เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 746
บทที่เกี่ยวข้อง
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 747
เมื่อครู่นี้เจียงฉูฉู่รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่ตอนนี้เธอได้สติกลับคืนมาแล้ว วันนี้ฉินเย่มาที่นี่เพื่อหลอกเธอ แต่ตราบใดที่เธอกัดแน่นไม่ปล่อย ใครหน้าไหนก็ทำอะไรเธอไม่ได้เมื่อคิดเช่นนั้น เจียงฉูฉู่ก็มองไปที่ฉินเย่และพูดว่า "นายมันคนเนรคุณ นายมาที่นี่เพื่อหลอกเอาหลักฐาน จะได้กลับไปอธิบายให้เสิ่นหยินอู้ฟังใช่ไหม? ฉินเย่ ฉันจะบอกอะไรให้ ฉันนะไม่ดีเท่าคนในใจของนายหรอก แต่นายคือคนที่ฉันเสี่ยงชีวิตช่วยไว้ ตอนนั้นฉันเกือบจมน้ำตายในแม่น้ำเพื่อช่วยนาย สำหรับที่เกี่ยวกับเสิ่นหยินอู้มันไม่เกี่ยวกับฉัน แต่ความดีความชอบของฉัน ใครหน้าไหนก็มาแย่งไปไม่ได้ทั้งนั้น นายอยากเป็นคนเนรคุณก็เชิญเลย แต่อย่าคิดจะมาบังคับข่มขู่เพื่อเอาหลักฐานอะไรจากฉัน” หลังจากพูดจบ เจียงฉูฉู่ก็หันหลังแล้วเดินไปนั่งลงที่ข้างๆเตียง เธอถอดรองเท้าแล้วขึ้นไปบนเตียงผู้ป่วย “สิบกว่าปีมานี้ ฉันเป็นคนที่ช่วยนายมาโดยตลอด ตอนที่ทุกคนมา พวกเขาก็เห็นแค่ฉันกับนายเท่านั้น ไม่มีเสิ่นหยินอู้อะไรเลยด้วยซ้ำ เธอมีสิทธิ์อะไรมาบอกว่าเธอเป็นคนที่ช่วยชีวิตนาย ถ้านายไม่อยากยอมรับว่าฉันเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตนายไว้ก็เชิญ แสดงหลักฐานมาสิว่
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 748
"เกิดอะไรขึ้นกันแน่?" เสี่ยวเหลียนเล่าสิ่งที่เธอรู้คร่าวๆ “อะไรนะ? ฉินเย่มาที่นี่งั้นหรอ?” ความประหลาดใจแวบขึ้นมาในดวงตาของคุณแม่เจียง เธอก้าวไปข้างหน้าและจับมือของเจียงฉูฉู่: “ฉูฉู่ ทำไมแกไม่บอกแม่สักคำว่าฉินเย่มาที่นี่? เขามาเยี่ยมแกใช่ไหม?” น่าเสียดายที่ภายในดวงตาของเจียงฉูฉู่เต็มไปด้วยความรู้สึกพ่ายแพ้ เธอดูเหมือนผู้แพ้ที่เพิ่งพ่ายแพ้มาจากสงคราม คุณแม่เจียงเรียกเธอหลายครั้งแต่เธอก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรกลับมา “ฉูฉู่? รีบพูดสิ!” คุณแม่เจียงรู้สึกหงุดหงิดเมื่อเห็นเธอเป็นเช่นนี้ จากนั้นเจียงฉูฉู่ก็เงยหน้าขึ้นและมองเธอด้วยน้ำตา “แม่ เขารู้แล้ว เขารู้แล้ว หลังจากนี้เขาไม่ปล่อยหนูไปแน่ ตระกูลเจียงก็ด้วย” คุณแม่เจียงขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น “รู้อะไร? อธิบายให้แม่ฟังหน่อยสิ” “คือว่าหยินอู้ เสิ่นหยินอู้ เธอได้ความทรงจำกลับคืนมาแล้ว เธอบอกความจริงกับฉินเย่ ตอนนี้ฉินเย่รู้แล้วว่าหนูไม่ใช่คนที่ช่วยเขาไว้ เขาจะจัดการหนู ต่อไปเขาจะมาจัดการกับเราแน่นอนเลย แม่ เราควรทำยังไงดี?” แม้ว่าคำพูดของเจียงฉูฉู่จะไม่ค่อยต่อเนื่องกัน บางคำถึงขั้นกัดฟันพูด ทำให้เธอได้ยินไม่ชัดด้วยซ้ำ แต่ค
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 749
