All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 281 - Chapter 290

"นี่...ทางออกนี้ถูกปิดตั้งแต่เมื่อไหร่?""เรากลับออกไปไม่ได้อีกแล้ว!"หลังจากที่ลู่หลีพบกับสถานการณ์แบบนี้ เธอก็ตะโกนออกมาอย่างรู้ชะตากรรม!ทั้งเธอและหลินเฟยกลับไม่สังเกตเห็นเลยแม้แต่น้อย!แกร็ก แกร็ก!โดยแท่นบูชาปลาหยินหยางที่อยู่ด้านหลังของเขาก็ได้เปิดกว้างขึ้นเรื่อยๆ เผยให้เห็นรูปลักษณ์ดั้งเดิมนั้นออกมา ซึ่งเป็นหลุมดำขนาดใหญ่ที่ไม่สามารถหยั่งรู้ได้และด้านในก็มีเสียงกรอบแกรบดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังเสียดสีอยู่ที่พื้นกลิ่นคาวเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เหมือนมันสามารถทำให้คนวิงเวียนและยืนไม่มั่นคงได้เลยทีเดียว!"หลินเฟย มีอะไรอยู่ข้างในน่ะ..."ลู่หลีรู้สึกไม่สบายใจอย่างหนักโดยสัญชาตญาณ น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ จับหลินเฟยเอาไว้แน่นแล้วถามขึ้นมา"เป็นงูยักษ์ตัวนั้น เร็วเข้า รีบหาทางออกอื่นเร็วเข้า!""ถ้าถูกมันจับจ้องแล้ว เราสองคนจะต้องตายอย่างแน่นอน!"จังหวะการเต้นหัวใจของหลินเฟยเร็วขึ้น พร้อมกับดึงให้ลู่หลีรีบวิ่งออกไป!เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดที่ตัวมหึมาแบบนี้ หากพูดว่าไม่กลัวก็คงจะโกหก!แต่สติได้บอกกับหลินเฟยว่า ภายใต้สถานการณ์นี้ หากพวกเ

"ฟ่อๆ!"เสียงที่ตอบกลับมาหาลู่หลีราวกับจะหัวเราะเยาะ จากนั้นหางที่ใหญ่และหนาของงูยักษ์ก็ได้ตวัดไปที่ระหว่างขาของลู่หลี!และปากของมันก็กลืนหลินเฟยที่กำลังสลบอยู่ลงไปในอึกเดียว!โดยฉากต่อไป แทบจะไม่ต้องจินตนาการเลย!"ถ้ารู้อย่างนี้ ฉันจะไม่ลากคุณลงมาสุสานด้วยกันแบบนี้..."ลู่หลีรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก และหลับตาลงด้วยความสิ้นหวังเป็นที่สุดแต่เมื่อเวลาผ่านไปประมาณเจ็ดแปดวินาทีงูยักษ์ตัวนั้นก็ยังไม่ได้ฆ่าเขา นี่มันเกิดอะไรขึ้น?ตึกๆและเสียงฝีเท้าที่ชัดเจนก็ได้ดังก้องขึ้นมาข้างๆ หูของเธอ"หลินเฟย...คุณใช่ไหม หลินเฟย?"แม้ว่าความกลัวที่อยู่ในใจนั้น แทบจะทำให้เธอไม่สามารถขยับตัวได้ แต่ลู่หลีก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะลืมตาขึ้นมาต่อจากนั้นภาพที่อยู่ตรงหน้า ทำให้ลู่หลีตกตะลึงไปเลยทีเดียว!หลินเฟยไม่รู้เลยว่า เมื่อไหร่ที่เขาค่อยๆ ได้เดินมาอยู่ตรงหน้างูยักษ์ตัวนี้ได้แม้ว่าทุกย่างก้าวจะช้ามาก แต่ฝีเท้ากลับมั่นคงเอาเสียมากๆส่วนงูยักษ์ที่ควรจะฆ่าหลินเฟยไปแล้วนั้น กลับถอยร่นออกไป เมื่อเขาก้าวเข้ามา!ซึ่งดวงตาที่เหมือนพระจันทร์สีเลือดนั้น สามารถเผยความรู้สึกสงสัย ไม่เข้าใจ ตกใจ ห

ไม่ว่าจะเป็นสถานการณ์แบบไหน ลู่หลีก็คิดว่ามันต่างก็ไม่เป็นผลดีกับหลินเฟยอย่างแน่นอนเพราะต่อให้หลินเฟยในตอนนี้จะดูมีอำนาจ น่าเกรงขาม หรือเก่งขนาดไหน แม้แต่การควบคุมงูยักษ์ได้ แต่ลู่หลีก็ชอบหลินเฟยที่ดูเจ้าเล่ห์และกะล่อนแบบนั้นเสียมากกว่า"ตามมา"ในขณะที่ลู่หลียังคงจมอยู่ในความคิด เสียงที่เต็มไปด้วยพลังและไม่สามารถปฏิเสธได้ของหลินเฟยก็ได้ดังแว่วมาและเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่หลินเฟยได้เดินออกห่างไปเจ็ดแปดเมตรแล้ว"คุณจะฆ่าฉัน หรือจะพาฉันออกไปกันแน่?""คุณจะพาฉันไปที่ไหนกันแน่เนี่ย!"ลู่หลีเดินตามไป พร้อมกับพูดออกมาด้วยความประหม่าและความสับสนที่ยากจะระงับเอาไว้ได้หลินเฟยหยุดฝีเท้าลง ค่อยๆ หันกลับมา พริบตาเดียวก็มาปรากฏตัวต่อหน้าลู่หลีแล้ว"ถ้าฉันจะฆ่าคุณ ฉันคงลงมือไปตั้งนานแล้วล่ะ""คุณพูดมากเสียจริงๆ น่ารำคาญ"หลังจากพูดจบ เขาก็เอื้อมมือออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็มีแสงเงินส่องเข้าไปในคิ้วของลู่หลี"คุณ...คุณทำอะไรกับฉัน?"ทันใดนั้น ลู่หลีก็รู้สึกว่าตัวเองหน้ามืด จากนั้นก็หมดสติไปในทันที!……และก็ไม่รู้ว่าเวลาได้ผ่านไปนานแค่ไหนเมื่อลู่หลีฟื้นสติ

