เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 775
บทที่เกี่ยวข้อง
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 776
โม่ไป๋ยืนอยู่เงียบๆ อาจเป็นเพราะสามารถรับรู้ได้ถึงอารมณ์ของเสิ่นหยินอู้ที่คิดจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างตรงไปตรงมากับเขา เขาเม้มริมฝีปากบางเล็กน้อยแล้วมองเสิ่นหยินอู้ด้วยสายตาที่หมดหวังเป็นอย่างมาก “แล้วถ้าไม่ส่งกลับไปล่ะ?” เสิ่นหยินอู้กระตุกริมฝีปากด้วยความเย้ยหยัน: "ถ้าไม่ งั้นจากนี้ไปเราก็ไม่ใช่เพื่อนกันอีก แล้วก็... นายจะทำให้เด็กๆทั้งสองผิดหวัง" เสิ่นซือเหนียนค่อนข้างเข้าใจอะไรง่าย เขาเพียงได้ยินเสิ่นหยินอู้พูด แล้วก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มอีก แต่เหมิงเหมิงสดใสอยู่ไม่นิ่ง และยังขี้สงสัยเป็นอย่างมาก หลังจากได้ยินเธอพูดเช่นนี้ สมองเล็กๆของเธอก็เต็มไปด้วยความสงสัย “ลุงโม่ไป๋ทะเลาะกับหม่ามี๊เหรอคะ? อย่าทะเลาะกันสิคะ เหมิงเหมิงกลัว” เสียงที่นุ่มนวลของเด็กสาวตัวเล็กๆแทรกซึมเข้าไปในก้นบึ้งหัวใจของโม่ไป๋ราวกับสายไหม ความดื้อรั้นในส่วนลึกของจิตใจโม่ไป๋ก็อ่อนลงเล็กน้อย “วางเหมิงเหมิงลงแล้วให้เธอกลับมาหาฉัน” ในขณะที่โม่ไป๋กำลังจะปลอบเด็กสาวตัวน้อย จู่ๆเสิ่นหยินอู้กลับเรียกร้องความต้องการของเธอจากโม่ไป๋ ในขณะนี้ มือของโม่ไป๋ยังคงวางอยู่บนหลังของเด็กสาวตัวน้อย เขาพูดเบาๆว่า : "หยิ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 777
ทุกคนต่างก็ยืนนิ่งไม่ไปไหนอยู่ที่หน้าประตูเป็นเวลาหลายนาที ที่จริงแล้วผู้ช่วยเฉินกังวลว่าเสิ่นหยินอู้จะต่อต้านอีก อย่างไรเสีย...หากเขาขวางเธอไว้อีก คนที่จะได้รับบาดเจ็บก็จะมีแต่พวกเขาเท่านั้น พวกเขาทำได้เพียงขวางเธอไว้ แต่พวกเขาไม่สามารถทำร้ายเธอได้ โชคดีที่เสิ่นหยินอู้ไม่ใช่ผู้หญิงวิปลาสเช่นนั้น ไม่เช่นนั้นถ้าเธออาละวาดใส่พวกเขา พวกเขาอาจได้รับบาดเจ็บมากมายหลายที่ ผู้ช่วยเฉินมองไปที่เสิ่นหยินอู้อย่างช่วยไม่ได้ และพูดเชิงโน้มน้าว: "คุณหนูเสิ่น ไม่มีแย่ที่จะตามประธานโม่ไป คุณน่าจะได้เห็นอย่างชัดเจนแล้วในช่วงห้าปีที่ผ่านมาว่าประธานโม่มีเพียงแค่คุณคนเดียวที่อยู่ในใจและสายตาของเขา เขาจะไม่มีทางไปชอบคนอื่น และจะปฏิบัติต่อคุณอย่างดีในไปตลอดชีวิต” “แล้วไงล่ะ? เพราะเขาดีกับฉัน ฉันเลยต้องเลือกเขาเหรอ? แล้วอิสระของฉันล่ะ?” “สรุปแล้ว ตอนนี้คุณควรจะคิดดูให้รอบคอบกว่านี้ ผมรู้จักประธานโม่ดี สิ่งที่เขาตัดสินใจไปแล้วจะไม่เปลี่ยนไปง่ายๆ ถ้าคุณยังสร้างปัญหาอีก มันจะยิ่งเป็นการกระตุ้นประธานโม่” หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปที่คนสองคนที่มีสีหน้าเรียบเฉยซึ่งอยู่ข้างๆ จากนั้นก็เข้าไปใกล้ๆเสิ่นหยิน
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 778