หลังจากที่คุณแม่เจียงจากไป เจียงฉูฉู่ก็ล้มลงไปนอนบนเตียง สัมผัสแก้มที่ถูกจบจนรู้สึกเจ็บของเธอและร้องไห้ออกมาอย่างขมขื่น ไม่ต้องพูดถึงคุณแม่เจียงที่ต้องการจะตบเธอหรอก เธอถึงกับต้องการจะตบตัวเองด้วยซ้ำ จนถึงตอนนี้ เธอตระหนักได้แล้วจริงๆว่าเธอควรจะหยุดไปตั้งนานแล้ว... แต่ทุกอย่าง ดูเหมือนจะสายเกินไปแล้ว จะมีใครที่สามารถช่วยเธอได้บ้าง? บางที... คนที่สามารถช่วยเธอได้อาจจะเป็น เมื่อนึกถึงใครคนนั้น เจียงฉูฉู่ก็กระโดดลงจากเตียงนทันที "เสี่ยวเหลียน รีบพาฉันไปขึ้นแท็กซี่" คืนนี้เป็นคืนที่ยุ่งมากจริงๆ บนระเบียงที่เงียบสงบ ผู้ช่วยเฉินรินชาร้อนๆแก้วหนึ่งให้โม่ไป๋ น้ำชาเดือดปุดๆท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็น เจียงฉูฉู่ยืนอยู่ตรงข้ามเขาโดยมีเสี่ยวเหลียนประคองอยู่ข้างๆ เธอยืนอยู่เป็นเวลาเนิ่นนาน โม่ไป๋ก็ไม่ได้เชิญให้เธอนั่งลง แม้แต่ผู้ช่วยเฉินที่อยู่ข้างๆเขาก็เพียงแค่เทชาร้อนเท่านั้น ในขณะที่ออกมา เธอรีบร้อนมาก เธอยังคงสวมชุดผู้ป่วยอยู่ ที่ข้อมือของเธอก็มียังมีแผลที่เกิดจากการกรีดเพื่อจัดฉากฆ่าตัวตาย เสื้อคลุมกันหนาวเพียงตัวเดียวบนร่างกายของเธอก็เป็นเสื้อที่เธอเอามาจากเสี่ยวเหลียน
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 750
ถ้าเป็นตามปกติ เธอคงจะหันหลังกลับและเดินจากไป น่าเสียดายที่ในตอนนี้เจียงฉูฉู่ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เธอก้าวไปข้างหน้าหลายก้าว กัดริมฝีปากล่างแล้วพูดว่า "หมายความว่ายังไงที่บอกว่าฉันเอาความรู้สึกของนายมาล้อเล่น? นายคงจะไม่ได้คิดว่าความรู้สึกของนายที่มีต่อเธอนั้นเป็นของจริงใช่ไหม? มันจริงมากจนเธอจะไปอยู่ในอ้อมอกของผู้ชายคนอื่นอยู่แล้วนายก็ยังนิ่งดูดายอยู่ได้งั้นหรอ?” โม่ไป๋มองไปทางผู้ช่วยเฉิน: "พาเธอออกไป" “โม่ไป๋ เสิ่นหยินอู้กำลังจะกลับมาคบกับฉินเย่แล้วนะ หรือว่านายจะปล่อยให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกันทั้งๆแบบนี้เหรอ? ฉันรู้ว่านายอยู่กับเสิ่นหยินอู้มาตลอดห้าปี นายรอเธอมาห้าปี นายไม่อยากอยู่กับเธอแล้วหรือไง? ถ้าวันนี้เธอโดนผู้ชายคนอื่นคาบไป นายยอมได้หรือไง?” เจียงฉูฉู่คำรามออกมาอย่างบ้าคลั่งเหมือนผู้หญิงที่เสียสติ เธอกราดเกรี้ยวแทบตาย แต่คนตรงหน้าเธอกลับยังคงสงบนิ่ง “พูดจบหรือยัง?” เจียงฉูฉู่อ้ำอึ้งอยู่กับที่ หมายความว่ายังไง? เธอพูดขนาดนี้ แต่เขาไม่สนใจเลยสักนิดอย่างงั้นเหรอ? มันไม่สมเหตุสมผลเลย เขารอเสิ่นหยินอู้มาหลายปีขนาดนั้น ไม่ใช่เพราะว่าเขาชอบเธอหรอกเหรอ? เป็นเพราะโม่ไป๋อย
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 751
เมื่อตื่นขึ้น ทุกสิ่งรอบๆล้วนเงียบสงบ แสงแดดที่อบอุ่น และสายลมอ่อนๆที่พัดมา เสิ่นหยินอู้ตากลมอยู่พักหนึ่งก่อนจะปิดหน้าต่างแล้วหันหลังเดินกลับไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้า หลังจากที่ฉินเย่ออกไปเมื่อคืนนี้ เดิมทีเธอคิดว่าเธออาจจะนอนไม่หลับเพราะเธอนึกเรื่องในอดีตขึ้นมาได้ ใครจะรู้ว่าเธอจะนอนหลับได้สนิทตลอดทั้งคืน เพียงแค่ชั่วขณะที่เธอนอนลงและคิดถึงเรื่องต่างๆมากมาย เธอก็ผลอยหลับไปโดยไม่รู้ตัว ทันทีที่เสิ่นหยินอู้ใส่ขนมปังลงในเครื่องปิ้ง เธอก็ได้ยินเสียงกริ่งประตูดังขึ้นเสิ่นหยินอู้ชะงักไป