บทที่ 743

หลังจากที่ฉินเย่ออกไป เสิ่นหยินอู้ก็ยืนอยู่ที่โถงถางเข้าเพื่อสงบลมหายใจและอารมณ์ของเธอ

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ยกมือขึ้นแตะที่แก้มของเธอ

มันยังร้อนอยู่...

มันเป็นเพียงแค่การสวมกอดเองแท้ๆ

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้คาดหวังว่าฉินเย่จะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดโดยไม่ตั้งคำถามอะไรกับเธอเลย

นี่หมายความว่า ตลอดมาหัวใจของเขาอยู่กับเธออย่างงั้นสินะ?

"หม่ามี๊?"

ทันใดนั้นก็มีเสียงเด็กตัวน้อยดังขึ้นมาจากด้านหลัง

เสิ่นหยินอู้สะดุ้ง เธอหันกลับมาและพบว่าเป็นเหนียนเหนียนที่ยืนมองเธออยู่ซึ่งเขามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

เมื่อเห็นเขา เสิ่นหยินอู้ก็ตกใจ

“เหนียนเหนียน ลูกตื่นมาตั้งแต่เมื่อไร?”

เขาไม่ได้หลับไปแล้วหรอกเหรอ?

เสิ่นหยินอู้หลบสายตา เขายืนอยู่ที่นี่มานานเท่าไรแล้ว เมื่อครู่นี้คงไม่เห็นอะไรใช่ไหม?

ในขณะที่เธอกำลังคิด เธอก็เดินเข้าไปหาเสิ่นซือเหนียน เธอคุกเข่าลงข้างหน้าแล้วอุ้มเขาขึ้นมา "เดินออกมาก็ไม่รู้จักหาอะไรมาใส่ เป็นหวัดขึ้นมาจะทำยังไง?"

หลังจากที่ถูกเธออุ้มขึ้นมา เหนียนเหนียนก็ใช้มือโอบคอของเสิ่นหยินอู้

เสิ่นหยินอู้ถามอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย: "ลูกออกมาตั้งแต่เมื่อไ