ผู้ช่วยเฉินพูดด้วยเสียงเบาๆว่า : "คุณหนูเสิ่น เมื่อกี้ผมติดต่อประธานโม่ได้แล้ว เขาพาเหมิงเหมิงไปซื้อไอศกรีมเสร็จแล้ว ตอนนี้กำลังเดินทางไปยังจุดหมายปลายทางของเรา ถ้าเราออกเดินทางตอนนี้ เราน่าจะถึงช้ากว่าเขาประมาณสิบนาที ” ขอความช่วยเหลือจากโลกภายนอกไปแล้วแท้ๆ แต่สุดท้ายกลับยื้อเวลาไว้ไม่ได้ ก่อนหน้านี้เหมิงเหมิงยังอยู่กับเธออยู่เลย แต่เพราะความประมาทเลิ่นเล่อของเธอทำให้เธอต้องเสียเหมิงเหมิงไป เสิ่นหยินอู้โทษตัวเองอย่างหนักอยู่ในใจ หากตอนนั้นเธอไม่ยินยอมให้ซื้อไอศกรีมก็คงจะไม่มีปัญหาเกิดขึ้น “คุณหนูเสิ่น” ผู้ช่วยเฉินยังคงรอเธออยู่ เมื่อเขาเห็นว่าเธอจมอยู่ในภวังค์ ไม่ตอบเขากลับ เขาจึงเร่งเธอ: "เราต้องไปแล้วครับ ถ้าช้ากว่านี้เราจะตามประธานโม่ไปไม่ทัน" เสิ่นหยินอู้ได้สติกลับคืนมาอีกครั้งและพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร “เข้าใจแล้ว ฉันขอไปเก็บของก่อน” “ได้ครับ งั้นเราจะไปรอคุณหนูเสิ่นที่ด้านนอก ไม่เกินห้านาทีนะครับ” หลังจากที่ผู้ช่วยเฉินออกไปแล้ว เสิ่นหยินอู้ก็พาเสิ่นซือเหนียนกลับมาที่ห้องเพื่อเก็บของ จากนั้นเมื่อนึกอะไรขึ้นได้ เธอก็หยิบเสื้อผ้าตัวหนึ่งออกจากกระเป๋าเดินทางมาแขวนไว้
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 779
การเดินทางครึ่งแรกราบรื่นดีมาก แต่หลังจากนั้นถนนหนทางก็เริ่มเป็นหลุมเป็นบ่อและคดเคี้ยวขึ้น ในตอนแรกเสิ่นหยินอู้ยังพอทนได้ แต่หลังจากผ่านไปสิบนาที เธอก็รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย เหนียนเหนียนซบอยู่ในอ้อมแขนของเธอ เห็นได้ชัดว่าเขาก็รู้สึกไม่ค่อยดีเช่นกัน แม้ว่าเสิ่นหยินอู้จะรู้สึกไม่ค่อยสบาย แต่ธอก็ยังดูแลเหนียนเหนียนโดยการนวดขมับให้ พร้อมกับถามด้วยเสียงนุ่มๆว่า "รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม?" อย่างไรก็ตาม เหนียนเหนียนทรมานมากจนพูดไม่ออก เสิ่นหยินอู้ทำได้เพียงพูดกับคนที่อยู่ด้านหน้า: "คุณช่วยขับช้าลงหน่อยได้ไหม ลูกของฉันรู้สึกไม่ดีมากๆ" เนื่องจากพวกเขากำลังรีบ ถึงแม้ถนนจะเป็นหลุมเป็นบ่อ แต่ความเร็วของรถก็ไม่สามารถช้าลงได้มากนัก พวกเขาเสียเวลาไปมาก ผู้ช่วยเฉินก็เป็นกังวลกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ แต่เมื่อหันกลับไปเห็นเด็กน้อยขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเสิ่นหยินอู้ และเสิ่นหยินอู้ก็อยู่ในสภาพที่หน้าซีดเผือกแต่กลับยังพยายามฝืนอดทนไว้ เขาจึงขอให้คนขับชะลอความเร็วรถลง หลังจากที่รถชะลอความเร็วลง รถก็ขับได้อย่างราบรื่นมากขึ้น สถานการณ์จึงดีขึ้นเล็กน้อย เสิ่นหยินอู้อดทนกับความรู้สึกคลื่นไส้ที่โถ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 780
"หมายความว่าไง?" คำพูดของเขาทำให้เสิ่นหยินอู้สงสัยมากยิ่งขึ้น “คุณหนูเสิ่นรู้เรื่องครอบครัวของประธานโม่หรือเปล่าครับ?” เมื่อได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็ขมวดคิ้วสวยเข้าหากัน ตอนที่ยังเด็ก เธอเคยได้ยินคนอื่นพูดถึงพ่อของโม่ไป๋ว่าเป็นผู้ชายเสเพลที่ละเลยลูกและภรรยาของเขา เขามักจะไปมีชีวิตสำมะเลเทเมาอยู่ข้างนอก ถึงขั้นมีเรื่องอื้อฉาวกับเด็กสาววัยรุ่น คนที่ด่าพ่อคนนี้มีไม่น้อยเลย แต่ก็มีคนที่พูดแก้ต่างแทนเขาด้วยเช่นกัน “คนรวยก็เป็นแบบนี้หมดทุกคนไม่ใช่เหรอ? พวกเขามีตำแหน่ง มีสถานะ พวกเขาก็แค่ออกไปข้างนอกเพื่อหาความสนุกให้กับชีวิตเท่านั้นเอง