ใครกันที่จะมาที่นี่ในเวลานี้? เธอเดินไปที่ด้านหน้าจอเฝ้าระวังและเห็นร่างที่เธอคาดไม่ถึงว่าเขาจะมา หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็เปิดประตู “โม่ไป๋ นายมาที่นี่ทำไม?” โม่ไป๋ยืนอยู่ที่ประตู ยิ้มให้เธอเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน: "ทำไมล่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ไม่ต้อนรับผมแล้วเหรอ?" “จะเป็นไปได้ยังไง…” เสิ่นหยินอู้เปิดริมฝีปาก จากนั้นหันกลับมาและให้เขาเข้ามาในห้อง โม่ไป๋เดินเข้าไปในห้อง สายตามองไปรอบๆอย่างแนบเนียน จากนั้นเปิดตู้รองเท้าเพื่อเปลี่ยนรองเท้าเหมือนตามตามปกติ “วันนี้เป็
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 752
เธอต้องการปฏิเสธเขาใช่ไหม? เขามาช้าไปเหรอ? หลังจากนั้นไม่นาน เสิ่นหยินอู้ก็เงยหน้าขึ้นและยิ้มออกมา “ไม่มีอะไรที่ไม่สะดวกหรอก ขอบคุณที่นายยังให้ฉันอยู่ในฐานะเพื่อนต่อได้นะ แน่นอนว่าได้อยู่แล้ว” เสิ่นหยินอู้คิดเมื่อครู่นี้ว่า ถ้าหากฉินเย่จะจัดการกับปัญหา เขาอาจจะไม่สามารถจัดการมันได้รวดเร็วขนาดนั้น และเธอก็แค่จะพาลูกๆออกไปเล่น คงจะกลับมาในไม่ช้า ต่อให้เขาจะมาหาเธอที่บ้าน ถ้าหากเธอไม่อยู่ เขาก็จะโทรหาเธอถึงตอนนั้นเธอค่อยอธิบายให้เขาทราบก็พอ หลังจากคิดแบบนี้ เสิ่นหยินอู้ก็ยอมรับคำเชิญของโม่ไป๋ เมื่อเห็นว่าเธอตกลง โม่ไป๋ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วถามว่า "เหนียนเหนียนกับเหมิงเหมิงล่ะ? ไม่ได้เจอตั้งนาน เด็กน้อยสองคนนั้นคิดถึงผมบ้างหรือเปล่า?" เนื่องจากทั้งสองคนกลับมามีสถานะเป็นเพื่อนกันแล้ว เสิ่นหยินอู้จึงรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น เมื่อได้ยินเขาถามเช่นนี้ เธอจึงยิ้มและพูดว่า "คำถามนี้ นายรอถามพวกเขาด้วยตัวเองดีกว่า คงจะเซอร์ไพรส์มากกว่า" ภายใต้แสงแดดยามเช้า รอยยิ้มของเสิ่นหยินอู้เป็นประกาย แสงในดวงตาของเธอส่องประกายราวกับเศษฝุ่นดวงดาวที่แตกออกมา มันสวยงามมากจนแทบจะละสายตาไปไม
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 753
แม้ว่าโม่ไป๋จะบอกว่าไม่จำเป็นต้องเตรียมอะไร แต่เสิ่นหยินอู้ก็ไปเปิดตู้เย็น เธอเอาวัตถุดิบทั้งหมดที่สามารถใช้งานได้ง่ายๆออกมา แล้วยังไปจัดเตรียมของใช้ที่เด็กๆจำเป็นต้องใช้อีกด้วย เมื่อเตรียมไปได้ครึ่งหนึ่ง โม่ไป๋ก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นเธอกำลังเก็บของ เขาจึงพูดออกมาโดยไม่รู้ตัวว่า: "ไม่เห็นต้องเอาไปเยอะขนาดนั้นเลย ไปซื้อที่นั่นเอาก็ได้" “ถ้าไปปิกนิก ซื้อของมันไม่ค่อยสะดวก เอาไปเองน่าจะดีกว่านะ แถมมีที่บ้านก็มีของที่ใช้ได้อยู่แล้ว ถ้าไปซื้อแล้วต้องแบกกลับมามันจะกินที่นะ” เสิ่นหยินอู้พูดขณะที่เธอยัดของลงในกระเป๋า โม่ไป๋มองจากด้านข้างและอดไม่ได้ที่จะพูดติดตลก: "แล้วทำไมเธอไม่เอาเครื่องสำอางกับของใช้ส่วนตัวติดตัวไปด้วยล่ะ เผื่อระหว่างทางจะได้เติมหน้า" “ไม่จำเป็นหรอก เราไปปิกนิกกัน ไม่ได้ไปเที่ยวสักหน่อย” เธอขี้เกียจ หลังจากมีลูกแล้ว เมื่อต้องอยู่กับลูกๆ เธอก็ไม่ค่อยได้แต่งหน้าเท่าไร เด็กน้อยทั้งสองชอบมาจูบและเล่นกับใบหน้าของเธอ เธอกลัวว่าลูกๆทั้งสองคนจะมาโดนเครื่องสำอางบนหน้าเธอในขณะที่พวกเขาเข้ามาเล่นใกล้ๆ เธอจึงพยายามหลีกเลี่ยงการแต่งหน้าให้มากที่สุด ไม่เช่นนั้นจะพูดได้อย่าง