"อะแฮ่ม...งั้นเรามาหาวิธีออกไปกันเถอะ"หลินเฟยสบตากับสายตานั้น และกลืนน้ำลายลงไปอย่างไม่รู้ตัวจริงๆ แล้ว หลินเฟยเข้าใจในสายตานั้นของลู่หลี สายตรวจหญิงคนนี้ เธอคงชอบเขาจริงๆ แล้ว!แต่หลินเฟยไม่ต้องการที่จะสร้างปัญหากับผู้หญิงคนนี้ และทำได้เพียงระงับไฟร้อนในใจลงไปเท่านั้น"ที่นี่น่าจะเป็นศูนย์กลางของสุสานนะ พวกเราไปดูรอบๆ กันเถอะ บางทีอาจจะมีทางออกก็เป็นไปได้"ลู่หลีคว้ามือของหลินเฟยและเริ่มค้นหาไปรอบๆ จัตุรัสและไม่รู้ว่าทางที่มาในตอนแรกได้ถูกปิดล็อกลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วเช่นเดียวกับจัตุรัสที่อยู่ด้านนอก ประตูหินแปดบานถูกปิดสนิท โดยไม่มีบานไหนได้เปิดอยู่หลินเฟยพยายามใช้หมัดของเขาพร้อมด้วยกระแสไฟฟ้าสีขาวเงินที่รุนแรงกระแทกเปิดประตูหินแต่มันก็ล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้ว่าประตูหินนี้ทำจากวัสดุอะไร ซึ่งมันดูแข็งแกร่งเอาเสียมากๆและหมัดของหลินเฟยที่สามารถทุบทำลายกระจกกันกระสุนได้นั้น แต่กับประตูหินนี้ พลังของมันทำได้เพียงแค่ทิ้งรอยสีขาวจางๆ เอาไว้เท่านั้น"เฮ้อ สร้างประตูเอาไว้เยอะขนาดนี้จะมีประโยชน์อะไร ไม่มีประตูบานไหนเลยที่สามารถเปิดออกได้"หลินเฟยอดไม่ได้ที่จะท้อแท้ใ

ใจมนุษย์เป็นสิ่งที่เชื่อไม่ได้อย่างที่สุดโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนพวกนี้ที่มักจะละเมิดต่อกฎหมายแบบนี้ เมื่อคนเรามาถึงจุดวิกฤติแล้ว ยิ่งไม่มีมโนธรรมสำนึกเข้าไปใหญ่โดยปกติแล้ว มันมักจะขับเคลื่อนด้วยผลประโยชน์ บางทีพวกเขาก็อาจจะเชื่อฟังคำพูดของอลิซอยู่บ้างแต่เมื่อต้องมาอยู่ในสุสานใต้น้ำที่โดดเดี่ยวแบบนี้ ภายใต้สถานการณ์ของความเป็นความตาย พวกเขาก็กลายเป็นสัตว์เดรัจฉานในทันทีพวกเขาแค่อยากจะระบายความไม่พอใจหรือความหื่นกระหายออกมาเท่านั้น!เมื่อเห็นว่าผู้ชายทั้งสี่คนกำลังจ่อปืนและค่อยๆ เดินเข้ามา ทำให้สีหน้าของอลิซและผู้หญิงอีกสองคนเข้มขึ้นในทันที"ถอยไป อย่าเข้ามานะ!""ไม่อย่างนั้น ฉันจะระเบิดหัวของแกซะ!" ผู้หญิงชายหมี่สองคนตะโกนออกมา!เดม่อนหัวเราะเยาะอย่างสนุกสนาน "พวกเธอสองคนอย่างพยายามขัดขืนเลย นังสารเลวนี่เห็นพวกเธอเป็นเพียงหนังหน้าไฟเท่านั้นแหละ!""นังนี่สามารถมองเห็นเมอร์ริคและคนอื่นๆ ตายไปต่อหน้าต่อตาได้ ในสายตาของมัน พวกเธอก็เป็นเหมือนๆ กัน!""วางปืนลงซะ แล้วไปสนุกกับทุกคนเถอะ!""ใช่แล้ว จูดี้ องค์กรแบล็คโกลฟส์บ้าบออะไร ไปตายเถอะอลิซ!"ชายชาวหมี่ชื่อเจอร์รี่ยืนขึ้นด้วยส