พอเบื่อแล้วเดี๋ยวก็กลับบ้านเอง ไม่มีทางมีปัญหาใหญ่อะไรหรอก” คนๆนั้นพูดจนทำให้ผู้ชายทุกคนไร้ค่า แต่เสิ่นหยินอู้รู้ดีว่า ไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นเหมือนพ่อของโม่ไป๋ ตัวอย่างเช่นพ่อของเธอ หลังจากที่แม่ของเธอจากไป เขาก็อยู่คนเดียวมาโดยตลอด สาเหตุที่เขาไม่แต่งงานใหม่ไม่เพียงแต่เพื่อเธอ แต่ยังเป็นเพราะเขารักแม่ของเธออย่างสุดใจ แม้ว่าคนที่รักเขาอย่างสุดใจจะไม่ได้อยู่ข้างๆ แล้วเขาก็ยังสามารถรักษาจุดยืนของตัวเองไว้ได้ แล้วทำไมผู้ชายคนอื่นจะทำไม่ได้ล่ะ? นอกเสียจา
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 781
ในตอนแรกเสิ่นหยินอู้ได้ยินคำพูดแย่ๆ ดังนั้นเธอจึงคิดจะออกไปโต้แย้งเล็กน้อย เธอคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงพวกนี้จะเอาเรื่องครอบครัวเธอมาโจมตีเธอ เธอกัดริมฝีปากล่างแล้วจ้องมองพวกเธอ: "พวกเธอพูดว่าอะไรนะ?" “ทำไมหรอ เราพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า? แต่คงจะมีแค่คนที่มีปัญหาในครอบครัวแบบเธอเท่านั้นแหละที่จะเห็นใจคนอย่างโม่ไป๋ ก็พวกตัวประหลาดอะเนอะ เข้ากับใครไม่ได้” “นี่ คุณหนูเสิ่น ถ้าเธอกับโม่ไป๋คบกัน ใครจะเป็นคนมีชู้ก่อนหรอ?” เสิ่นหยินอู้ถึงขีดจำกัด เธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ขณะที่เธอคิดที่จะไปต่อล้อต่อเถียงกับพวกเธอ ที่ด้านหลังเธอก็มีเสียงที่ดังกระหึ่มดังขึ้นมา เธอตกใจจนหันกลับไปมอง พบว่ามีถังขยะของโรงเรียนถูกใครบางคนตีจนแตกเป็นรูขนาดยักษ์ คนที่ทำคือโม่ไป๋ที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ ชายหนุ่มยืนอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้าเย็นชา สายตาที่เย็นชาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอครู่หนึ่ง จากนั้นก็ย้ายไปมองที่ผู้หญิงที่พูดจาพล่อยๆเมื่อครู่นี้ จากนั้นรอยยิ้มที่ไม่เข้ากับความหล่อของเขาก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “ถ้าอยากรู้มากขนาดนี้ มาถามจากหมัดของผมดีกว่าไหม?” "ประสาทแล้ว" ผู้หญิงพวกนั้นต่างก็ตกใจกลัวกับท่าทางของเ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 782
เมื่อเสิ่นหยินอู้ได้ยิน เธอก็เข้าใจได้ในทันทีว่าสิ่งที่เขาจะพูดต่อจากนี้ไม่เหมาะสมที่จะให้เหนียนเหนียนฟัง เมื่อคิดเช่นนั้น เธอก็พยักหน้า “ได้ค่ะ งั้นถ้าคุณมีโอกาสก็มาหาฉันนะคะ” “ได้เลยครับคุณหนูเสิ่น” เมื่อเดินผ่านทางเดินที่ยาวไกล ไม่นานพวกเขาก็ใกล้ที่จะถึงภายในตัวคฤหาสน์ จากที่ไกลๆ เสิ่นหยินอู้เห็นโม่ไป๋ยืนจูงมือเล็กๆของเหมิงเหมิงรอพวกเขาอยู่ที่หน้าประตู เมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้ๆ โม่ไป๋ทำท่าราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนทั้งนั้น “มาแล้วเหรอ? ระหว่างทางเมารถหรือเปล่า? สีหน้าดูไม่ดีเลย” โม่ไป๋จ้องมองไปที่ใบหน้าของเธอและแสดงความเป็นห่วงออกมา เขากักขังเธออยู่แท้ๆ แต่กลับแสร้งทำเป็นเหมือนว่าไม่ได้ทำอะไร ซึ่งมันทำให้เสิ่นหยินอู้โกรธมากจริงๆ เมื่อเธอขยับปากเธอก็ต้องการจะตอบโต้เขากลับไปโดยอัตโนมัติ แต่เมื่อคำพูดมาถึงริมฝีปาก คำพูดที่ผู้ช่วยเฉินพูดถึงเรื่องการฆ่าตัวตายของแม่ของเขาก็แวบขึ้นมาในหัวของเธอดังนั้นเมื่อคำพูดมาถึงริมฝีปาก เธอจึงกลืนคำพูดดังกล่าวกลับลงไป เธอก้มศีรษะลงและแสร้งทำเป็นว่าไม่ได้ยินสิ่งที่เขาเพิ่งพูด ช่างมันเถอะ ตอบโต้กลับไปก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ เห