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 754
“ไม่มีอะไรหรอก รอเขาคุยเสร็จ เราก็ออกเดินทางได้แล้ว” ทันทีที่เขาพูดจบ ผู้ช่วยเฉินก็วางสายและขึ้นมาบนรถ เสิ่นหยินอู้ก็ไม่พูดอะไรอีก อย่างไรก็ตาม หลังจากขับรถออกไปได้ไม่ถึงสิบนาที เด็กน้อบสองคนที่นั่งเกาะอยู่ข้างๆเธอก็เริ่มนั่งไม่เป็นสุข พวกเขาเกาะเธออย่างสะลึมสะลือและขยี้ตา “หม่ามี๊คะ เหมิงเหมิงง่วง...” เสิ่นหยินอู้ลดสายตาลงและบีบแก้มเนียนๆของเธอ “หมูน้อยจอมขี้เกียจ เพิ่งตื่นไม่ใช่เหรอ? ทำไมง่วงแล้วล่ะ?” เหมิงเหมิงส่ายหัว เป็นการบอกว่าเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เสิ่นหยินอู้ที่เห็นดังนั้นก็หัวใจละลาย เธอตบขาของเธอแล้วพูดว่า "ถ้างั้นก็นอนเถอะ" "ผมจัดการเอง" บังเอิญที่ในเวลานี้ โม่ไป๋ก็เอื้อมมือมาอุ้มเสิ่นเหมิงเหมิงไป: "เด็กน้อยทั้งสองขึ้นรถปุ๊บก็ง่วงเลย ไม่แน่ว่าอีกเดี๋ยวเหนียนเหนียนก็อาจจะหลับด้วย ผมจะอุ้มเหมิงเหมิงไว้" เสิ่นหยินอู้มองดูเสิ่นซือเหนียนที่มีท่าทางง่วงเหงาหาวนอน เธอคิดว่ามันก็มีเหตุผล จึงพยักหน้า "ได้" ทันทีที่เหมิงเหมิงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของโม่ไป๋ เธอก็หลับไปอย่างรวดเร็วในอ้อมแขนของเขาและถึงกับกรนขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อเห็นเธอในสภาพนี้ เสิ่นหยินอู้ก็อดไม่ได
บทล่าสุด
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 910
โม่ไป๋เดินเข้ามาและพยุงเสิ่นหยินอู้ขึ้น"ตื่นก็ดีแล้ว มีตรงไหนรู้สึกไม่สบายไหม?"เสิ่นหยินอู้มองคนตรงหน้า รู้สึกว่าคนนี้ดูแปลกหน้า แต่เขากลับโอบเธอไว้ และท่าทางกับสายตาดูห่วงใยเธอมาก แต่......เธอไม่รู้จักเขาเลย"คุณคือ......?" คำถามแรกของเธอทำให้โม่ไป๋ถึงกับชะงัก"หืม?" โม่ไป๋คิดว่าตัวเองคงฟังผิด เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ถามว่าเขาเป็นใคร? แต่คำถามต่อมาของเสิ่นหยินอู้ ทำให้เขาเข้าใจอย่างชัดเจนว่าเขาไม่ได้ฟังผิด "คุณคือใคร?" เสิ่นหยินอู้ถามอีกครั้ง คราวนี้น้ำเสียงฟังดูชัดเจนขึ้น และสายตาที่มองโม่ไป๋เต็มไปด้วยความสงสัย ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังหันไปมองคนรอบข้างแล้วถามว่า "พวกคุณคือใคร?"ทุกคน "......" เธอไม่รู้จักพวกเขาก็ไม่เป็นไร เพราะพวกเขาไม่เคยพบหน้าเธอมาก่อน และรู้แค่ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่คุณโม่ไป๋ชอบก็พอแล้ว แต่ทำไมผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะไม่รู้จักคุณโม่ไป๋เลย?เมื่อเห็นบาดแผลบนหน้าผากของเธอ มีหนึ่งคนพูดขึ้นอย่างเผลอๆ ว่า "เธอคงไม่ได้หัวกระแทกจนจำคุณโม่ไป๋ไม่ได้หรอกนะ?"คนข้างๆ "ไม่หรอกมั้ง? แค่กระแทกทีเดียวก็ความจำเสื่อมเลย? เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้จริงเหรอ?"
