโม่ไป๋ว่าพวกเขาอยู่ที่นี่นานเกินไปแล้ว และคุณหนูเสิ่นก็ได้พบกับคนอื่นในระหว่างนี้ คนเหล่านั้นไม่ใช่คนของพวกเขา ซึ่งมันควบคุมได้ยาก ถ้าเกิดปัญหาใหญ่ขึ้น มันจะจัดการยาก แม้ว่าเขาจะคิดว่าโม่ไป๋บ้า แต่เรื่องทุกอย่

หลังจากที่เสิ่นหยินอู้พาเด็กน้อยสองคนกลับเข้าไปในห้อง เธอก็ล็อคประตูห้อง เธอรู้ดีว่าเธอคงจะไม่สามารถอยู่ที่นี่ต่อได้เป็นเวลานาน เมื่อเห็นวิธีที่ผู้ช่วยเฉินทำเมื่อครู่นี้ เรื่องซิมการ์ดคงแดงขึ้นมาแล้ว แต่แค่เขายังไม่ได้พูดออกมาให้ชัดเจนก็เท่านั้น แต่หลังจากผ่านปัญหาเมื่อครู่นี้มา เด็กน้อยทั้งสองก็ตื่นขึ้นแล้ว พวกเขาขยี้ตาแล้วมองเธอ “หม่ามี๊ เมื่อกี้พวกหม่ามี๊คุยอะไรกันหรอคะ?” เสิ่นหยินอู้ลูบหัวของเธอเบาๆ : "ตื่นแล้วเหรอ? หิวไหม อีกเดี๋ยวลุงโม่ไป๋มา เราค่อยให้เขาช่วยหาร้านไอศกรีมแบบที่มีที่จีนให้นะ โอเคไหม?" ในตอนแรกพวกเขาทั้งสองไม่ได้คิดถึงไอศกรีม แต่เมื่อเสิ่นหยินอู้พูดถึงมันขึ้นมา ความตะกละในท้องของเด็กน้อยก็ถูกกระตุ้นขึ้นมาในทันที "ได้ค่า" ไม่นานหลังจากที่เธอพูดจบ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น “หยินอู้” เสียงของโม่ไป๋ดังขึ้นจากที่ด้านนอกประตู จากนั้นเขาก็เปิดประตูและเดินเข้ามา “ลุงโม่ไป๋” เนื่องจากเธอยังคงคิดถึงเรื่องการกิน เสิ่นเหมิงเหมิงจึงประจบประแจงเป็นพิเศษ ทันทีที่เธอเห็นโม่ไป๋ เธอก็อ้าแขนออกเพื่อจะกอดเขาทันที โม่ไป๋ก้าวไปข้างหน้าและอุ้มเธอขึ้นมาในอ้อมแขนของเข

ทุกคนต่างก็ยืนนิ่งไม่ไปไหนอยู่ที่หน้าประตูเป็นเวลาหลายนาที ที่จริงแล้วผู้ช่วยเฉินกังวลว่าเสิ่นหยินอู้จะต่อต้านอีก อย่างไรเสีย...หากเขาขวางเธอไว้อีก คนที่จะได้รับบาดเจ็บก็จะมีแต่พวกเขาเท่านั้น พวกเขาทำได้เพียงขวางเธอไว้ แต่พวกเขาไม่สามารถทำร้ายเธอได้ โชคดีที่เสิ่นหยินอู้ไม่ใช่ผู้หญิงวิปลาสเช่นนั้น ไม่เช่นนั้นถ้าเธออาละวาดใส่พวกเขา พวกเขาอาจได้รับบาดเจ็บมากมายหลายที่ ผู้ช่วยเฉินมองไปที่เสิ่นหยินอู้อย่างช่วยไม่ได้ และพูดเชิงโน้มน้าว: "คุณหนูเสิ่น ไม่มีแย่ที่จะตามประธานโม่ไป คุณน่าจะได้เห็นอย่างชัดเจนแล้วในช่วงห้าปีที่ผ่านมาว่าประธานโม่มีเพียงแค่คุณคนเดียวที่อยู่ในใจและสายตาของเขา เขาจะไม่มีทางไปชอบคนอื่น และจะปฏิบัติต่อคุณอย่างดีในไปตลอดชีวิต” “แล้วไงล่ะ? เพราะเขาดีกับฉัน ฉันเลยต้องเลือกเขาเหรอ? แล้วอิสระของฉันล่ะ?” “สรุปแล้ว ตอนนี้คุณควรจะคิดดูให้รอบคอบกว่านี้ ผมรู้จักประธานโม่ดี สิ่งที่เขาตัดสินใจไปแล้วจะไม่เปลี่ยนไปง่ายๆ ถ้าคุณยังสร้างปัญหาอีก มันจะยิ่งเป็นการกระตุ้นประธานโม่” หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปที่คนสองคนที่มีสีหน้าเรียบเฉยซึ่งอยู่ข้างๆ จากนั้นก็เข้าไปใกล้ๆเสิ่นหยิน

การเดินทางครึ่งแรกราบรื่นดีมาก แต่หลังจากนั้นถนนหนทางก็เริ่มเป็นหลุมเป็นบ่อและคดเคี้ยวขึ้น ในตอนแรกเสิ่นหยินอู้ยังพอทนได้ แต่หลังจากผ่านไปสิบนาที เธอก็รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย เหนียนเหนียนซบอยู่ในอ้อมแขนของเธอ เห็นได้ชัดว่าเขาก็รู้สึกไม่ค่อยดีเช่นกัน แม้ว่าเสิ่นหยินอู้จะรู้สึกไม่ค่อยสบาย แต่ธอก็ยังดูแลเหนียนเหนียนโดยการนวดขมับให้ พร้อมกับถามด้วยเสียงนุ่มๆว่า "รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม?" อย่างไรก็ตาม เหนียนเหนียนทรมานมากจนพูดไม่ออก เสิ่นหยินอู้ทำได้เพียงพูดกับคนที่อยู่ด้านหน้า: "คุณช่วยขับช้าลงหน่อยได้ไหม ลูกของฉันรู้สึกไม่ดีมากๆ" เนื่องจากพวกเขากำลังรีบ ถึงแม้ถนนจะเป็นหลุมเป็นบ่อ แต่ความเร็วของรถก็ไม่สามารถช้าลงได้มากนัก พวกเขาเสียเวลาไปมาก ผู้ช่วยเฉินก็เป็นกังวลกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ แต่เมื่อหันกลับไปเห็นเด็กน้อยขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเสิ่นหยินอู้ และเสิ่นหยินอู้ก็อยู่ในสภาพที่หน้าซีดเผือกแต่กลับยังพยายามฝืนอดทนไว้ เขาจึงขอให้คนขับชะลอความเร็วรถลง หลังจากที่รถชะลอความเร็วลง รถก็ขับได้อย่างราบรื่นมากขึ้น สถานการณ์จึงดีขึ้นเล็กน้อย เสิ่นหยินอู้อดทนกับความรู้สึกคลื่นไส้ที่โถ