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 783
สิบนาทีต่อมา ผู้ช่วยเฉินก็ออกจากห้องของเสิ่นหยินอู้ หลังจากที่เขาจากไป เสิ่นหยินอู้ก็ตกอยู่ในความเงียบ หลังจากมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น การที่นิสัยของโม่ไป๋ยังเป็นปกติอยู่ได้นั่นแหละที่แปลก ที่แท้ในตอนนั้นคุณนายโม่ไม่เพียงแต่ฆ่าตัวตายเท่านั้น แต่เธอยังตกอยู่ในอาการคลุ้มคลั่งอยู่ช่วงหนึ่ง เธอพูดจาเพ้อเจ้อไร้สาระไปเรื่อย ถึงขั้นยังวางยาพิษลูกชายแท้ๆของเธอเองอีกด้วย โม่ไป๋ถูกเธอทุบตีดุด่าจนมีรอยแผลเป็นนับไม่ถ้วนบนร่างกาย แต่คงเป็นเพราะสงสารแม่ของตัวเองที่ต้องมาเป็นบ้าตั้งแต่อายุยังน้อย เขาจึงไม่ตอบโต้หรือส่งเสียงใดๆออกมา ต่อมาคุณปู่โม่รู้เรื่องเข้า จึงให้คนมาช่วยเขาออกมา วันที่คุณปู่พาเขาไป แม่ของโม่ไป๋ก็ฆ่าตัวตาย ในช่วงเวลานั้นตระกูลโม่ก็ตกอยู่ในความวุ่นวาย คุณปู่โม่ไม่เหมือนพ่อของโม่ไป๋ เขาเข้มงวดกับธรรมเนียมของครอบครัวและให้ความสำคัญกับศีลธรรมอันดีงามของตัวเองอยู่เสมอ ดังนั้นเขาจึงยึดอำนาจของพ่อของโม่ไป๋ไปในทันที จากนั้นก็ให้โม่ไป๋ที่เพิ่งสูญเสียแม่ของเขาไปกลายเป็นผู้สืบทอดคนต่อไปของตระกูลโม่ ส่วนเมียน้อยที่กำลังตั้งท้องอยู่และคิดที่จะบุกเข้าไปในบ้าน เดิมทีคุณปู่โม่คิดที่จ
บทล่าสุด
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 910
โม่ไป๋เดินเข้ามาและพยุงเสิ่นหยินอู้ขึ้น"ตื่นก็ดีแล้ว มีตรงไหนรู้สึกไม่สบายไหม?"เสิ่นหยินอู้มองคนตรงหน้า รู้สึกว่าคนนี้ดูแปลกหน้า แต่เขากลับโอบเธอไว้ และท่าทางกับสายตาดูห่วงใยเธอมาก แต่......เธอไม่รู้จักเขาเลย"คุณคือ......?" คำถามแรกของเธอทำให้โม่ไป๋ถึงกับชะงัก"หืม?" โม่ไป๋คิดว่าตัวเองคงฟังผิด เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ถามว่าเขาเป็นใคร? แต่คำถามต่อมาของเสิ่นหยินอู้ ทำให้เขาเข้าใจอย่างชัดเจนว่าเขาไม่ได้ฟังผิด "คุณคือใคร?" เสิ่นหยินอู้ถามอีกครั้ง คราวนี้น้ำเสียงฟังดูชัดเจนขึ้น และสายตาที่มองโม่ไป๋เต็มไปด้วยความสงสัย ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังหันไปมองคนรอบข้างแล้วถามว่า "พวกคุณคือใคร?"ทุกคน "......" เธอไม่รู้จักพวกเขาก็ไม่เป็นไร เพราะพวกเขาไม่เคยพบหน้าเธอมาก่อน และรู้แค่ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่คุณโม่ไป๋ชอบก็พอแล้ว แต่ทำไมผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะไม่รู้จักคุณโม่ไป๋เลย?เมื่อเห็นบาดแผลบนหน้าผากของเธอ มีหนึ่งคนพูดขึ้นอย่างเผลอๆ ว่า "เธอคงไม่ได้หัวกระแทกจนจำคุณโม่ไป๋ไม่ได้หรอกนะ?"คนข้างๆ "ไม่หรอกมั้ง? แค่กระแทกทีเดียวก็ความจำเสื่อมเลย? เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้จริงเหรอ?"