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 909
แต่หลังจากที่เขาพูดว่าตัวเองทำผิดแล้ว ดูเหมือนโม่ไป๋จะไม่ได้ฟังคำสารภาพของเขาเลย เขายืนอยู่ตรงนั้น สายตาจับจ้องอยู่ที่เสิ่นหยินอู้ที่นอนอยู่บนเตียง หมอกำลังตรวจอาการของเสิ่นหยินอู้ หลังจากตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว หมอก็ถอดแว่นออก แล้วพูดกับโม่ไป๋ว่า “คุณโม่ ดูเหมือนคุณผู้หญิงท่านนี้จะมีแค่แผลที่ผิวเผินเท่านั้น ส่วนอื่นๆ ไม่น่ามีปัญหาอะไรครับ” เมื่อเกาอวี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินหมอบอกว่าเสิ่นหยินอู้มีแค่บาดแผลที่ผิวเผิน ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที ยังดีที่เป็นแผลแค่ที่ผิวเผิน ถ้าเธอได้รับบาดเจ็บรุนแรงกว่านี้ เกรงว่าเขาคงไม่รอดชีวิตจากความโกรธของโม่ไป๋ ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าผลักแค่นั้นไม่น่าเป็นอะไร แต่กลับกลายเป็นว่าผู้หญิงคนนี้บอบบางมาก แค่ผลักนิดเดียวก็น็อกหมดสติไปได้"แต่ว่า......" ไม่คิดเลยว่าหมอจะเปลี่ยนคำพูดขึ้นมาทันทีโม่ไป๋ที่ยังคงกังวล ได้ฟังก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที "แต่ว่าอะไร?""แต่ว่าสิ่งที่ผมตรวจได้ตอนนี้มีแค่แผลภายนอกเท่านั้น เนื่องจากคุณผู้หญิงได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ ควรพาไปโรงพยาบาลเพื่อทำการตรวจสอบเพิ่มเติมเมื่อเธอตื่นแล้วครับ"เมื่อได้ยิน โม่ไป๋ก็เข้าใจสิ่งที่หมอหมา
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 908
"พี่โม่ไป๋ ฉัน......""ออกไปให้พ้น!" เขามักจะอบอุ่นอ่อนโยนเสมอ ไม่ว่าเมื่อไหร่ ในสายตาของหรงเค่ออิน โม่ไป๋ก็เป็นตัวแทนของสุภาพบุรุษมาโดยตลอด ดังนั้นวันนี้ที่เขาเปลี่ยนสีหน้าและพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน ทำให้หรงเค่ออินตกใจกลัว เธอยืนตะลึงมองโม่ไป๋อยู่สักพักกว่าจะได้สติ แล้วจึงหันหลังวิ่งออกไป พอหันมาก็เจอเกาอวี่ที่พาหมอกลับมา เกาอวี่เห็นหรงเค่ออินมีสีหน้าลำบากใจเดินออกไป คาดว่าเธอคงไม่ได้รับการต้อนรับที่ดีจากโม่ไป๋ ทำให้เขาเองก็พลอยกังวลไปด้วยเมื่อเข้าไปข้างใน เขาไม่กล้าพูดอะไรที่มากเกินความจำเป็น ได้แต่พูดประเด็นหลักว่า "คุณโม่ หมอมาถึงแล้วครับ""เข้ามาดูหน่อย ว่าเธอบาดเจ็บตรงไหนบ้าง?"หมอเข้ามาตรวจดูอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นบาดแผลที่หน้าผากก็รีบทำแผลให้เธอ แล้วพูดว่า "ดูจากแผลนี้ น่าจะเป็นมาสักพักแล้วครับ" เมื่อโม่ไป๋ได้ยินก็หรี่ตาลงท่าทางอันตราย รังสีรอบตัวก็เย็นเยือกขึ้นอีกหลายเท่า เกาอวี่ถึงกับหดตัวด้วยความหวาดกลัว เขาคิดว่าโม่ไป๋จะตำหนิเขา แต่เปล่าเลย โม่ไป๋แค่เตือนหมอให้ตรวจเสิ่นหยินอู้อย่างละเอียด แล้วค่อยหันมามองเขา"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"เมื่อได้ยิน เกาอ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 907
หรงเค่ออินกับเกาอวี่ที่เดินตามหลังโม่ไป๋เข้ามา พอเห็นภาพนี้ก็หน้าถอดสี ทั้งสองคนสบตากัน "ทำไมถึงเป็นแบบนี้?"ทางด้านโม่ไป๋ที่อุ้มเสิ่นหยินอู้ขึ้นมา แสดงสีหน้าเย็นชาแล้วพูดว่า "ติดต่อให้หมอมาที่นี่ด่วน" แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอเห็นเธอนอนอยู่บนพื้น ทุกความรู้สึกในใจเขาก็ถูกแทนที่ด้วยความกังวลทันที เขาไม่มีอารมณ์อื่นใด นอกจากความเป็นห่วงและกลัวว่าเธอจะเป็นอะไร ปฏิกิริยาแรกของเขาคืออุ้มเธอขึ้นแล้วให้เกาอวี่ไปตามหมอ จากนั้นอุ้มเสิ่นหยินอู้วางลงบนเตียงนุ่มอย่างระมัดระวัง เกาอวี่ไปตามหมอ ส่วนหรงเค่ออินยังอยู่ที่นี่จากนั้นเธอก็ได้เห็นกับตาตัวเองว่าโม่ไป๋อุ้มเสิ่นหยินอู้ขึ้นเตียงด้วยท่าทางเอาใจใส่และระมัดระวังแค่ไหน ในใจเธอเต็มไปด้วยความอิจฉาและริษยา เธอรู้จักโม่ไป๋มานานขนาดนี้ แต่ไม่เคยเห็นพี่โม่ไป๋ดีกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน แต่ผู้หญิงคนนี้ มีสิทธิ์อะไรถึงได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษจากพี่โม่ไป๋? พี่โม่ไป๋ชอบผู้หญิงคนนี้จริงๆ เหรอ? คิดได้แบบนั้น หรงเค่ออินอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองโม่ไป๋ กัดริมฝีปากตัวเองแล้วถาม "พี่โม่ไป๋ พี่ชอบเธอเหรอคะ?" โม่ไป๋เหมือนจะไม่ได้ยิน
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 906
พูดจบ เธอก็ปล่อยมือเกาอวี่ทันที จากนั้นวิ่งไปทางประตู "พี่โม่ไป๋! กลับมาแล้วเหรอคะ?"พอโม่ไป๋เดินเข้าประตูมาถอดเสื้อคลุมส่งให้คนใช้เสร็จ เขาก็เห็นหรงเค่ออินที่วิ่งเข้ามาหา ดวงตาเรียวยาวของเขาหรี่ลงทันที "หรงเค่ออิน? เธอมาที่นี่ได้ยังไง?" ท่าทีเย็นชาของเขาทำให้หรงเค่ออินหยุดชะงักอยู่ตรงหน้าเขา น้ำเสียงที่เขาพูดกับเธอเย็นชาสุดๆ ทำให้ใจของหรงเค่ออินชาไปครึ่งหนึ่ง เธอตัวเกร็งเล็กน้อยแล้วพูดเบาๆ ว่า "ฉัน ฉันคิดถึงพี่ ก็เลยมาหาค่ะ" แต่น่าเสียดายที่สายตาที่โม่ไป๋มองเธอเหมือนมองคนแปลกหน้า พอฟังเธอพูดจบ เขาก็พูดด้วยเสียงเย็นชา "ใครก็ได้ พาหรงเค่ออินกลับไปที" เกาอวี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พยักหน้ารับ"ได้ครับ คุณโม่""ไม่!" หรงเค่ออินรีบขัดขึ้น "พี่โม่ไป๋ เราไม่ได้เจอกันตั้งนาน ฉันอุตส่าห์ลางานมาเจอพี่ นี่พี่รังเกียจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?"เห็นได้ชัดว่าตอนนี้โม่ไป๋ไม่ได้สนใจเธอเลย แม้จะฟังที่เธอพูดไปแล้ว ในใจของเขาก็ไม่มีความรู้สึกใดๆ กลับตอบอย่างเย็นชาว่า "ฉันไม่มีเวลาต้อนรับเธอตอนนี้ เธอกลับไปก่อน ไว้โอกาสหน้าค่อยมาใหม่" พูดจบ โม่ไป๋ก็เดินตรงไปที่ชั้นบนทันที เขามีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้อง