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 909
แต่หลังจากที่เขาพูดว่าตัวเองทำผิดแล้ว ดูเหมือนโม่ไป๋จะไม่ได้ฟังคำสารภาพของเขาเลย เขายืนอยู่ตรงนั้น สายตาจับจ้องอยู่ที่เสิ่นหยินอู้ที่นอนอยู่บนเตียง หมอกำลังตรวจอาการของเสิ่นหยินอู้ หลังจากตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว หมอก็ถอดแว่นออก แล้วพูดกับโม่ไป๋ว่า “คุณโม่ ดูเหมือนคุณผู้หญิงท่านนี้จะมีแค่แผลที่ผิวเผินเท่านั้น ส่วนอื่นๆ ไม่น่ามีปัญหาอะไรครับ” เมื่อเกาอวี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินหมอบอกว่าเสิ่นหยินอู้มีแค่บาดแผลที่ผิวเผิน ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที ยังดีที่เป็นแผลแค่ที่ผิวเผิน ถ้าเธอได้รับบาดเจ็บรุนแรงกว่านี้ เกรงว่าเขาคงไม่รอดชีวิตจากความโกรธของโม่ไป๋ ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าผลักแค่นั้นไม่น่าเป็นอะไร แต่กลับกลายเป็นว่าผู้หญิงคนนี้บอบบางมาก แค่ผลักนิดเดียวก็น็อกหมดสติไปได้"แต่ว่า......" ไม่คิดเลยว่าหมอจะเปลี่ยนคำพูดขึ้นมาทันทีโม่ไป๋ที่ยังคงกังวล ได้ฟังก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที "แต่ว่าอะไร?""แต่ว่าสิ่งที่ผมตรวจได้ตอนนี้มีแค่แผลภายนอกเท่านั้น เนื่องจากคุณผู้หญิงได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ ควรพาไปโรงพยาบาลเพื่อทำการตรวจสอบเพิ่มเติมเมื่อเธอตื่นแล้วครับ"เมื่อได้ยิน โม่ไป๋ก็เข้าใจสิ่งที่หมอหมา
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 908
"พี่โม่ไป๋ ฉัน......""ออกไปให้พ้น!" เขามักจะอบอุ่นอ่อนโยนเสมอ ไม่ว่าเมื่อไหร่ ในสายตาของหรงเค่ออิน โม่ไป๋ก็เป็นตัวแทนของสุภาพบุรุษมาโดยตลอด ดังนั้นวันนี้ที่เขาเปลี่ยนสีหน้าและพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน ทำให้หรงเค่ออินตกใจกลัว เธอยืนตะลึงมองโม่ไป๋อยู่สักพักกว่าจะได้สติ แล้วจึงหันหลังวิ่งออกไป พอหันมาก็เจอเกาอวี่ที่พาหมอกลับมา เกาอวี่เห็นหรงเค่ออินมีสีหน้าลำบากใจเดินออกไป คาดว่าเธอคงไม่ได้รับการต้อนรับที่ดีจากโม่ไป๋ ทำให้เขาเองก็พลอยกังวลไปด้วยเมื่อเข้าไปข้างใน เขาไม่กล้าพูดอะไรที่มากเกินความจำเป็น ได้แต่พูดประเด็นหลักว่า "คุณโม่ หมอมาถึงแล้วครับ""เข้ามาดูหน่อย ว่าเธอบาดเจ็บตรงไหนบ้าง?"หมอเข้ามาตรวจดูอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นบาดแผลที่หน้าผากก็รีบทำแผลให้เธอ แล้วพูดว่า "ดูจากแผลนี้ น่าจะเป็นมาสักพักแล้วครับ" เมื่อโม่ไป๋ได้ยินก็หรี่ตาลงท่าทางอันตราย รังสีรอบตัวก็เย็นเยือกขึ้นอีกหลายเท่า เกาอวี่ถึงกับหดตัวด้วยความหวาดกลัว เขาคิดว่าโม่ไป๋จะตำหนิเขา แต่เปล่าเลย โม่ไป๋แค่เตือนหมอให้ตรวจเสิ่นหยินอู้อย่างละเอียด แล้วค่อยหันมามองเขา"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"เมื่อได้ยิน เกาอ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 907