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 905
หรงเค่ออินที่ตัดสินใจได้แล้วก็ดีใจเหมือนลิงโลดในใจ ก่อนจะหันมาถามว่า "พี่เกาอวี่ ตอนนี้พี่โม่ไป๋อยู่ที่ไหน เขาจะกลับมาเมื่อไหร่?""คุณโม่ไป๋กำลังทำธุระสำคัญอยู่ครับ คงจะกลับมาช่วงค่ำ คุณหรงจะอยู่ทานข้าวเย็นที่นี่เลยไหมครับ?" หรงเค่ออินพยักหน้า "ได้ค่ะ งั้นฉันจะอยู่ทานข้าวที่นี่ด้วยเลย" พูดจบ เธอก็เหมือนนึกอะไรได้ หันไปมองห้องที่ล็อกอยู่พร้อมกับแค่นเสียง"ที่นี่......พี่โม่ไป๋คงไม่ได้มานานแล้วสินะ? ตอนนี้ดันกลับมาได้เพราะผู้หญิงคนนั้นเหรอ?" ยิ่งคิด หรงเค่ออินก็ยิ่งโกรธ อยากให้แรงที่ใช้ผลักเธอตอนนั้นมากกว่านี้ เธอน่าจะสั่งสอนอีกฝ่ายให้มากกว่านี้ ช่างเถอะ ถ้าหากเธอพักอยู่ที่นี่บ่อยๆ โอกาสที่จะจัดการผู้หญิงคนนั้นยังมีอีกเยอะหรงเค่ออินที่จะอยู่ต่อ ก็ให้เกาอวี่สั่งคนในบ้านมาจัดห้องให้ แล้วให้ส่งกระเป๋าของเธอมาที่นี่ จากนั้นเธอก็พักอยู่ที่นี่เลย โดยที่ห้องของเธอเป็นห้องที่ใกล้กับโม่ไป๋ เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จ ก็ผ่านไปแล้วสามชั่วโมง หรงเค่ออินนอนอยู่บนเตียงใหญ่สักพัก ก่อนจะเดินออกไปถามเกาอวี่"ว่าแต่ ผู้หญิงที่พี่โม่ไป๋พากลับมา ได้สร้างความวุ่นวายอีกหรือเปล่า?"เกาอวี่ที่มัว
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 904
ถึงแม้ว่าเกาอวี่จะไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ที่มีผลกระทบต่อโม่ไป๋ แต่เขาก็ไม่กล้าลงมือกับเธอ เขาไม่คิดว่าหรงเค่ออินจะยื่นมือผลักเธอเข้าไปแล้วปิดประตู “คุณหรง......”หรงเค่ออินเงยหน้าขึ้นมองเขา “อะไรล่ะ? คุณไม่ได้บอกเหรอว่าเธอไม่อยากเข้าไป? งั้นฉันก็เลยใช้วิธีที่ง่ายที่สุดให้เธอเข้าไปไง พี่โม่ไป๋บอกไว้ไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้เธอหนีไปไหน? ทำไมยังไม่รีบล็อกประตูอีก?” เกาอวี่นิ่งไปสักพักก่อนจะยิ้มออกมา“คุณหรงพูดถูก ผมจะล็อกประตูเดี๋ยวนี้” ทั้งสองคนเข้ากันได้ดี ล็อกประตูอย่างรวดเร็วแล้วจากไปตอนที่จากไป ทั้งคู่ก้าวเท้าออกไปอย่างสบายใจ ไม่ได้สังเกตเลยว่าคนที่อยู่ในห้องล้มลงกับพื้นหลังจากถูกผลัก เสิ่นหยินอู้ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะวางอำนาจขนาดนี้ และยังลงมือผลักเธอเข้าไปในทันที หัวของเสิ่นหยินอู้กระแทกอย่างแรงทำให้เธอรู้สึกเจ็บ เธอพยายามพยุงตัวขึ้นด้วยมือ แต่ก็เกิดอาการวิงเวียนจนไม่สามารถทรงตัวได้ เธอยื่นมือไปแตะที่ท้ายทอย และพบกับความเปียกชื้น เธอยังไม่ทันได้มองความเปียกชื้นในฝ่ามือก็หมดสติไปอีกครั้ง – เกาอวี่เดินตามหรงเค่ออินลงบันได “คุณหรง ทำแบบนี้อาจทำให้คุณโม่ไม่พอใจนะครับ”“
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 903
ตอนขึ้นรถ เสิ่นหยินอู้เห็นที่นั่งข้างคนขับว่างอยู่ จึงนั่งลงตรงนั้นทันที ที่นั่งนี้เดิมทีเป็นของผู้ช่วยเฉิน ดังนั้นเมื่อคนขับเห็นเสิ่นหยินอู้นั่งอยู่ตรงนั้น จึงมองไปทางผู้ช่วยเฉิน“คุณเสิ่น ที่นั่งข้างคนขับไม่ปลอดภัยนะครับ ให้……”“ฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเลือกที่นั่งเลยเหรอคะ?”“ให้เธอนั่งเถอะ ขอแค่เธอสบายใจก็พอ” เสียงของโม่ไป๋ดังออกมาจากหูฟังก่อนที่ผู้ช่วยเฉินจะทันได้พูดอะไร ผู้ช่วยเฉินจึงไม่ได้พูดอะไรอีก ทุกคนขึ้นรถทีละคน เพราะก่อนหน้านี้คิดว่าเธอจะใส่แว่นตา รถจึงไม่ได้มีมาตรการป้องกันใดๆ เสิ่นหยินอู้สามารถมองเห็นทิวทัศน์ของถนนได้อย่างเต็มตา เธอมองเห็นทะเบียนรถ ไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็รู้ได้อย่างชัดเจนแล้วว่านี่คือที่ไหน เสิ่นหยินอู้จึงนั่งสบายๆ ชมทิวทัศน์นอกหน้าต่าง รวมถึงสิ่งก่อสร้างต่างๆ เส้นทางไม่ไกลนัก ประมาณหนึ่งชั่วโมง พวกเธอก็มาถึงที่หมาย เสิ่นหยินอู้ลงจากรถตามหลังผู้ช่วยเฉินคำแรกหลังลงจากรถของเธอคือ “ฉินเย่ อยู่ไหน?” ผู้ช่วยเฉินไม่ตอบ มีคนจากฝั่งประตูเดินเข้ามารับหน้าที่แทนเขาเขาพูดอะไรกับผู้ช่วยเฉินอยู่สองสามคำ ก่อนที่ผู้ช่วยเฉินจะจากไป และก่อนที่เขาจะไปเ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 902
เกิดอะไรขึ้น?โม่ไป๋ไม่ได้ใช้ฉินเย่มาควบคุมเธอหรอกหรอ? ทำไมถึงกลัวว่าเธอจะบอกคนอื่นล่ะ? ถึงเธอจะบอกคนอื่น แต่เธอก็ไปไหนไม่ได้ไม่ใช่หรอ? เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นหยินอู้ก็รู้สึกไม่พอใจเห็นเธอยืนนิ่ง ๆ ผู้ช่วยเฉินก็พูดขึ้นว่า “คุณเสิ่น ถ้าคุณต้องการไปเจอคุณฉิน ก็กรุณาอย่าทำให้ทุกคนลำบากเลยครับ และอย่าทำให้เสียเวลา ถ้าคุณยอมเอาโทรศัพท์ให้เร็วขึ้น เราก็จะเดินทางกันเร็วขึ้น แต่ถ้าคุณไม่อยากให้ก็ได้ครับ เรามีเวลาอยู่ที่นี่กับคุณ” ผู้ช่วยเฉินตอนนี้เหมือนคนละคนกับตอนที่อยู่บนเครื่องบิน การสื่อสารที่ถูกตัดไปบนเครื่องบินตอนนี้น่าจะกลับมาแล้ว พวกเขาน่าจะเข้าสู่สถานะที่ถูกดักฟังอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเธอจะต้องยอมให้โทรศัพท์ไปแล้ว เมื่อคิดแบบนี้ เสิ่นหยินอู้ถึงยอมส่งโทรศัพท์ของเธอให้ผู้ช่วยเฉิน เขารับโทรศัพท์ไปกดปิดเครื่องและดึงซิมออกเสิ่นหยินอู้"......" ทำแบบนี้อีกแล้ว สุดท้ายจะไม่ได้เอาโทรศัพท์ที่ไม่มีซิมคืนให้เธอหรอกใช่ไหม? แต่ครั้งนี้เธอเดาผิด ผู้ช่วยเฉินไม่ได้คืนโทรศัพท์ให้เธอ แต่เก็บมันไว้ทั้งหมด "เราไปกันเถอะครับ" หลังจากนั้นตามการนำของผู้ช่วยเฉิน พวกเขาก็ไปที่ลานจอดรถใ