หรงเค่ออินกับเกาอวี่ที่เดินตามหลังโม่ไป๋เข้ามา พอเห็นภาพนี้ก็หน้าถอดสี ทั้งสองคนสบตากัน "ทำไมถึงเป็นแบบนี้?"ทางด้านโม่ไป๋ที่อุ้มเสิ่นหยินอู้ขึ้นมา แสดงสีหน้าเย็นชาแล้วพูดว่า "ติดต่อให้หมอมาที่นี่ด่วน" แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอเห็นเธอนอนอยู่บนพื้น ทุกความรู้สึกในใจเขาก็ถูกแทนที่ด้วยความกังวลทันที เขาไม่มีอารมณ์อื่นใด นอกจากความเป็นห่วงและกลัวว่าเธอจะเป็นอะไร ปฏิกิริยาแรกของเขาคืออุ้มเธอขึ้นแล้วให้เกาอวี่ไปตามหมอ จากนั้นอุ้มเสิ่นหยินอู้วางลงบนเตียงนุ่มอย่างระมัดระวัง เกาอวี่ไปตามหมอ ส่วนหรงเค่ออินยังอยู่ที่นี่จากนั้นเธอก็ได้เห็นกับตาตัวเองว่าโม่ไป๋อุ้มเสิ่นหยินอู้ขึ้นเตียงด้วยท่าทางเอาใจใส่และระมัดระวังแค่ไหน ในใจเธอเต็มไปด้วยความอิจฉาและริษยา เธอรู้จักโม่ไป๋มานานขนาดนี้ แต่ไม่เคยเห็นพี่โม่ไป๋ดีกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน แต่ผู้หญิงคนนี้ มีสิทธิ์อะไรถึงได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษจากพี่โม่ไป๋? พี่โม่ไป๋ชอบผู้หญิงคนนี้จริงๆ เหรอ? คิดได้แบบนั้น หรงเค่ออินอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองโม่ไป๋ กัดริมฝีปากตัวเองแล้วถาม "พี่โม่ไป๋ พี่ชอบเธอเหรอคะ?" โม่ไป๋เหมือนจะไม่ได้ยิน
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 906
พูดจบ เธอก็ปล่อยมือเกาอวี่ทันที จากนั้นวิ่งไปทางประตู "พี่โม่ไป๋! กลับมาแล้วเหรอคะ?"พอโม่ไป๋เดินเข้าประตูมาถอดเสื้อคลุมส่งให้คนใช้เสร็จ เขาก็เห็นหรงเค่ออินที่วิ่งเข้ามาหา ดวงตาเรียวยาวของเขาหรี่ลงทันที "หรงเค่ออิน? เธอมาที่นี่ได้ยังไง?" ท่าทีเย็นชาของเขาทำให้หรงเค่ออินหยุดชะงักอยู่ตรงหน้าเขา น้ำเสียงที่เขาพูดกับเธอเย็นชาสุดๆ ทำให้ใจของหรงเค่ออินชาไปครึ่งหนึ่ง เธอตัวเกร็งเล็กน้อยแล้วพูดเบาๆ ว่า "ฉัน ฉันคิดถึงพี่ ก็เลยมาหาค่ะ" แต่น่าเสียดายที่สายตาที่โม่ไป๋มองเธอเหมือนมองคนแปลกหน้า พอฟังเธอพูดจบ เขาก็พูดด้วยเสียงเย็นชา "ใครก็ได้ พาหรงเค่ออินกลับไปที" เกาอวี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พยักหน้ารับ"ได้ครับ คุณโม่""ไม่!" หรงเค่ออินรีบขัดขึ้น "พี่โม่ไป๋ เราไม่ได้เจอกันตั้งนาน ฉันอุตส่าห์ลางานมาเจอพี่ นี่พี่รังเกียจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?"เห็นได้ชัดว่าตอนนี้โม่ไป๋ไม่ได้สนใจเธอเลย แม้จะฟังที่เธอพูดไปแล้ว ในใจของเขาก็ไม่มีความรู้สึกใดๆ กลับตอบอย่างเย็นชาว่า "ฉันไม่มีเวลาต้อนรับเธอตอนนี้ เธอกลับไปก่อน ไว้โอกาสหน้าค่อยมาใหม่" พูดจบ โม่ไป๋ก็เดินตรงไปที่ชั้นบนทันที เขามีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้อง
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 905
หรงเค่ออินที่ตัดสินใจได้แล้วก็ดีใจเหมือนลิงโลดในใจ ก่อนจะหันมาถามว่า "พี่เกาอวี่ ตอนนี้พี่โม่ไป๋อยู่ที่ไหน เขาจะกลับมาเมื่อไหร่?""คุณโม่ไป๋กำลังทำธุระสำคัญอยู่ครับ คงจะกลับมาช่วงค่ำ คุณหรงจะอยู่ทานข้าวเย็นที่นี่เลยไหมครับ?" หรงเค่ออินพยักหน้า "ได้ค่ะ งั้นฉันจะอยู่ทานข้าวที่นี่ด้วยเลย" พูดจบ เธอก็เหมือนนึกอะไรได้ หันไปมองห้องที่ล็อกอยู่พร้อมกับแค่นเสียง"ที่นี่......พี่โม่ไป๋คงไม่ได้มานานแล้วสินะ? ตอนนี้ดันกลับมาได้เพราะผู้หญิงคนนั้นเหรอ?" ยิ่งคิด หรงเค่ออินก็ยิ่งโกรธ อยากให้แรงที่ใช้ผลักเธอตอนนั้นมากกว่านี้ เธอน่าจะสั่งสอนอีกฝ่ายให้มากกว่านี้ ช่างเถอะ ถ้าหากเธอพักอยู่ที่นี่บ่อยๆ โอกาสที่จะจัดการผู้หญิงคนนั้นยังมีอีกเยอะหรงเค่ออินที่จะอยู่ต่อ ก็ให้เกาอวี่สั่งคนในบ้านมาจัดห้องให้ แล้วให้ส่งกระเป๋าของเธอมาที่นี่ จากนั้นเธอก็พักอยู่ที่นี่เลย โดยที่ห้องของเธอเป็นห้องที่ใกล้กับโม่ไป๋ เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จ ก็ผ่านไปแล้วสามชั่วโมง หรงเค่ออินนอนอยู่บนเตียงใหญ่สักพัก ก่อนจะเดินออกไปถามเกาอวี่"ว่าแต่ ผู้หญิงที่พี่โม่ไป๋พากลับมา ได้สร้างความวุ่นวายอีกหรือเปล่า?"เกาอวี่ที่มัว
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 904
ถึงแม้ว่าเกาอวี่จะไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ที่มีผลกระทบต่อโม่ไป๋ แต่เขาก็ไม่กล้าลงมือกับเธอ เขาไม่คิดว่าหรงเค่ออินจะยื่นมือผลักเธอเข้าไปแล้วปิดประตู “คุณหรง......”หรงเค่ออินเงยหน้าขึ้นมองเขา “อะไรล่ะ? คุณไม่ได้บอกเหรอว่าเธอไม่อยากเข้าไป? งั้นฉันก็เลยใช้วิธีที่ง่ายที่สุดให้เธอเข้าไปไง พี่โม่ไป๋บอกไว้ไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้เธอหนีไปไหน? ทำไมยังไม่รีบล็อกประตูอีก?” เกาอวี่นิ่งไปสักพักก่อนจะยิ้มออกมา“คุณหรงพูดถูก ผมจะล็อกประตูเดี๋ยวนี้” ทั้งสองคนเข้ากันได้ดี ล็อกประตูอย่างรวดเร็วแล้วจากไปตอนที่จากไป ทั้งคู่ก้าวเท้าออกไปอย่างสบายใจ ไม่ได้สังเกตเลยว่าคนที่อยู่ในห้องล้มลงกับพื้นหลังจากถูกผลัก เสิ่นหยินอู้ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะวางอำนาจขนาดนี้ และยังลงมือผลักเธอเข้าไปในทันที หัวของเสิ่นหยินอู้กระแทกอย่างแรงทำให้เธอรู้สึกเจ็บ เธอพยายามพยุงตัวขึ้นด้วยมือ แต่ก็เกิดอาการวิงเวียนจนไม่สามารถทรงตัวได้ เธอยื่นมือไปแตะที่ท้ายทอย และพบกับความเปียกชื้น เธอยังไม่ทันได้มองความเปียกชื้นในฝ่ามือก็หมดสติไปอีกครั้ง – เกาอวี่เดินตามหรงเค่ออินลงบันได “คุณหรง ทำแบบนี้อาจทำให้คุณโม่ไม่พอใจนะครับ”“
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 903
ตอนขึ้นรถ เสิ่นหยินอู้เห็นที่นั่งข้างคนขับว่างอยู่ จึงนั่งลงตรงนั้นทันที ที่นั่งนี้เดิมทีเป็นของผู้ช่วยเฉิน ดังนั้นเมื่อคนขับเห็นเสิ่นหยินอู้นั่งอยู่ตรงนั้น จึงมองไปทางผู้ช่วยเฉิน“คุณเสิ่น ที่นั่งข้างคนขับไม่ปลอดภัยนะครับ ให้……”“ฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเลือกที่นั่งเลยเหรอคะ?”“ให้เธอนั่งเถอะ ขอแค่เธอสบายใจก็พอ” เสียงของโม่ไป๋ดังออกมาจากหูฟังก่อนที่ผู้ช่วยเฉินจะทันได้พูดอะไร ผู้ช่วยเฉินจึงไม่ได้พูดอะไรอีก ทุกคนขึ้นรถทีละคน เพราะก่อนหน้านี้คิดว่าเธอจะใส่แว่นตา รถจึงไม่ได้มีมาตรการป้องกันใดๆ เสิ่นหยินอู้สามารถมองเห็นทิวทัศน์ของถนนได้อย่างเต็มตา เธอมองเห็นทะเบียนรถ ไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็รู้ได้อย่างชัดเจนแล้วว่านี่คือที่ไหน เสิ่นหยินอู้จึงนั่งสบายๆ ชมทิวทัศน์นอกหน้าต่าง รวมถึงสิ่งก่อสร้างต่างๆ เส้นทางไม่ไกลนัก ประมาณหนึ่งชั่วโมง พวกเธอก็มาถึงที่หมาย เสิ่นหยินอู้ลงจากรถตามหลังผู้ช่วยเฉินคำแรกหลังลงจากรถของเธอคือ “ฉินเย่ อยู่ไหน?” ผู้ช่วยเฉินไม่ตอบ มีคนจากฝั่งประตูเดินเข้ามารับหน้าที่แทนเขาเขาพูดอะไรกับผู้ช่วยเฉินอยู่สองสามคำ ก่อนที่ผู้ช่วยเฉินจะจากไป และก่อนที่เขาจะไปเ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 902
เกิดอะไรขึ้น?โม่ไป๋ไม่ได้ใช้ฉินเย่มาควบคุมเธอหรอกหรอ? ทำไมถึงกลัวว่าเธอจะบอกคนอื่นล่ะ? ถึงเธอจะบอกคนอื่น แต่เธอก็ไปไหนไม่ได้ไม่ใช่หรอ? เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นหยินอู้ก็รู้สึกไม่พอใจเห็นเธอยืนนิ่ง ๆ ผู้ช่วยเฉินก็พูดขึ้นว่า “คุณเสิ่น ถ้าคุณต้องการไปเจอคุณฉิน ก็กรุณาอย่าทำให้ทุกคนลำบากเลยครับ และอย่าทำให้เสียเวลา ถ้าคุณยอมเอาโทรศัพท์ให้เร็วขึ้น เราก็จะเดินทางกันเร็วขึ้น แต่ถ้าคุณไม่อยากให้ก็ได้ครับ เรามีเวลาอยู่ที่นี่กับคุณ” ผู้ช่วยเฉินตอนนี้เหมือนคนละคนกับตอนที่อยู่บนเครื่องบิน การสื่อสารที่ถูกตัดไปบนเครื่องบินตอนนี้น่าจะกลับมาแล้ว พวกเขาน่าจะเข้าสู่สถานะที่ถูกดักฟังอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเธอจะต้องยอมให้โทรศัพท์ไปแล้ว เมื่อคิดแบบนี้ เสิ่นหยินอู้ถึงยอมส่งโทรศัพท์ของเธอให้ผู้ช่วยเฉิน เขารับโทรศัพท์ไปกดปิดเครื่องและดึงซิมออกเสิ่นหยินอู้"......" ทำแบบนี้อีกแล้ว สุดท้ายจะไม่ได้เอาโทรศัพท์ที่ไม่มีซิมคืนให้เธอหรอกใช่ไหม? แต่ครั้งนี้เธอเดาผิด ผู้ช่วยเฉินไม่ได้คืนโทรศัพท์ให้เธอ แต่เก็บมันไว้ทั้งหมด "เราไปกันเถอะครับ" หลังจากนั้นตามการนำของผู้ช่วยเฉิน พวกเขาก็ไปที่ลานจอดรถใ
